Dominicaanse Rep. / Puerto Rico

Ensenada Honda, Culebra

 wo, 09 apr 08 04:50
Dinsdag 8 april 2008
 
We zijn op ons laatste eiland van de Spaanse Maagdeneilanden, Culebra, dat 12 mijl ten N van Vieques ligt. We liggen in de Ensenada Honda voor het schilderachtige plaatsje Dewey. Morgen zijn we van plan om naar St. Thomas, US Virgin Islands te zeilen. Het aantal boten waarmee we gezamenlijk optrekken is gegroeid naar drie. Susie Rittenhouse op Pharos hadden we al een paar maal ontmoet, op Frazier Hog Cay in de Bahamas, en zowel in Salinas als in Esperanza op Puerto Rico. Susie is een ervaren cruiser, die al sinds 2002 single-handed op haar boot, een kits getuigde Whitby 42, vaart. Zij komt uit Colorado en vaart nu samen met ons op tot onze wegen zich weer zullen scheiden, als ook zij met Pharos naar Venezuela gaat, net zo als Mystique van Carl en Cheryl.
 
We vertrokken op 5 april uit Esperanza, nadat we de avond er voor waren uitgenodigd thuis bij Stuart en Natalya van de Zig Zag. Zij waren cruisers die na 9 maanden cruisen hun anker definitief in Esperanza hebben laten vallen. De groep boten in de baai had ondertussen zo’n band met elkaar gekregen, dat zij iedereen uitnodigden voor een BBQ in een van de huizen die ze aan toeristen verhuren. Zelf wonen ze nog steeds op hun boot. Iedereen had wat meegenomen en het werd (weer) een gedenkwaardige avond. De volgende ochtend vroeg voeren we naar Ferro Bay, omgeven met mangroves, 5 mijl verderop. Dit is een z.g. bioluminescent bay. Dwz dat op een maanloze nacht na een zonnige dag het water in de baai gaat fluoresceren. In Nederland kennen we dat in de zomer als een lichtende zee. Het was fenomenaal. Je zag de vissen in een lichtkrans zwemmen en als je zelf zwom werden je benen en armen met een lichtkrans omgeven. Carl ging zwemmen en riep: “I am an angel”!
 
We varen steeds heel vroeg (3 of 4 uur ’s ochtends) weg. Dan is het weer nog rustig en hebben we ook niet zo veel last van heel hoge golven. Op de 6e april waren we wat later uit Ferro Bay weg, want er zit een drempel voor de baai waar de PdD maar net overheen kan. Dat lukt alleen maar als je door het water de bodem kunt “lezen”. Na een keer of vier proberen vonden we een geultje, waardoor we met een beetje sleuren om 11 uur buiten in de ocean swell waren. Het werd een schitterende zeiltocht (2 reven, yankee en kotterfok op) naar Bahía Salinas del Sur aan de ZO kant van het eiland, in een voormalig militair oefen terrein. We troffen daar ook Dawn Dancer van Jim en Roxanne, een catamaran, die we ook al uit Salinas en Esperanza (ook een van onze redders) kenden. ’s Avonds met z’n negenen Yahtzee in de kajuit van de Mystique. Zeilen blijft een bijzondere sport.
 
We wilden wat later weg die ochtend, maar dat ging niet door, want om 6 uur ´s ochtends werden we gewekt door een auto op het strand die met veel getoeter ons duidelijk maakte dat we onmiddellijk moesten vertrekken. De genie ging daar niet ontplofte munitie en bommen opruimen. Dus pakten we onze biezen en waren om kwart voor zeven de baai uit in plaats van 10 uur ‘s ochtends na de koffie. De zeiltocht naar Culebra aan de overkant was fantastisch. Halve wind, met golven die soms 4 à 5 meter hoog waren, maar we gingen als een speer en om kwart over tien lagen we voor anker in de Ensenada Honda. We liggen perfect in de luwte van een klein eiland in het midden van de baai. Het dorp heeft alle faciliteiten, waaronder Mamasita, een klein Puerto Ricaans restaurant, waar we ’s avonds aten, na de borrel in de Dinghy Dock Bar met veel andere cruiser die hier vooranker liggen, waaronder zowaar een paar Nederlanders.
 
Vandaag werd een hangout-day. Robert hielp Carl bij het schoonmaken van de onderkant van Mystique, met een door Robert geregelde duikuitrusting. Zelf deed ik de was, probeerde de watermaker en de generator aan de gang te houden en probeerde weer enige orde in de boot en in deze website te brengen. De verbindingen hier zijn weer abominabel. De helft van de foto’s staat op de site. Deze tekst nog niet. Misschien vanavond, en anders morgen in St. Thomas. Het weerbericht voor de komende dagen lijkt niet slecht. De passaat winden zullen iets afnemen en de oceaan swell komt pas zaterdag weer opzetten. Het belangrijkste is echter dat de regenbuien eindelijk een keer gaan stoppen. We kunnen dan misschien een paar nachten slapen met het ventilatie luik boven de kajuit open. Morgen begint onze volgende episode in de USVI en de BVI. Tot dan.
 
Michiel en Robert
 
 

Gestrand en weer vlot

 do, 03 apr 08 22:22
Esperanza, 3 april 2008
 
Het gebeurde op 1 april, maar het was bepaald geen grap. Terwijl wij aan het mountain biken waren op het eiland Vieques sloeg de Pas de Deux in een windbui van haar ankers en strandde op een zandbank in het midden van Puerto Real, de baai voor Esperanza aan de zuidkant van Vieques. De mensen van andere boten probeerden de ankers weer in de grond te krijgen, maar dat lukte niet. Ondanks een hele vloot rubberboten die via de VHF werden opgetrommeld, kon de stranding niet worden voorkomen. Toen wij om 3 uur ’s middags fietsend vanaf heuvels achter Esperanza de baai in keken, zagen een gestrande Pas de Deux op haar kant op de zandbank liggen. Het woei nog steeds pittig en het water sloeg over de boot. Dat was geen prettig gezicht. Gelukkig stonden er geen hoge golven en de boot was niet beschadigd, mede doordat een andere boot haar reserve anker vanaf onze boeg had uitgezet om te voorkomen dat we over de zandbank heen zouden slaan. Achter de zandbank was weer diep water, met verschillende andere boten op hun ankers en daar achter de oceaan.
 
In plaats van een biertje tegen de vermoeienissen en de warmte van het fietsen in de heuvels, konden we meteen aan de bak. Motor aan, met de winches aan drie ankers trekken, een stuk of tien rubberboten om ons heen die ons heen en weer duwden, later de Yankee omhoog om nog meer helling te krijgen. Iedereen gaf goed bedoelde adviezen, maar helaas allemaal door elkaar heen. Uiteindelijk vonden we de weg die we te gaan hadden om er weer af te komen. Dat gebeurde vooral met de hulp van een aantal locals, waaronder een duiker en een aantal live-aboards die de baai goed kennen. Drie uur later waren we dankzij een laatste ruk met de sleeptros op een lokale motorboot, net voor de zonsondergang, weer in voldoende diep water. We werden naar een mooring geleid in diep water die we verder mogen gebruiken. Gelukkig maar, want alles zat in de knoop. We zijn de volgende dag een ochtend lang bezig geweest om alles te ontwarren en weer op zijn plaats te zetten/bergen. Die avond zijn we met alle redders naar de kroeg gegaan, om met bier, rum-cola, gin & tonic, lokale wodka, enz., te proosten op de goede afloop. De aanleiding was niet leuk, maar de avond er na gelukkig wel. Je leert zo wel een paar mensen kennen.
 
We hebben wel enige schade, maar als je bedenkt wat er had kunnen gebeuren, dan is het maar een schijntje. We hebben een gebroken sleeptros en de windgenerator mist een blad. Pasdeautje zit onder de blauwe vlekken, maar aan de kiel, het roer en de schroef kunnen we geen schade ontdekken.
 
Helaas is het wel slecht weer gebleven. Het werd zelfs nog veel slechter met veel regen en stormbuien. In de hele oostelijke Caribische zee ligt vrijwel iedereen stil. De golven buiten de kust bereiken een hoogte van 25 voet (ruim 8 meter) en de wind in de buien loopt op tot 40 knopen. Hoe wij toch van onze twee ankers afsloegen, zullen we nooit weten. Twee ankers onder een hoek van 60 graden, op beide ankers gedoken om ze met de hand in de grond te zetten. Twee latere inspecties van de ankers en een nacht waarin het al heel hard woei, maar waarin de ankers het prima hielden en wij heel rustig lagen. De PdD ging aan de haal een half uur nadat we het dorp met onze fietsen hadden verlaten en hoewel velen ons kenden, wisten ze niet waar we waren en hoe er contact met ons tot stand kon komen. De les die we leerden is dat je altijd de contact sleutels in het slot moet laten, ook als is de boot zelf afgesloten, het risico van diefstal van de boot in een publieke anchorage is heel klein. Het risico dat je gaat krabben is altijd aanwezig. En het is waar, dat iedereen klaar staat om elkaar te helpen. De echte reddingsoperatie kon echter pas beginnen toen wij verschenen met de sleutel van de motor.
 
Morgen (4 april) hopen we verder te gaan. Het zal echter voorlopig de zuidkant van Vieques blijven, want wind en golven zullen waarschijnlijk tot in het weekend hard en hoog blijven. Gelukkig heeft dit eiland een heel gevarieerde, en mooie kust met veel baaien en veilige ankerplaatsen. Daarover later meer. Hopelijk maandag krijgen we een nieuw blad voor de windmolen, dat naar St. Thomas wordt opgestuurd en de sleeptros? Ja die is een paar meter korter. Het dek is weer schoon, de ankers opgeruimd. We zijn er niet alleen erg van geschrokken, maar ook wel moe van geworden. Wat een ervaring!
 
Overigens was de fietstocht niet alleen vermoeiend, maar ook heel leuk. Laten de plaatjes in het fotoalbum van Puerto Rico dat verhaal maar vertellen.
 
Michiel en Robert
 
 
 
 

Palmas del Mar

 ma, 31 mrt 08 18:15
30 maart 2008

18 gr. 04,7 min. Noord
065 gr. 47,9 min. West

Een prachtig resort, aan  de oostkust van Puerto Rico, dat heel sterk doet denken aan Port Grimault in Zuid Frankrijk. Prachtig aangelegd. Golfbaan om alle huizen. Veel huizen met een eigen steiger voor de boot. Sommigen bouwen niet eens een huis, maar de boot ligt er wel aan het eigen stuk land. Oorspronkelijk lag er voor Palmas del Mar een, door een dam beschutte, baai, waarin je goed beschermd kon ankeren. We kwamen hier vanochtend vroeg binnen (we zeilden door het einde van de nacht en in de zonsopgang) en we lagen opeens in een knots grote marina "under construction". Niks meer ankeren. We liggen in de toegang tot het resort aan een  paal te schommelen. Morgen willen we hier weer weg om naar Vieques te gaan. We willen een paar dagen aan de Zuidkust van dit Spaanse Maagden eiland blijven, want we hopen daar beschermd te zijn tegen harde wind en veel hoge golven uit het ONO die van dinsdag t/m donderdag worden verwacht. We varen nog steeds gelijk op met Mystique. Het buddy zeilen met hen bevalt ons uitstekend.

Nadat we vrijdag weer in het water waren, slaagden we er om 11 uur 's nachts in om de boot over de ondiepte voor de kraanbaan te werken (kwestie van een geul graven met de kiel van de boot). We vertrokken die nacht om drie uur uit Ponce en motorzeilden naar Puerto Patillas. Een voormalig vissersdorp met veel aardige mensen, een leuk strand met veel kroegjes, een winkel waar behalve Dove ijsjes, twee zakken chips en een fles rum, niets te krijgen was. Verder was er niet veel te doen, maarwel gezellig. Twee enorme Maria's (vlgs ons moeder en dochter) gaven ons een lift naar de dieselpomp. Dat was maar goed ook, want lopend hadden we dat nooit gehaald, om nog maar te zwijgen van de terugweg met drie jerrycans met elk 18 liter diesel.

We aten een door Cheryl gemaakte chili aan boord van Mystique, voordat we omrolden van de slaap. Daar hadden we een beetje tekort van gehad. En 's ochtends vroeg weer op. Je hebt wel lekker veel aan je dag als je 's ochtends al op je bestemming bent. Het belangrijkste is echter dat je in de late nacht/vroege ochtend de harde wind van de passaat en de daarbij horende golven kunt vermijden.

Michiel & Robert

Happy Birthday Robert en we drijven weer!

 vr, 28 mrt 08 22:23
Happy Birthday Robert en we drijven weer!
 
Ponce, 28 maart 2008
 
Op de verjaardag van Robert, die we vanavond op gepaste wijze zullen vieren op de malecón (promenade), La Guancha hier in Ponce, ging ook de Pas de Deux weer te water. Er zit een heel nieuw binnenwerk in de Saildrive. Waarom het oude drijfwerk kapot is gegaan, blijft een raadsel. Vanochtend kwam Juanito om 11 uur met de Saildrive in de bak van zijn truc aanrijden en om 3 uur vanmiddag konden we zien dat alles weer werkte, de schroef gaf mooi water en we lekten niet. Snel de watermaker weer gestart, $10 voor de dockmaster en onder de douche. Voor vannacht blijft nog het klusje te doen om de PdD met lijnen over de winches door de ondiepte voor de kraanbaan te trekken. Zo zijn we er in gekomen en zo zullen we er ook weer uit moeten. In theorie zou het vanaf 1 uur vannacht kunnen lukken. Het is hier maar eenmaal per etmaal hoogwater (dat heet diurnal HW) en dat valt vannacht ca. 4 uur. Hoe het afloopt lezen jullie de volgende keer. Voorlopig staan er mooi weer vlaggen op de boot en gaan we nu eerst lekker eten.
 
Michiel en Robert

Morgen drijven we weer in het water!

 do, 27 mrt 08 21:39
27 maart 2008
 
Zonder verdere tegenslagen hopen we morgen middag in de kraan te hangen om weer te water te gaan. Juanito heeft vandaag in zijn werkplaats in Boquerón de nieuwe onderdelen in de saildrive gezet en morgen ochtend vroeg komt hij de saildrive weer in de boot installeren. Met de Yachtclub en de dockmaster is in principe afgesproken dat we morgen middag weer een vrij rond varende boot worden.
 
In afwachting van de berichten over de saildrive huurden we gisteren samen met Carl en Cheryl een auto en verkenden het NO van Puerto Rico. Onze belangrijkste bestemming was het El Yunque National Forest. Een tropisch regenwoud op de flanken van de El Yunque Peak. Veel watervallen, indrukwekkende natuur, fantastische uitzichten, sportief klimmen, zwemmen onder de waterval, klauteren over spekgladde rotsen, kortom we maakten veel foto’s. In het album vind je een impressie van wat wij zagen en beleefden. Later op de dag gingen we naar Fajardo, waarvandaan de veerboten naar de Spanish Virgin Islands vertrekken. We bezochten Puerto del Rey, de venue waar Marieke een paar jaar geleden met haar “Something Hot” Heineken vrouwen zeilteam op het podium stond van de Heineken Regatta in Puerto Rico. Van Heineken hadden we al gehoord dat Puerto Rico een van hun belangrijkste exportmarkten is. Welnu, dat klopt. Op iedere straathoek zitten locals met flesjes Heineken in hun hand en het is werkelijk overal te krijgen. En…., het kost niet meer dan een gewoon biertje. Sterker nog, het gewone biertje hier is een flesje Heineken. Onderweg stopten we nog bij West Marine een van de grootste vestigingen om weer leuke, handige, nuttige en noodzakelijke dingen voor onze boten te kopen.
 
We besloten de dag (avond) in Old San Juan. Een prachtige oude stad met veel oude gebouwen, kerken, citadels, forten en wat heb je nog meer. Ook een mooi Italiaans restaurant waar we een geweldige penne pasta verorberden, voor we de laatste 120 km naar Ponce aanvaarden. Morgen weer varend verder?
 
Michiel en Robert

17º 58,2’ Noord 066º 37,0’ West

 di, 25 mrt 08 17:08
Ponce, 25 maart 2008
De positie van de Pas de Deux bleef onveranderd sinds 19 maart. De boot ligt hoog en droog bij de Ponce Yacht & Fishing Club. De onderdelen voor de Saildrive zijn gisteren avond in San Juan aangekomen en maken nu de weg via de dealer in Fajardo naar de monteur in Boquerón en dan hopelijk tegen het einde van de week komt Juanito met een gerepareerde saildrive hier naar toe zodat we de boot weer te water kunnen laten en we de reis vervolgen.
Ondertussen genieten we van een geweldige gastvrijheid op de Mystique van Carl en Cheryl. We kregen beide een kooi bij hen aan boord en sindsdien zijn we er ook met de Mystique op uit getrokken. De dag nadat we droog kwamen te staan gingen we eerst fourageren en de was doen in Ponce. Met z'n vieren in de taxi naar de Laundromat, Wal-Mart, de supermarkt en nog wat losse winkels in Ponce, de tweede grootste stad van Puerto Rico. Robert kocht o.a. een echte hengel waar hij nog grotere vissen mee gaat vangen.
De 21e voeren we een stuk terug naar het Westen naar een baai met een goede beschermde ankerplaats achter een paar Riffen met Mangroves. Gilligan's eiland werd de bijnaam van een van deze riffen, naar een bekende TV serie in de USA. In de baai is een mooi resort, waar we met de dinghy aan land gingen. De eilanden en de kreken er tussen zijn populaire plekjes voor de lokale bevolking. Het was die dag goede vrijdag en we waren er niet alleen. We exploreerden de riffen aan de buitenkant van de riffen met de dinghy, die we vanwege stenen en ondieptes af en toe in de hand moesten nemen.
De volgende dag maakten we een lange trek naar het Oosten, voorbij Ponce naar Salinas. Salinas is een van de zeer populaire ankerplaatsen voor veel cruisers. Volkomen beschermd door mangroves, een mooie marina om met de dinghy te landen, een aardig dorp met veel cafés, bars, restaurants en zo waar ook een uitstekende ship chandlery. Op weg naar Salinas hadden de hengels twee keer beet. Een, oneetbare en boos kijkende barracuda en een kleine, zeer eetbare, tuna vormden de vangst van de dag. We bleven twee nachten in Salinas en haalden gisteren, 2e paasdag in Nederland, heel vroeg ons anker op, om voordat de Passaat winden in de loop van de dag hun volle sterkte weer krijgen terug in Ponce te komen. De PdD lag nog netjes op ons te wachten en kreeg een nieuwe navigatie lantaarn (uit de chandlery in Salinas) en we verhielpen een storing in onze walstroom installatie.
Vandaag helpen we Carl en Cheryl met de installatie van een vervangende ankerwinch op de Mystique en morgen willen we proberen om weer een auto te huren en naar het El Yunque reservaat te gaan. Dit reservaat is het enige tropische regenwoud op US territory en het moet er erg mooi zijn. De boot op de kant blijft een tegenvaller, maar we vervelen ons niet. Nu maar hopen dat de nieuwe onderdelen snel bij Juanito zijn en dat hij zich aan de afspraken houdt.
 

Bewogen dagen in Puerto Rico

 di, 18 mrt 08 22:31

13 maart 2008

Ondanks de gebroken transmissie en een totaal gebrek aan wind, weten we deze dag nog 67 mijl af te leggen. Het is zoeken naar kleine vlaagjes wind. Steeds weer reageren op wind draaiingen. Maar bovenal is het bloedverziekend heet. We liggen soms uren lang te slingeren in windstiltes met een alles verschroeiende zon boven ons. De gedachte aan schipbreukelingen komt onwillekeurig bij je op. Maar zo slecht hebben we het nog niet. De ijskast doet het prima. De accu's zijn vol. Binnen is er schaduw. Het schiet alleen niet op. We hebben contact via de VHF met de Topaz, een andere Nederlandse boot die we in Luperón hebben leren kennen. Ze zijn maar 7 mijl ten Zuiden van ons, ze willen ons wel helpen, maar zij hebben geen dieselolie meer. De morele steun is echter ook prettig.

14 maart 2008

Om 6 uur 's ochtends zijn we nog 11 mijl van Mayagüez. Het is een prachtige zonsopkomst en we zien voor het eerst de bergen van Puerto Rico. Het lijkt allemaal vlakbij. Met een dun windje en weinig deining, doordat we inmiddels in de schaduw van het eiland zijn, lopen we bijna 4 knopen over de grond. Het is ongekend. Het duurt niet lang, want met de opkomst van de zon verdwijnt de wind en liggen we weer stil. Ditmaal verzinnen we om de dinghy achter de spiegel te binden. Onze BB motor er op en de PdD heeft weer een motor, al zijn het maar 3,2 HP. We gaan met bijna 3 knopen op Mayagüez af en, eindelijk, om 11.45 ligt ons anker op de grond voor de kade waar we moeten inklaren. Dat duurt ook weer lang, want we moeten wachten op het inklaren van een veerboot met veel passagiers uit de Dominicaanse Republiek. Puerto Rico is USA territory, dus inklaren duurt (heel) erg lang. Om 14.15 zijn we dan toch ingeklaard en hebben we weer een boel papieren en stempels er bij. We zeilen nog 18 mijl door naar Boquerón, want daar is een mooie baai met een dorp, veel goede bars en veel andere boten. Het is de ontmoetingsplaats voor allen die de Mona Passage over gestoken hebben. Tegelijk met de zonsondergang laten we ons anker zakken. We zijn blij dat we er zijn. Ondertussen hebben we ook weer contact met de Carl en Cheryl van de Mystique, die het bericht over onze motorpech pas in Boquerón hebben ontvangen, omdat ze veel eerder uit Samaná waren vertrokken dan wij veronderstelden. Waarschijnlijk lagen ze heel dicht bij ons toen bij ons de boel brak. Maar ja, toen dachten we er niet aan om een oproep op de VHF te doen.

15 maart 2008

Natuurlijk is het weekend en kunnen we vandaag niets regelen voor de reparatie. We weten ook nog niet wat er precies aan de hand is. Het is kapot, maar wat er kapot is, weten we nog niet. Gelukkig hebben we, vooral dankzij het uitzoekwerk van Frouk Segaar in Nederland, al wel de adressen van Volvo Penta dealers en hebben we hier en daar adviezen kunnen inwinnen. Eigenlijk zouden we naar Fajardo moeten aan de NO kant van Puerto Rico, maar zonder motor tegen de heersende windrichting en de stroom nog eens 125 mijl varen, heeft niet onze voorkeur. Maandag gaan we eerst met een plaatselijke monteur vast stellen wat er aan de hand is en of de boot wel of niet uit het water moet. Als het echt moet, dan kunnen we altijd later nog beslissen om alsnog naar Fajardo te gaan. De dealer in Fajardo is het daar mee eens en kan de nodige onderdelen voor ons bestellen. Voorlopig hebben we niet veel te doen en we besluiten om de binnenkant van de boot maar eens een drastische beurt te geven. In de bilge liggen nog steeds allerlei olie resten van de laatste reparaties in Florida en we willen de boel ook binnen de motorkast helemaal schoon hebben als maandag de monteur komt. Ondertussen hebben door onder de boot te duiken wel uitgevonden dat de schroef nog gewoon aan de boot zit. Hij draait helemaal vrij rond, maar je voelt het binnen in knarsen. Geen lekker gevoel. Boquerón is geweldig. Het is hier op straat permanent feest. Overal klinkt muziek er zijn tientallen stalletjes op straat. Alle winkels zijn open. Carl trakteert ons op Pina Colada's in een Karaoke tent. En wij trakteren hem op een paar biertjes. De plaatselijke kroeg heet Galloways en is een begrip. De hamburgers die ze serveren zijn ongeëvenaard. Na alle malheur en tegenslag is het leven nog zo slecht niet hier in Puerto Rico.

16 maart 2008

Carl en Cheryl hebben een auto gehuurd en we gaan vandaag met z'n vieren op pad. We willen een Pig Roasting Party (Lechónada) proberen mee te maken. We hebben twee adressen, maar de beschrijving van de route is niet erg duidelijk. We vinden de geroosterde varkens niet, maar we vermaken ons prima. We rijden naar Cabo Rojo, de uiterste ZW punt van het eiland, dat een beschermd natuurgebied is met o.a. zoutpannen die nog in bedrijf zijn. We klimmen naar de vuurtoren en vergapen ons aan het landschap, de uitzichten en de natuur. Vervolgens sturen we de bergen in (Cordillas Centrál) Er is een Scenic Route (Luis Muñoz trail) die we kunnen volgen. In een kroeg in Sabana Grande krijgen we van ene Luis aanwijzingen. De wegen zijn goed, maar boven is het koud. Eenmaal boven kun je naar alle kanten over het eiland uitkijken. Het klopt allemaal. We raken een paar maal de weg kwijt en we zijn na een paar uur slingeren blij dat we een 4-baans weg naar Ponce vinden. Daar flaneren we langs de Malechón, vol met kroegen, muziek, dansende mensen, snackbars en tentjes waar je allerlei lekker hapjes kunt krijgen. Aan de andere kant van het water is de jachthaven, met mooie moorings voor de deur.

17 maart 2008

De dag van de waarheid voor de Saildrive van de PdD. Dat is geen leuke waarheid. De boot moet op de kant. De hele drive moet er uit. Er is vocht gekomen in het binnenwerk, waardoor er onvoldoende smering was. Er zullen waarschijnlijk, meerdere dingen kapot of versleten zijn, maar om dat te weten moeten we eerst de kant op. Na afweging van alle alternatieven besluiten we om de plaatselijke monteur de job te laten doen. De boot gaat morgen naar Ponce. Daar kunnen we, bij de Ponce Yacht & Fishing Club, hopelijk op woensdag uit het water en kunnen we nieuwe onderdelen bestellen via de Volvo Penta dealer in Fajardo. Of dat allemaal gaat lukken is de vraag. We hopen van wel, want na woensdag is er in PR een soort lang weekend en gebeurt er voordat het weer dinsdag is weinig. Iedereen is dan 4 dagen weg en/of aan het feestvieren. Vandaag is ook St. Patrick's Day, dat om onduidelijke reden hier in Boquerón heel uitbundig wordt gevierd. Maar ja, wanneer is er hier geen fiësta? We trekken op met Frans en Sophia Tieman van de Sophia die we ook in Luperón hebben leren kennen. Het feest vindt zijn hoogtepunt, natuurlijk bij Galloways, waar we hamburgers eten, elkaar rondjes bier geven en het heel erg naar onze zin hebben. Het is ook wel nodig na zo'n dag met voornamelijk slecht nieuws. Morgen trekken we om 5 uur 's ochtends het anker op. We duwen de boot met Pasdeautje de baai uit en hopen dat er dan bij Cabo Rojo, voldoende wind zal zijn om ons naar Ponce, 42 mijl verderop te brengen voor de zon onder gaat. Woensdag ochtend kunnen we om 9 uur met hoog water in de botenlift en hopelijk komt Juanito, de monteur, dan ook om de diagnose van de zieke Saildrive verder te doen, zodat we onderdelen kunnen bestellen, die Juanito dan hopelijk na het weekend kan installeren. Carl en Cheryl gaan met ons mee met de Mystique en bieden ons twee kooien aan op de Mystique zolang de Pas de Deux op de kant ligt. Het is een bijzonder wereldje waar we in leven. Het bevalt prima.

18 maart 2008

14.00 lokale tijd onze positie is 17 graden 54,9 minuten Noord en 066 graden 50,3 minuten West. We varen langs de zuidkust van Puerto Rico. Vanochtend zijn we met een mooie zonsopkomst, met een snorrende Pasdeautje aan de spiegel, de baai van Boquerón uitgevaren. Buiten stond een dun windje, waarmee we aanvankelijk 3 à 4 knopen konden lopen, maar al snel werd de wind variabel zowel in kracht als in richting. De Mystique kwam achter ons aan, gooide een sleeptros naar ons toe en we gaan nu wel met 5 kts snelheid op ons doel af. Ponce here we come!

Michiel en Robert

Weer panne

 do, 13 mrt 08 12:35
Terwijl ik het bericht over onze expeditie over de Mona Passage aan het versturen was, klonk er plotseling een gierend geluid uit de motorkast. We hebben waarschijnlijk  te maken met een gebroken keerkoppeling. We zijn dus nu helemaal een zeilboot. We zijn 85 mijl van Puerto Rico en de wind is vrijwel gaan liggen. We komen er wel, het zal alleen lang gaan duren. Hoe we dit gerepareerd gaan krijgen is een vraag waar ik voorlopig geen antwoord op heb. Eerst maar aan de kant komen. We kunnen de motor wel laten draaien, dus we kunnen wel batterijen laden. Voor onze voortgang zijn we nu echter geheel op de zeilen aangewezen.

Michiel

Mona Passage

 do, 13 mrt 08 12:35
Woensdag 12 maart

We gaan onze derde nacht in van de lange, moeilijke, beruchte, veel besproken, vul maar in, Mona Passage. Het stuk zee, tussen de twee grote antillen, Hispaniola en Puerto Rico, is weliswaar maar 65 NM breed, maar de passage gaat tegen de heersende winden en de equatoriale stroom in. Bovendien ga je eerst een heel stuk langs de Noordkust van de Dominicaanse Republiek (op de Oostelijke helft van Hispaniola). We vertrokken maandag, met enige weemoed, uit de baai van Luperón. We hadden het hier zeer naar onze zin. Dat geldt voor meer boten, want ca. 1/3 van de 150 boten die hier liggen, kwamen aan en gingen nooit meer weg. Veel anderen liggen hier maanden achtereen of komen steeds weer terug.

Wij vertrokken samen met Carl en Cheryl Hillested met de Mystique en gingen buiten de baai achter de mangroves voor anker en wachtten tot de wind ging liggen na zonsondergang. Toen het donker was en de wind was afgenomen tot < 4 knopen, gingen we ankerop en zochten heel voorzichtig onze weg tussen de riffen voor de baai waarbij we (verrassing!) ook vlak langs een paar onverlichte vissersbootjes kwamen. Het was dat ze rookten, want anders hadden we ze helemaal niet gezien. Zo gaat dat hier nou eenmaal. Navigatie lampen op de wal of op schepen zijn er wel altijd, maar de regel is dat ze het niet doen.

Toen we achter de kaap van Punta Patilla vandaan kwamen kregen we weer een verrassing. De windschaduw van het land, die er 's nachts zou moeten zijn, was er niet. In plaats daarvan 22 knopen wind, golven van twee à drie meter en de oceaan swell die daar nog overheen kwam. Alles recht op de neus. Het was alsof we in een wasmachine zaten. Waren we dan toch nog een dag te vroeg vertrokken? Terug was geen optie, want in het donker van uit open zee de opening in het rif vinden is een te groot risico. Na een paar uur waren we de kaap voorbij en werd het rustiger. Een paar uur voor zonsopgang lieten we ons anker zakken in de baai van Sosua voor het strand van het resort. Eerst even uitblazen, paar uur slaap inhalen en een nieuw weerbericht. Dat laatste bleef gunstig en om een uur 's middags, na ons eerst te hebben vergaapt aan enorme catamarans van het resort die, met veel bikinis aan boord, naast ons ankerden om te gaan snorkelen, duiken en veel rum punches te drinken, voeren we verder.

De weersvooruitzichten waren zo gunstig dat we besloten om in principe niet meer te gaan ankeren aan de noordkust van de DR, maar de 247 NM naar Mayaguez, waar we gaan inklaren voor Puerto Rico, non-stop te doen. De volgende moeilijke kaap was Cabo Frances Viejo, maar daar was een keurige windschaduw ontstaan, na de zonsondergang. De golfslag, en vooral de swell, willen echter nog steeds niet echt verdwijnen. Maar ach, ook dat went na een tijdje. Het schiet alleen niet erg op. Kruisend motorzeilen, met stroom, deining en golven tegen, gaat niet hard (voor de kenners: onze VMG bleef < 3,5 kt) 's ochtends vroeg passeerden we Cabo Samaná, nadat de draaiende winden in de Bahia Escosesa ons gek hadden gemaakt. Carl en Cheryl hielden het na deze tweede nacht voor gezien en zijn gaan bijslapen in Samaná, waar ze ook hun hond kunnen uitlaten. Als US citizens hoeven zij niet eerst naar Mayaguez, en kunnen zij rechtstreeks naar Boquerón, wat ook onze bestemming wordt.

Het weer was prachtig en om dieselolie te besparen besloten we te gaan zeilen. Wind weliswaar nog steeds recht van voren, maar met 12-14 knopen wind kon de motor wel een tijdje uit. Dat schiet nog veel minder op, maar het is wel een stuk aangenamer. Vooral omdat ik zelf nu een paar uur kon slapen zonder een dreunende motor onder mijn oor.

We zijn nu nog 85 mijl van Mayaguez. De wind en de golven zijn een stuk minder. De windrichting wil echter niet meewerken. Het blijft pal op de neus. We blijven dus nog maar een nachtje motorzeilkruisen. Hopelijk komen we morgen in Puerto Rico aan. En als we het niet halen morgen, dan zijn we er een dagje later. Tot dan.

Michiel en Robert

Zeilersmarkt in Luperon

 ma, 10 mrt 08 03:43
9 maart 2008 (zondag)
 
Wekelijks op zondag is er op de Marina hier in de baai een ruilbeurs, rommelmarkt voor de ca. 150 boten die in de baai voor anker liggen. Behalve spullen die collega zeilers over hebben, zijn er ook allerlei koek, snoep, koffie en andere hapjes en snapjes te koop. Ook is het een heel sociaal gebeuren, waar velen proberen om even hun neus te laten zien. Zo gebeurde het dat we met de mensen van vijf Nederlandse boten bij elkaar stonden. Daar zijn Nederlandse boten bij die al 28 jaar, 16 jaar, 8 jaar en 5 jaren onderweg zijn. Wij zijn daar tussen maar “Rookies” met de twee jaar van de Pas de Deux. Leuk was het wel. Ook nuttig want we vonden eindelijk een goed ankertje voor de bijboot en een plaatselijke schilderes praatte mij in een hand geschilderd T-shirt, terwijl Robert zijn verzameling Hawaï shirts uitbreidde. Verder ging de dag voor een groot deel heen in het bestuderen van het weer, de route, ankerplaatsen, uitwijkmogelijkheden en andere alternatieven voor de komende drie of vier etappes naar Puerto Rico. Op de zeilers markt liep zo waar ook Bruce van Sant rond. Hij is da auteur van de bijbel voor dit gebied, en in het bijzonder de moeilijke passages langs de kusten van Hispaniola en Puerto Rico. Iedereen sjouwt hier rond met zijn boek “A Gentlemen's Guide to Passages South”. Ik maakte een praatje met Bruce en hij gaf mij een paar bruikbare adviezen. We waren eerst van plan om morgenochtend vroeg weg te gaan om in één keer naar Samaná, 130 mijl verderop te gaan. Bruce zei mij dat ik gek was. Wacht maar een dag tot er minder wind is; probeer niet overdag tegen de wind in te varen; wacht tot het ’s nachts windstil is. Dat gaan we dus doen. Nieuw vaarplan gemaakt, inclusief alle mogelijkheden, om, als het tegenvalt, te kunnen schuilen in baaien of achter kapen waar je anker naar beneden kan. Onze aanloop voor de sprong wordt dus wat langer en de sprongen kleiner. Veel internet verbindingen zullen we niet tegenkomen onderweg. We zullen proberen om jullie via mails die we via de radio versturen op de hoogte te houden. Blijven duimen, graag!
 
Robert en Michiel

Full Dominicaanse Rep. / Puerto Rico Archive