Pas de Deux

Van de Guadania Rivier naar Faro

We liggen op onze positie waar we straks aan het begin van de avond Arjen Duyve aan boord zullen verwelkomen. We weten al dat hij in het vliegtuig zit en we hebben hem zojuist instructies gegeven dat hij per taxi naar het Doca Recreiro kan komen waar we hem met de dinghy zullen ophalen. Faro heeft geen haven waar jachten kunnen afmeren. Iets verderop lig weliswaar Olhaõ met een mooie jachthaven, maar daar zijn bezoekende jachten niet welkom en de visserijhaven mogen we niet in. Dus gaan we het op deze manier doen, wat Wouter en Michiel de gelegenheid geeft om de stad te bekijken en Arjen hoeft maar een kort taxiritje te maken, want de luchthaven ligt op spuugafstand.

Gisteren (zaterdag) vroeg los van ons ponton bij Foz Odeleite, dat ging aanvankelijk vlot, want het bleek dat we nog een stuk stroom mee hadden, maar na enige ogenblikken kwam er er raar geluid onder de boot vandaan en we liepen niet harder dan 2 knopen door het water. Er was in de loop van de nacht niet alleen heel veel dode vis met de stroom mee gekomen, maar ook een compleet houten hek dat aan het staartstuk van onze Saildrive was blijven hangen. We hadden geen zin om in deze vergiftigde rivier zelf het water in te gaan, maar we zagen een groot stuk hout onder de boot uit steken, waar we een stuk touw omheen wisten te slaan. Na enig trekwerk kwam er een boeren hek van twee bij drie meter te voorschijn, dat we maar hebben laten drijven, op zoek naar een volgende gelukkige vinder, dan wel in het vertrouwen dat het hek ergens op de oever wel een rustplaats zal vinden tussen de stapels dode vissen die inmiddels op de drooggevallen oevers zichtbaar waren geworden. De rivier af ging heel vlot. De stroom bleef maar mee staan en we waren bijna twee uur vroeger dan gepland bij Ayamonte, waar we het anker lieten vallen voor het stadje om te wachten tot er voldoende water op de drempel buitengaats stond. Dat kwam goed uit, want daardoor konden we eens flink opruimen aan boord, de afwas doen, onszelf wassen en zo meer. Om half een zou er voldoende water op de drempel buiten zijn en om 1200 uur trokken we het anker terug aan boord. Ook dit werd weer een mooie zeilpassage, die echter een paar maal onderbroken werd door totaal onverwachte tonijnen fuiken en andere velden met vis vallen. Op een gegeven moment werden het er zo veel, dat de doorvaart compleet versperd raakte en we via een corridor die we in zuidelijke richting tussen de vallen door ontdekten weer naar open water moesten gaan, want de branding op het strand van Ilha de Culatra kwam dreigend dicht bij.

Het liep allemaal goed af, maar het bracht ons wel even van ons stuk. Het volgende avontuur lag echter al op ons te wachten, want we wilden naar de ankerplaatsen achter Ilha de Culatra (een van de "wadden"-eilanden voor de kust bij Faro en Olhaõ) en daar kun je maar op één manier komen. Dat gaat tussen de pieren door bij de vuurtoren van Cabo de Santa Maria. Daar hebben we ervaring, want het stroomt er keihard terwijl de swell van de open oceaan het binnenvaren van de smalle ingang tussen de pierhoofden, tot een complete rodeo maakt. Dit keer was het niet anders, als de keer die we in 2011 al eens mee maakten. Het verschil was dat we toen zowel de wind als de golven en het getij tegen hadden. Dit keer hadden we alleen het gierende getij op de boeg en konden we gebruik maken van grootzeil en kotterfok om ons, samen met de motor, wat meer voortstuwing te geven. De golven braken links en rechts van ons uiteen in veel huizenhoog schuim boven de pieren van de ingang. Onze snelheid over de grond liep op een gegeven moment terug tot 1,2 knopen, maar door zo goed mogelijk in het midden te blijven, vonden we al na een paar minuten rustig water binnen de pieren. De ankerplaats die we zowel in 2005 als in 2011 gebruikten is er nog steeds. En we vonden een mooi plekje niet ver van de in 2011 nieuw aangelegde haven voor kleine bootjes. Dat was voor ons gemakkelijk om met de dinghy aan land te kunnen komen.

Voor Wouter was Ilha da Culatra helemaal nieuw, voor Michiel old times revisited. Ondanks dat het aantal huizen en het aantal bewoners ieder jaar groeit blijft de atmosfeer hetzelfde. Geen wegen, geen auto, veel ongerepte natuur, schitterende stranden en in het algemeen relaxed in ieder opzicht. Diezelfde avond nog wandelden we door de lagune met de boot-nomaden. De meesten zijn geen nomaden meer omdat ze hier al meer dan tien jaar liggen en nooit meer zullen vertrekken. Anderen bereiden hun boot hier voor, op deze gratis ligplaats, voor hun al dan niet geslaagde wereldreis, waar naar toe dan ook. Het blijft een bijzondere plaats met heel veel boten en hun bewoners die we hier in 2005 ook al zagen. In een van de strandtenten ontmoetten we een Nederlandse jongen die hier opgroeide nadat zijn ouders hier hun boot "parkeerden". Ze wonen nu weer in een stenen huis in Nederland, maar hun vakantiehuisje op Ilha da Culatra hebben ze ook gehouden. Morgen gaan we het eiland verder te voet verkennen en dan in de middag naar de ankerplaats bij Faro.

Michiel en Wouter

 posted @ donderdag 11 juli 2013 21:38