Costa del Sol en Costa Blanca

16 juli 2011 Feest in Moraira

zo, 17 jul 11 16:49

Morayra, 16 en 17 juli 2011

Na een uitgebreid ontbijt, koffie op de Club Nautico, bezoek aan de supermarkt, aanschaf van onderdelen voor de motor bij de plaatselijke Volvo-Penta dealer, varen we om half twee 's middags uit voor de 12,5 NM naar Morayra. André Gelderblom had ons geadviseerd om daar vooral naar toe te gaan en dat bleek niet onterecht. Met een Z-wind van 4 Bf zijn we onder alleen grootzeil en yankee in minder dan twee uur voor de haven. Er staat buiten een flinke swell uit het zuiden en we maken ons enige zorgen of we tegen de steile kust in de haven wel een rustige ligplaats zullen vinden. Onze vrees blijkt ongegrond. Met de hulp van vier (!) marineros vinden we een prachtig plekje aan de aan de Noordzijde gelegen Muelle Aubrique. Het water in de haven is zo kalm als wat en de Z wind houdt ons helemaal vrij van piepende stootwillen en knarsende landvasten. De dame in het havenkantoor merkt op dat we geluk hebben, want we hebben de laatste vrije ligplaats. Vanavond begint de feestweek in Morayra met de processie ter ere van de zegening op zee van het beeld van de heilige Carmen, beschermvrouwe van vissers en zeelui. We blijken frontloge te liggen.

Het programma van de feestweek van Morayra begint met:
Patronales en Moraira ; Semana alrededor del 15 y 16 - del 08 al 23 de Julio de 2011: "Nuestra Señora de los Desamparados" y "Virgen del Carmen". Verbenas, procesiones (destacan la procesión marítima del día 16 , seguida con especial fervor por todos los marineros y visitantes) así como los fuegos artificiales acuáticos y "Els bous a la mar".


Ruwweg vertaald:
Feestweek in Moraira 16 tot 23 juli 2011: "Onze Lieve Vrouw van de daklozen" en "Virgen del Carmen". Festivals, processies (speciaal de processie op zee op 16 juli, die gevolgd wordt door enthousiaste watersporters en andere bezoekers), tevens vuurwerk op zee en "Els Bous a la Mar".





En wij waren er bij. Kijk maar naar de video.

Het vuurwerk staat niet op de video. Te donker weet je. Maar zo´n spektakel hebben wij zelden gezien! Niet alleen het vuurwerk is uitbundig en groots.  Ook het muziekfestival op het plein aan het strand (pal naast de haven), mag er zijn. De muziek zwijgt pas om 04:00 AM.

Hoewel we eigenlijk van plan waren om de volgend dag naar Ibiza te varen, besloten we toch nog een dag langer in Morayra te blijven. Behalve door de bijzondere voorafgaande avond, werd dat ook ingegeven door de dame op het haven kantoor die ons vertelde dat er die dag veel wind zou staan op weg naar Ibiza. Die harde wind bleef echter geheel uit en het weer bleef prachtig. Angèle en Frouk genieten van deze "vrije dag" met veel winkelen en terraswerk in deze gezellige stad. Michiel gebruikt onze ligplaats langszij de kade om de in Cartagena gerepareerde zwemtrap weer op de spiegel van de Pas de Deux te installeren. Tevens de waterlijn en het onderwaterschip (met bril en snorkel) geïnspecteerd. Het valt geweldig mee. Er is vrijwel geen aangroei. De onderwaterverf is kennelijk nog voldoende actief, ondanks de periode van ruim een maand op het droge in Rota. Morgen zal de wind weliswaar schuin van voren komen, maar heel licht zijn. Een prettig vooruitzicht voor de ruim 60 mijl die ons nog van de Balearen scheiden. Maar dat zal heel anders uitpakken.

Angéle, Frouk en Michiel

11 -14 juli: langs de Costa Blanca

vr, 15 jul 11 16:28
Deze vier dagen was onze route:
11 juli --> Puerto San José - Puerto de Garrucha 37,55 NM op het log en 31,10 NM op de GPS (heel veel stroom tegen)
12 juli --> Puerto de Garrucha - Yacht Port Cartagena 55,09 NM op het log en 48,31 NM opde GPS (nog steeds veel stroom tegen)
13 juli --> Yacht Port Cartagena - RCN de Torrevieja 43,33 NM op het log en 39,12 NM op de GPS (tegenstroom lijkt iets af te nemen)
14 juli --> RCN de Torrevieja - RCR Alicante 28,21 NM op het log en 26,59 NM op de GPS (we raken eindelijk uit de ongunstige stroom)

De stroom is een apart fenomeen, dat we niet helemaal kunnen verklaren. Volgens alle pilots zouden we een stroom in Oostelijke richting moeten hebben, maar het omgekeerde is het geval. We hebben hem steeds weer tegen. Getij is niet de verklaring. Wat dat wel is kunnen we alleen maar naar gissen.

De Costa Blanca is geheel anders dan de Costa del Sol. Aan de Costa del Sol is het moeilijk om over de gehele lengte van 160 NM een stukje te vinden van 500 m waar geen hotels, resorts, pretparken of restaurants, en bars gebouwd werden. Na Cabo de Gata verandert het landschap dramatisch met hoge steile rotsen die zich mijlen lang aan ons presenteren. Het is een indrukwekkend gezicht. Tegelijkertijd realiseren we ons dat er op bijvoorbeeld het hele stuk van Puerto San José naar Garrucha geen enkle uitwijkplaats (baai, haven of soortgelijk) te vinden is. Hier te varen is mooi en indrukwekkend tegelijk, maar niet voor watjes. We komen dan ook weinig of geen andere boten tegen. Garrucha is een gemiddelde Spaanse kustplaats, een beetje "poor men's resort", vergelijkbaar met sommige Engelse badplaatsen, zoals bijv. Lowestoft. Een heel ander publiek, maar wel ontspannen en niet zo schreeuwend duur. Bovendien is Garrucha zowel een belangrijke haven voor de visserij als voor vrachtschepen.

Ook wordt duidelijk waar de Costa Blanca zijn naam aan dankt. Op meerdere plaatsen zien we grote witte vlakken in de rots, waarvan het op afstand lijkt alsof ze geschilderd zijn. In de pilot lezen we dat we ons niet moeten laten misleiden, doordat de witte (blanca) rotsen op afstand soms de indruk van een groot zeilend schip geven.

Cartagena is een van de oudste steden van Spanje. Zeer beschut in een baai met een smalle ingang tussen hoge rotsen. Daardoor uitstekend verdedigbaar in tijden van oorlog. Cartagena is nog steeds een belangrijke basis voor de Spaanse Marine, die hier o.a. oefent met onderzeeboten. Ook in een ander opzicht is Cartagena opmerkelijk. Zoals zo vaak in Spanje, gaat het om het uiterlijk. In de binnenstad ziet alles er mooi en goed onderhouden uit, maar zodra je daar even buiten komt wordt het anders. Cartagena blijkt een stad van facades te zijn. De gevels staan (nog) overeind, maar er achter is niets. Lege ramen die niet meer bij een gebouw horen, maar wel het straat beeld vormen. Soms staan er achter die antieke facades auto's of scooters geparkeerd, maar meestal is daar een lege bouwput met niks er in. Geen geld om er meer van te maken dan dat.

De Club Real ziet er wat troosteloos uit en we besluiten naar de naastgelegen Yacht Port te gaan. Een goed besluit, want via de Marineros (havenmeesters) vinden we iemand die RVS kan lassen en bereid is om onze zwemtrap te repareren.

We moeten daar in de ochtend van de 13e juli even op wachten en gaan daarom niet in één keer door naar Alicante, maar maken nog een tussen stop bij de Real Club Nautico van Torreviejo. Door Fred Duin aangeraden, i.v.m. met de roeiclub daar. Het blijkt te kloppen er is daar een goed lopende roeivereniging en zo te oordelen aan de boten die we zien oefenen in de (heel) grote baai van de haven, kunnen ze er ook wel iets van. Wij maakten een prachtige zeiltocht hierheen en meerder pas om 7 uur 's avonds af. Geen riemen of ergometers voor ons dit keer.

Donderdag ochtend vroeg los van de ankers die ons vrij van de steiger houden en door naar Alicante waar we 's avonds Angèle van het vliegveld zullen halen. In Nederland is het noodweer. Door het weer kunnen op Schiphol niet alle banen gebruikt worden, maar met een vertraging van ruim twee uren, komt Angèle toch nog om 23:30 uit de aankomst gate te voorschijn. Doordat we ruim op tijd in Alicante (weer met mooie zeil wind) aan kwamen, kon het schip van buiten worden schoon gespoten, van binnen gesopt, gezogen en geboend. We zijn klaar voor de volgende etappe naar de Balearen, waarop we met z'n drieën aan boord zullen zijn.

Michiel, Frouk en Angèle

na vandaag 65+

ma, 11 jul 11 10:43
Mijn 65e verjaardag begon aan het ontbijt in Almerimar met een lang zal ze leven, gezongen door Frouk. De hekstoel van de boot versierd met balonnen met de cijfers 65 erop. We hadden ook een nieuw verschijnsel op deze reis, namelijk de combinatie van tegenwind en tegenstroom, terwijl alle weerberichten een W-wind en een Oost gaande stroom voorspelden. We zullen er aan moet wennen in dit gebied. Het kan verkeren. Onze etappe van vandaag die ca. 36 mijl had moeten zijn (ongeveer de afstand van Muiden naar Medemblik) werd hierdoor 45 mijl lang.

We meerden om 17.30 af in de Puerto San José, een kleine vissershaven aan de Costa Blanca met een gastvrije Club Nautico. Op advies van de mevrouw aan de balie van de Club Nautico gingen we eten in een nieuw restaurant bovenin het dorp met uitzicht op de haven en de baai. Een prachtige plek, een goede keuken, perfecte bediening in Hostel El Dorado. Je moet er 20 minuten voor lopen, maar de terugweg is bergaf. Aanrader dus. We zullen El Dorado een vermelding geven in de  categorie Leuke Plekjes op deze website.

Michiel en Frouk.

Almerimar

ma, 11 jul 11 10:42
9 juli 2011
Vandaag zeilden we van Motril, een kleine zeehaven, tevens loods station, aan de Costa del Sol, naar Almerimar.Eigenlijk zeilden we niet, want de traditie van de Med getrouw, was er nauwelijks wind en met 6 knopen bootsnelheid op de motor en max 7 knopen wind recht van achteren, blijft er weinig over. Ons vertier bestond wederom uit scholen met dolfijnen en een jagende Baracuda die sprongen van enkele meters boven water maakte op jacht naar zijn prooi.

Almerimar is een groot watersport centrum waar werkelijk alles beschikbaar is. Het is een populaire plek om je boot te laten overwinteren in de Med. De botenstalling op het droge heeft een oppervlakte van liefst 2,4 Ha! Er heerst een gemoedelijke sfeer, waarin watersport en strand toerisme hand in hand gaan. We dronken een Mujito op een van de terassen aan het strand en lieten zo deze dag, met weer veel zon, aan ons voorbij gaan.

Michiel en Frouk

8 juli 2011, 20:00 uur

za, 09 jul 11 09:05
We liggen in Motril, een kleine jachthaven binnen een zeehaven aan de Costa del Sol. Het is hier gemoedelijk ook al zijn de ambtearen hier , i.v.m. de zeeschepen die hier laden en lossen (vandaag liggen er 6), heel formeel. Motril is geen Tourist Trap en een verademing na onze buitengewoon slechte ervaring in de vorige haven, waarvan ik niet eens de naam meer wil opschrijven of uitspreken. Vandaag een prachtige zeildag met een wisslende wind van achteren, van voren en van opzij. Aan de traditie van de Med getrouw hadden we ongeveer de helft van de tijd geen wind, of zo weinig dat het de naam wind niet waard is.

Eigenlijk gebeurde er vandaag niet zo veel. We haalden allebei een paar uurtjes gemiste slaap in van de laatste nacht en hebben het nu weer naar onze zin. Vandaag voor het eerst de nieuwe loopplank te voorschijn gehaald en getest. Test is geslaagd. Het is niet eens zo moeilijk om hem op te hangen, hij is niet te kort, niet te smal en ook nog stabiel. Op alle vier de punten moest mijn doe-het-zelf-loopplank nog slagen en dat is vandaag gebeurd.

Frouk en Michiel

7 juli 2011

za, 09 jul 11 09:05
We vertrekken uit Estepona om 45 mijl te overbruggen naar Malaga. We hebben een mooie dikke wind, af en toe 27 knopen, van achteren en we stuiven door het water. We hebben de Poniente, een harde Westenwind die door de straat van Gibraltar komt, in de rug en we maken goede voortgang. Omdat de zee van Alboran (het Westelijk deel van de Med) heel groot is, bouwt de zee flink op. We gaan als een speer, maar de golven worden lastig. In verschillende Almanakken wordt ons ontraden om naar Malaga te gaan, omdat er nauwelijks faciliteiten voor jachen zijn en met deze wind en zeegang durven we de gok niet aan. Achteraf zeggen we: "Hadden we dat maar wel gedaan".

We besluiten naar Benamáldena te gaan. Dat is een groot resort met een haven van 1000 ligplaatsen. Als we binnen lopen gaat het meteen mis. Er staat een enorme swell in de haven en we proberen bij de meldsteiger te komen, nadat een groot Amerikaans jacht van 17 meter dat voor ons langs de meldkade lag te rijen, plaats heeft gemaakt. Maar we geven onze pogingen, nadat we een paar maal op onze stootkussens tegen de kant zijn gekwakt, snel op. Te gevaarlijk. De havenmeester snapt ons en wijst ons een box acher het haven kantoor, Helaas dwars op de, nog steeds harde, wind. Het manoevreren lukt op zich nog wel, maar we zijn meer dan een uur bezig om de boot in een swell van soms een meter hoog veilig vast te binden, tussen de gin palaces die aan BB en SB van ons liggen te springen. Aan en van boord kunnen we alleen via een van onze buren, die drie hele grote fenders van een meter doorsnede op zijn achterplecht heeft hangen en een trapje in de hoge kade heeft. Wij moeten een veel grotere afstand tot die gemeen hoge kade houden dan je ooit maar zou durven te springen. We schuiven op onze boeg lijnen, aan een zware ketting op de bodem, steeds twee meter voor en achteruit. Als de boot naar voren schiet dan wordt die met een afschuwelijke ruk steeds gestopt op de acherlijnen waarvan we er zes hebben liggen. Twee er van extra zwaar die we bij Kevin in Dartmouth op de kop hebben getikt voor de mooring op St. Mary's. Die lijnen komen nu goed van pas.'De nacht wordt een beproeving. We doen allebei geen oog dicht. De rukken die de boot maakt op zijn achterlijnen zijn hard en luidruchtig. Alles blijft echter heel en we raken niks. Totdat op een hele hoge golf de Pas de Deux toch met zijn achterkant tegen de kade muur wordt gekwakt. De klap wordt door het grote stootkussen dat daar hangt weliswaar opgevangen. ik sta al naast mijn kooi als de boot weer naar voren schiet en ik die, met een zo mogelijk nog hogere snelheid, weer achteruit voel gaan. De zwemtrap is  door de vorige klap uit zijn steuen gesprongen en die is bij de volgede sprong naar de muur achter ons kansloos. In een treurige bocht zit die om het. horizontaal opgehangen stootkussen gevouwen. Einde van een zwemtrap. Hoe we aan een nieuwe komen moeten we nog bedenken.

Benamáldena is geen leuke plek. De kapotjes drijven in de haven. Vrijende selletjes liggen 's ochtends vroeg nog tussen de struiken. De jeugd lalt en wankelt 's ochtends over straat en commandeert de taxi chauffeurs om hun meisjes naar huis te rijden. Te walgelijk voor woorden. Dit is kennelijk ook de Costa de Sol. Not my piece of cake. No way, José!

Frouk en Michiel

6 juli 2011

za, 09 jul 11 09:04
Van Ceuta naar Estepona. 35 NM op het log, gemeten door het water. 33 NM op de GPS, gemeten over de grond.

Een tochtje zonder veel bijzonderheden. Voor de verandering varen we vandaag 2 uur lang onder de spinnaker. Het is schitterend weer, op het water is het niet zo bloedverziekend heet als op de wal, maar toch. Weer 100-en dolfijnen om ons heen, maar vandaag in de bous aanbieding ook een school pilot whales die ons lui bewegend tegemoet komen en ons een paar van hun blikken gunnen. We proberen foto's te maken, maar het  blijft gokken en vandaag gokten we steeds mis. Of het resultaat was te onscherp. Wel een prachtig gezicht om de Rock, weliswaar in lichte nevelen gehuld, van de andere kant te kunnen bekijken. Om half zes liggen we aan Pantalan #5 in Estepona. Ook een Tourist Trap, maar om Ton de Bruijn te citeren: wel een stad van vless en bleod. Hij heeft gelijk. Het is hier best toeven. Dat wordt verderop nog anders. Het is vermakkelijk om op de promenade langs de haven ten minste vijf disco's naast elkaar te horen die elk proberen om de andere viet te overstemmen. Na een poosje lopen we gewoon weg en vinden een kroegje naast de Club Nautico waar alleen Engelse zeilers zitten. Wat een verademing.

Om acht uur meld Ton zich bij de Pas de Deux, hij heeft hier zelf ook een bootje liggen en is hier meer dan thuis. Hij leidt ons naar een wat stiller hoekje van de haven, naast de nieuwe visafslag. Daar is de Bar-Restautante La Escollera, pescaios y mariscos. Schijnbaar alleen bekend bij locals. We eten daar ongelofelijk goed. We hebben ongeveer alles wat op de kaart staat gegeten. Gamba's, jacob's schelpen, een plaatselijk soort kreeft, calamaris, scheermesjes, althans zo noemen wij die in Nederland als je ze op het strand vindt, maar hier hebben ze ook een zeer goed smakende inhoud. We slaan op mijn verzoek de mosselen en de oesters over. Afgezien van het geweldige eten is het ook erg leuk om Ton weer te ontmoeten. Veel herinneringen aan zeilweken in Nederland. Het begon zo'n beetje, toen we allebei ongeveer 12 jaar waren, op de Kaag en in de Pluizen voeren. Later in de Stern klasse en nog later gingen we zelfs samen naar bepaalde zeilweken zonder dat we altijd een eigen boot bij ons hadden. Zeilen deden we toch wel.

De avond eindigde, hoe kan het anders, in de kuip van de pas de Deux. Ton geeft ons nog een paar waardevolle do's en dont's voor de Costa del Sol en de Costa Blanca. Ola, Ola het werd toch nog laat, maar wel onvergetelijk leuk.

Michiel en Frouk