Portugal en ZW Spanje

Een ongeluk komt nooit alleen

 wo, 18 mei 11 22:50
Rota, 18 mei 2011

We zijn in Rota, maar vraag niet hoe. Het loopt goed af, maar we zijn wel
geschrokken. Ik ga proberen het uit te leggen. Pal nadat ons bericht van
gisteren was verzonden draaide de wind terug naar het ZO (pal tegen) en
trok weer aan tot 20 knopen (vlagen van 25 knopen); ook de zee stond weer
recht omhoog. Het werd 15.00 uur voordat we goed en wel in Cadiz waren. 27
uur na ons vetrek uit Olhão, 126 mijl op de log, 113 mijl afgelegd over de
grond, en lekker moe, maar wel tevreden. Veel de motor bij, die er 10 mijl
voor Cadiz mee uit scheed. Lucht via de tank, dachten we. Bijgevuld,
ontlucht, weer afgeslagen, weer ontlucht en vlak voor de aanloop (veel
zeescheepvaart) deed ie 't weer normaal en bleef dat ook doen.

Cadiz was leuk, vooral het restaurant Sopranio, met zeer bijzondere
Spaanse gerechtjes en een mooie huiswijn.

We belden nog met de haven in Rota i.v.m. een waarschuwing in Reeds
Almanac (ed. 2010) dat er behalve bij HW +/- 2 uur niet voldoende water
zou staan in de ingang. Gerustgesteld met de mededeling dat er inmiddels
gebaggerd was en dat we bij iedere stand van het getij naar binnen konden,
ook met 2,10 m diepgang, gingen we stadwaarts.

Vanochtend goed gemutst vertrokken. Eerste tegenvaller: Eenmaal buiten
staan er vlagen tot 35 knopen wind, Grootzeil gauw weer gestreken en dan
maar op de motor naar Rota. Het is minder dan 6 mijl varen. Tegenvaller
twee: de motor scheidt er 500 meter voor de havenmond van Rota weer mee
uit, maar nu is herstarten er niet meer bij. Heel klein puntje voorzeil
uitgerold en op zeil voorzichtig naar binnen. Tegen valler 3: we lopen
snoeihard aan de grond en liggen in golven van 1,5 meter dwarszees te
bonken in het midden van de havenmond. Tegenvaller 4: de havendienst van
Rota begrijpt ons niet en vertelt ons dat we moeten vast maken aan de
meldsteiger, ondanks dat we inmiddels een "pan pan", "pan pan", "we need
assistance" hadden uitgezonden. Tegenvaller 5: een Engelstalige passant
staat in het havenkantoor, begrijpt onze distress, en maant het haven
personeel. Ze hebben geen boot!  Enige mee valler: Al bonkend komen we
over de drempel voor de haven heen en manoevreren voorzichtig naar de
meldsteiger. Tegenvaller 6: er staat niemand om ons op te vangen, behalve
een gebroken meer klamp, die als een mes uit de drijvende steiger steekt
en een paar forse littekens achter laat in onze SB zijde.

We zijn te gestressed om te genieten van het moment dat we weer veilig
zijn en vast liggen aan een steiger van onze haven van bestemming. Het
waait nog steeds 25+ knopen. Maar eind goed al goed. Er is een monteur
beschikbaar die ons meteen komt helpen met het motor probleem. Op een of
andere wijze hebben we sludge in een van onze brandstofleidingen gekregen,
waardoor er soms wel en soms niet voldoende branstof naar het voorfilter
kan komen. Schoongemaakt, motor drie uren op 2000 rpm laten draaien, en
het probleem lijkt verdwenen. We doen dat straks over 6 weken nog een
keer, om zeker van onze zaak te zijn. Er wordt ons gevraagd om over het
gebrek aan waterdiepte en over de schade aan de zijkant van de boot een
klacht te willen schrijven. Wat er van komt zullen we later wel merken,
maar we dienen twee klachten in.

De rust is nu weer over ons. We realiseren ons dat we achteraf er heel
goed aan hebben gedaan door in een keer door te varen naar Cadiz. Met het
weer van vandaag wil niemand op zee zijn . Toch? We liggen nu stevig vast
aan dubbele meerlijnen in een box. Of we morgen wel/niet in de botenlift
kunnen (te veel wind?) merken we dan wel. Zo niet, dan blijft de PdD
gewoon in het water tot 28 juni en kan in de komende 6 weken de schilder
onze SB zijkant weer verfraaien.

Toch een onverwacht slot aan deze mooie reis. Want mooi was het zeker. En
eind goed, al goed. We liggen veilig in onze box. Het is weer volbracht en
buiten waait het windkracht 7. Tot gauw in Holland. Overmorgen vliegen we
terug vanuit Sevilla naar Amsterdam. Eind juni gaat het verder met Frouk
Segaar als nieuwe zeilmaat van Michiel. Tot dan.

Michiel en Joost

30 mijl voor Cadiz

 di, 17 mei 11 08:57
17 mei 2011, 05:45 UTC

We hadden een zware nacht op zee. De wind was stevig en recht op de neus, maar de golfslag was de nekslag. Golven van 2 tot 3,5 meter (in de praktijk betekent dat er ook golven tegen kwamen van 4 à 5 meter). En die golfslag, deining, swell, give it a name, stopt je totaal af. Sturen op de automaat ging niet meer, dus alles met de hand. Gisteren besloten we om in één keer naar Cadiz te varen. We waren eerst van plan om naar Vila Real de Santo Antonio te gaan, maar het tij was ons niet goed gezind en er ligt een zandbank voor de deur waar we alleen met vloed overheen kunnen. Het was "maar" 88 mijl naar Cadiz en dat moest te doen zijn in een lange nacht. Dat viel ernstig tegen. Het schoot niet op. Daar kwam een permanente windstroom van 0,5 tot 1,0 knoop, tegen, nog bij. We maakten een lange slag naar het Oosten om aan de verschrikkelijke deining te ontkomen en dat lukte voor de (olie-)haven van Mazagon, waar de deining af nam, de wind minder werd en even later ook nog naar het Oosten kromp. 'T zal even duren, maar we komen er wel en Cadiz ligt op spuugafstand van Rota, waar we morgen willen zijn.

De rest van dit verhaal gaat over onze prachtige avonturen op Ilha da Culatra en in Olhão. Zondag liepen we meer dan 15 km over het eiland, door de natuur, langs het strand, door slenken, over duinen en door de drie kleine nederzettingen die er zijn. Ook Joost gaat zich de belofte doen om hier ooit terug te komen. Dit jaar verdwaalden we niet, konden ons bootje gemakkelijk terug vinden en waren we ruim op tijd terug aan boord om nog anker op te gaan en 5 mijl naar het Noorden te varen door de slikken, scheren en slenken naar Olhão, waar we een zeer aansprekend Jazz café vonden, met een live optredend jazz trio, met zangeres en met voortreffelijke tapas. Een aantal goedsmakende biertje en tapas later, rolden we onze kooien in, met pijnlijke benen en zwevende hoofden. Wat een dag.

's Ochtends door de grote openbare overdekte vismarkt en groent en fruit markt (annex vleesmarkt) gezworven, ons verbaasd afvragend waarom de kwaliteit en variëteit die hier geboden wordt niet in agrarisch Nederland te koop is. Kopje koffie in de zon en vertrek om 11.00 uur uit dit prachtige gebied. We vertrokken toen de vloedstroom al liep en we tussen de pieren bij het verlaten van Ilha da Culatra een spectaculaire zeegang kregen met binnen de pieren een kolkend getij en buiten een ocean swell met golven van 4 meter hoog. We maakten een filmpje van ons vertrek.



Helaas iets te laat in de almanak en de getijdentafels gekeken, waardoor we helemaal niet naar Vila Real de Santo Antonio zijn gegaan. De rest van het verhaal staat hier boven.

Joost ligt in zijn kooi slaap in te halen. Ik heb dat zojuist gedaan. Lust je nog golfjes? Op de Navtex lazen we dat een aantal havens (o.a. Lagos en Albufeira) achter ons werden gesloten i.v.m. de zeegang voor de ingang. Straks Cadiz.

Michiel en Joost

Ilha da Culatra

 ma, 16 mei 11 10:38
14 mei 2011 20:48:00 GMT+02:00

De belofte waar gemaakt. Om 19.30 viel ons anker in nagenoeg hetzelfde gaatje als waar het 6 jaar geleden in lag. Bijzonder om hier terug te zijn. De tocht van Lagos naar hier was in prachtig weer, maar geheel zonder wind. Het is nu zulk mooi weer geworden dat de parasol in de kuip er bij moest om er voor te zorgen dat Joost zijn neus niet nog roder wordt dan die al is. Het water waarin wij liggen heeft een temperatuur van 26 gr. Celcius! Morgen het eiland op  en zwerven tussen de "wicked people" van Ilha da Culatra.

Michiel en Joost

Langs de Algarve kust

 ma, 16 mei 11 10:37
14 mei 2011, 10:35 UTC

We zijn 5 mijl ten ZO van Lagos en onderweg naar Ilha da Culatra (voor de lagunes ten Z van Faro en Olhão). 6 jaar geleden was de Pas de Deux hier ook samen met de Kerewin van Peter Elmers. We beloofden onszelf om hier ooit terug te keren en die belofte zal hopelijk aan het einde van deze dag vervuld zijn.

Onze passage van Kaap S. Vincent, gisteren ochtend bij het eerste daglicht, werd toch nog een beetje wild, maar de harde valwinden duurden maar een kwartiertje. Twee reven er in, en even later er weer uit. Daarna prachtig zeilen, recht tegen de wind in, met alle zeilen op en bij, naar Lagos. Wat een mooie sport doen wij toch en wat een genot om dat lekker zelf te kunnen doen. Om 12:00 (UTC) lagen we voor de incheck steiger en was er weer een grote etappe volbracht. 490 mijl van Viviero naar Lagos, incl, vier nachten op zee. Dit keer heel wat gemakkelijker dan de overtocht van de Golf van Biskaya.

Lagos heeft een Marina die alles heeft, modern, comfortabel, iedereen spreekt Engels en de mensen zijn uiterst vriendelijk. Het plaatsje is oud, heeft een rijke geschiedenis, dus werd het enige malen verwoest. Lagos was onder andere de geboorteplaats van Bartholomeas Diaz, de ontdekker van Kaap de Goede hoop in 1488 en ook Hedrik de zeevaarder woonde in Lagos waar hij in 1460 stierf.

Voor onszelf is sinds gisteren het familie bedrijf "O ALBERTO" onvergetelijk. Bar, eethuis, stoeltjes op straat, hoog boven in de oude stad, al 22 jaar met Alberto's vrouw, die de zaak bestiert en bovenal de kookkunst van Alberto zelve. Voor Joost een schotel met zwaardvis, Michiel een onweerstaanbare Stroganoff. Flesje witte wijn van het huis. En geloof het of niet de mooiste omelette Siberienne die je ooit geproefd hebt. We weten waar hun adres woont. Alleen voor de echte liefhebbers.

Het marina personeel hielp ons aan het telfooonnr. van een rigger en 30 minuten nadat we de Pas de Deux in de box hadden gelegd (we zaten net aan ons 1ste biertje) was de voet  van de Kicking strap, die uit de mast was gerukt, weer gemaakt. Met een indrukwekkende hydraulische popnagel tang, waarmee hij popnagels kon plaatsen tot 7 mm dik alsof het nietjes zijn. Het apparaat is niet groter dan een handboormachine. En weer een aardige kerel.

Dagafsluiting op de kade van de Marina voor de Lazy Jacks Bar met de muziek van een live trio met pop nummers uit de jaren 60 en 70.

Vanochtend lang douchen, ontbijten, zon op onze bol en bij gebrek aan wind over een volkomen vlakke zee naar Ilha da Culatra.

Michiel en Joost

58 mijl van Cabo Sao Vicente

 vr, 13 mei 11 09:38
12 mei 2011, 18:20 UT

Cabo Sao Vicente (Kaap St. Vincent) vormt de uiterste ZW punt van Portugal. Het is niet het meest W-lijke punt van het vaste land van Europa, want dat is Cabo Roca bij Cascais/Estoril, waar we vanochtend vroeg omheen gingen. Na Kaap St. Vincent gaan we op een NO koers nog 16 mijl verder en dan zijn we in Lagos. Die laatste 16 mijl gaan we waarschijnlijk wel tegen de wind in, want aan de andere kant van de kaap zal de wind ergens tussen NO en O vandaan komen. Het zal wel vroeg in de ochtend worden dat we er zijn.

Onze belevenissen vandaag:
* vanochtend vroeg nevel en bijna geen wind.
* Bij het eerste daglicht een beetje wind. Spi er op. De mist blijft.
* We horen de branding van Cabo da Roca en Cabo da Raso. Het waait nu veel harder (land effect) spi is weer weg en als we de branding niet alleen horen, maar ook zien, gijpen we snel.
* Taag overgestoken, ontbijt met yoguart en muesli, spi weer omhoog.
* in afwachting van de E wind spi gestreken, maar die wind komt niet. weer terug gegijpt en Genaker er op. We hebben een veel grotere meeligger, ook onder een halfwinder. Als wij onze G hebben staan loopt hij niet meer bij ons vandaan.

weet je, ik kan zo wel een hele bladzijde volschrijven, want op deze manier is oceaan zeilen pas echt leuk. Het is p....... mooi weer. Windje 3 à 4 schuin van achteren, mooie muziek uit de speakers en we klooien maar wat aan. Alleen maar hoogte punten vandaag. Zo moet het zijn. Straks bij de Kaap krijgen we nog een paar tikken, maar ach wat zijn die laatste 16 mijl, vergeleken met de ruim 1400 mijl die we al gevaren hebben sinds 20 april?

In het rijtje hierboven verdient een hele school pilot whales, die vanochtend een kwartiertje nieuwsgierig bij ons kwamen spelen, toch ook vermelding. Ja, ze staan op Joost zijn film! springend en wel!

Joost en Michiel

zwaar weer, licht weer

 do, 12 mei 11 09:55


12 mei 2011,01:13 uur UTC

We varen nu voor de Portugese havenplaats Peniche langs. Onze koers loopt tussen de kust en het kleine vuurtoren eiland, Ilha de Berlenga, door. Het is licht weer en we varen nog steeds voor de wind met een vaartje van ca. 5 knopen. Gisteren was het een wirwar van Franse, Spaanse, Portugese en Engelse weerberichten, die ons weer veel wind, en vooral veel hoge kris kras lopende golven beloofden. Niks van dat alles. Vandaag was de mooiste zeildag van alle dagen in deze reis tot nu toe.
Wolkenloos, matig windje, lekkere temperatuur en een steeds kalmer wordende zee. Kortom, aangenaam tot in de hoogste macht.

Om dat te vieren maakte Joost in de oven een prachtige Tandoori Chicken met gebakken aardappeltjes en veel lekkere gewokte groenten. Vooraf dronken we ons ddag colaatje met een nieuw aangebroken bak met verse pinda's. We dekten de tafel in de kuip en genoten van alles wat deze dag ons bood. Eindelijk eens geen zwaar weer, geen moeilijke beslissingen, maar gewoon mooi zeilen.

De elektronica loopt nog steeds op een schoen en een slof, maar ook dat went. Nog 165 mijl naar Lagos.

Michiel en Joost

Ocean Swell

 wo, 11 mei 11 09:41
11 mei 2011, 04:00 uur BST

Onze positie is op de Atlantische Oceaan, 30 zeemijl van de kust van Portugal, ongeveer ter hoogte van Porto. Alles wel aan boord. We hebben alleen erg veel last van de Oceaan deining (Swell) van 3 tot 3,5 meter hoog uit het Noorden. Dat is recht van achteren. Op de westelijke Atlantic heeft wekenlang een groot lagedruk gebied geblokkeerd gelegen omdat er in NW en O Europa een enorm Hogedruk gebied lag dat maar niet wilde wijken (met heel mooi weer in Nederland). De wind heeft in die weken, de golfsag steeds verder opgeblazen. In alle weerberichten wordt gewaarschuwd voor ruwe tot zeer ruwe zee. Dat geldt ook voor de toeristische stranden van Zuid Portugal (de Algarve), waar golven van 2 m aan de kust staan.

Wij kunnen er slecht van slapen, omdat de Pas de Deux voortdurend rolt en stampt. Maar we maken goede voortgang. Nog 275 mijl naar Lagos. De motor staat even bij om de accu's vol te laden, de watermaker loopt en in het Oosten gloort het daglicht. De verse thee zit in de pot. Straks weer een mooi ontbijtje.

Gisteren avond bij het eten dolfijnen rond de boot die in de hoge golven voor de boot uitsprongen. Joost maakte foto's en een filmpje. Je ziet er steeds de plons op, waarmee de dieren weer onder water gingen. Maar het bewijs is vastgelegd.



Groet aan allen vanaf de Oceaan.

Michiel en Joost

Never a dull moment

 di, 10 mei 11 17:57
Problemen doen zich altijd wel een keer voor, maar deze liet zich van een nare kant zien. In mijn navigatie computer tekende zich al een paar dagen een strijd af tussen de verschillende functies van de PC wie welke COM poort mag gebruiken. COM poorten kun je het beste zien als deurtjes waardoor bepaalde programma's hun data naar binnen halen en daarmee weer andere apparaten kunnen aansturen. Zo versturen wij onze berichten via het Programma Sailmail op de computer en daarmee wordt ook de zend installatie bediend die er voor zorgt dat de berichten ook naar onze thuisfronten en vrienden worden gestuurd. Andere belangrijke programma's en functies op onze boord PC doen een deel van de navigatie (o.a electronische kaarten), halen weerberichten en windkaarten (de z.g. GRIB files) op. En zo nog wat meer tamelijk essentiele functies voor een veilige en comfortabele vaart.

Gisteren, pakweg 2 uur na ons vertrek, was de oorlog tussen de COM poorten totaal. Wie mag welke in en uitgangen op welke momenten gebruiken? Het resultaat was dat we geen weerberichten meer hadden, de elektronische kaarten waren er wel, maar onze positie daarop klopte niet, we konden geen GRIB files meer ophalen. En dat met het vooruitzicht van ten minste twee, misschien meer, dagen en nachten op zee. Geen paniek, maar wel vervelend. We schakelden eerst compleet over over op handnavigatie (papieren kaarten, passer, potlood en lineaal en vuurtorens op de kust visueel herkennen aan hun licht karakter). Daarna de patient eens fors op de pijnbank gelegd (dat hielp niet), Peter Kendjian uit zijn bed gebeld (dat hielp ook niet). Toch hadden we 's nachts om 1 uur één probleem opgelost. De navigatie werkte weer.

De rest was voor de nieuwe dag. Peter belde met een diagnose, die aansloot bij wat we zelf al hadden uitgevonden (technisch verhaal). Resultaat, alles werkt weer. Patient niet overleden, maar leeft, zij het op een slof en een oude voetbalschoen. Diagnose en therapie gaan de komende dagen verder. We zullen het onder de knie krijgen. Een ding is zeker; computers houden niet van Michiel en Michiel niet van computers, maar ze zijn wel handig.

En nu het echte goede nieuws van de dag. We zijn Cap Finisterre voorbij, we hebben geen tegenwind meer, de zon schijnt, we gaan hard (gemiddeld 7 kts over de grond) en we hebben besloten om in één keer door te varen naar Lagos (niet in Nigeria maar Lagos aan de kust van de Algarve). Nog 360 mijl te gaan. Never a dull moment.

Joost en Michiel