31 augustus 2012, Spinalonga lagoon
ten anker op 35 graden 16,8' Noord en 025 graden 43,5' Oost
Twee dagen geleden kwamen we aan in Sitia, waar we graag de volgende dag weer waren vertrokken naar de baai waar Agios Nikólaos, onze voorlopige eindbestemming, aan ligt. Daar zijn immers een aantal mooie ankerplaatsen waar we graag naar toe wilden. Jl. dinsdag hoefden we alleen maar over de muur van de haven te kijken, om te weten dat vertrekken die die dag niet aan de orde zou zijn. Golven van vier meter hoog met toppen vol schuim van de brekers. Bovendien recht tegen de wind in. In plaats van te gaan varen, liepen we omhoog het dorp in. Boven vonden we het oude Byzantijnse kasteel van Sitia. Dat wel interessant was, maar ons vooral een blik gaf op de onbevaarbare zee ten Noorden van Kreta. Eenmaal terug beneden werden we uitgenodigd voor de borrel door Vathi en Fatima van de Troia uit Izmir. We hadden hen eerder in Karpathos al gesproken, maar nog niet echt kennis gemaakt. Dat werd die middag. goed gemaakt. Leuke mensen, die hun cruising life net zijn begonnen. Ze hebben de ambitie om samen de wereld rond te gaan zeilen, maar gaan eerst een jaar met elkaar oefenen in de Middellandse Zee.
De dag er na, op woensdag, zag het er aanvankelijk wat beter uit. Onze nieuwe vrienden uit Turkije besloten om te gaan, maar wij bleven de zaak nog even aanzien. In plaats van een afnemende wind, zagen we het schuim buiten de haven alleen maar witter worden en het besluit om te blijven liggen was niet moeilijk. We hebben immers geen haast en een nat pak, daar heeft niemand zin in, althans niet vrijwillig. Kreta laat ons merken dat ze zelf wel zal bepalen wat voor weer het wordt, alle berichten van WindFinder, WindGuru, Poseidon System en GFS grib files ten spijt.
Donderdag was het dan zo ver. 's Ochtends leek het nog steeds nergens naar, maar zo rond het middaguur, na onze Cappuccino Freddo op het terras, werd de zee minder wit. Het woei nog steeds hard, maar alleen daarvoor blijven we niet aan de kant. Om kwart voor twee voeren we uit met als bestemming de Spinalonga lagoon, ca. 10 mijl ten N. van Agios Nikólaos. Eenmaal buiten weden we gepraaid door een RIB met een plaatselijke zeilinstructeur, die ons er op wees dat we buiten golven van tweeënhalve meter hoog zouden krijgen. Dat was een misvatting, want het was veel meer. We gingen naar buiten met twee reven en de kotterfok, maar we maakten veel te weinig voortgang in de deze zeegang. We gingen motorzeilen, waarmee het dek nog veel natter wed, maar waardoor we wel (een beetje) opschoten. Eenmaal rond kaap Fenomeri werd de koers nagenoeg bezeild en kon de Yankee erbij en de motor uit. Het werd een spectaculair stuk zeilen. Golven van een meter of drie hoog, soms kruiselings dooreen, maar de PdD liep wel mooi 6 kts over de grond. De wind begon te ruimen en in een lang gerekte buitenbocht voeren we naar de Zuidelijke ingang van de lagoon. Althans dat dachten we. Eenmaal voor de, zeer smalle, maar wel drie meter diepe doorvaart, zagen we een auto voor ons over steken. En dat kan niet, want auto's kunnen niet over water springen en boten hebben geen wielen. De verklaring was simpel. Er ligt een bruggetje over deze doorvaart met een doorvaarthoogte van hooguit twee meter. Noch de pilots, nog de zeekaart, gaven enige informatie over deze, voor ons, onneembare hindernis.
Het begon al water later te worden. Het woei nog steeds 6 bft. Doorvaren naar Agios Nikolaos was een optie, maar daar willen we pas morgen naar toe. Eerst proberen om een andere baai te vinden die:
A. Niet blootgesteld is aan de alles verpestende swell.
B. Waar de wind niet recht in staat, waardoor je op lagerwal moet ankeren, en
C. Niet voortdurend geplaagd wordt door de, soms zeer hevige, valwinden van de bergen ten Westen van ons.
Naar het Noorden varen kwamen we er meerdere tegen, maar allemaal voldeden ze niet aan de drie criteria. Uiteindelijk voeren we vanaf het Noorden de lagoon in. De zon begon achter de bergen de zakken en het zou snel donker zijn. Maar we vonden aan de Westkant toch nog een mooie ankerplaats, waar we rustig liggen, een potje koken en een biertje drinken. Geen dag is hier hetzelfde. Hier zo te liggen is wel weer bijzonder. De volle maan boven de beschermende eilanden te Oosten van de lagoon onderstreept dat.
Michiel en Arjen
posted @ zondag 2 september 2012 10:22