16 februari 2008
Sinds onze wandeltocht, vorige week maandag, over Warderick Wells Cay, maakten we weer van alles mee. De harde wind is gaan liggen en het is al een paar dagen prachtig zeilweer. De zee is nog steeds onwaarschijnlijk blauw en afgezien van een paar wolken met buien in de verte is het prachtig weer.
Ons wapenfeit op dinsdag was de vereeuwiging van de naam van de Pas de Deux op een stuk wrakhout dat we tijdens onze wandeling hadden gevonden en dat we zoals de traditie wil op de top van Boo Boo Hill hebben geplaatst. We bonden het met een stevig stuk lijn aan een stuk kalksteen waar een groot gat in zit. Die waait voorlopig niet weg.
Woensdag (13/02) zeilden we in de middag, nadat de wind was gaan liggen naar Staniel Cay. We ankerden achter de Mystique, een 42 voet Hunter uit de USA, die bemand wordt door Cheryl en Carl Hillestad. Het klikte en zij dronken ’s avonds een biertje bij ons in de kuip. De volgende dag gingen we met z’n vieren snorkelen in de Thunderball grot. Ja, dezelfde grot waar de James Bond film werd gemaakt. Spectaculair door het fascinerende spel van licht en donker, een onwaarschijnlijk grote verscheidenheid en hoeveelheid vissen en prachtige vormen van het koraal door de hele grot heen. Cheryl had kleine stukjes brood meegenomen, die de vissen uit je hand opknabbelden. We waren precies op tijd want wij hadden de hele grot voor ons vieren en toen we weer boven kwamen ontlaadde zich alle passagiers van een boot vol toeristen die meteen de hele grot vulden. Wij voeren met de puddingen de baai uit naar Major Spots een Cay net om de hoek. Het verhaal dat de varkens op dat eiland je zwemmend tegemoet kwamen, geloofden we niet, maar we gingen toch maar even kijken. Varkens op zo’n tropisch eiland is al bijzonder genoeg. De verhalen waren niet overdreven. Ze kwamen ons nieuwsgierig, maar nog gretiger op ons voer, van het strand naar ons toe zwemmen. Ook deze dieren aten uit onze hand, al ging dat heel wat minder zachtzinnig dan bij de vissen.
We spraken met Cheryl en Carl af dat we elkaar in George Town weer zouden opzoeken en de Pas de Deux vetrok die middag uit Staniel Cay om 10 mijl verder te zeilen met een mooie lopende wind naar Black Point Settlement. Een redelijk groot dorp met winkels, en een heel vriendelijke en gastvrije bevolking. Velen begroeten je op straat en beginnen een praatje met. Het was druk in de baai met geankerde boten, maar, de bemanningen van de boten vormden toch een eigen wereldje dat niet echt de gezelligheid van het dorp opzocht.
De vrijdag gebruikten we om een mooie etappe te zeilen naar de Cave Cay Cut. Dit is eigenlijk de laatste doorgang, met voldoende diepgang, tussen de Cays van de Exumas door om van de ondiepe Exuma Bank in de diepe Exuma Sound, met de deining van de Atlantische Oceaan te komen. WE vonden een mooie ankerplaats vlak achter Cave Cay aan een helder wit strandje dat daar voor ons was neergelegd. Onder en langs de riffen ter weerszijden van het strand viel onder water, met de snorkel op, veel te zien.
Zaterdag zeilende we ruim veertig mijl naar George Town, het Mekka van de Bahama zeilers (en motorboaters, maar die zijn hier in de minderheid). Helaas werd het motorzeilen want de wind was door het Oosten heen geruimd en onze ZO koers was niet bezeild. Om toch het daglicht te kunnen gebruiken bij het manoeuvreren konden we niet te laat aankomen. Het mooie weer maakte veel goed en we maken momenteel een comfortabel tochtje, met uitzicht op de Exuma Cays van de andere kant dan tot nu toe en in een lange trage deining van de oceaan. We zullen er na George Town weer aan moeten wennen.
posted @ maandag 18 februari 2008 18:18