| 10 februari 2008
   Zij die er geweest zijn zeggen allemaal, dat de Exumas de mooiste eilanden van het Caribisch gebied zijn. Zij hebben allemaal gelijk. Van onze ankerplaats bij Rose Island voeren we, zonder wind, op de motor, naar de Allens Cay. We ankerden tussen de spierwitte stranden, groene palmen in een beschutte baai, die alle kleuren blauw bevat die je maar kunt bedenken. Op het strand begeleide een heel leger Iguanas onze anker operatie. Dat was een kunststukje op zich, want we ankerden voor het eerst op de Bahama manier. D.w.z. twee ankers tegenover elkaar, die beide over de boeg gaan. Zo voorkom je dat je gaat draaien in een grote cirkel als de stroom en/of de wind verandert. De anker ruimte is maar beperkt.     Er zijn riffen en ondieptes aan alle kanten en er liggen ook nog een paar andere boten, die je niet wilt storen omdat je zelf te lui bent om twee ankers uit te zetten. Het ging allemaal goed. De ketting van het tweede grote anker hadden we al twee jaar niet meer gebruikt en dat was goed te zien aan de hoeveelheid roest op de schalmen en op mijn handen. Ankers uit brengen was eigenlijk zo gebeurd. Het echte werk kwam de volgende ochtend vroeg toen 2 x 30 m ketting en 2 ankers weer omhoog moesten en alles weer netjes in de ankerkluis moest. Na een uur was alles geklaard en ben ik zelf eerst overboord gesprongen om al het vuil, dat de ankers op mij hadden achtergelaten, af te spoelen.
  Het water is hier zo helder dat je altijd de bodem kunt zien. Het maakt niet uit of het 1 meter of 10 meter diep is. Maar, aan de verandering van de kleur van het water kun je wel zien of de diepte veranderd. Bovendien moet je de donkere vlekken altijd vermijden, want dat is koraal en dat kan gemeen omhoog steken. Bovendien is het strafbaar om het koraal aan te varen. Je mag het zelfs niet met je handen aanraken.
De bodem van de zee verandert voortdurend. Een van de belangrijkste navigatie methoden heet VPR (Visual Piloting Rules).  Op de papieren kaarten staat steeds aan gegeven wanneer en waar je dat moet toepassen. Elektronische kaarten hebben we wel, maar voor je navigatie heb je er weinig aan. In de Bahamas moet je op papieren kaarten en met VPR varen. De kwaliteit ervan is uitstekend en je kunt niet zonder. Onze, ongeplande, extra stop in Miami gebruikten we om die kaarten te kopen en daar hebben we geen spijt van.
Na de adembenemend mooie Allens Cay voeren we gisteren (zaterdag) door naar het grote natuurpark in de Exumas, waar we een mooring wisten te bemachtigen vlak naast de post van waaruit de parkwachters dit gebied beheren. We liggen prachtig in een diepe bocht tussen de zandplaten die bij laag water (gedeeltelijk) droog vallen. De riffen, waar we hier snorkelen, liggen op spuug afstand. Zodra je duikbril onderwater komt, kijk je in een omgeving, die een park op zich vormt. Tropische vissen in alle kleuren van de regenboog, die in een soort trage dans onder je door zwemmen. Kleine roggen, die door hun schutkleur, bijna niet zichtbaar zijn op de bodem, maar zich verraden door hun beweging. Scholen van Yellow Tail Snappers die je rustig liggen aan te kijken. Op de bodem een spel van kleuren en vormen van koraal, waar je op zich al uren naar kunt kijken. En het mooie is dat bij ieder rif of rifje, waar je met je zwemvliezen en je snorkel het water in gaat, de voorstelling opnieuw begint, met een nieuw decor en met nieuwe acteurs.
Het weer voor de komende dagen wordt niet zo goed. Het gaat hard waaien en ook van de verkeerde kant. Er komt weer eens een koufront. Dit maal zal het ons wel bereiken. Vanmiddag regende het zo waar al even en de wind steekt op. Toch is dat niet erg. Snorkelen kan altijd. Warderwick Wells Cay, waar we liggen, biedt nog veel meer. Er zijn hier tientallen verschillende trails, die we morgen en overmorgen kunnen exploreren. We zullen onze bootnaam op Boo Boo Hill op een stuk wrakhout schrijven (alleen wrakhout mag, iedere ander materiaal wordt verwijderd). We kunnen ook weer eens wat klusjes doen. Vandaag luchten we het vooronder eens goed door, topten we de accu’s af met vers gedistilleerd water, maakten de huid schoon, en maakten we een mooie lunch en diner soldaat. Dat alles tussen het snorkelen, een eerste verkenning van het trail naar Boo Boo Hill en een blikje bier, door.
We hadden trouwens ook weer eens wat technische malheur. Het begint te wennen. Onderweg van Rose Island naar Allens Cay, kregen we, precies in het gebied met veel Coral Heads, een temperatuur alarm. Motor stop. Impeller stuk. Waterpomp open. Reserve impeller er in. Na een half uur waren we weer op pad. Het kan verkeren. |