Malta - Tunesië

Klaar om te vertrekken

ma, 03 jun 13 16:54
Carloforte, 3 juni 2013, 15:15 MET

Het weeer lijkt zich eindelijk te gaan verbeteren. De voorspellingen waren al een paar dagen, dat in de loop van vandaag die wind zou gaan afnemen. Dat lijkt nu ook zo uit te komen. We willen hier uit marine Sifredi over iets meer dan een uur vertrekken en in één keer door naar Minorca, waar we dan, zonder verdere tegenslagen in de loop van 5 juni hopen aan te komen. Mariska Hooijmans en Wendelien Wijsman, staan daar dan naar verwachting op ons te wachten. Zij hadden vandaag al hun vlucht van Amsterdam naar Mahón op Minorca, maar het weer was voot ons spelbreker om daar al te zijn als zij zouden landen.

Buiten staan nog wel flinke golven maar lang niet meer zo aggressief als gisteren en ook de hoogte van de zeegang zal gaan afnemen. In de loop van morgen overdag gaat ook de wind naar het Oosten draaien en krijgen we misschien wel wind mee. De kans is echter groot dat we maar heel weinig wind over houden, maar de dieseltanks zijn tot de rand gevuld en op de inhoud ervan zullen we dan aanspraak maken.

Wordt vervolgd. We zijn er wel klaar voor. We gaan.

Michiel en Frouk

Oudhina (Uthina)

zo, 02 jun 13 21:16
Sidi Bou Saïd, 27 mei 2013

Vanochtend staan we eerst een tijdje tevergeefs te wachten op Nejah en/of Mustapha, maar hun jongens in de werkplaats vertellen ons dat Nejah op jacht is naar onderdelen voor de boiler en Mustapha is waarschijnlijk elders met een klus bezig. Ze proberen ons er van te overtuigen dat we hen ons probleem moeten laten op lossen en dat wij vooral niet moeten blijven wachten totdat ze een keer verschijnen. We laten het maar zo. Kemal staat al weer op ons te wachten. We laten ons tel. nr. achter in de werkplaats en stappen in de taxi. Kemal heeft een Tunesisch brood voor ons mee gebracht. Een soort dikke ronde pannenkoek, die heerlijk smaakt, o.a. naar karwij zaad. We krijgen ook een fles water van hem, want vandaag wordt het een stuk warmer dan gisteren, bovendien zitten we zowel heen als terug meer dan een uur in zijn auto.

Het archeologische park van Oudhina ligt ca. 30 km ten Z van Tunis en we gaan eerst dwars door de hele stad heen. Deze voormalige grote Romeinse stad ligt middenin een gebied dat ook van oudsher agrarisch is. Het is een groot park, dat eigenlijk nog maar voor een deel echt onderzocht is en waar heel veel oudheidkundige dingen te zien zijn. We bleven er een uur of vier, en zagen achtereenvolgens, het amfitheater, het huis van de Industrius, het luxe badhuis met de vissende engelen (van de twee laatstgenoemde hebben we de mozaïeken gisteren gezien in het Bardo museum), het enorm grote badhuis (eigenlijk meer een sportclub) voor het publiek, het huis dat bekend staat onder de naam „Laberii" (weer met veel mozaïeken)  en tenslotte het gedeeltelijk gerestaureerde Forum. Het forum is de grootste Romeinse tempel in Afrika en was de centrale plaats met drie aaneen gebouwde tempels ter ere van Jupiter (in het midden) en Juno en Minerva (links en rechts). Het forum was in alle opzichten het centrum van het dagelijks leven in de stad. Naast het forum zijn grote cisternen in nog goede staat, die dienden om zowel het forum als het iets lager gelegen badhuis van water te voorzien. Langs Oudhina loopt ook het aquaduct dat uiteindelijk helemaal tot aan Carthago gaat. Er was nog veel meer te zien. De opgravingen zijn pas voor een deel begonnen. Het hele terrein is zo enorm groot, dat je het eigenlijk niet helemaal te voet kunt doen. Het Theater bijv. ligt als een grote stapel omgevallen stenen bijna een km verderop en ook de grote cisternen voor de stad zelf, zijn er wel, maar zonder gids heb je er niet zo veel aan, anders dan diep onder de indruk te zijn, van de geschiedenis de hier nog in het echt te bekijken is. Je hebt er wel een deskundige bij nodig. Met name in het forum was het prettig om rond geleid te worden door het plaatselijke opperhoofd van de site.

Terug reden we kilometers lang langs het aquaduct dat gewoon in de akkers nog steeds grotendeels overeind staat.

Terug op de haven kwam een glimmende Nejah ons tegemoet en vertelde dat alles gelukt was. We gingen met hem mee en bekeken zijn werk goedkeurend. We gaven hem een dikke fooi en een fles wijn als geste, dat zelfde deden we met de man die dag en nacht naast onze boot op wacht stond en met Mustapha. De ambtenaren van de douane en de grenspolitie kwamen zelf om hun cadeautje vragen. Dat was een beetje jammer, want zij hadden eigenlijk geen moer gedaan. Maar ach het schade ons niet en misschien hebben we er wel baat van als we morgen ochtend vroeg met onze paspoorten bij hen langs komen om uit te klaren. Dat laatste werkte  niet want 's ochtends om zes uur kwam de nieuwe grensploeg ook nog een cadeautje ophalen. Die konden de pot op en we stuurden ze door naar hen collega's die al gebeurd hadden.

We herhalen nog maar eens dat de slechte reputatie van Sidi Bou Saïd een fabel is die door schippers die zelf veel te hoge eisen te stellen en door eigen onaangepast gedrag in het leven is geroepen. Sidi Bou Saïd is een plek die je niet moet missen.

Michiel en Frouk

Toch een motorstoring, maar ook op stap in de omgeving

vr, 31 mei 13 14:07
Sidi Bou Saïd, 26 mei 2013

Toch een motorstoring, maar ook op stap in de omgeving.

Vanochtend pakte het toch anders uit. Mustapha Gharbi, de Volvo Penta monteur, was er 's ochtends om 08:30 uur al. Dat lijkt niet zo vroeg maar er is in Tunesië geen zomertijd en voor hem was het dus pas 07:30. Hij had nieuwe koelvloeistof bij zich en bijvullen was een fluitje van een cent. We hadden in de stress van het moment, de beoordelingsfout gemaakt, dat het alarm van gisteren werd veroorzaakt door te weinig olie. Zo leek dat althans uit het signaal op het motorpaneel. We hadden dus snel olie er bij gekiept omdat het allemaal vlak voor de haveningang gebeurde en het risico van een vastloper wil je dan zeker vermijden. Die extra olie moest er dus weer uit en dat was zo gebeurd. Het schoon maken van de motorruimte was nog het meeste werk. Maar het probleem was helemaal niet over. Er lekte wel degelijk koelvloeistof uit het systeem. Dat kwam vooral uit een van de slangen die naar achteren lopen om via de warmtewisselaar het water in de boiler te verwarmen. Niks plastic tas voor de waterinlaat gehad. Gewoon een mechanisch gebrek aan het circuit van de koelvloeistof, waardoor de motor was warm gelopen en een temperatuur alarm had geactiveerd.

Onze taxichauffeur die we om 10:00 hadden besteld, stond al op ons te wachten, maar we hadden nu eerst een andere prioriteit. Nejah Ben Hamouda, die samen met Mustapha in de reparatie shop op de marina werkt, meende dat hij het probleem wel voor ons in één dag kon oplossen. Hij zou de boiler demonteren, alle slangen vervangen en ook een nieuw elektrisch verwarmingselement, dat al in Malta was stuk gegaan, monteren. We pleegden overleg en concludeerden dat we er nooit slechter  van konden worden, dat het in Tunesië waarschijnlijk stukken goedkoper kon worden gedaan dan in Nederland en we hadden vertrouwen in deze twee mannen.

Om 12:00 stapten we dan toch in de taxi van Kamel, die al die tijd geduldig op ons had staan wachten. Om te blijven toekijken hoe de monteurs met hun hulpjes op de PdD aan de slag gingen, had zowel voor hen als voor onszelf geen toegevoegde waarde. Dat gaf voor iedereen rust en daar waren we best even aan toe.

Kemal was een goede chauffeur in het wild west verkeer van Tunis, een stad met 2 miljoen inwoners. Bovendien sprak hij goed Frans, een beetje Engels en ook Duits. Hij bleek ook een door de wol geverfde gids te zijn. We deden samen met hem in zes uur tijd het programma waar we anders twee uur langer voor zouden hebben gebruikt. Eerst naar het Bardo National Museum in het voormalige Paleis van de Bey's van Tunis. Het huisvest alle nationale antiquiteiten van Tunesië. Vooral indrukwekkend waren de prachtige mozaïeken, de plafond schilderingen en de inrichting van de harem verblijven. Alles bij elkaar biedt het museum een complete indruk van de geschiedenis van dit deel van de wereld, inclusief de invloeden van de Phoenische, Griekse, Romeinse, Berber en andere culturen. Tunesië kent, zoals veel landen in Zuid Europa, geen autochtone bevolkingsgroep. De eigen geschiedenis en de cultuur van het land zijn ontstaan uit vele invloeden uit andere gebiedsdelen van de Middellandse Zee.

Vervolgens naar de Medina, die omdat het zondag was, vrijwel geheel gesloten was. De deuren van de verschillende Soeks waren dicht, maar we dwaalden door de nauwe straatjes en steegjes van dit stadsdeel, dat geheel overdekt is. Een tapijten handel, tevens snuisterijen winkel was wel open en we werden uitgenodigd op het dak terras, van waar we de Medina ook van boven konden bekijken. Terug binnen kregen we een uitgebreide uitleg en demonstratie van alle soorten tapijten die die ze daar te koop hadden. We kochten geen tapijten, maar bij de sieraden vonden we toch een paar mooie aandenkens om als cadeaus mee naar huis te nemen.

Aan het einde van de middag, naar het oude Carthago. Aanvankelijk viel dat tegen, want op de plek waar we eerst naar toe gingen, vonden we wel veel omgevallen stenen en een onoverzichtelijk museum, maar het boeide niet echt. Helemaal op het einde vonden we pas een zaal waar de geschiedenis van Carthago, inclusief de totale verwoesting door de Romeinen, werd getoond. We hadden het niet goed begrepen en waren hier, naar de zin van Kemal, dan ook veel te lang blijven hangen. Spoorslags gingen we door naar nog vijf andere historische plaatsen van Carthago. Hier werden we wel aangenaam verrast, door de oude Romeinse stad, die de Romeinen bouwden na de verwoesting, de prachtige en overdadige Romeinse badhuizen, de zeer indrukwekkende haven van Carthago, waar we een heel leuke uitleg van de plaatselijke toezichthouder kregen over de totaal verschillende wijzen waarop eerst de Phoeniciërs en later de Romeinen deze haven gebruikten. Ondanks dat we vlak voor de sluitingstijd pas naar binnen stapten deed hij het expositie gebouwtje, met daarin de maquettes van deze episodes, nog voor ons open en kregen een privé uitleg en rondleiding.

We besloten de dag met bezoeken aan de arena, het amfitheater, beide ook uit de Romeinse tijd en aan het 132 km lange aquaduct dat het Romeinse Carthago van drinkwater voorzag. Dat moest zo lang zijn omdat het water uit de bergen komt en het helemaal rond de baai van Tunis moest worden geleid. Bij de enorme cisternen kregen we weer een uitleg, demonstratie en rondleiding van een deskundige plaatselijke suppoost.

Om 19:00 tolden onze hoofden, rolden we op de SBS marina weer uit de taxi van Kemal. We hadden nauwelijks gegeten, door de haast van die ochtend. Nejah was bijna klaar met zijn werk aan de boot. Hij toonde een blinkend schoon gepoetste boiler. Alles kon worden gerepareerd. Morgen nog de nieuwe slangen halen en het nieuwe element ophalen en installeren. Daarna proef draaien en overmorgen kunnen we vertrekken met een complete installatie voor warm water en koeling van de motor. Onze wens om toch nog meer van Tunesië te zien wordt desondanks ook vervuld. Morgen middag gaan we nog een halve dag met Kemal mee naar een, voor de meesten een onbekende, historische Romeinse stad 30 km ten Z van Tunis.

We sloten weer af met een mooie maaltijd in de SBS Yacht Club, waar we weer zeer welkom waren en waar je mooi kunt eten voor weinig en met een prachtige wijn.

Michiel en Frouk

Baai van Tunis

zo, 26 mei 13 09:37
Sidi Bou Saïd Marina, 26 mei 2013


Gisteren na een vroeg vertrek uit Kelibia, vonden we op zee inderdaad de voorspelde tegenwind naar Cap Bon ruim 15 mijl verderop. De NNW wind met een kracht van 3 à 4 bft, leverde echter prachtig zeilweer en kruisen gaat de PdD uitstekend af. Voor Cap Bon viel de wind weg en we voeren op motor en zeil om deze, bijna Noordelijkste, kaap van Afrika heen. Net ten Oosten van Bizerte ligt Ras Enghela nog 15 mijl verder naar het Noorden.


Een maal om Cap Bon kwam de wind terug en met de Sea Breeze die ons de baai van Tunis in duwde, voeren we onder Gennaker spectaculair naar onze volgende bestemming, marina Sidi Bou Saïd, genoemd naar de gelijknamige voorstad van Tunis. Dit is de oudste marina van Tunesië en heeft niet zo'n beste reputatie, vooral door de ambtenaren die daar schijnbaar erg gevoelig zijn voor omkoping, gifts en andere ondeugden. Veel keuze is er echter niet, want de nieuwe marina iets verderop bij La Marsa is nog niet open, Bizerte is een bouwval en ook erg ongastvrij en andere mogelijkheden zijn er niet behalve 90 mijl verder naar het Westen bij Tabarka. Maar ook die haven is in de afgelopen winter schijnbaar nogal beschadigd.


Echter voor dat we onze nogal gespannen verwachtingen konden beleven, gebeurde er weer eens iets onverwacht. Terwijl we ons, in het Frans, bij de haven aan het melden waren via de VHF en we de zeilen wilden gaan bergen, kregen we een indringend motor alarm. De eerste indruk was weggevallen oliedruk in het carter, maar het alarm verdween niet toen we direct olie bijvulden. Heel voorzichtig, door de verzande havenmond, met een krijsend alarm, heel langzaam naar de kade. Motor direct uit zodra we één lijn op de wal hadden. Met een rot gevoel. Weer een motorstoring? In een haven waar je schijnbaar niemand kunt vertrouwen en waar niemand Engels spreekt?


Gelukkig maakte Sidi Bou Saïd zijn slechte reputatie niet waar. We hadden binnen 15 minuten een Volvo monteur aan boord, die voortvarend het probleem analyseerde alvorens meteen overal een schroeven draaier in te zetten. De koelvloeistof uit de warmtewisselaar was geheel verdwenen en lag onderin de bilge van de boot. De oorzaak is waarschijnlijk weer een plastic zak voor de waterinlaat geweest. De warmte wisselaar wordt dan te heet en gooit dan alle koelvloeistof door het expansie vat er uit. De uiteindelijke schade lijkt beperkt tot 5 liter nieuwe koelvloeistof. Vanochtend komt de monteur nog even langs, ondanks dat het vandaag zondag is, voor een laatste controle en om een liter olie die we nu te veel in het carter hebben er weer uit te halen. Na alle opwinding bij het binnenlopen en na de geruststellende diagnose van de Volvo monteur, zijn we gaan eten bij de SBS yacht club, van een damasten tafellaken, met een uiterst vriendelijke ober, een fles uitstekende rode wijn. De lokale Margon uit Tunesië is niet te versmaden. Dat was voor ons de goede therapie. Sidi Bou Saïd onvriendelijk en ongastvrij? Waar heeft iedereen het over?


Voor de rest van de dag van vandaag hebben we een taxi gehuurd die ons als toeristen langs het oude Carthago, de Soek van Tunis en het nationale museum van Tunis zal brengen. Verslag daarvan doen we in een volgende bericht. Morgenochtend vroeg verlaten we Tunesië en steken we over naar de haven van Carloforte op Sardinië, 170 mijl naar het NW.


Frouk en Michiel

Een super mooie zeildag

za, 25 mei 13 14:34
Kelibia, Tunesië, 24 mei 2013

Vanmiddag om 4 uur Nederlandse tijd liepen we de visserij haven van Kelibia binnen. Plaatselijk was dat om 3 uur 's middags, want in Tunesië is er geen verschil tussen zomer en wintertijd, daardoor lopen de klokken hier in de zomer één uur vroeger dan in Nederland, ondanks dat Tunesië en Nederland in principe in de zelfde tijdzone liggen.

We legden de 42 mijl in NO richting vrijwel geheel onder zeil af met een ZZO windkracht 3 à 4. We liepen regelmatig hoger dan 7 knopen gemiddeld, het was comfortabel, de zon scheen onafgebroken, kortom het was ultiem aangenaam. Een hele verademing na de storm van de afgelopen drie dagen, die ons binnen in de haven hield.

Kelibia is een grote vissershaven waar veel vissersschepen op de kant staan voor reparatie en onderhoud. De faciliteiten voor jachten zijn zeer beperkt, maar op aanwijzing van de plaatselijke politieman, in keurig gestreken uniform, kregen we een ligplaats naast een 65 voet lange powerboat, waar overheen we met enig geklauter en andere gymnastiek, op de vaste wal konden komen. Vanaf de catamaran achter ons werden we aangesproken door Sue en Ed uit Ohio, USA. Zij zagen de thuishaven van de Pas de Deux op de spiegel staan en vertelden dat zij een jaar geleden bij de KNZ&RV in Muiden hadden gelegen. Zij verkochten hun huis in 2007 wonen sindsdien op hun boot. We hadden elkaar wel het e.e.a. te vertellen. In de afgelopen jaren hadden we elkaar ook al een aantal malen kunnen treffen, want in 2007 voeren ze een paar dagen achter aan ons op de ICW langs de Oostkust van Amerika en vorig jaar waren zij net zo als de PdD ook op de Zwarte Zee en in Istanboel.

Na de kennismaking met Ed en Sue, eerst met een taxi voor 5 Dinars (2,5 Euro) heen en weer naar het 5 km verderop gelegen stadje, want in de haven is geen ATM. We willen hier dieselolie tanken, maar dat kan alleen met cash geld. Een liter diesel kost in Tunesië Dinar 1,17 (net iets meer dan 0,5 EUR/ltr). Die operatie slaagde, mede doordat de vissers nog op zee waren en wij met enig gescharrel aan de kade met de slang konden komen.

Kelibia is heel anders dan de meer op toerisme ingestelde plaatsen waar we tot nu toe waren. In Kelibia speelt het leven zich op straat af. Er wordt zichtbaar hard gewerkt. De mensen zien er gezond en welvarend uit, maar de infrastructuur is een chaos. We werden er duidelijk aan herinnerd dat we in Afrika zijn. Burgerlijke verantwoordelijkheid ligt op niveau nul. Straatvuil hoort op straat. Huisdieren, vooral katten, zorgen voor zichzelf.Elke  vorm van vervoer is gemotoriseerd. Kinderen op brommers, rammelende auto's, 1000-en scooters, een 1-persoons scooter met drie volwassen mannen op het zadel is normaal, kinderen zitten bij hun vader in de auto op schoot en sturen de auto. Op scooters staan de kinderen tussen de benen van een volwassene. Helmen kennen ze niet. En als je voertuig stuk is, dan laat je het staan.

Mede door al deze dingen was Kelibia voor ons weer een hoogtepunt. Aan het einde van de dag klommen we natuurlijk op de heuvel achter de haven, want daar staat een enorm groot fort (van oorsprong zelfs door de Phoeniciërs gesticht als citadel). Als rechtgeaarde Nederlander ga je niet weg voordat je boven bent geweest. Ook dat was geen teleurstelling. Prachtige uitzichten, met aan de ene kant Cap Bon, waar we morgen omheen willen varen en onder het fort de de haven met alle bedrijvigheid van de werf en de grote vis afslag.

Morgen vroeg op, want we willen naar de jachthaven van Sidi Bou Said, een voorstad van Tunis. De eerste 20 mijl zijn tegen de wind in voordat we met een bakstagwind de baai van Tunis in kunnen zeilen.

Frouk en Michiel

Het stormt hier

do, 23 mei 13 16:42
Yasmine Hammamet, 23 mei 2013

We liggen al twee dagen stil in de prachtige jachthaven van Yasmine Hammamet aan de Oostkust van Tunesië. De reden is een gemene diepe depressie die van ZW naar NO over de Middellandse Zee trekt. Gisteren hebben we in de haven een windsnelheid van 52 knopen gemeten. Een Zwitserse zeiler, die iets meer naar buiten op dezelfde ponton als wij ligt, zegt zelfs 70 knopen te hebben gemeten. Buiten op zee waren er, naar zeggen, vlagen van 80 knopen (orkaankracht). Zeilers zijn echter soms net als vissers. De vissen die zij vangen kunnen zo groot zijn als ze hun handen van elkaar kunnen houden. Maar de 51,6 kopen maximale windkracht op de PdD stond, real time, op mijn windmeetklok op het brugdek boven de kajuit ingang.

Daags na onze aan aankomst in Monastir, kregen we rond het middaguur de waarschuwing van veel wind in de volgende nacht. We veranderden ons plan om naar El Kantaouie, 14 mijl verder op, te gaan, en voeren die middag nog door naar Yasmine Hammamet. Daar is de beste en veiligste haven die er in Tunesië te vinden is. Als het dan toch slecht wordt, dan maar liever daar, dan in een willekeurige andere haven. Het werd een schitterende zeiltocht van 40 mijl die we in 6 uur maakten. De laatste 2 mijl legden we af in een windstilte, die de voorbode was van de storm die inderdaad 's nachts is opgestoken.

De marina is hypermodern, van alle gemakken, comfort en veiligheid voorzien, en ligt in een voorstad van Hammamet, en is geheel voor het toerisme gebouwd. De enorme hotelcomplexen hebben hun eigen strand aan de overkant van een vierbaans boulevard. Het zijn van die giga complexen waar je een arm bandje moet dragen om er in te mogen en als je erin bent dan mag je, bij wezen van spreken, niet meer naar buiten met zo'n bandje om.

Alles is hier groot en overdadig. Dusdanig dat er niet voldoende uitbaters zijn om de shopping centers te bemannen. Die staan dus voor minstens de helft leeg, of zijn helemaal gesloten. Er is zelfs een kunstijsbaan, maar die is ook dicht.

Voor de investeerders in dit giga toeristen oord is hopelijk het seizoen nog niet aangebroken. Gisteren tijdens de storm waren alle terrassen leeg. Vandaag zaten er op de drukke terrassen soms wel 10 à 12 mensen, maar op de meeste niet meer dan hooguit 2 m/v. Het oord is kennelijk ook veel te groot om ordentelijk onderhouden te worden. De lokale bevolking werkt zichtbaar hard. Ze zijn aardig, behulpzaam en open voor een praatje. Desalniettemin is het verval, in dit pas 10 jaar oude complex, al duidelijk zichtbaar. Veel straat vuil, dat door de storm nog eens extra werd rond geblazen. Niet geleegde vuilnisbakken. Veel bladderende verf op de gevels. Veel winkels, aanvankelijk met veel opsmuk geopend, zijn al weer dicht en de m” staan te huur achter dicht gekalkte ramen.

De marina vormt een uitzondering, hier wordt kennelijk geld verdiend, hoewel het liggeld, althans naar West Europese maatstaven, hier laag is. Heel veel buitenlandse jachten hebben hier een permanente ligplaats of gebruiken de Tunesische havens om te overwinteren. De internationale luchthaven ligt op ca. een half uur rijden. De werf hier heeft een uitstekende reputatie en dat straalt er ook van af.

Gisteren gebruikten we de overligdag om het grootzeil van de giek te halen en een hinderlijke scheur die langs het onderlijk liep te repareren. We hadden een plek uit de wind tussen twee gebouwen daarvoor uitgekozen, maar daar werden we ongeveer gezandstraalt en het reparatie tape zat al vol met zand voor het van de rol af was. Gelukkig mochten we van een van de plaatselijk koffie cafés de keuken gebruiken, waar het grootzeil languit op de schone grond kon liggen. We hebben het zeil gisteren bij windkracht negen niet meer terug op de giek gezet. Dat deden we vanochtend toen het nog maar windkracht zeven woei. Gelukkig van achteren, wat het eigenlijk best wel gemakkelijk maakte omdat we tegen de wind richting in konden werken. In een uurtje zat het er weer op. Wel spannend om morgen uit te vinden of we ook alle smeerrepen, de onderlijk-strekker, de bulletalie, de voorlijk-strekker en de lazy-jacks weer goed op hun plaats hebben gezet. Maar dat merken we morgen wel, want vandaag aan het einde van de dag gaat de wind naar verwachting liggen. Morgen wordt het mooi weer met weinig wind. Onze bestemming wordt dan Kelibia, ruim 15 mijl ten ZO van Cap Bon. Dat is de NO hoek van Tunesië en van de baai van Tunis. Hoe we daar verder varen en of we nog in Tunis en/of in het oude Carthago terecht komen zal o.a. van het weer af hangen.

Michiel en Frouk

Pas de Deux is in Tunesië aan gekomen

di, 21 mei 13 10:44

Monastir, 21 mei 2013

Vanochtend om 10:00 zijn we in de haven van Monastir aangekomen. Het inklaren ging vlot en dankzij een fles wijn voor de douane inspecteur die de Pas de Deux kwam visiteren, nog vlotter. Het is schitterend weer en we maakten een snelle, veilige en heel comfortabele oversteek. We liepen wachten van twee uur op en twee uur af en we hebben allebei ruim zes uur geslapen. Dat was een welkome ontspanning, na de onzekerheden en gebeurtenissen op Lampedusa.

 

We vertrokken met twee reven in het grootzeil en voor de mast alleen de kotterfok en waren op van alles voor bereid. Het viel allemaal geweldig mee. We liepen meteen 6 knopen over de grond. De wind nam steeds verder af en na drie uren varen waren de reven er uit, stond de Yankee er ook bij en liepen we inmiddels ruim 6 knopen over de grond. Alleen toen we uit de lij van het eiland Lampedusa kwamen werd de zee een half uur erg ruw. Maar dat was tijdelijk en Frouk, die lag te slapen, is er niet eens wakker van geworden. Het leverde wel een lekker schoon gespoeld dek op. De restanten van de deining van de harde Noordelijke wind verdwenen ook. Het werd een prachtige nacht zeilen onder een heldere maan en een volle sterrenhemel. Met uitzondering van enige naar hun thuishavens varende Tunesische vissers, hebben we geen enkel ander schip gezien. Ook het scherm van de AIS bleef leeg.

 

Vanmiddag waren we toeristen in Monastir. Een plaats met een oude en zeer rijke geschiedenis. We klommen op de prachtig bewaarde Ribat. Dat is een soort Arabisch fort dat tegelijkertijd de functies van fort, religieus en cultureel centrum vervulde sinds de 8e eeuw na Christus. Ook indrukwekkend was ons bezoek aan het mausoleum van Bourghiba, de president die van Tunesië een zelfstandig land maakte. We slierden door de Medina en verbaasden over de handel en wandel op straat in dit relatief welvarende land in Noord Afrika. Monastir is leuk. De mensen zijn aardig. Wij hebben het naar onze zin.

 

Michiel en Frouk

Lampedusa

di, 21 mei 13 09:41

Lampedusa, 19 mei 2013

Onze tocht naar Lampedusa ging vlot en totaal niet spannend. We deden net geen twintig uur over net iets minder dan 100 mijl. De motor stond in totaal 14 uur aan omdat we op alleen de zeilen te weinig voortgang konden maken. We wilden niet na 12:00 uur 's middags aankomen, want er lagen twee onzekerheden in het verschiet. In de loop van de dag zou het weer veranderen doordat er harde wind en hoge golven uit het Zuiden zouden komen en de pilot niet helemaal duidelijk was over de ligplaats mogelijkheden, want de haven van Lampedusa is voor ons of te ondiep of onbeschut tegen wind en golven uit het Zuiden. Het liep allemaal gesmeerd. We waren er om 10:00 uur. We konden inderdaad geen goede ankerplaats vinden, maar we kregen een mooie plaats langszij van een grote charterboot voor toeristen, met vier meter water en beschermd achter de Ferry pier. Via hun loopbrug konden we ook nog comfortabel naar de vaste wal.

 

Lampedusa zelf mist elke uitstraling. Saai. Veel restaurants, die vrijwel allemaal dicht zijn. Kaal. Overal is stof. Niets wordt schoongemaakt of opgeruimd. Er ligt net zo veel afval op straat als in de vuilcontainers. In de straten loopt vrijwel niemand. Er zijn wel mensen op straat, maar die zitten in een auto of op een scooter en rijden rondjes door het plaatsje. Toch was het gek om op dit eiland te zijn, dat nog maar kort geleden wereldnieuws was door alle bootvluchtelingen uit Noord Afrika, waarvan er op enig moment enige 10.000-en tegelijk op dit Italiaanse eiland waren aangespoeld en niemand wist wat er met deze vloedgolf van asielzoekers moest gebeuren. Lampedusa kent zelf amper 4000 inwoners. Toch moet het eiland wel een toeristische trekpleister zijn. Er zijn heel veel hotels, restaurants en er is kort geleden een nieuw vliegveld gebouwd, waar we grote chartervliegtuigen op zagen landen. Bovendien schijnt het strand aan de Noordkust tot de mooiste stranden ter wereld te worden gerekend en is de onderwaterjacht er zeer populair.

 

Toch werd Lampedusa voor ons op een geheel onverwachte manier toch nog heel spannend. 's Middags kwam de eigenaar van de charterboot waar we langs lagen, vertellen dat hij niet wilde blijven liggen en elders ging ankeren. Hij was zenuwachtig geworden van het slechte weerbericht en de hoge golven die bij Lampedusa ook de baai waar hij in lag (en wij ook dus) op stelten zou kunnen zetten. Dat was vreemd want wij hadden juist de indruk dat we op de beste plaats lagen en ook andere boten kwamen juist aan de kade waar hij ook lag beschutting zoeken. De man nam maar geen beslissing, ging met zijn schipper, in de dinghy, de hele haven afzoeken. Hij kwam terug met het besluit dat hij zou blijven liggen, maar dat wij weg moesten, omdat hij toch wilde kunnen verhalen in een noodgeval. Dat was een belachelijk scenario, maar het was niet aan ons om dat aan hem duidelijk te maken. Het enige plekje dat we konden bedenken, was nog steeds achter de Ferry pier, maar nu direct met lange lijnen en veel stootkussens direct aan de pier zelf. We maakten één denkfout, door de boot met de neus naar het Zuiden af te meren, terwijl we wisten dat de wind in de loop van de nacht 180 graden zou draaien maar net zo hard zou blijven, met vlagen tot 40 knopen. Dat kostte ons een nachtrust. De harde wind uit het Zuiden kwam inderdaad, maar duurde niet langer dan een half uur. Helemaal geen golven in de haven, maar de 180 graden draai volgde meteen, waardoor we met de spiegel recht in de wind lagen, wat onder de achterzijde van de Pas de Deux een enorm geklots veroorzaakte, waar je echt niet doorheen slaapt. De boot omdraaien met deze wind langs een hoge kade waar de bolders 50 meter uit elkaar staan was geen optie. Ook de strategie om hier de volgende dag weer los van de wal te komen was een uitdaging.

 

Het liep allemaal goed af. Met veel verstand, denkwerk en goede wil verzonnen we een methode om 's middags, toen de wind begon af te nemen, om de boot op een voor spring zo ver met zijn achterzijde in de wind te draaien dat we achteruit manoeuvrerend vrij, van de kade en van de voor ons liggende veerboot, konden komen. Omdat we 's middags toch niets anders te doen hadden dan wachten tot de wind zou afnemen, maakten we een lange wandeling door Lampedusa. Ondanks dat het zondag was, ging de plaatselijke supermarkt 15 minuten voor ons open, om onze voorraad brood, tomaten, cervelaatworst en pasta aan te vullen. We zaten in een alleraardigst koffie tentje aan de haven met verschrikkelijk aardige mensen. Die heel erg probeerden om ons te begrijpen, want ze spaken alleen Italiaans en wij niet. Vanuit het dorp dat op een heuvel ligt hadden we gezien dat er aan het einde van de baai een soort scheepswrakken kerkhof was. Dit bleek een stuk land te zijn waar alle wrakke boten en bootjes naar toe waren gesleept die 10.000-en vluchtelingen op het eiland hadden gezet. We konden er gewoon tussendoor lopen en ons verbazen over wat we hier met eigen ogen hebben aanschouwd. We maakte een aantal foto's van dit huiveringwekkende scheepskerkhof, waarvan ik er ook enige in het fotoalbum van deze website zal zetten.

 

Na onze manoeuvre om vrij van de kade te komen, vonden we een veilige ankerplaats in de lij van de bebouwing en wachtten tot de wind buien van 25 knopen in de baai er niet meer waaien. Om 18:00 uur was het zo ver. We keken naar buiten. De zee zag er niet overdreven ruw uit en na eerst een potje chicken curry met rijst naar binnen te hebben gewerkt gingen we om 7 uur 's avonds anker op voor een stukje zeilen van ruim 90 mijl naar Monastir op de Oostkust van Tunesië.

 

Michiel en Frouk.

Soms zit het mee en soms zit het tegen

vr, 17 mei 13 14:01
Voor anker bij Comino in Blue Lagoon, 17 mei 2013


Vandaag liggen we prinsheerlijk in de zon met een heel licht NW windje op azuur blauw water, voor anker op een van de mooiste plaatsjes van de eilanden Malta en Gozo. Over een uurtje vertrekken we van hier voor onze oversteek naar Lampedusa. Dat ligt ruim 90 mijl ten WZW van hier. We zullen de nacht gebruiken om daar te komen.


Gisteren was een dag van onverwachte gebeurtenissen. 's Nachts had het eerst loeihard gewaaid uit het ZO waardoor er buiten op het open water een enorme deining stond. We wilden die dag eigenlijk in een keer naar Lampedusa varen en alleen een korte pauze nemen in Blue Lagoon om te koken en te eten. Maar dat zou anders lopen.


Nadat we gisteren onze zaken met de marina op Manoel Island hadden geregeld, gingen we als eerste langs de fuel barge om de dieseltanks vol te maken. Dat werd een zeer tijdrovend klusje, want de reserve tank wordt ontlucht via de hoofdtank en die zat nog barstens vol. Geen ontluchting dus. Na een vol uur hadden we 80 liter gasolie in de reserve tank gepeuterd. Het bleef ondertussen veel harder waaien dan was voorspeld en de wind stond precies tegengesteld aan de swell van de nacht er voor.


We besluiten om toch te gaan, maar dat was van korte duur. We hoorden het allebei tegelijk. Geen koelwater uit de uitlaat. Terug naar de marina. Twee uur sleutelen later hadden we geen oorzaak kunnen vinden. Voordat we de warmte wisselaar uit elkaar wilden halen, toch nog eens gekeken of onze eerdere handelingen misschien toch het probleem al hadden verholpen. Eureka, het werkte weer. Waarschijnlijk een luchtslot in het koelwatersysteem waardoor de circulatie niet mogelijk was. Dankzij de intercooling van de motor geen verder schade. Om 16:00 uur waren we eindelijk onderweg, uitgezwaaid door Piet Kok die was komen kijken of hij ons nog kon helpen.


Onze problemen waren echter nog niet over voor deze dag. De zee was erg ruw, hoewel we onder de hoge wal voeren, kwamen er regelmatig heftige vlagen uit de heuvels. We varen met kleine zeiltjes, maar de wind draaide en in plaats van halve wind werd onze koers hoog aan de wind. Motor er bij om voortgang te houden. Dat werd een enorm geschud alsof de motor los van de fundatie wilde komen. Ik had dat een maal eerder mee gemaakt op deze boot en toen bleek er een blad van de schroef af te zijn. Die ervaring spookte onmiddellijk door mijn hoofd. Motor stop en nadenken. Door zeilen onder deze omstandigheden was geen optie. Terug eigenlijk ook niet. Dus toch nog maar eens proberen. Eerst stationair, dat ging goed. Dan zachtjes achteruit. Dat ging ook goed. Toen harder achteruit. Dat werkte ook. Ook voor uit ging weer normaal. Waarschijnlijk een zak of een stuk vissersplastic in de schroef, dat we door de motor achteruit te laten springen weer kwijt waren.


Vandaag onder de boot door gezwommen. Alles normaal. Niks meer te zien.


Aan het einde van de dag gisteren hadden we het eigenlijk wel gehad. We varen die nacht niet naar Lampedusa. Het zicht was ook heel slecht, door een nevel van roodgekleurd woestijn zand in de lucht. Die ook alles aan boord rood maakte. We gingen nog even kijken in Blue Lagoon. Verlaten en ook met swell. Uiteindelijk kozen we voor het comfort van Gozo Marina met aan de haven die fantastische kroeg GlenEagles geheten. Twee biertjes later was ons leed al weer vergeten. Frouk maakte een mooie wok maaltijd en we sliepen een gat in de dag.


Vanochtend om 12:00 uur de marina uit. Nog twee uurtje geankerd in Blue Lagoon. Het weer is goed. We hebben er nu echt zin in. We gaan over 10 minuten anker op. Lampedusa, here we come!

Klaar om te vertrekken

do, 16 mei 13 11:19
Manoel Island Yacht Marina, 16 mei 2013


Gisteren is Frouk aangekomen op Malta en heeft haar intrek aan boord genomen. Alles ging vlot en dankzij de Tom Tom die ik uit Nederland heb meegenomen, konden we onze weg door de verkeerskermis op Malta prima vinden. Piet Kok is deze winter en ook gedurende de dagen dat we op het eiland verbleven, weer een goed huisvader voor de boot geweest. De enige storing die we niet hebben kunnen verhelpen is de boiler die niet meer elektrisch wil opwarmen. Voor heet water zullen we de rest van deze reis afhankelijk zijn van de motor, die via de warmtewisselaar de inhoud van de boiler op temperatuur kan brengen.


Aan het einde van de middag kreeg Frouk nog een snelle rondleiding door de smalle en steile straatjes en langs de monumentale gebouwen van Valetta. 's Avonds nodigden we Piet Kok uit voor een dankjewel en afscheidseten in Blue Creek Restaurant, ongeveer in het midden van de steile rotskust aan de ZW kant van Malta. Blue Creek Bar en Restautant, Ghar Lapsi, L/O Siggiewi (www.bluecreekmalta.com ).


Vannacht ging het, geheel volgens de weersverwachting, nog een paar uur heel hard waaien. Wind kwam recht van voren en de spiegel van de boot dreigde tegen de steiger te botsen. Achterlijnen opgevierd en met de twee mooringlijnen voorop de boot een meter van de kant getrokken. Daarna konden we weer rustig slapen, maar de wind gierde door de verstaging en we waren blij dat we in een haven lagen. Volgens het weerbericht was dit de laatste harde wind voordat een periode van veel rustiger weer begint. Het weer voor onze oversteek naar Lampedusa en vervolgens naar Tunesië (een kleine 200 mijl in twee etappes) zier er dus gunstig uit.


We vertrekken hier rond het middaguur en gaan hopelijk nog even voor anker in de fascinerende Blue Lagoon van het eiland Comino (een klein eiland tussen Malta en Gozo in). Daar koken we ons avond potje en in principe nog voor het duister van de nacht invalt varen we de open zee op om 100 mijl verder naar het Westen op Lampedusa aan te komen.


De volgende posting op de website kan dan hopelijk daar vandaan komen.

 

Dankzij het knip en naaiwerk van Frouk waait de erewimpel van de KNZ&RV fraai van de top van de mast van de Pas de Deux. Precies passend op de vlaggestok die ik, twee jaar geleden, van mijn mede erelid Cees Kurpershoek heb gekregen.


Michiel en Frouk

Full Malta - Tunesië Archive