In Calvi op Corsica

29 juli 2011, 17:00 uur

We zijn zojuist aan gekomen op Corsica en de Pas de Deux ligt in de jachthaven van Calvi aan de NW kust van het eiland. Calvi is een prachtige plaats met een grote oude citadel die over de haven heen kijkt.

Net als aan de Côte d' Azur liggen de terrasjes aan de haven en loopt de promenade met alle toeristen en dagjesmensen langs onze loopplank. 

De tocht ging soepel en we deden over de 265 mijl lange afstand tussen Mahón en Calvi 46 uur. Aanvankelijk motorzeilend op een lichte tegenwind, waardoor we eerst een Oostelijke koers moesten sturen. Later draaide de wind, als verwacht naar het Noorden en konden we al na een paar uur een Noord Oostelijke koers gaan sturen, de motor afzetten en de yankee er bij uitrollen. Dat kwam ons comfort tijdens het slapen van onze wachten, van drie uur op, drie uur af, ten goede. 

Eigenlijk was het allemaal best comfortabel. Later ruimde de wind nog meer en voeren we met ruime wind, soms voor de wind met een flinke hoeveelheid knopen op zowel de windmeter als op de snelheidsmeter, naar Corsica. De laatste paar uur zakte de wind er een beetje uit. Onder de invloed van het eiland begon de wind te draaien. We kozen weer voor het gemak van motorzeilen, maar nu om een andere reden. We wilden gewoon z.s.m. aan komen.

Aankomst was hilarisch. Capitainerie antwoordde niet op de VHF (doodnormaal in Frankrijk). Iedereen praat door elkaar heen (ook doodnormaal in Frankrijk). Wij hadden geen zin om eindeloos te wachten en hadden gelezen dat als je geluk had, je ook een plekje in de voormalige visserijhaven kon bemachtigen. Zo gezegd zo gedaan. Tussen twee andere 37 voeters, was nog wel een plekje voor ons te maken en de buren vonden het goed, als de capitainerie het ook goed vond. Die gaven geen response, behalve toen ik ze in het Engels opriep en vertelde dat ik er al lag. Ze zouden met de RIB komen kijken of we daar ja/nee konden blijven. Welnu dat kon, maar onze buurman die ons nota bene zo aardig had geholpen, die moest weg. Dat pikten wij weer niet, want hij lag er al toen wij ons er naast persten. Kortom de baas moest maar beslissen. Uiteindelijk kwam de beschuldigde Fransman met een keurig door de capitainerie afgegeven document dat hij daar mocht liggen. C'est La France. Eind goed, al goed. Iedereen blij, zelfs de marineros.

Aparte vermelding verdienen onze kookkunsten onderweg. Ontbijt was standaard yoghurt met muessli, hete thee een fruit. Lunch bestond steeds uit een mooi gebakken ei met veel er bij. Avondeten uit de wok met veel vlees en verse groenten. Zij die denken dat zeezeilers niet zo goed eten, begrijpen er niets van.

Michiel en Frouk.