Woensdag 5 maart 2008
Voor $65 huurden we een lokale 4-wheel drive. De kosten deelden we met Cheryl en Carl van de Mystique. We begonnen de dag met een duik in het zwembad, een opfrissende douche en een mooi ontbijt bij onze lokale held, Capt. Steve’s. Steve is hier een jaar of 5 geleden blijven hangen. Is inmiddels getrouwd met Annie en heeft zijn eigen restaurant, incl. laundry, internet, lunches, ontbijt, lokale menu kaart en aan de hoofdstraat gelegen overdekt terras, waar je ook gewoon naar binnen kunt lopen voor een biertje. Steve weet overal de weg en hij wees ons op de lokale auto verhuurder. Samen met Annie zijn zij perfecte gastheer en -vrouw
Na alle genoegens bij Steve, eerste benzine in de auto, vervolgens een check bij het propaan vulstation (YES!! Ze kunnen onze gasflessen vullen). Dat probleem lijkt dus ook uit de wereld. Zonder wegenkaart en bij gebrek aan richting borden gingen we met een door Steve met de pen getekende route op een A4-tje op weg naar de watervallen. Die vonden we, vooralsnog, niet. We vonden wel een snelweg die ons naar Santiago bracht. Dit is de tweede grootste stad van de Dom Rep met 3 miljoen inwoners. Die zijn allemaal tegelijk op straat. Ze rijden allemaal op een brommer of in een auto, soms met zijn 14-en tegelijk. Het wegennet in de stad is daar niet op gemaakt, dus hangt iedereen op zijn toeter, want het verkeer zit om de haverklap vast.
Dit is wat we wilden. Zo ben je pas echt in de tropen. Omdat we van de stad alleen een zeer gebrekkige plattegrond hadden (uit een van de pilots) verdwaalden we natuurlijk. Carl ging in een autobandenwinkel de weg vragen. Ondanks dat hij in Mexico is gaan wonen, spreekt hij (nog) geen Spaans. Maar we kwamen er uit. We vonden het centrum, parkeerden de auto en slierden door de stad. Winkels, stalletjes, malls, markten, alles door elkaar. Duizenden mensen op straat. Iedereen heeft handel. Er is lawaai en overal klinkt muziek, hard, uit slechte luidsprekers. We lieten Santiago over ons heen razen. Het was geweldig. Maar na een paar en een coca cola later, bedachten dat we eigenlijk voor de watervallen waren gekomen en die hadden we nog steeds niet gevonden. Dus op de terugweg beter opletten! Het enige dat we wisten is dat we bij een sugar cane veld van de weg af moesten en dan zouden we het vanzelf vinden. En ja hoor, we reden er weer voorbij, maar in onze ooghoeken ging ook een bord(je) voorbij waar 27 waterfalls op stond. U-turns zijn hier heel gewoon en na 5 minuten hobbelen over een dirt road, vonden we de plaats waar we tickets moesten kopen en een gids zouden krijgen. Dat wilden we natuurlijk niet, want we kunnen het immers ook wel zelf. Dat pakte anders uit, want zelf doorrijden kon helemaal niet. De reden werd even later duidelijk. We kregen zwemvesten en helmen op. Eén gids voorop en één achteraan. Het was geweldig. 
We “deden” 7 van de 27 watervallen in anderhalf uur. Dat was wel genoeg. Het werd bergsport, zwemsport, loopsport, atletiek en acrobatiek, alles tegelijk. De natuur was prachtig. Op de heen weg klommen we tegen de watervallen op. Terug was het vanaf de kliffen in de poel beneden springen, of je door de waterval, met je armen gekruist voor je borst naar beneden laten spoelen. Een van de gidsen was bereid om onze camera’s mee te nemen in mijn waterdichte tas. Gelukkig dus veel foto’s en zelfs twee filmpjes. Die laatste kunnen niet op de site, dus die laten we wel een keer in Nederland zien. Geloof ons maar op ons verhaal en op de (niet bewegende) plaatjes, die ik hopelijk ooit een keer op het internet weet te krijgen.
Inmiddels is er een nieuw album voor de Dom Rep en Puerto Rico, maar alle foto’s moeten, door de traagheid van het internet, er één voor één met de hand worden ingezet. Voorlopig ben ik nog bezig met de laatste foto’s uit de Bahamas en van de Turks & Caicos eilanden (daar waar de stranden zo mooi wit zijn en de zee zo blauw). De rest komt een keer. Maar wanneer…….?
Op de terug weg, raakten we weer de weg kwijt, want Robert riep op een gegeven moment, ik zie de zee, en dat kon niet, tenzij we pakweg 25 km te ver waren gereden. Ergo: afslag gemist, want er staan immers nergens borden. Het bier en het eten bij Steve waren prima. Nederland versloeg de USA zowel bij het tafelvoetballen als bij het pool biljarten. In het stikdonker, vonden we onze boten terug. Mooie dag, die een mooi verslag op de site verdient!
Michiel en Robert
posted @ donderdag 6 maart 2008 19:43