19 en 20 oktober 2011
Op dit spectaculaire plekje op aarde zijn we twee dagen gebleven. Lang genoeg om er een heel boek over te kunnen  schrijven.  We beperken ons tot een paar indrukken en belevenissen. Dat  alleen vormt al een uitdaging, want Santorini wil je zien en beleven.
Het begint direct als je de enorme krater, met een doorsnede van  bijna 10 mijl, binnenvaart. Er wordt gezegd dat de Caldera van Santorini de grootste ter wereld is. Caldera is he t Spaanse woord voor een pot en er wordt een volgelopen krater van een vulkaan mee bedoeld, in dit geval volgelopen met water. De wanden rijzen 300 meter loodrecht omhoog en bestaan uit spectaculaire steenformaties met veel verschillende kleuren. De hoofd kleur is echter zwart. Bovenop de kraterwand liggen dorpjes en stadjes die bestaan uit witte huizen, geb ouwen en kerken, heel veel kerken. Het lijkt witte hagelslag op een e norme taart van donkere chocolade. De bebouwing op de hoge rand valt in het niet bij de omvang van het natuur verschijnsel die dit eiland heeft gevormd. De krachten waarmee deze krater is gevormd gaan ieder voorstellingsvermogen te boven. Geologen concludeerden dat de Tsunami van de uitbarsting op het eiland, dat ton nog Thyra heette, in de gehele Aegeïsche Zee, en tot ver daar buiten, een hoogte moet hebben gehad van meer dan 250 meter.
In het midden van de Caldera ligt een ander groot eiland, helemaal zwart, onbegroeid, het enige le ven er op bestaat uit ratten. Het is de prop die na de uitbarsting, en ook in volgende kleinere  uitbarstingen, naar boven is gekomen. In de Caldera zijn nau welijks plekken om af te meren. Tot aan de randen is het 100-en meters diep. In het midden kunnen max. twee cruise ships ankeren achter het centrale eiland waar de minste diepte 45 meter is. De overige cruise boten (toen wij er waren, lagen er vijf) blijven op positie met hun boeg- en hekschroeven. De 1000-en passagiers worden met barkassen naar het piep kleine haventje aan de voet van de kabelbaan naar de hoofdstad Fíra gebracht.
Eenmaal op de kant heb je drie alternatieven. 1: drie kwartier in de rij voo r de kabelbaan omhoog. 2: de trap, die zig-zag naar boven gaat, op lopen met 588 treden. 3: voor •5,- op een ezel gaan zitten, die je naar boven draagt. Wij meerden af in het enige jachthaventje aan de Zuidkant van het eiland , buiten de Caldera. De volgende dag liepen wij de trap zelf naar beneden (afdalen kan ook per ezel), maar terug omhoog gingen ook wij op een ezelrug en dat is niet spectaculair, maar wel heel erg leuk. Ook vermakelijk om te zien hoe sommige cruise passagiers als ze halverwege op de ezel zitten, een gezicht trekken dat uitdrukt dat ze achteraf toch liever in de rij voor de kabelbaan waren gaan staan.
  
Een ligplaats vinden  bij Santorini is niet eenvoudig. Wij hadden ons goed voorbereid en ons plan gemaakt voor de haven Vlikhada aan de zuidkant. De haven zelf, maar vooral de ingang lijdt ernstig aan verzanding. Volgens de pilot wordt er echter regelmatig gebaggerd tot een diepte van 3.50 m. Niet dus. We waren nog niet eens tussen de pieren toen de diepte meter 1,40 m aan gaf en wij zachtjes vast liepen in het losse drijfzand (de PdD steekt 2,07 M). Proberen op verschillende andere plaatsen leverde geen oplossing. Op een vragende blik naar een paar vissers die op de kant bezig waren, kregen we een handgebaar terug, dat we het vlak langs de pier moesten proberen. We vonden op minder dan 50 cm van de stenen één geultje maar we de kiel van onze boot net door heen konden zeulen. We waren binnen, maar ook in de haven zelf bleef het zoeken naar voldoende diepte. Het was niet druk en we vonden, nadat we eerst op de plaats van een grote charter catamaran waren gaan liggen, een mooie ligplaats met walstroom en wifi.Twee dagen later er weer uit, geeft toch het onzekere gevoel van "stel je voor dat er nog een paar cm verzanding bij is gekomen, terwijl wij binnen liggen?". Gelukkig was hetzelfde gootje er nog, maar er lag nu een steen in. Gelukkig gingen we heel zachtjes.
Recht boven de haven (ook hier is het steil) liggen de terrassen van Dimitris Taverna. Dimitri is van alle markten thuis en voordat we ons eerste biertje op hadden, was onze auto voor de volgende dag al geregeld, en konden we, de volgende morgen, rekenen op vers brood van de Taverne. Dimitri runt zijn Taverne met zijn vrouw en kinderen. Allen zijn welbespraakt, en zijn aangenaam gezelschap. Een plek waar je je direct thuis voelt.
   Santorini heeft veel te bieden. De stad Fíra is een belevenis op zich. De zonsondergang is een dagelijks feestje in Oiá, dat heel sterk doet denk aan de dagelijkse kermis bij de zonsondergang op Key West. En, ja hoor, ook in Oiá, wordt er geaplaudiseerd voor de zonsondergang. Daarna loopt iedereen weg, terwijl het mooiste deel nog moet komen, de langzame verkleuring van de gehele einder in wisselende kleuren, rood, oranje, geel, groen en donker blauw.
Santorini kent ook een rijke prehistorie, waarvan heel veel bewaard is gebleven onder tonnen stof en as. De fresco's bij  Akroteri, gesloten vanwege verbouwing. Ancient Thira van 1000-en jaren B.C., gesloten wegens staking van de ambtenaren. Het klooster boven op het hoogste punt, Profitis Ilias, 567 m hoog, gesloten omdat de monniken de deur niet opendeden. Ook dat is Griekenland. Toch waren onze kilo meters over het eiland stuk voor stuk de moeite waard. De uitzichten, de natuur, de door de wind gevormde beeldhouwstukken in het puimsteen langs de stranden, de stranden zelf, de Tavernas, de huizen, de honderden kerken (allemaal met helder blauwe koepels) en zo nog veel meer. De foto's in het Cycladen album van deze website kunnen de rest van het verhaal vertellen. "A picture tells a thousand words". De foto's die we met onze ogen maakten kunnen we niet publiceren op een website, maar zijn wel opgeslagen in onze hoofden.
Jan en Michiel |