Intra Coastal Waterway

Pas de Deux mag een maandje uit rusten

 wo, 28 nov 07 20:17
28 november 2007
We zitten nog op de werf van de River Bend Marina, maar we zijn feitelijk klaar voor ons vertrek naar Nederland over een paar uur vanaf Miami Int'l Airport. De boot staat netjes op de kant, de motor is er uit en staat in de werkplaats. Het onderwaterschip is helemaal geschrobd, door ons zelf en de aangroeiwerende verf die onder de algen vandaan kwam is nog heel netjes. Met wat tussentijds schrob werk met duikbril en snorkel kunnen we met dit mooie schone onderwaterschip nog een flink aantal maanden vooruit.
Dat was niet het geval met de motor. De problemen die we hadden bleken toch van structurele aard. De olieringen rond de zuigers lekten en ook de voeringen van de krukas lagers zijn ernstig versleten. De motor is er gisteren door twee handige monteurs in een paar uur uitgehaald en vervolgens met een hijskraan en hun truck naar de werkplaats vervoerd. Daar wordt de motor helemaal overhauled, zodat we het risico van verdere problemen in principe niet meer hebben.
Gisteren was een bijzondere dag. We stonden vroeg op, na onze, voorlopig, laatste nacht aan boord. Achterhut helemaal vrij maken, zodat de monteurs goed bij de motor zouden kunnen. Om 08.00 uur AM lagen klaar voor de baan van de botenlift en 90 minuten later stonden we onder de boot het onderwaterschip te schrobben met een slang, bezems en boenders. Ondertussen werd boven onze hoofden de motor gedemonteerd van het fundament in de boot. De rest van de dag waren we verder aan het schoon maken, afspraken maken met de werkplaats, met de werf, opruimen en er voor zorgen dat Pas de Deux netjes kan winterslapen in de warmte van Florida gedurende de maand december. Om 4 uur 's middags was de kraan er om de motor uit de kuip te hijsen. Die was daar neer gezet via een soort houten glijbaan die was gebouwd om de hoogte en de afstand van de kajuitvloer naar de kuip buiten, te overbruggen.
Aan het einde van de dag waren we allebei doodmoe en afgepeigerd. Een goede douche op de werf frist dan geweldig op. Bob, die hier de poort bewaker is, bracht met onze bagage in de truck van de werf naar ons hotel een paar Blocks verderop, waar we voor het eerst sinds tijden weer eens naar een gewone televisie, met iets anders dan alleen American Football, konden kijken. 's Avond ons heil gezocht bij Maryam in Old Heidelberg, waar we ook kennis maakten met Per, uit Zweden en Pascal, uit Parijs, die ons veel konden vertellen over cruisen in Cuba. Pascal heeft zelf ook een zeiljacht waarvan ze de tekening uit haar handtas haalde. Het is volgens mij de vroegere Dumonveh, 42 voet, bij Cammenga gebouwde boot, die we vroeger ook veel in de Flevo Races hebben zien deelnemen. De wereld blijkt toch steeds weer klein te zijn en lijkt meer op een dorp, waar iedereen toch via een of andere weg, op een of andere manier, steeds weer kennis van elkaar is.
Op de maandag voor deze gedenkwaardige dag, hadden we nog een bijzondere middag. Rob Maurice, die zo een geweldige gastheer voor ons was in Halifax, was naar Ft. Lauderdale gekomen, o.a. om ons weer te zien. Dat werd een geweldige middag, omdat Rob, met zijn achtergrond in de watersport branche, in Ft. Lauderdale, de "Yachting Capital of the USA", uitstekend de weg weet. We begonnen met een bijzondere lunch in een Sea Food bar aan de A1A, dat van buiten meer op een truckerscafé lijkt, dan op iets anders, maar waar heel bijzondere Hot Shrimps, Hot Steamed Clams en Conch Fitters, worden geserveerd. We gingen naar het Mekka van de superjachten, de Bahia Mar Marina, en dronken een paar biertjes aan het zwembad van de Marina, met op de achtergrond het luxe hotel dat ook onderdeel van het complex is. Rob had bovendien mijn in Canada gerepareerde Sony camera bij zich en ook mijn nieuwe kleine Canon, die het na een week al had begeven en via hem een behandeling in het Canon ziekenhuis onderging. Gevolgen van de hulp van Rob Maurice zijn, dat ik mijn geliefde Sony weer terug heb en ben nu in het bezit van drie werkende digitale camera's. Een deel van de foto's die ik van de operaties met hijskranen en zo meer gisteren heb gemaakt, zijn te zien aan het einde van het album met de foto's van de Intra Coastal Waterway.
Op 2 januari in het nieuwe jaar zijn we weer terug in Florida, voor nieuwe episodes in de Florida Keys en hopelijk in Cuba. Tot die tijd zijn we ruim een maand bij onze families, vrienden, kennissen en andere geliefden. Misschien gaan we in Nederland wel even schaatsen!
Michiel en Robert
 

River Bend Marina in Ft. Lauderdale

 ma, 26 nov 07 15:58
26 november 2007
 
Donderdag was het Thanksgiving Day en dus een vrije dag in de USA. Het leek wel of heel Florida besloten had om die dag op de ICW te gaan varen. Varen in Florida betekent met je motorboot er op uit en zo hard mogelijk varen, veel golven maken en slecht opletten. Het werd voor ons een dagje erg opletten. We passeerden ca. 10 beweegbare bruggen, de koekenpan met de tomaten er al vloog tegen de grond door de golven van de passerende (race)boten en het was prachtig weer. Bruggen gingen heel vlot en na een uurtje of drie waren we al in de Little River juist ten N van Ft. Lauderdale. Dit was een populaire anchorage, maar nu was er niemand. Kennelijk als anchorage opgeheven. We voeren door naar Lake Sylvia, midden tussen de bungalows en met veel boten. Op dinghy en loop afstand van de Las Olas Blvd, where the action is. Omdat Thanksgiving een typisch familie feest is dat thuis wordt gevierd, viel die “action” nogal tegen, maar we vierden onze veilige aankomst in Ft. Lauderdale met een mooie fles wijn in een van de restaurants aan de boulevard.
 
Op vrijdag gingen we naar de Marina waar we de boot zullen stallen, maar we moesten eerst wachten tot laag water voorbij was, want bij het binnenkomen van Lake Sylvia hadden we een paar maal de bodem geraakt en die bestaat uit stenen. Eerst maar eens met een borstel in de hand rond en onder de boot gezwommen om te schrobben. Dat scheelt straks een hoop werk en een hoop troep op de Marina. ’s Middags voeren we via de New River naar de River Bend Marina. Het was maar een stukje van 4 mijl, maar het was prachtig. Het was bijna onwerkelijk, zoals we daar voeren over een smalle kronkelende rivier, waar zoveel dingen tegelijk te zien waren, dat we ogen te kort kwamen. Het leek nog het meest op een decor van een disneyland-achtig pretpark. Het leek onecht. Enerzijds voelde het alsof je in Utrecht in de Oude Gracht voer. Overal terrasjes en restaurantjes langs het water. Anderzijds leek het op een mangrove rivier met palmen, struiken en allerlei planten en bomen toto in het water. Het geheel omzoomt met wolkenkrabbers van 40 à 50 verdiepingen hoog. Veel bruggen en een drukte alsof je op een warme zomerdag in Nederland op de Vecht aan het varen was. Kijk naar een paar van de foto’s die we in het album hebben gezet en probeer al die beelden over elkaar heen te zetten, dan begin je een klein beetje de impressie te krijgen.
 
Onze aankomst in de Marina ging vlot en we werden, ondanks het vrije lang weekend door een van de werf medewerkers opgevangen en verwelkomd. De Marina blijkt ook de winterstalling haven van een groot deel van de Farr 40 vloot in Florida te zijn. Er liggen er hier achteloos een stuk of 12 om ons heen, met bekende namen zoals Ichi Ban, Warpath, Sled en Hooligan. Zaterdag gebruikten we de hele dag om schoon te maken, boot op te ruimen, zeilen en schoten er af, alles binnen gestuwd. We zijn klaar voor de stalling op de wal, maar maandag komt er hopelijk eerst nog een monteur om te kijken wat we moeten doen aan het probleem van onze motor, die veel te veel olie gebruikt. Vanaf onze ligplaats is alles op loopafstand, onder andere een heel bijzondere kroeg met de aansprekende naam “Old Heidelberg”. Het decor in deze kroeg is echte super kitsch, het personeel loopt in Dirndl jurken en in Lederhosen. Alles is Duits, inclusief het bier, maar niemand spreekt hier Duits. Het is onze favoriete kroeg geworden, mede dankzij Maryam, onze vriendin achter de tap, oorspronkelijk uit Iran, en met een zeer vrolijke kijk op, het leven en haar klanten.
 
Zondag huurden we een auto om meer van Florida te zien. We togen naar Miami, waar we eerst naar de boulevard van Miami Beach gingen. Na een sandwich op het terras van een van de Art Deco stijl Café Restaurants, reden we naar Coconut Grove, dat eigenlijk het leukste deel van groter Miami is. We zochten naar de Banana Republic Winkel, waar ik ca. 10 jaar geleden, samen met Reinier Wissenraet, op weg naar de St. Maarten Heineken Regatta, de winkel leeg kocht. Hij bestond niet meer. Wel veel andere leuke winkels maar geen Banana Republic meer. Aan het eind van de dag troffen we het Mean Machine Team van Peter de Ridder in de Miami Beach Marina die net terug kwamen van een training voor het Farr 40 evenement dat hier volgende week begint. Veel bekende gezichten en leuke reacties dat wij daar plotseling naast hun nieuwe boot stonden. Dennis Goethals, de partner van mijn dochter Marieke is een van de trimmers op Mean Machine. Met hem en nog een paar bemanningsleden dronken we een drankje en aten gezamenlijk op het terras aan de Marina.
 
We zitten nu weer op de River Bend Marina in Ft. Lauderdale, in afwachting van de monteur, die hopelijk snel verschijnt.

Delray Beach, dag 2

 do, 22 nov 07 04:31

21 november 2007

We zijn vandaag blijven liggen in de Tropic Isle Harbor, achter het huis van Elliot en Eleanor Goldstein. We hadden toch een dag over, het was prachtig weer en onze gastvrouw en -heer nodigden ons uit om ons verblijf te verlengen. Daardoor hadden we alle tijd van de wereld voor een paar nuttige en aangename dingen zoals uitgebreid douchen, het beddengoed wassen en drogen. Het was ook weer tijd voor een mastinspectie, die ons dit keer ook opleverde dat we nu precies weten dat de mast 17,03 meter boven de waterlijn uitsteekt. Dat betekent dat we straks in januari als we naar Miami gaan, niet onder de enige vaste brug over de ICW die lager is dan 65 voet, door kunnen. Die brug heeft een doorvaarthoogte van 56 voet en wij meten er omgerekend 57 (zonder de vereeniging standaard wel te verstaan). Dat is echter geen probleem, want we kunnen gemakkelijk buitenom en daarmee vermijden we ook een groot aantal beweegbare bruggen.

Het was weer mooi weer en met een camera boven in de mast gezeten, kwamen er nog een paar heel aardige plaatjes te voorschijn. Je kunt o.a. zien dat de Oceaan hier maar een paar 100 meter vandaan is. Daartussenin ligt eerst nog de ICW de 1A1 highway die langs de hele Oostkust van de USA loopt, de hotels, de boulevard en het strand. Het is allemaal wel heel erg Florida.

Doordat we hier op een redelijk goed Wifi netwerk konden inloggen, mochten onze computers ook weer eens flink aan het werk. Website updaten. Mail ophalen en beantwoorden. Telefoneren via Skype en nog zo wat van die handige internet zaken.

Morgen is het al vroeg hoog water en we moeten over een drempeltje bij de ingang heen voordat we op de ICW zijn voor de 20 NM die we nog naar Ft. Lauderdale hebben te gaan. Omdat het hier in de USA morgen Thanksgiving Day is kunnen we pas maandag met de werf praten over de stalling van de boot en het werk dat we daar aan de Pas de Deux willen laten doen. We gaan er waarschijnlijk wel vrijdag of zaterdag al naar toe, want we hebben heel wat te doen voordat we de boot op de kant kunnen zetten om ruim een maand op te drogen.

Maar morgenochtend nemen we hier eerst nog afscheid van Elliot en Eleanor Goldstein die ons hier zo gastvrij hebben onthaald.

Michiel en Robert

Delray Beach, South Florida

 wo, 21 nov 07 06:37

20 november 2007

We blijven de koufronten, die nu in een frequentie van eens per twee dagen over Georgia en Noord Florida trekken, steeds net voor. We kregen een paar maal een regenbui over ons heen, maar dat was ’s nachts, respectievelijk toen we nog voor anker lagen en daar hadden we dus weinig last van. Sinds we de ramen opnieuw geplakt hebben heeft het niet meer gelekt en kunnen we (als het regent) met een gerust hart binnen zitten. De wind is wel lekker aangetrokken en komt nu uit richtingen tussen Oost en Noordoost, waardoor we mooi kunnen zeilen. Ten minste als de bruggen geen roet in het eten gooien. Naarmate we zuidelijker komen in Florida neemt de welvaart zichtbaar toe en het aantal bruggen dat voor ons open moet draaien over de ICW is daar recht evenredig mee. In de afgelopen drie dagen hadden we er een stuk of 18 en dat schiet niet op als je met je zeilen omhoog rondjes ligt te draaien tot het halve uur waarop hij opengaat.

Sinds Vero Beach zeilden (en motorden) we naar Jensen Beach (27 NM), en vervolgens naar een prachtige ankerplaats in het uiterste Noordoosten van Lake Worth bij North Palm Beach (31 NM). Vandaag zagen we langs de oevers van de ICW de extreme “Richesse” van West Palm Beach voorbij komen. Het zijn niet alleen de gigantische hotels, de buitenverblijven en de tientallen golfcourses, maar ook de superjachten groeien in omvang en aantal.

Voor vandaag hadden we als bestemming een rond, kunstmatig aangelegd, meer, tussen de huizen van Delray Beach. We hadden er beide nog nooit van gehoord. De ankerplaats was mooi beschut en we keken op mooie huizen uit. We lagen min of meer in hun achtertuin. Tijdens ons eerste biertje van de dag (het anker lag immers op de grond) werden we aangeroepen van uit een van deze achtertuinen. We hadden allebei de gedachte, dat iemand het waarschijnlijk niet goed vond (om reden van privacy of zoiets) dat we daar waren gaan liggen. Echter, niets daarvan. Mr. Elliot Goldstein heeft niet alleen een tuin aan het water, maar heeft die zo aangelegd dat het een soort jachthaven is voor mensen die hij daar uitnodigt. Hij zag onze Nederlandse vlag en nodigde ons uit aan zijn dock met, ja wel, walstroom, douche, was machine, zwembad, jacuzzi en een glas wijn op zijn patio samen met zijn vrouw Eleanor. Beide zijn, gepensioneerde, succesvolle zakenmensen, die hier in Florida van het leven, het mooie klimaat en van Delray Beach genieten. Nog dezelfde avond namen ze ons mee, in hun prachtige 20 jaar oude Mercedes Benz, naar de stad. Zij produceerde een boek over Delray Beach en ze vertelden ons veel over deze erg leuke plaats. We verbaasden ons over het drukke leven op straat en over de levendigheid van de stad, ondanks dat het al donker was geworden. Ons aanbod om de rekening te betalen in het Thaise restaurant (met duck en curry) werd rigoureus afgeslagen. Wij komen wel aan de beurt als zij in Nederland zijn.

Kortom, het was weer eens een dag met verassingen en dit keer wel van het zeer aangename soort. Morgen eerst lekker douchen, wasje doen en wachten tot het water hoog genoeg is om over de drempel bij de toegang tot het meer te komen. We hebben geen haast.

Robert en Michiel

 

Vero Beach Yacht Club

 zo, 18 nov 07 17:03
18 november 2007
 
We liggen nog in Vero Beach waar we over anderhalf uur gaan vertrekken voor de vier etappes over de ICW die ons nog restten voordat we in Ft. Lauderdale zijn. Het is de bedoeling dat we daar de Pas de Deux tot begin januari op de kant zetten. Wij vliegen dan in principe terug naar Nederland op 28 november. De boot mag dan even uitrusten en opdrogen en wij gaan zelf met onze families onder de kerstboom zitten en andere dingen doen die in de December maand in Nederland thuis horen.
 
Ons laatste verslag van 14 november meldde dat we in de schaduw van het Kennedy Space Center voor anker waren gegaan. Het is eigenlijk steeds mooi weer gebleven. Op donderdag voeren we naar een Cocoa om inkopen te doen. In tegenstelling tot Daytona Beach, was Cocoa een leuke plaats met veel ambiance en sfeer. Hoewel we er maar een paar uur voor anker lagen hadden we het er zeer naar onze zin. Aan het einde van de dag voeren we niet naar Rock Point, want er zou ’s nachts een koufront overtrekken met daar achter veel wind en dan lig je niet lekker achter een heel klein rond eilandje. We verkozen een plek achter het talud, maar moesten toch verkassen naar de westzijde omdat we in de aantrekkende wind in een vervelende deining en in de vlagen die onder de brug door kwamen.
 
Als een koufront hier passeert, dan draait om te beginnen de wind naar het NW (een verschijnsel waar we straks in de Bahama's gebruik van hopen te kunnen maken, maar de temperatuur daalt ook zo’n 15 graden. Op donderdag 27-28 graden Celcius, op vrijdag ochtend werden we wakker met niet meer 12 graden! Veel wind, gelukkig van achter, dus zeilen omhoog en met een vaartje van 6 knopen onder Grootzeil en uitgeboomde Yankee naar Vero Beach.
 
Onze ontvangst daar was groots. Er stond een speciale dockmaster voor ons klaar. Onze slip was gereserveerd. De hele club was op de hoogte van onze komst en we konden douchen, de was doen en lekker klussen aan de boot met een steiger naast ons. Dat scheelt behoorlijk. ’s Avonds werden we ontvangen opgewacht door de Vice Commodore, Dennis Joslin, die maar al te graag club ensigns met ons wilde wisselen.
 
Zaterdag maakten we onze klussen af. Vergaapten ons in een enorme Wal Mart in een gigantische Shopping Mall aan de andere kant van Vero Beach en ’s avonds kwam een vroegere zakelijke relatie van mij uit Vero Beach, Bruce McEvoy, onze boot bekijken. Hij nodigde ons uit om te gaan dineren (jasje, dasje!) in de Moorings Yacht Club. Moorings is eigenlijk een hele grote Country club, waar golf en tennis belangrijker zijn dan watersport. Het is een club voor de rijken (waarvan er heel veel zijn in Vero Beach) De club ligt schitterende aan de Indian River, golf course rondom. De eertse verdiepnging is een grote gym en spa. De huizen van veel leden staan er om heen veelal met diep water voor de deur, zodat het eigen (motor)jacht aan het dock voor het eigen grasveld kan liggen. Kortom een bijzondere avond. De dassen hadden we zelf bij ons. De jasje kregen we van Bruce en zijn vrouw Anne te leen.
 
De eieren liggen in de pan. Robert heeft het ontbijt klaar. Zo meteen nog even inloggen, deze posting proberen te plaatsen, foto’s uploaden, mail ophalen en de reis gaat verder. Never a dull moment!
 
Michiel en Robert

Indian River

 do, 15 nov 07 22:42
14 november 2007

In de periode 1995 -2000 kwam ik om zakelijke redenen een paar maal per jaar in de USA. Ten minste twee maal was ik gast in het huis van een van onze zakelijke partners uit Europa, die in Florida een huis had, aan de Indian River. Bij die gelegenheden zag ik, vanuit het huis waar ik toen verbleef, veel boten varen door de ICW tussen de ondieptes van de Indian River. Mede daardoor kreeg ik het idee om ooit zelf zo'n reis te willen maken en de ICW, inclusief de Indian River af te varen. Vannacht sliepen we achter ons anker midden op de Mosquito Lagoon, een drie mijl brede en bijna 20 mijl lange ondiepe plas water, vol met dolfijnen en manatees (=zeekoeien). In het midden is een plek waar minimaal 7 voet water blijft staan, precies de diepgang van de Pas de Deux. We zijn niet uit ons bed gevallen, dus we hebben kennelijk de bodem niet geraakt. Vanochtend voeren we via het z.g. Haulover Canal de Indian River op. Terugdenkend aan zo'n 10 jaar geleden was dat een bijzonder moment. Niet helemaal een droom, die werkelijkheid werd, want we hebben het helemaal zelf gedaan, maar toch

We liggen nu voor anker in de Indian River achter brug in de NASA causeway die naar het Kennedy Space Center loopt, dat op Cape Canaveral is gebouwd. We hebben uitzicht op de enorme loods waarin de, bemande of onbemande, raketten worden geassembleerd, die hier de ruimte in worden geschoten. Het is hier nu erg rustig, maar als er gelanceerd wordt heb je van hier een vrij uitzicht, en ligt het hier helemaal vol met boten met kijkers (of moet je die ook spotters noemen zoals bij luchthavens).

Morgen verder naar Rock Point en overmorgen (vrijdag) gaan we naar Vero Beach. Dit is de plaats waar ik ca. 10 jaar geleden een paar maal zakelijk ben geweest. We hebben een afspraak met een van de oude bekenden uit die tijd. Hij heeft voor ons geregeld dat we een ligplaats hebben bij de Vero Beach Yacht Club. Wordt vervolgd.

Michiel & Robert

Daytona Beach, Florida

 di, 13 nov 07 04:19
12 november 2007
 
Vandaag maakten we weer eens een beetje afstand naar onze bestemming in Ft. Lauderdale, waar we willen proberen om op 23 november aan te komen. We hadden de getijstroom lekker mee, de wind kwam ook van achteren, de Yankee uitgerold en we deden ondanks dat we drie beweegbare bruggen moesten passeren maar 6 uur over de 35 mijl naar Daytona Beach. Als je ooit hier in de buurt komt, sla die plaats dan maar over. Er is geen zak te doen. Alles is groot, groter en het grootst. Alles is ver weg en er is geen enkele ambiance. We vonden toch nog een kroeg (waarschijnlijk de enige in heel Daytona Beach) waar de eigenaresse ons vertelde dat je alleen naar Daytona Beach komt als je geinteresseerd bent in de Speedway track en/of in flaneren langs de boulevard aan het strand. Van ons kunnen die beide gestolen worden en we gingen na een forse wandeling, die tot niets leidde, weer terug aan boord, waar Robert mooie pannenkoeken heeft gebakken. Gelukkig barst het hier op onze ankerplaats van de internet verbindignen. Jullie krijgen dus een mooi bijgewerkte website met veel nieuwe foto’s en tekst. Morgen verder. En, ….het blijft voorlopig mooi weer!
 
Michiel en Robert

Toeristen in Florida

 di, 13 nov 07 04:06

11 november 2007

 

Aan het begin van de dag gingen we terug naar St. Augustine omdat we gisteren te laat waren om nog redelijk voor sluitingstijd de Alligator Farm te bezoeken. Vanochtend deden we dat wel en we verbaasden ons over 23 verschillende soorten van alligators en Krokodillen, allen familie van de Crocodilians. We kunnen nu alles na vertellen over het leven en welzijn van deze krokodillen, vooral dankzij de Rangers op de farm, die het publiek daar op een erg leuke manier over onderhielden. De aanleg en de presentatie van zo’n park kun je echt aan de Amerikanen overlaten. We bleven er twee en een half uur en dat was de moeite zeker waard. Een aanrader. ’s Middags waren we in het Fort Matanzas aan de Matanzas River. Hier leerden we dat in de geschiedenis van de USA niet alleen Engelsen, Fransen en ook een paar Hollanders een hoofdrol speelden, maar dat het op deze kust in de 17e eeuw vooral de Spanjaarden waren die de lakens uitdeelden. Lieverdjes waren het niet, want ze draaiden hun hand er niet voor om 500 Franse krijgsgevangenen af te slachten op deze locatie. Het Fort beheerste de toegang tot de, toen belangrijke, monding van de Matanzas River.

 

Tussendoor voeren we vandaag ook nog van St. Augustine naar onze ankerplaats vlak onder het Fort Matanzas. We hadden er nauwelijks tijd voor. Maar ja, het was weer prachtig weer. Veel zon en ’s middags een graadje of 26 in de zon.

Klusdag in St. Augustine

 di, 13 nov 07 03:51
10 november 2007

 

Vandaag werd een bijzondere dag. Het was schitterend weer. We waren al vroeg op onze ankerplaats in St. Augustine, dat schijnbaar een van de aardigste stadjes in Florida is en dat ons van veel kanten werd aanbevolen. We begonnen na het ankeren eerst met het wegwerken van een paar punten op de kluslijst. De drinkwaterpomp vertoonde kuren en we kochten voor de zekerheid in Jacksonville bij Westmarine een nieuwe. De kuren gingen niet over en Robert hield zich onledig met het vervangen van de vorige pomp (die er pas onderweg van IJsland naar Groenland was ingezet). Tegelijkertijd hield Michiel zich bezig met het, vooral tijdrovende, werkje van het reinigen en spoelen van de watermaker. Voor donker gingen we toch ook het stadje bekijken en eindigden die avond in de openlucht bar Mi Casa, midden in het historisch centrum van de stad. De avond werd vooral gedenkwaardig door het optreden van Michael Sweet, een troubadour met in zijn repertoire veel songs van Bob Dylan, maar ook veel eigen muzikale interpretaties van muziek van Rod Stewart. Hij boeide ons vooral met zijn eigen muzikale vertolking van Sailing. De man kon echt mooi zingen en je vraagt je af waarom zo iemand niet veel hoger op komt terwijl allerlei ander non-valeurs dat wel bereiken. Kortom wij hadden een leuke avond en morgen gaan we beslist nog even terug naar  St. Augustine

Pine Island Anchorage

 di, 13 nov 07 03:36

9 november 2007

 

Sinds Jacksonville zijn we in de staat van Florida. Vanaf hier wordt, als het goed is de ICW weer beter onderhouden en zouden we zonder alle problemen van het aan de grond lopen verder naar het Zuiden moeten kunnen varen. Voor de zekerheid zullen we de z.g. inlets, waar snel verzanding optreedt, zoveel mogelijk met hoog water blijven passeren. Het tij verschil is hier ca. 2 meter en het loont dus de moeite om de kritische plaatsen niet bij eb te willen passeren. Vandaag hadden we geen problemen op onze tocht van bijna 40 mijl motor zeilend onder grootzeil en yankee naar een prachtige ankerplaats in de luwte van het Pine Island aan de Tolomato River. We wilden vandaag eigenlijk naar St. Augustine, dat zo’n 12 mijl verderop ligt, maar de duisternis zou ons hebben ingehaald, dus dat doen we morgen. Van deze ankerplaats hadden we geen spijt en de beloofde muggen bleven (weer) weg.

 

Full Intra Coastal Waterway Archive