12 september 2007
We zijn nog niet In de USA omdat het weer ons voorlopig even tegenhoudt. In de hekgolf van Tropical Depression Gabrielle en onder de invloed van een paar smerige fronten die aan een diepe depressie boven de Baai van St. Lawrence ligt, hebben we erg slecht weer gekregen in de vorm van veel mist, harde wind tegen en plensregen. Gisteren aan het einde van de dag waren we ons aan het klaar maken voor ons vertrek met het laatste daglicht uit Yarmouth, toen er een dikke soepmist over ons heen trok. Even later goot het met bakken tegelijk uit de hemel. Mijn gevoel zei dat het niet klopte en we zijn niet vertrokken, maar in de kroeg gaan zitten. Dat was maar goed ook want toen we terug aan boord kwamen was de wind tot 30+ knopen toegenomen, de vloed kwam op en even later lagen we stampend aan een drijfsteiger in golven die aan kwamen rollen met witte schuimkoppen er op. Het was duidelijk dat we aan lager wal waren. Even later begon de steiger waar we extra lijnen op hadden gezet te breken. 
We hebben het hele spul met nog een lijn vanaf de brekende steiger naar de kade geborgd en zo bleven boot en steigers uiteindelijk op hun plaats. Om 2 uur ‘s nachts nam de wind enigszins af en begon het water te zakken, waardoor de golven lager werden en daarmee was het gevaar geweken. Vanochtend bleef het weerbericht slecht. De vooruitzichten voor morgen zijn beter en hopelijk kunnen we hier vroeg in de ochtend met het begin van de vloedstroom weg. We gaan niet meer de Bay of Fundy in, maar we zullen de oversteek naar Bar Harbour in de USA (ca. 100 NM) in één keer maken.
De getijstromen zijn hier speciaal. Eergisteren kwamen we om Cape Sable heen en voeren meteen in de kolkende vloedstroom, die, om de ZW kust van Nova Scotia heen, de Bay of Fundy in loopt. De navigatie was interessant, vooral toen tegen het einde van de middag we in een dikke mist terecht kwamen. 
We waren oorspronkelijk van plan om door een nauwe doorgang, die tussen de eilanden en rotsen voor de kust met boeien is aangegeven, door te varen. In de mist hebben we dat plan maar opgegeven en zijn we toch maar buiten om gevaren. We maakten regelmatig snelheden over de grond die boven de 9 knopen kwamen. Dat schoot lekker op en na 78 mijl in 12 uur tijd meerden we om 11.00 PM af aan een van de docks voor jachten aan “The Waterfront of Yarmouth”. We konden toen nog niet vermoeden dat de drijfsteigers van deze wharf gemiddeld één maal per jaar wegwaaien. Het zag er allemaal heel robuust en ook veilig uit. Een lokale medewerker van de Coast Guard kwam ons de volgende dag, toen het al stormde, vertellen dat we niet op die steigers konden vertrouwen. Ons breiwerk heeft het goed gehouden. We lagen uiteindelijk aan 9 lange landvasten en springen. De Pas de Deux “looked as a bronco”, althans volgens het Amerikaanse jacht dat dicht bij ons, weliswaar beschermd door een kade, ook veiligheidslijnen ging uitzetten.
Yarmouth is verder wel een interessante plaats. Het is de tweede grootste stad van Nova Scotia en heeft een grote en belangrijke haven. We deden inkopen, legden contact met de douane voor onze uitklaring uit Canada en de a.s. inklaring in de USA. We maakten kennis met onze buren van een groot USA jacht uit Maine. Van hen kregen we veel adviezen, do’s en dont's, voor de New England Coast. We hopen dat we die adviezen spoedig in de praktijk kunnen gaan brengen. 
Voorlopig houden we nog even de handrem aangetrokken. De combinatie van tegenwind, harde wind, mist, regen en getijstromen is ons even te veel geworden. Morgen beter, zullen we maar blijven hopen. De Lyra ten Noorden van ons in de vallei van de St. Lawrence heeft het waarschijnlijk nog een stuk slechter dan wij. Maar ook voor hen zit er op termijn een verbetering in. Het is hier tenslotte Indian Summer! Alleen nu even niet. We melden ons weer. Tot dan!
Michiel en Robert
posted @ woensdag 12 september 2007 19:35