Cide (spreek uit als Djziedhè), 6 juni 2012
vertrokken uit Amasra om 08:30
log 29,18 NM in 5 uur en 15 minuten
positie aan het einde van de dag 41 gr 54,2' Noord en 032 gr 59,0' Oost
Het zat al in het weerbericht, maar grote dreigende onweersbuien zijn vandaag ons deel. Met de kracht van de wind valt het nog mee, maar halverwege trekken we toch maar een rif, al was het alleen maar om een handelbaarder zeilplan te hebben als de poep toch onverhoopt in de ventilator vliegt. Het is halen en brengen met de wind. Hij draait alle kanten op en de verticale luchtbewegingen lijken groter dan de wind boven zee. Het ziet er allemaal zeer heftig uit, maar twee uur na ons vertrek uit Amasra is de eerste onweersgolf voorbij. We zeilen wat in de draaiende winden, maar erg opschieten doet het allemaal niet. Als we Cide aanlopen komt er over de heuvels aan de kust nieuwe narigheid opzetten. We wisten dat we het zouden krijgen, maar blij wordt je er niet van. Cide is een grote haven met een lange kade, gebouwd voor zeeschepen, maar die komen hier niet meer. Plaats zat dus voor een zeiljacht. Voor het dorp kunnen we weliswaar ook ankeren, maar met de verwachting van veel regen, hebben we geen zin om de dinghy te gebruiken. We liggen op lange springen en met dubbele lijnen voor en achter tegen een kade, waar behalve een enorme stapel zakken met cement verder niet zo veel is. Het stadje is 10 minuten lopen hier vandaan. Minuten nadat we aan dek hebben opgeruimd en de bimini, die ook als regenscherm kan dienen, over de kuip is gespannen, barst de henel open en het gietert. We lunchen lekker binnen en zijn tevreden. Wat hier verder te doen is zien we later wel een keer, als het droog wordt.
Dat gebeurt in de loop van de middag en Jan en Michiel gaan de wal op. Hans blijft aan boord, want hij heeft grote behoefte "om eindelijk eens een goed boek te lezen". We lopen met z'n tweeën langs een speelplaats annex trimbaan, waar een zestal jongens bezig zijn. Ze herkennen ons als buitenlanders (niet zo moeilijk) en komen op een holletje op ons af. Ze spreken ons aan in het Engels en dat is opmerkelijk, want bijna niemand spreekt in Turkije iets anders dan Turks. Het zijn leuke jongens en er ontspint zich een heel gesprek over van alles. De jongens willen kennelijk graag laten blijken dat ze een vreemde taal beheersen, de een beter dan de ander. Na een poosje tronen ze ons mee naar hun leraar Engels op hun school. Het blijkt een heel instituut voor het toerisme te zijn. We begrijpen dat het enerzijds een hotel vakschool is en anderzijds een school voor toerisme, waar de studenten intern zijn. Ze komen dan ook allemaal uit andere plaatsen dan Cide.
Eenmaal in de school tronen de jongens ons ook de leraren kamer in, waar we inderdaad kennis maken met hun leraren Engels, die heel enthousiast worden. Ze vinden het prachtig dat de jongens, die dankzij hun onderwijs zich in het Engels kunnen uitdrukken, ons hebben meegevraagd om met hen kennis te komn maken. Opvallend is hoeveel respect onderwijzers en studenten voor elkaar hebben. Ook het hoofd van de school meldt zich en het aantal personen in de leerarenkamer breidt zich uit met nog meer studenten. Er worden ons veel vrgen gesteld over internationale verhoudingen binnen Europa. Grfiekenland is een belangrijk thema.. Ook de mogelijke toetreding, op termijn, van Turkije tot de Eg komt zijdelings ter sprake. Normaal gesproken vermijden wij discussies over dit soort onderwerpen, maar het gaat allemaal zo ongedwongen en vriendschappelijk en iedereen heeft er zichtbaar plezier in. Wij ook. Het is erg leuk om met dit gemotiveerde stel mensen samen te zijn. De beide leraren Engels blijken ook met elkaar getrouwd te zijn. We zijn bijna twee uur binnen. Het is bijna ontroerend om te zien hoe een spontaan soort vriendschap tussen hen en ons ontstaat. De lerares vraagt ons na een tijdje of we het goed vinden dat de jongens ons terug brengen naar het strand en zo worden we, zij het figuurlijk de school uitgedragen.
We beloven dat we elkaar verder op facebook zullen ontmoeten (wat inmiddels gebeurd is) en dat we de groepsfoto's die in de school gemaakt werden zullen uitwisselen. Helaas krijgt later op de dag de SD card in mijn digitale camera een storing, waardoor ik niet meer bij mijn foto's van vandaag kan. Gelukkig heeft facebook ons inmiddels wel de foto's die onze nieuwe Turkse vrienden hebben gemaakt, gebracht. Weer een bijzondere belevenis in een bijzonder land.
Michiel, Jan en Hans
posted @ zondag 10 juni 2012 10:08