13 juni 2013
Na alle wilde weersomstandigheden her en der in het gebied van de Middellandse Zee, zijn er tekenen dat het weer zich meer volgens een normaal patroon zal gaan gedragen. Het Azoren hoog heeft een ferme uitloper naar ZW Frankrijk gekregen en ook de luchtdruk in onze omgeving is vannacht met zo'n 10 MB gestegen. Op maandag 10 juni, na onze excursies op Isla de Cabrera, voeren wij op een nog steeds woelige zee naar Sa Rápita, ca. 13 mijl naar het Noorden. Dat was weer eens een andere ervaring, want er was te weinig wind om normaal te kunnen zeilen. Alle zeilen sloegen heen en weer aan de mast, maar het was wel erg lekker weer. Door een beetje vaart te maken met behulp van de motor bleven de zeilen wel staan en lagen we drie uur nadat we los kwamen van onze mooring boei, aan de wal van de plaatselijke marina. Een moderne, goed geoutilleerde jachthaven en dat kwam goed uit, want we hadden een paar experts nodig voor de stuurautomaat en de beluchting van het koelsysteem. Het noodverband dat we zelf improviseerden werkte goed, maar is niet duurzaam.
Uiteindelijk bleven we hier twee nachten, want Sa Rápita werd ook de plaats waar Mariska en Wendelien helaas weer van boord stapten, want die moeten immers weer in Nederland gaan roeien. Hun vlucht was pas de volgende dag, dinsdag, en de maandagavond gebruikten we nog voor een lange onvervalste strandwandeling in de duisternis, met aan onze voeten het geluid van de brandende zee op het strand en boven onze hoofden oneindig veel helder brandende sterren aan de hemel. Wel grappig zo'n, volledig op zonnende badgasten ingesteld strand, waar als het eenmaal donker wordt niemand meer te bekennen is. Slechts de silhouetten van parasols en strandstoelen vormden het decor van het strand bij nacht. Behalve twee Duitse bunkers uit WO II, die kennelijk nu de behuizing van de strandwachten zijn geworden.
De aan ons beloofde experts, die zouden komen na het uitzwaaien van de taxi die Mariska en Wendelien naar de luchthaven bracht, lieten het afweten. De afspraken van 12 uur, 3 uur en uiteindelijk voor 6 uur, einde werktijd, bleven allen zonder gevolg. We waren er zelf van overtuigd dat het standaard klussen waren, maar om dat zeker te weten heb je nou net even het oog van de expert nodig, omdat je anders misschien iets sloopt dat je juist niet had moeten slopen. Dat bleek de volgende dag v.w.b. de stuurautomaat ook het geval, maar de ontluchter van het koelsysteem repareren, dat kon ik zelf ook wel, als ik maar een nieuwe had. Uiteindelijk met het corpus delicti een kwartier voor sluitingstijd naar de winkel. Ja hoor, het ding lag daar gewoon als een standaard ontluchter op het schap. Om 18:30 zat hij er in, inclusief een beschermdoosje er omheen om herhaling te voorkomen, en de motor van de PdD werkt weer volkomen normaal.
Onze ergernis over het uitvallen van de stuurautomaat werd de volgende ochtend binnen een half uur opgelost. Een losgesprongen verbinding in een van de draden van de roerstand aanwijzer was de boosdoener. Stekkers weer in elkaar duwen, opnieuw kalibreren, in je handen klappen, drie maal in de rondte, klaar.
Woensdag ochtend de 12e, waren we doordat de monteur er inderdaad om 08:00 uur was, snel klaar om te vertrekken. Weer heel mooi weer. Na de monteur, eerst een mooi kopje koffie met opgeschuimde melk, vers broodje gehaald, dieselolie getankt. Alleen, ................ geen wind. Geschikte omstandigheden om de motor en de stuurautomaat te testen, maar het zeil kon pas omhoog halverwege onze etappe naar Palma. Dankzij onze vriendschap met de familie Gelderblom, hadden we een ligplaats kunnen reserveren aan de de Pantalan de la Cuarentena. Dezelfde ligplaats waar we twee jaar geleden ook al gebruik van maakten. We maakten gisteren dus weer een cirkel vol. André Gelderblom had ons al voorbereid dat het mooie Italiaanse restaurant aan de overkant van de Paseo Martimo er niet meer was, maar dat er nu een Spaanse uitbater in het zelfde pand zit, die zo mogelijk nog beter is. Helaas NOT. Die is er ook al niet meer. we wandelden door de oude stad met haar windmolens op het bolwerk (prachtig uitzicht over de baai en alle jachthavens), naar Plaza d' España. Ondertussen hadden we nog steeds geen plek om mooi te gaan eten en dat waren we wel van plan. We kozen voor een hedendaagse oplossing via Google maps op onze telefoons. Vervolgens zoeken naar restaurants in de omgeving (dat zijn er heel veel), en ons oog viel op een culinaire tent met de naam, Tasca Blanquerna, 350 m van ons terras op het Plaza.
We liepen er op de aanwijzingen van Google maps naar toe. Dat was een uitstekende actie, want we kregen daar een hoogstaand vijf gangen menu voor 29 Euro's de man en een heel mooie culinaire ervaring. Het is even zoeken, maar dan heb je ook wat.
Michiel en Frouk
posted @ donderdag 13 juni 2013 19:13