31 mei 2012
"Another crazy day in Turkey"
Lees en huiver! 's ochtends om 05:45 ratelt de wekker ons wakker. We willen eerst nog rustig ontbijten in de kuip bij het eerste ochtendgloren over de haven van Yesilkoey. Nog een laatste rondje door de boot. Niets laten liggen? Paspoorten bij jullie? Tickets bij de hand? Portemonee's ingepakt? Geen bril vergeten? Rol call is compleet. Alles gecheckt. Alles in orde. Ja, dat dachten we zeker. Toen nog wel! Heel vlotte rit met de Dolmus Taxi naar het Taksim plein. Harmen en Nel een hele bus vroeger naar Sabiha Goetcken dan gepland. Michiel pakt de dezelfde Dolmus taxi die ons heen bracht terug naar de boot. Pfft, dat was een zorg minder, alles klopte en het ging soepel en snel. Terug in Yesilkoey eerst een kop koffie in het theehuis in het park aan de kade. Engels talige Turkse krant er bij. Even uitpuffen voordat het afwerken van de klussen lijst voor vandaag begint. Het is pas 08:30 en de hele dag de tijd. De telefoon gaat. Dat is vreemd op dit uur. Het is Nel. Harmen zijn paspoort zit niet in zijn rugzak!!!!! en ook niet ergens anders. Ligt het misschien toch nog aan boord. Maar dat kan toch helemaal niet zo zijn?
Koffie afgerekend terug naar de boot. En ja hoor, achter de mast op de kajuit vloer ligt Harmen zijn paspoort. Het goede nieuws is dat het niet gestolen is. Het slechte nieuws is dat Harmen niet mee mag op de vlucht naar Holland zonder zijn pas. Op een drafje naar de taxistandplaats. Mijn Turks is nog steeds slecht, maar ik weet uit te leggen dat ik een chauffeur nodig heb die mij in maximaal 90 minuten naar het vliegveld aan de andere kant van Istanboel kan brengen. 40 k door de ochtendspits van Istanboel. Het werd geen halsbrekende rit, want je staat 50% van de tijd stil, maar we hebben het gehaald. Harmen op de taxistandplaats zijn pas tussen twee zeer ongerust kijkende ogen, met heel groot geworden pupillen, gedrukt. Hij had nog bijna een vol uur over. De taxi chauffeeur had het toch niet helemaal begrepen. Hij dacht dat ik een vlucht moest halen, maar merkt dat ik alleen een paspoort overdraag en zelf blijf zitten voor dezelfde rit in omgekeerde richting. Maakt niet uit, want die kant op zijn de files en verkeersopstoppingen net zo groot.
Onderweg terug geprobeerd om met Zeki te bellen want mijn wasgoed moet naar de Laundry. Ik heb de zak op het dek van zijn boot gezet en hem een sms gestuurd, want hij beantwoord zijn telefoon niet. Zeki belt eindelijk terug. Telefoon vergeten in zijn auto. Hij heeft zich verslapen en we zien elkaar straks in Yesilkoey. Eerst koffie op zijn andere boot. Daar moeten andere schroeven onder en die gaan voor mijn waszak. Eindelijk met Zeki's opstapper en mijn waszak om 13:00 de stad in naar de laundry. Die kunnen mijn wasje vandaag niet meer doen. Op naar de volgende laundry. Weer mis. Het is inmiddels 14:00 uur en om 15:45 landen Hans en Jan, weliswaar vlakbij, maar ze willen vast wel schoon beddegoed. Op naar Laundry # 3. Ja hoor, om 19:00 kan ik mijn schone was ophalen. Jan en Hans kunnen naar verwachting straks toch op schone lakens slapen.
Om 16:00 naar de taxi standplaats, mijn chauffeur van vanochtend zit te eten en ik krijg een andere. We zien KL 1613 in de file voor de luchthaven over onze taxi heen landen. Dat gaat dus goed. Jan en Hans zijn zeker nog een uur bezig met het ophalen van hun bagage, visa in hun paspoorten krijgen en inklaren in Turkije. Dat klopt en om 17:00 zitten we voor ons 10 minuten ritje in de taxi naar Yesilkoey. De chauffeur weet de weg naar de haven niet, maar wij wel en even later lopen we met bagages (nu nog zonder schone was), naar de boot. Biertje/wijntje in de kuip. Nu nog geen introductie op de boot, uitleg en instructie, maar na een half uurtje wel kennis maken met Zeki en zijn partner (we weten haar naam nog steeds niet en ook niet of zij nu wel of niet zijn vrouw is. Vermoedelijk is zij niet de moeder van zijn kinderen, maar we kunnen ons vergissen).
Ondertussen heeft Zeki wel geregeld dat ik rechtstreeks bel met de voormalige commodore van Atakoey Yacht Club. Hij kent iedereen rond de Zwarte Zee, omdat hij de grote man was achter alle KAYRA rallies van 1998 t/m 2004. Ik krijg de privé telefoon nummers van de commodore van de Sochi Yacht club om te proberen om met hem te regelen dat we straks zonder "scheur in onze broek", straks Sochi mogen invaren. Zo ver zijn we nog lang niet, maar dit is wel een erg grote stap vooruit in de realisatie van ons plan. Sinds 2001 is het geen enkel zeiljacht meer gelukt om Sochi aan te lopen. Zal het ons toch lukken? "It's a long way to Tiparary"!
Teoman Arsay is een bijzonder mens. Hij spreekrt Duits net zo als Zeki. Maar Valeriy Alekseev. de commodte in Sochi, spreekt schijnbaar Engels. We shall see. We wachten nu eerst op het laatste bericht van Marina. Zij is het contact van Jan in Moldavië die ons aan een agent in Sochi heeft geholpen. 't Blijft spannend. We zijn nog lang niet uitgespeeld. Blijf lezen en dan ga je zien hoe dit gaat aflopen in de laatse week van juni.
Aan het einde van deze lange crazy day in Turkey, nemen we afscheid van Zeki. Morgen om 08:00 uur varen we een nieuw stuk van onze reis tegemoet. Door de Bospurus naar Poyrazkoey, waar morgen aan het einde van dag Johan Laperre met zijn Windless II en zijn bemanning ons zal liggen op te wachten met een ongetwijfeld mooi en onvergetelijk diner, voordat we overmorgen onze eerste mijlen op de Zwarte Zee (=Karadeniz) gaan varen. Tot dan.
Jan, Hans en Michiel
posted @ zondag 3 juni 2012 11:16