11 september 2011
We vertrekken om half negen 's ochtends uit Syvota. Zwemmen als ochtendgymnastiek is er vandaag even niet bij, behalve voor Jan die de lijn waarmee we aan de kant vast zitten, gaat losmaken, en daarna pas onder de douche mag, om het zout af te spoelen. Het begin is saai met weinig wind. Dat zal later op de dag anders worden . Nu varen  we op de motor naar Fanari Bay, net ten N van de monding van de Acheron rivier. De rivier van Hades naar de Griekse onderwereld, die de Dallen en de Poulies in 1985 verkend hebben. Dit gebied staat bol van de Griekse mythologie, want de Acheron vormt ook de toegang tot het Orakel van de Doden, verderop in het binnenland. Wij volstaan met het oppompen van de dinghy en varen tegen de stroom de rivier monding op. Hoe kan het anders, er staat inmiddels wind die de rivier in blaast en ja, we worden dus nat, maar de camera's niet, want die zitten in een waterdichte tas.
 We landen in het dorp Amoudia, waar Jan alleen de met riet begroeide oevers herkend. In 1985 was hier één taverna, nu zijn er twintig. Toch is het massa toerisme aan deze plek voorbij gegaan en is het een gezellig dorp gebleven, dat een prachtige plek blijft voor vertier met kinderen aan het strand. Wij verkiezen het restaurantje waar de meeste mensen zitten, en waar we een lekkere Mousaka me t gebraden kalfsvlees verorberen. Het is leuk om te bedenken dat Jan en zijn gezin, inclusief mijn zus Margreet, hier 36 jaar geleden ook al waren. We gaan niet terug aan boord via de rivier mond, wat daar is het inmiddels te ruig geworden. We dragen de dighy naar het strand aan de andere kant van de pier en 1, 2, 3, we komen, min of meer droog weer aan boord van de PdD. Het waait inmiddels 5bf uit het Westen. Dat betekent dat we in tegenstelling tot het weerbericht tegen de wind in naar Paxos zullen moeten zeilen.
We willen  echter eerst nog langs het strand bij Loutsa varen, toentertijd een klein dorp met een groot breed strand, voor de olijf bomen, waar de familie Dalhuisen hun tent had opgezet. Tegenwoordig wordt het strand overheerst door een mega resort, Het dorp is verdwenen, althans niet meer herkenbaar, maar we varen er toch langs, al was het maar voor het gevoel.
Daarna koers Paxo over knobbelig water, beukend door de agressieve golfslag van de Middellandse Zee. Komt die veel grotere kracht van de golven nu door het hogere zoutgehalte van het zeewater of door iets anders? We weten het niet. Ondertussen krijgen we een breker dwars in, die door het openstaande midden luik in (dat eigenlijk altijd open staat) de kaartentafel weet te bereiken. Veel narigheid, die we aan het einde van de dag wel gedeeltelijk weten te herstellen, maar de mobiele telefoon (weliswaar het reserve exemplaar) en de computer muis lijken overleden. Ook de lader van de handheld VHF maakt knetterende geluiden, maar we weten, waarschijnlijk net op tijd, de stekker er uit te trekken. Ondertussen zijn we ook vergeten de overloop kraan tussen de watertanks dicht te zetten, waardoor we de helft van de inhoud na één van de watertanks verliezen, omdat die in de koelkast is gelopen. Kortom, de stemming werd er niet beter op. We verliezen door de veranderde windrichting ook nog eens veel tijd en we overwegen alternatieven, anders dan de haven van Gaios op Paxos.
Al motorzeilend, wat het comfort beslist niet verhoogt, maken we toch nog een redelijke voortgang en vinden we net na  zonsondergang, nog een plekje voor ons achterschip aan de kade van Gaios op het eiland Paxos. Een idyllische plaats, maar daar zien we vandaag in het donker niet zo veel meer van. Voorlopig is de conclusie, dat we blij zijn dat we er zijn, dat we nog een plekje, aan het plein in het centrum van het dorp, hebben gevonden en dat we veel zullen moeten dweilen, vanavond nog. De dag krijgt toch een mooi einde op het terras van Gaios op 25 meter van de Pas de Deux. Wat een dag, met veel emoties, zowel van de goede als van de slechte soort. Morgen doen we het vast een beetje kalmer aan.
Michiel en Jan |