Cuba

Het gaat niet altijd van een leien dakje

vr, 25 jan 08 23:30
Miami, 25 januari 2008
 
US Customs en Border Protection was nog niet met ons klaar. We moesten nog in persoon melden en dat werd een heel vervelende affaire, die,achteraf gezien, nergens op sloeg. We werden onderwerp van intimidatie die zijn weerga, althans wat ons betreft, niet heeft. Zoals ik in mijn vorige bericht schreef, hebben we niets verstopt, hebben we alle vragen van de US Coast Guard en andere officials naar eer en geweten beantwoord. Toch kregen we vanochtend de wind van voren toen we onze bewijzen dat we de USA waren binnen gekomen (de z.g. I-95 formulieren) kwamen ophalen. Een brommende ambtenaar kwam ons de les lezen dat we de US wet hadden overtreden en het embargo tegen Cuba hadden geschonden. Naar ons verweer dat de regels van het US embargo niet van toepassing zijn op Nederlanders, wilde hij niet luisteren. Hij vertrok met onze paspoorten, zei dat hij met zijn superior ging praten en dat we moesten wachten. Door de airco was het ijskoud binnen en wij zaten daar maar niks te doen in onze T-shirts. Na een uur kwam hij terug en snauwde dat wij elk een formulier moesten invullen en ondertekenen. Wij lazen meteen dat dit een formulier was dat gold voor ingezetenen van de USA en niet voor buitenlanders. Toch deden we wat gevraagd werd, althans voor zover we dat als “buitenlanders” konden. Twee minuten later schoven we de papieren door het loket met de mededeling dat de vragen maar gedeeltelijk door ons konden worden ingevuld, omdat we geen US citizens zijn. Na nog een uur (in de kou) kwam een andere ambtenaar, waarschijnlijk de superior, met onze paspoorten, gestempelde I-95’s en excuses voor de papieren rompslomp. We konden gaan. Wat een gedoe. Dit is ook de USA. Op dit punt doen ze niet onder voor een ontwikkelingsland.
 
We gingen lekker een kop koffie drinken op de Miami Beach Marina, waar ook een heel goede watersport winkel is. Daar kochten we de laatste kaarten voor de Bahamas en bestelden de pilot voor de Dom. Rep. die we nog ontbeerden. De burgers bij Monty’s bar smaakten ons prima. Het leed van de US Customs was snel vergeten en we wandelden naar Miami Beach, waar we dit internet café vonden, van waaruit jullie twee correspondenten dit verslag schrijven en de groeten doen.
 
Het is koud, het waait, we zitten binnen en we hebben het weer naar onze zin (vanochtend eventjes niet). We blijven hier, denken we, tot na het weekend. Hopelijk hebben we dan spoedig een goed window om de Bahamas binnen te gaan dringen.

We zijn weer in Miami

vr, 25 jan 08 23:05
Miami, 24 januari 2008
 
Vandaag vlak na het ondergaan van de zon hebben we na een tocht van bijna 36 uur en 234 NM, ons anker neergelegd in het Sunset Lake in Miami. Dit meertje ligt tussen de villa’s aan de bayside van Miami op ongeveer een kwartier lopen van het strand. We liggen daar prachtig beschermd tegen harde N-wind die we vannacht en de komende dagen verwachten.
 
Onderweg hadden we prachtig weer, maar heel weinig wind. Het werd 100% motorzeilen. Onderweg toch nog twee avonturen. Net buiten de territoriale wateren van Cuba werden we aangeroepen door een patrouille boot van de US Coast Guard. Die ons ondervroeg wat waar waarom hoeveel en zo meer we uit Cuba kwamen. We beantwoorden alles eerlijk en volledig. Omdat we niet onder USA vlag varen kunnen ze ons, althans naar onze mening, officieel weinig in de weg leggen, maar het was toch een stukje machtsvertoon waar we ons niet helemaal happy mee voelden. De USA handhaaft een officieel embargo voor Cuba en probeert dat op allerlei manier te handhaven. We wisten dat we een dikke kans hadden dat dit zou gebeuren, maar toch….. Vlak voor Miami werden we weer door de Coastguard aangehouden en dit maal wilden ze aan boord van de Pas de Deux komen. Het bleek allemaal niets te maken te hebben met de omstandigheid dat we ons juist per telefoon bij US Customs en Immigration gemeld hadden en ook niets met Cuba als onze laatste Port of Call. Het was een veiligheidsinspectie en het ging allemaal heel vlot. Na een kwartiertje kregen we een verklaring dat we “as good as gold” waren bevonden. Het antwoord dat we uit Cuba kwamen maakte hen duidelijk geïnteresseerd, maar op een persoonlijke manier. Dat zouden zij ook wel een keer willen. Maar ja, zij mogen niet.
 
We moeten alleen morgen nog in persoon bij Customs en Immigration melden. Verder is alles “so far so good”,. We wandelden naar de boulevard bij het strand, aten een burger en dronken een bier. Vervolgens keken we elkaar en zeiden. “ja, zo zou Havanna er ook uit kunnen zien!” De tegenstelling tussen vandaag en eergisteren kon haast niet groter zijn. We waren moe. Het werd koud en het ging (hard) waaien ui het Noorden. Het Frente Frio was aangekomen. Wij waren op tijd binnen. We namen een taxi terug naar de boot. We sliepen binnen de minuut.
Wij lieten in Miami ons eigen  nummerbord op een van de auto's plaatsen. Wie kan dat nou zeggen. Bovendien is Havanna maar een busritje verwijderd met de NZH. We zagen in daar een bus rondrijden die naar Amersfoort ging!

Frentes Frio

wo, 23 jan 08 17:15
woensdag 23 januari 2008 09:35 uur plaatselijke tijd.
We zijn weer op zee en onze positie is
23 gr. 15,0 min. Noord
82 gr. 23,3 min. West
Circa zes mijl voor de kust van Cuba, pal ten N van Havanna

Frentes Frio = Coldfronts = Koufronten zijn hier typisch voor de maand januari. Ze komen ongehinderd door bergketens vanaf het vasteland van Amerika en zakken dan langs de kust van Florida de Cariben in. Behalve nadelen, zoals kou, regen en heel harde wind, brengen ze ook een paar voordelen mee. Voorafgaand aan zo'n Frente Frio is het vaak heel mooi weer en ruimt de wind vaak 360 graden in de rondte. Afhankelijk van de sterkte en de snelheid van een front kan dat één tot drie dagen duren. Momenteel kijken we tegen een lange rij koufronten aan die een voor een naar ons tor komen. Gemiddeld twee per week. Dat betekent dat de tijd, tussen de fronten in, om in één keer van Cuba naar de Bahamas te zeilen vaak te kort is. We willen immers niet in de Golfstroom zitten met een harde N-wind van de ene kant en het snel stromende water ten Z van Florida van de andere kant. De zee die dan ontstaat wordt beschreven als een op hol geslagen kudde witte Olifanten.

Donderdag aan het einde van de dag komt er een nieuw sterk koufront met veel harde N-wind en hoge golven. Na veel gepuzzel hebben we gisteren besloten dat we vandaag toch wilden vertrekken, maar dat we vooralsnog mikken op Miami. Vandaar hebben we dan nog maar een kort window nodig om in de Bahamas te komen en de risico's van de Golfstroom daarna achter ons te laten. In de Bahamas hopen we juist de fronten te kunnen gebruiken om niet voortdurend tegen de passaatwinden in te hoeven varen.

Het is nu prachtig weer en we motorzeilen met een heel licht Zuiden wind naar de sterke stroom die ons hopelijk snel en comfortabel naar het NO zal brengen. We lagen vanochtend heel vroeg al aan de douane steiger. Het was nog donker, want we wilden met het eerste licht de zee op kunnen. Het werd weer een hele poppenkast, die een uur duurde. Eerst een schalks kijkende, maar foeilelijke mevrouw van immigration, daarna drie jonge mensen van Coast Guard en Douane (kinderen bijna), die met van ons geleende schijnwerpers de boot van binnen inspecteerden. Het resultaat was dat een van hen met een hangslotje, met sleutel, van de boot er vandoor ging, de andere jongen wilde het kaartspel van Robert hebben en het meisje, dat wel heel mooi was, kreeg onze laatste cuba dollars in haar hand gedrukt. Ze was er heel blij mee. Iedereen blij en tevreden, twaalf handtekeningen later en een nieuw pak met papier rijker, waren we inderdaad op zee toen de zon opkwam.

We melden ons weer! Tot dan!

Old Havana

wo, 23 jan 08 17:14
21 januari 2008

Vandaag zou het weer niet zo goed zijn. We besloten daarom vandaag onze kennismaking van de stad Havana uit te breiden. Jorge is min of meer onze onafscheidelijke gids/chauffeur geworden en gebleven. We waren vandaag dus weer in zijn handen.

De stad Havanna is een belevenis op zich. Je valt van de ene verbazing in de andere. Enerzijds is er het verval van wat eens een prachtige majestueuze stad was. Anderzijds is er het bruisende leven van de grote stad dat zich grotendeels op straat afspeelt. Het is een bijzonder soort mengeling van triestheid en vrolijkheid onder een deken van opzwepende muziek die de magie van Havanna bepaald. Er valt niet aan te ontsnappen. Je gaat mee in de maalstroom. Muziek groepen spelen op straat in de bars en restaurants en de mensen in dit land bewegen zich op een ritmische manier die alleen in de Cariben kan. Dit is niet de plaats om een opsomming te geven van alle plekken die we bezochten. Dat wordt te veel en zou niet passen in de paar regels die dit boek van de dag telt. Ook vandaag maakte we weer veel foto's. Door de zeer beperkte beschikbaarheid van toegang tot het internet in Cuba, lukt het niet om de teksten die we over Cuba schrijven te voorzien van plaatjes. ook voor de foto's van vandaag vragen we enig geduld.

We dronken koffie in het Ambus Mudos Hotel, waar Ernest Hemingway verbleef. We liepen gewoon de trappen op naar de hotelkamer, van waar uit hij uitzicht had op Obispo Street. Het Capitolio, vroeger de zetel van de regering en het Parlement, is een indrukwekkend gebouw dat, opvallend genoeg geheel in oude luister  bewaard bleef.
  Robert nam achter de regeringstafel plaats en opende, voor de zekerheid, het nieuwe parlementaire jaar. De bakermat van de Daiquiri is La Floridita op Obispo Street. Hemingway hangt er, tegenwoordig in het brons, in zijn favoriete hoek, aan de bar.

We sloten de dag af in een plaatselijke kroeg met veel lawaai Cubanen, waar we net voor het vechten begon vertrokken waren. Vervolgens rondden we de avond af met een heerlijk maal in een private house met uitzicht op zee, dat in stijl niet onder hoeft te doen voor de betere restaurants van de grote steden in de wereld. Cuba is een bijzonder land en dat is het (vrij naar de vader van Dik Trom).

Club Havanna

di, 22 jan 08 10:40
22 januari

Vandaag hebben we een bezoek gebracht aan de Club Havanna. De Social Club voor Embassade medewerkers en de well-to-do van Havanna. Dit is een van de weinige plaatsen waar je in Havanna voor $5/uur het internet op kunt. Dat wil zeggen op een Windows-98 machine en met een snelheid an 56k/minuut (een slak in dikke teer gaat harder). In twee uur tijd kwamen er een aantal foto's van onze belevenissen van de laatste vier dagen in Cuba in het fotoalbum van de website terecht. We checkten allebei nog wel onze mail via Webmail. De persoonlijke post hebben we gelezen, de rest niet.

Vandaag is het pokken weer. Regen wind en kou. onze enige inspanning was de rit van 2k naar Club Havanna. Verder bleven we lekker aan boord. Nieuwe berichten tot we in Bermuda zijn komen via de HF radio. Van het internet zien we verder af hier in Cuba.

Michiel en Robert

Ciengfuegos, Topes, en Trinidad

zo, 20 jan 08 20:50

Marina Hemingway, 20 januari 2008

 

We waren twee dagen met Jorge, onze chauffeur/gids, op pad in het midden van Cuba. We reden hier op vrijdag al om 05:00 ’s ochtends weg. We reden ruim twee uren in de potdichte mist. Een verschijnsel dat in de tropen eigenlijk nooit voorkomt, maar die dag wel in Cuba. Pas toen de zon opkwam, was het vlug gedaan met de narigheid. Rijden op een snelweg in Cuba, in de mist met 20 meter zicht, zonder belijning, zonder vangrail, met wandelaars, fietsen, karren, vrachtauto’s, bussen, enzovoort is een aparte belevenis. Hulde aan Jorge, die er volkomen cool onder bleef.

 

Het werden twee dagen met veel avonturen. Op de Marina in Ciengfuego maakten we kennis met Oswaldo, de maat van Jorge, met wie hij een jaar in Ciengfuego samen werkte in deze Marina. We sliepen in een privé huis bij Ana Maria en Carlos en genoten daar een geweldige gastvrijheid. We aten in een privé restaurant. Overdag trokken we de bergen in naar Topes de Collantes. We namen de  kortste weg van Ciengfuegos direct omhoog. Dat pakte niet helemaal goed uit, want die weg is ernstig vervallen en alleen nog maar bereidbaar voor vrachtauto’s met een hoge giering en grote wielen en voor 4WD’s. Wij reden in een Peugeot 307 met een 1,4 liter motor. Die motor moest halverwege wel even afkoelen (we waren gewoon de weg kwijt), maar de uitzichten en de natuur waren prachtig. Aan het eind van de dag naar Trinidad (UNESCO erfgoed).

 

In de haven troffen we ook zelf nog bekenden. Eerst spraken we met Mechtelien en Wolfgang Reneman die met hun STAMPER juist aan het inklaren waren. Zij zijn twee jaar geleden veel opgetrokken met de Jobber van Onno en Olga Bijl. Naast hen lag de LOVISA uit Zweden, die we zelf nog kennen uit 2005 toen we samen met Anders en Ann-Christine Andersson optrokken in Barbados en Bequia. We zagen hen de laatste keer in februari 2006 bij Martinique. Het weerzien was een feest.

 

Op zaterdag moesten we eerst een beetje bijkomen van het feest op de jachtclub en ons bezoek aan een soort talenten jacht voor jonge artiesten in een Patio Restaurant naast het theater in het Centrum. We deden dat door wat rond te toeren in en rond Ciengfuegos. Eigenlijk is dat het leukste. Gewoon door een stad slieren, naar de mensen kijken, je overal over verbazen. Het is veel e veel om allemaal op te schrijven. Anne-Christine zei dat zij tot nu toe de eilanden van Kaap Verdië en Cuba de mooiste ervaring hebben gevonden. Ik ben het geheel met hen eens. Veel doet hier in Cuba aan deze archipel voor de kust van Afrika denken. De mensen zijn mooi en arm. Iedereen is vriendelijk. Het is er schoon en veilig en je voelt je op je gemak. Bovenal zijn de mensen trots op hun land. Ze weten wel dat ze in een ontwikkelingsland wonen. Toch hebben ze hun eigen helden. De tres commandantes hebben de mensen van Cuba, ondanks alles, een eigen identiteit gegeven. Vreemd genoeg is het na de Revolución met het land alleen maar bergaf gegaan. Iedereen heeft een hekel aan het systeem, maar toch is Cuba geworden wat het is, een land waar het fijn is om te leven. En ach voor alles is een oplossing. Welk land ter wereld heeft zo’n vloot aan prachtige klassieke auto’s. Ze rijden allemaal nog. Je moet niet onder de motorkap kijken, want daar zit soms iets heel anders dan er ooit zat. Toch is een van de mooiste dingen die je kunt hebben in Cuba een Cadillac uit 1952, die nog de originele carburateurs heeft.

 

Vandaag is het pestweer. Er trekt weer eens een koufront van Florida over Cuba. Het waait hard en het miezert. Dat komt goed uit, want dat geeft ons de kans om straks te proberen om ergens een internet toegang op te zoeken en daarna dit verhaal op de website te zetten. Ik hoop dat het lukt.

 

Ik zal mij vandaag niet houden aan het voornemen om de foto albums wat kleiner te houden. De plaatjes uit Cuba horen bij het verhaal. Of ik een deel er van tussen de tekst weet te krijgen weet ik nu nog niet. Ik hoop dat het ten minste lukt om ze straks te uploaden. Have fun. Wij hebben het al.

Veradero op Cuba

vr, 18 jan 08 11:17
17 januari 2008

Voorlopig laten de koufronten ons weer met rust. Na onze hobbelige oversteek van jl. maandag is het hier weer prachtig weer geworden. We zijn voorlopig nog niet van de koufronten, die vaak gepaard gaan met veel wind, verlost. Het is een fenomeen wat bij de vroege maanden van het jaar bij dit gebied hoort. Komend weekend is het gebied van Cuba weer aan de beurt. We krijgen dan waarschijnlijk weer regen en mogelijk ook veel wind uit het Noorden. Om die reden gebruiken we deze dagen, nu het zulk mooi weer is, om het land in te trekken. De ontdekking van Havanna komt wel als het weer niet meer zo lekker is en we toch veel binnen willen zijn.

Vandaag trokken we naar het toeristen gebied bij uitstek, Veradero, ca. 150 km ten Oosten van onze ligplaats. Veradero is een lang gerekt schier eiland dat als een vinger in de oceaan ligt en helemaal is vol gebouwd met hotels, resorts en andere toeristische aardigheden Het strand bestaat uit 28 km ongerept fijn wit zand en is bijna ongeëvenaard. Er schijnen maar twee stranden in de wereld te zijn die nog mooier zijn. De zee heeft een aantal verschillende kleuren blauw die zo diep en intens zijn dat je er naar blijft kijken. Dankzij onze chauffeur en gids, Jorge, kwamen we weer op een aantal unieke plaatsen. Vandaag was het vooral de muziek van twee groepen die in kleine bars aan het strand speelden die ons boeide. De lunch kochten we in een kleine bistro, verscholen tussen de huurhuizen. De tent is vooral bekend bij de lokale mensen. Het was weer erg lekker en jet een sfeertje dat heel aangenaam was. Wat wil je nog meer. Blauwe zee die rustig op het strand breekt. Temperatuur van ca 30 graden. Een onafgebroken parade van mooie vrouwen (en mannen) die voor je tafel op het strand langs komt. Pina colada's, Mujito's en gewoon lekker cubaans bier maken het feestje compleet

Morgen gaan we echt het binnenland in naar Cienfuegos (waar we de nacht ook zullen doorbrengen), Trinidad en de bergen in het Zuiden.  We moeten vroeg op, want het wordt morgen 400 km rijden. Jorge haalt ons om 5 uur in de ochtend op. Cuba is een groot land. We zijn weer benieuwd, maar ook nog steeds nieuwsgierig naar dit boeiende land.

Internet laat nog op zich wachten. Dus jullie zullen het nog even zonder foto's moeten doen.

Naar Vinales in Pinar del Rio

do, 17 jan 08 12:21
16 januari 2008

Het vraagstuk hoe een goede gids met een auto te vinden, om ons door Cuba te leiden, loste zich gemakkelijk op. Gisteren al kwam Jorge bij ons langs voor een praatje. Hij is een geboren Cubaan, 33 jaar oud, getrouwd en twee kinderen en is vaste opstapper bij een andere (motor) boot, in de Marina Hemmingway, die tijdelijk buiten Cuba is, omdat de eigenaar een andere grotere boot gaat kopen. Bovendien is Jorge een ervaren gids, met een eigen, moderne auto, met airco en hij wilde ons maar al te graag als schnabbel er bij hebben.
    

De deal was snel gemaakt en vanochtend om half tien waren we op weg naar de provincie Pinar del Rio met de gelijknamige hoofdstad. Dit is de Westlijke kant van Cuba, vooral bekend om de teelt en oogst van tabak, oorsprong van de Cohiba sigaren, prachtige natuur, mooie uitzichten en een, cultureel historische gezien, interessant gebied. We bezochten twee grotten, waarvan er één een bevaarbare ondergrondse rivier heeft. We zagen een prehistorische, schijnbaar door indianen gemaakte, heel hoge muurschildering. Het ding was volstrekt nep, maar het verhaal er bij was prima en de pina colada in de bar, aan de voet er van, smaakte uitstekend, als aperitief voor de lunch die we vervolgens bij een lokale familie thuis opgediend kregen. Lobstertails in tomaten salsa saus, gebraden kip, een soort zoete aardappelen, rijst met blackbeans, een eigengemaakte salade en eigen gemaakte bacon chips. Het smaakte uitstekend en het was leuk om bij de mensen thuis te kunnen zijn. We waren ook thuis bij een tabak teelster, Maria Juana, in Vinales. Zij legde ons uit hoe het allemaal werkt en deed ons voor hoe een Cohiba sigaar wordt gemaakt. Robert heeft op dag 1 zijn sigaar al gescoord en wel als cadeautje van Maria. Verder was het bij haar vooral armoe troef. De opbrengst die zij krijgt voor haar tabak is schamel. Hun huisje is zelfgebouwd, heeft wel stromend water, maar geen elektriciteit. De familie woont er, net zo als veel andere families eromheen, samen met hun kinderen en met wat varkens en enige honden.

   

Het was ruim 200 km rijden er naar toe. Eerst over een goed onderhouden snelweg, waar je behalve heel weinig auto's, ook fietsen, paarden met wagens er achter, ossewagens, voetgangers, plotseling overstekende honden en verschrikkelijk veel lifters aantreft. Later reden we via haarspeld bochten de bergen in en hier nam de intensiteit van het lokale verkeer flink toe, met fiets taxi's, nog meer ossewagens, ossen die lading gewoon over het weg dek slepen, heel veel paarden (los en voor wagens gespannen) en nog meer voetgangers, fietsers, honden, kippen, varkens, kinderen en schoolbussen (in willekeurige volgorde en alle maal door elkaar, meestal, maar niet altijd aan de rechterkant van de weg). Een apart verhaal vormen de koeien. Ze zijn allemaal staatseigendom en de straf op het doodrijden van een koe is schijnbaar 5 x zo hoog als op het opzettelijk doden van een mens. Ze lopen overal vrij rond en alleen langs de snelweg is er prikkeldraad om ze uit het snelverkeer te houden, maar dat is er weer niet overal. Gevolg is dat als er koeien langs de weg lopen het verkeer direct stapvoets gaat rijden. Datzelfde gebeurd bij de vele controle punten die politie op de weg heeft ingericht. Het land is prachtig. Je ziet de mooiste Cadillacs, Chevrolets en andere Amerikaanse merken glimmend van het chroom en met gepoetse lak, rond rijden, maar ze zijn allemaal van voor 1959 en soms lang daarvoor. Vele er van hebben echter de tand des tijds niet zonder gevolgen doorstaan, maar ze rijden allemaal nog wel, maar vaak niet zo hard. Soms met een scheef voorwiel of met een slag in één van de achterwielen, of allebei. Hard rijden konden ze waarschijnlijk vroeger ook als niet. We kijken onze ogen uit. Morgen gaan we ten Oosten van Havanna naar het gebied van Verradero en overmorgen naar de oude stad van Havanna.

Ik stop er mee, want deze tekst wordt anders te lang. We hebben hier vooralsnog geen internet verbinding, maar we proberen een aantal foto's z.s.m. op de site te kunnen plaatsen. Even geduld graag, we doen ons best.

Cuba

di, 15 jan 08 23:32
15 januari 2008

Vandaag om 9 uur 's ochtends zijn we de Hemmingway Marina op Cuba ingevaren.
Drie en een half uur later (dat is snel) waren we door de formaliteiten heen. De dokter met zijn spuitbus kon weer naar huis. De boot lag helemaal overhoop. Ze wilden alle kastjes in en ook er onder. De drugshond, met rubberen sokjes aan, kon weer met z'n, vrouwelijke, baasje mee. We zijn een forse stapel papier rijker en een paar dollars armer. Maar we zijn er.

Dit is het verste punt van onze reis. We wilden min of meer de grootcirkel varen van Amsterdam, via de zuidpunt van Groenland naar Cuba. Van hier af gaan we de terugreis naar Europa beginnen. Eerst blijven we hier een tijdje, want we willen wel wat van Cuba zien. Zeker na de tocht die we van Key West maakten om hier te komen. Wilde zee, door de tegen elkaar in staande wind en de Golfstroom. Buiig weer met regelmatig wind van 25+ knopen. Slapen was er door het permanente geslinger niet bij. Het  ging, dankzij de NO wind, wel hard. Aanvankelijk zelfs te hard, waardoor we nog in het donker driegden aan te zullen komen. "Gelukkig" gaf de golfstroom ons zoveel tegengas dat we ruim met daglicht voor de poort lagen. Althans voor zover je van een poort kan spreken. Vlak onder de kust zagen we nog steeds niet de uiterton, die ons het begin van de geul door het koraalrif moest aanwijzen. Op het laatste moment, helemaal opgaand in de achtergrond van de kustlijn, vonden we de ton met de hulp van de verrekijker. Geen leuk moment om mee te maken. Super spannend en nerveus. Toen het rif eenmaal links en rechts van ons was, keken we elkaar aan en zeiden dat dit geen plaats is om 's nachts in het donker aan te lopen. We zijn allebei moe maar wel voldaan. Proost!