Esperanza, 3 april 2008
Het gebeurde op 1 april, maar het was bepaald geen grap. Terwijl wij aan het mountain biken waren op het eiland Vieques sloeg de Pas de Deux in een windbui van haar ankers en strandde op een zandbank in het midden van Puerto Real, de baai voor Esperanza aan de zuidkant van Vieques. De mensen van andere boten probeerden de ankers weer in de grond te krijgen, maar dat lukte niet. Ondanks een hele vloot rubberboten die via de VHF werden opgetrommeld, kon de stranding niet worden voorkomen. Toen wij om 3 uur ’s middags fietsend vanaf heuvels achter Esperanza de baai in keken, zagen een gestrande Pas de Deux op haar kant op de zandbank liggen. 
Het woei nog steeds pittig en het water sloeg over de boot. Dat was geen prettig gezicht. Gelukkig stonden er geen hoge golven en de boot was niet beschadigd, mede doordat een andere boot haar reserve anker vanaf onze boeg had uitgezet om te voorkomen dat we over de zandbank heen zouden slaan. Achter de zandbank was weer diep water, met verschillende andere boten op hun ankers en daar achter de oceaan.
In plaats van een biertje tegen de vermoeienissen en de warmte van het fietsen in de heuvels, konden we meteen aan de bak. Motor aan, met de winches aan drie ankers trekken, een stuk of tien rubberboten om ons heen die ons heen en weer duwden, later de Yankee omhoog om nog meer helling te krijgen. Iedereen gaf goed bedoelde adviezen, maar helaas allemaal door elkaar heen. Uiteindelijk vonden we de weg die we te gaan hadden om er weer af te komen. Dat gebeurde vooral met de hulp van een aantal locals, waaronder een duiker en een aantal live-aboards die de baai goed kennen. Drie uur later waren we dankzij een laatste ruk met de sleeptros op een lokale motorboot, net voor de zonsondergang, weer in voldoende diep water.
We werden naar een mooring geleid in diep water die we verder mogen gebruiken. Gelukkig maar, want alles zat in de knoop. We zijn de volgende dag een ochtend lang bezig geweest om alles te ontwarren en weer op zijn plaats te zetten/bergen. Die avond zijn we met alle redders naar de kroeg gegaan, om met bier, rum-cola, gin & tonic, lokale wodka, enz., te proosten op de goede afloop. De aanleiding was niet leuk, maar de avond er na gelukkig wel. Je leert zo wel een paar mensen kennen.
We hebben wel enige schade, maar als je bedenkt wat er had kunnen gebeuren, dan is het maar een schijntje. We hebben een gebroken sleeptros en de windgenerator mist een blad. Pasdeautje zit onder de blauwe vlekken, maar aan de kiel, het roer en de schroef kunnen we geen schade ontdekken.
Helaas is het wel slecht weer gebleven. Het werd zelfs nog veel slechter met veel regen en stormbuien. In de hele oostelijke Caribische zee ligt vrijwel iedereen stil. De golven buiten de kust bereiken een hoogte van 25 voet (ruim 8 meter) en de wind in de buien loopt op tot 40 knopen. Hoe wij toch van onze twee ankers afsloegen, zullen we nooit weten. Twee ankers onder een hoek van 60 graden, op beide ankers gedoken om ze met de hand in de grond te zetten. Twee latere inspecties van de ankers en een nacht waarin het al heel hard woei, maar waarin de ankers het prima hielden en wij heel rustig lagen. De PdD ging aan de haal een half uur nadat we het dorp met onze fietsen hadden verlaten en hoewel velen ons kenden, wisten ze niet waar we waren en hoe er contact met ons tot stand kon komen. De les die we leerden is dat je altijd de contact sleutels in het slot moet laten, ook als is de boot zelf afgesloten, het risico van diefstal van de boot in een publieke anchorage is heel klein. Het risico dat je gaat krabben is altijd aanwezig. En het is waar, dat iedereen klaar staat om elkaar te helpen. De echte reddingsoperatie kon echter pas beginnen toen wij verschenen met de sleutel van de motor.
Morgen (4 april) hopen we verder te gaan. Het zal echter voorlopig de zuidkant van Vieques blijven, want wind en golven zullen waarschijnlijk tot in het weekend hard en hoog blijven. Gelukkig heeft dit eiland een heel gevarieerde, en mooie kust met veel baaien en veilige ankerplaatsen. Daarover later meer. Hopelijk maandag krijgen we een nieuw blad voor de windmolen, dat naar St. Thomas wordt opgestuurd en de sleeptros? Ja die is een paar meter korter. Het dek is weer schoon, de ankers opgeruimd. We zijn er niet alleen erg van geschrokken, maar ook wel moe van geworden. Wat een ervaring!
Overigens was de fietstocht niet alleen vermoeiend, maar ook heel leuk. Laten de plaatjes in het fotoalbum van Puerto Rico dat verhaal maar vertellen.
Michiel en Robert
posted @ donderdag 3 april 2008 22:22