Mieke is Jarig

Carthagena, Zaterdag 11 januari 2014

De kajuit hangt vanochtend vol met vlaggen, want Mieke is jarig. De deur
van haar hut blijft echter dicht, want haar hese stem van de afgelopen
dagen ontwikkelde zich tot een heuse verkoudheid ze voelt zich niet
lekker, zo horen we van achter haar dichte deur. Na een luidkeels gezongen
“Lang zal ze leven”, gaat haar deur toch open en komt, ze verkouden en
wel, maar toch glunderend, aan dek. Veel zoute zeelucht snuiven is het
devies. Om half acht na een snel ontbijt in de kuip, gaat het anker weer
op en zijn we snel onderweg. Het scheelt wel als je niet uit een haven
komt. Geen stootkussen en trossen om te stuwen, alleen anker weg en zeil
omhoog en hup daar gaan we weer. De zee is hier niet diep wat ons voor
deze dag weer een ruwe tot soms zeer ruwe zee oplevert. We mogen echter
niet klagen, want we waren hier van te voren van verschillende kanten voor
gewaarschuwd en we waren er dus op voorbereid. Ca. 20 mijl ten N van de
ingang van de baai van Carthagena lig nog een rif dat bijn a10 mijl in zee
steekt en waar we omheen moeten. De zee blijft steil en hoog, maar een
maal voorbij het rif kunnen we gijpen en hoeven we niet meer plat voor de
wind te varen. Dat maakt het leven aan dek bepaald aangenamer, totdat de
wind weer met de kust mee gaat waaien en we toch nog twee keer moeten
gijpen. Lida roept de Port Control van Carthagena op en krijgt te horen
dat er in de eerste toegang tot de baai minimaal 4 meter water staat. Dat
is voor Samantha genoeg en het scheelt een omweg, via de ingang voor de
grote scheepvaart in het Zuiden, van ca. 10 mijl. We zeilen tussen de hoge
moderne flatgebouwen, die langs de oevers van de baai staan, door helemaal
naar de ankerplaats aan het einde in het Noorden van de baai. WE moeten er
zelfs tegen de wind in kruisen. Eenmaal daar, gaan de zeilen weg en varen
we op de motor door tot vlak voor de muren van de oude stad. Daarna even
zoeken voor een goede ankerplaats tussen de tientallen andere jachten van
veel verschillende nationaliteiten. Er ligt ook een catamaran met een
Nederlandse vlag, de Tara. Fred gaat met de dinghy met hen kennismaken.
Dat leidt er toe dat Frieda en Erno Straatman uit Maasbommel, de
uitnodiging aanvaarden om bij ons een drankje te komen drinken. Dat wordt
leuk, want we eten ook met elkaar in de kuip van de Samantha. Ook vanavond
blijkt weer dat de wereld toch een dorp is. Mieke en de Straat mannen
hebben allebei een historie in Nijmegen. We kennen een heleboel mensen die
we ieder voor ons ergens op de wereld onderweg zijn tegengekomen. Zo werd
ook dit weer een gedenkwaardige avond die nog langs zal blijven na
sudderen. Mieke kon zich geen betere verjaardag wensen.

Mieke, Lida, Fred en Michiel

De foto's van deze bijzondere dag staan op deze website in het foto album "Aruba - Panama"