Elba

1-3 augustus 2011

Napoleon ontvluchtte Elba en vond zijn Waterloo. Hij had beter op dit prachtige eiland kunnen blijven.
Het is groen in alle schakeringen die er zijn. Het is ruig, indrukwekkend en tegelijkertijd stijlvol. De kust verandert keer op keer. Prachtige baaien, diepe inhammen, kleine dorpjes, grote resorts, fijne restaurantjes aan het water of aan het plein van dorp. Uiteraard veel toerisme, maar gelukkig niet van het soort waar je niet bij wil horen.

Al op 5 mijl afstand werden we verwelkomd door een drietal pilot whales die ons lui bewegend vanuit het water begroetten. Het welkom van de Italianen in onze eerste haven in hun land, was wat minder. No Signor, we hebben geen plaats, de haven is vol. U mag op de wachtlijst, maar dat zal u niet helpen (wij keken naar een half lege marina). Ankeren? ja dat mag, maar buiten de marina en niet achter de rode boeien. Zo gezegd zo gedaan, samen met nog een tiental andere buitenlanders. Vlak voor zonsondergang komt een Tifosi met een loshangend duikpak met een veel te hard varende RIB ons met veel misbaar vertellen, dat we daar niet mochten liggen (de plek was ons nota bene aangewezen). Als we protesteerden dan zouden ze de coastguard waarschuwen en konden we een boete van €1000 verwachten. Anker op, 50 meter verder weer omlaag. "Ormeggiatori" heten die lui, een vorm van watersport maffia die bij Italië hoort. We waren gewaarschuwd, maar om er meteen op dag 1 al tegen die lui aan te lopen? 'T liep allemaal goed af. De nacht was rustig. Onze wandeling door het stadje genaamd Marciana Marina, was leuk, het terras geweldig. Hoog op de berg keken we neer op onze ankerplaats en dat is dan weer een mooi en tevredenstellend gezicht. En de volgende ochtend, zo vanaf het dek een frisse duik in het kristal heldere water, gevolgd door ontbijt in de zon in de kuip. Dat pakken geen duizend Ormeggiatori van ons af.

Met ons rondje Elba nam Frouk de prijs in ontvangst die zij in 1975 won met het WK van de Vaurien klasse, dat in Italië werd gevaren. Rien en Frouk wonnen een week op Elba, maar konden de prijs niet genieten, omdat zij door verplichtingen in Nederland, hun verblijf in Italië, niet konden verlengen. Maar wat in het vat zit verzuurt niet en de Pas de Deux vaart er graag een ommetje voor.

Het weer tijdens onze dagen op Elba was ongeëvenaard mooi. Weinig wind, maar naar Elba toe en om de kapen meestal wel genoeg om mooi te zeilen. We gebruikten alle zeilen, inclusief de ge naker bij onze circumnavigation van Elba. Na Macinaggio en Marciana Marina hadden we de smaak van het ankeren te pakken. We lunchten onder de citadel op de hoge rotsen van de Spiaggia Barbarossa aan de Oostkust. Na onze zwem- en lunchpartij zeilden we naar Marina di Campo aan de Zuidkant van het eiland. Grote baai, chaotische haven door de aanwezigheid van veel vissers en honderden visbootjes aan even zoveel moorings. Ondanks de chaos, wel charmant en vriendelijk. Het kostte even moeite om in het Italiaans uitgelegd te krijgen waar je in Marina di Campo een supermarkt kunt vinden, maar ook dat is gelukt. Frouk trakteerde ons met een diner in een perfect Italiaans restaurant aan de baai. 2 augustus is de dag waarop zij 38 jaar geleden met Rien trouwde.

Vandaag 3 augustus, namen we weer afscheid van Elba. Eerst zwemmen, ontbijten in de zon, brandstof en water tanken aan de visserij kade. Daarna het rondje Elba sluiten langs de Zuidkant met de ruïnes van de vroegere ijzererts mijnen, waarvan de aanleg en exploitatie nog door Napoleon bevolen werd. In WO II bombardeerden de geallieerden de installaties weer tot puin, omdat de Italianen toen gemene zaak met de Duitsers maakten.

De oversteek terug naar Corsica, konden we geheel zeilend doen met een lopende ZO wind in de rug. Wouter en Michiel merkten daar niet veel van, want op de kajuittafel werd de watermaker in alle onderdelen uit elkaar gehaald, om er achter te komen, waarom de pomp steeds afslaat, terwijl we nu een nieuwe drukmeter hebben en alles schijnbaar goed werkt. Maar, dan moet wel de pomp blijven lopen. Het resultaat werd dat de WM nog beter werkt dan daarvoor, maar dat de pomp nog steeds afslaat, als daar geen aanleiding voor lijkt te  zijn. We zijn er nog steeds niet helemaal achter, maar we geven niet op. 'T zal reg kom.

We zijn nu 4 mijl voor onze volgende ankerplaats in de oksel aan de Noordkant van Corsica, in de Golfe de Saint Florent. 'T was weer een mooie dag, met een paar lekkere dikke vegen wind, jazeker tegen, bij Cap Corse.

Blijf lezen, dan blijven wij schrijven.

Frouk, Wouter en Michiel