Pas de Deux

Portimao en Baleeira

Vandaag een dag met een dubbele agenda. Enerzijds willen we ons met de voorzieningen in de zeer goed geoutilleerde zeilsport haven van Portimao zo goed mogelijk voorbereiden op wat ons te wachten staat als we langs de W-kust van Portugal in Noordelijke richting varen. Anderzijds willen we ook vandaag zo ver mogelijk richting Kaap Sao Vicente varen om onze etappe naar Sines, de eerste redelijke overnachtingsmogelijkheid op de W-kust van Portugal, niet al te lang te maken. We willen gaan ankeren bij de vissersplaats Baleeira, als het ware in de schaduw van Cabo Sao Vicente. De PdD was daar als eens in 2005, het jaar waarin we samen met de Kerewin van Peter Elmers opvoeren.

De naam en het adres van de scheepswerf, die we gisteren bij het havenkantoor van de marina kregen ligt aan de andere kant van de rivier en om de kreupele schroef van de bijboot niet onnodig op de proef te stellen, gaan we met de PdD naar de werf toe. Het blijkt in de visserij haven te zijn. We meren af naast een vissersboot en gaan te voet naar de werf. Dat blijkt een goede greep. We kopen een nieuwe schroef voor het BB motortje, een nieuwe harp voor het anker en we hebben een zeer nuttig gesprek met de hoofd engineer van de werf (Volvo Penta dealers) over enige eigenaardigheden aan onze motor, waar we geen verklaring voor konden bedenken. Deze website is geen plaats voor technische details, maar we gingen geheel tevreden en gerustgesteld terug naar de boot. Om half twaalf lieten we Portimao weer achter ons, op weg naar Baleeira.

Onderweg nog het cadeautje van een mooie lopende ZO wind, die ons met Gennaker en al "Flying"naar Baleeira voerde. Onderweg nog wat slalom werk rond enige niet gekarteerde Fish farms, maar we zijn eer inmiddels bedreven in geworden om die ruim van te voren te spotten. Het was nog een beetje spannend of we wel een goede ligplaats zouden kunnen vinden. De walkanten en pieren van Baleeira zijn ongeschikt om aan vast te maken. De haven is open naar het Oosten. De 2 meter hoge swell kwam uit het ZO. Dat kon wel eens een onrustig nachtje worden. Niets was minder waar. we vonden een heel mooie ankerplaats vlak naast de moorings van de visbootjes, op voldoende diep, maar niet te diep, water. En we lagen prins heerlijk. De nieuwe schroef hebben we onderweg onder het BB motortje gezet. Op de kant vonden we een Supermarkt die in al onze noden kon voorzien en hoog op de klif boven de haven was een terras met een fantastisch uitzicht over de haven, de baai, de PdD en de natuur van deze schitterende omgeving. Gewoon adembenemend mooi. Gelukkig schonken ze op dat terras ook gekoeld tapbier. Dus onze dag was goed. Ook de transfer van de tassen met onze inkopen verliep heel vlot. Wouter maakt met kalkoen, speklapjes, verse groenten en aardappeltjes een diner dat niet misstaan zou hebben in een klasse restaurant. Onze dag was weer goed.

Michiel, Wouter en Arjen.

Faro en Portimao

Ondertussen was de PdD netjes blijven liggen op zijn twee ankers, althans dat dachten we. Het landschap om ons heen was veranderd van water in land, maar wij hadden nog steeds 2,5 m water onder de kiel. Dat de boot niet zo netjes was blijven liggen als we dachten, bleek de volgende ochtend vroeg. I.v.m. het getij wilden we bij het eerste daglicht vertrekken. Toen we ankers weer op wilden halen bleken de twee kettingen tenminste 6 keer om elkaar heen gedraaid te zijn. De stroom had de boot kennelijk in een soort pirouette gebracht. De boot rondjes laten varen om e.e.a. weer te ontwarren, hielp niet. Dus de kettingen met de hand uit elkaar gedraaid, door de borging van een van de kettingen onder in de ankerbak los te maken. Toen konden we gaan trekken aan het eerste anker. Dat leek goed te gaan, totdat het opeens heel licht ging er een ketting zonder anker boven kwam. Dat was balen. Maar ja, dan toch maar het hoofdanker binnen halen. Dat ging heel erg zwaar, want daar zat ons eigen extra zware, los van de ketting gebroken CQR anker door heen geweven. Hoera, anker weer terug, maar dat moest nog wel aan dek komen en daar zat intussen geen ketting meer aan. De details van de berging van twee ankers zal ik niet allemaal behandelen, maar het werd een gigantische bende op het voordek, die we nadat we het ankergebied bij Faro uit waren, eerst zijn gaan opruimen, zwemmen om ons zelf schoon te maken, douchen om het zout weg te spoelen, voordek schoon putsen, ontbijten en om 10:00 (we waren om 06:30 opgestaan) konden we met de laatste ebstroom het wadden gebied van Faro/Olhaõ verlaten en waren we weer op open water en op weg naar Portimao.

Portimao heeft een heel mooie en populaire ankerplaats net binnen de havenhoofden, waar we een prima plekje vonden tussen de tientallen andere boten. De dinghy met de tijdelijk gerepareerde BB motor deed het nog steeds en we bekeken het toeristen oord Portimao, dat ook bij Nederlanders populair is. In de bars aan het strand wordt o.a. Nederlands gesproken. Bij de capitainerie van de marina kregen we een adres waar we morgen waarschijnlijk wel een nieuwe schroef voor ons BB motortje kunnen kopen.

Een lange dag, vol met ervaringen, maar met een goed gevoel trokken we een flesje wijn open bij de maaltijd die Wouter voor ons kookte aan boord.

Morgen verder.

Michiel, Arjen en Wouter.

Van de Guadania Rivier naar Faro

We liggen op onze positie waar we straks aan het begin van de avond Arjen Duyve aan boord zullen verwelkomen. We weten al dat hij in het vliegtuig zit en we hebben hem zojuist instructies gegeven dat hij per taxi naar het Doca Recreiro kan komen waar we hem met de dinghy zullen ophalen. Faro heeft geen haven waar jachten kunnen afmeren. Iets verderop lig weliswaar Olhaõ met een mooie jachthaven, maar daar zijn bezoekende jachten niet welkom en de visserijhaven mogen we niet in. Dus gaan we het op deze manier doen, wat Wouter en Michiel de gelegenheid geeft om de stad te bekijken en Arjen hoeft maar een kort taxiritje te maken, want de luchthaven ligt op spuugafstand.

Gisteren (zaterdag) vroeg los van ons ponton bij Foz Odeleite, dat ging aanvankelijk vlot, want het bleek dat we nog een stuk stroom mee hadden, maar na enige ogenblikken kwam er er raar geluid onder de boot vandaan en we liepen niet harder dan 2 knopen door het water. Er was in de loop van de nacht niet alleen heel veel dode vis met de stroom mee gekomen, maar ook een compleet houten hek dat aan het staartstuk van onze Saildrive was blijven hangen. We hadden geen zin om in deze vergiftigde rivier zelf het water in te gaan, maar we zagen een groot stuk hout onder de boot uit steken, waar we een stuk touw omheen wisten te slaan. Na enig trekwerk kwam er een boeren hek van twee bij drie meter te voorschijn, dat we maar hebben laten drijven, op zoek naar een volgende gelukkige vinder, dan wel in het vertrouwen dat het hek ergens op de oever wel een rustplaats zal vinden tussen de stapels dode vissen die inmiddels op de drooggevallen oevers zichtbaar waren geworden. De rivier af ging heel vlot. De stroom bleef maar mee staan en we waren bijna twee uur vroeger dan gepland bij Ayamonte, waar we het anker lieten vallen voor het stadje om te wachten tot er voldoende water op de drempel buitengaats stond. Dat kwam goed uit, want daardoor konden we eens flink opruimen aan boord, de afwas doen, onszelf wassen en zo meer. Om half een zou er voldoende water op de drempel buiten zijn en om 1200 uur trokken we het anker terug aan boord. Ook dit werd weer een mooie zeilpassage, die echter een paar maal onderbroken werd door totaal onverwachte tonijnen fuiken en andere velden met vis vallen. Op een gegeven moment werden het er zo veel, dat de doorvaart compleet versperd raakte en we via een corridor die we in zuidelijke richting tussen de vallen door ontdekten weer naar open water moesten gaan, want de branding op het strand van Ilha de Culatra kwam dreigend dicht bij.

Het liep allemaal goed af, maar het bracht ons wel even van ons stuk. Het volgende avontuur lag echter al op ons te wachten, want we wilden naar de ankerplaatsen achter Ilha de Culatra (een van de "wadden"-eilanden voor de kust bij Faro en Olhaõ) en daar kun je maar op één manier komen. Dat gaat tussen de pieren door bij de vuurtoren van Cabo de Santa Maria. Daar hebben we ervaring, want het stroomt er keihard terwijl de swell van de open oceaan het binnenvaren van de smalle ingang tussen de pierhoofden, tot een complete rodeo maakt. Dit keer was het niet anders, als de keer die we in 2011 al eens mee maakten. Het verschil was dat we toen zowel de wind als de golven en het getij tegen hadden. Dit keer hadden we alleen het gierende getij op de boeg en konden we gebruik maken van grootzeil en kotterfok om ons, samen met de motor, wat meer voortstuwing te geven. De golven braken links en rechts van ons uiteen in veel huizenhoog schuim boven de pieren van de ingang. Onze snelheid over de grond liep op een gegeven moment terug tot 1,2 knopen, maar door zo goed mogelijk in het midden te blijven, vonden we al na een paar minuten rustig water binnen de pieren. De ankerplaats die we zowel in 2005 als in 2011 gebruikten is er nog steeds. En we vonden een mooi plekje niet ver van de in 2011 nieuw aangelegde haven voor kleine bootjes. Dat was voor ons gemakkelijk om met de dinghy aan land te kunnen komen.

Voor Wouter was Ilha da Culatra helemaal nieuw, voor Michiel old times revisited. Ondanks dat het aantal huizen en het aantal bewoners ieder jaar groeit blijft de atmosfeer hetzelfde. Geen wegen, geen auto, veel ongerepte natuur, schitterende stranden en in het algemeen relaxed in ieder opzicht. Diezelfde avond nog wandelden we door de lagune met de boot-nomaden. De meesten zijn geen nomaden meer omdat ze hier al meer dan tien jaar liggen en nooit meer zullen vertrekken. Anderen bereiden hun boot hier voor, op deze gratis ligplaats, voor hun al dan niet geslaagde wereldreis, waar naar toe dan ook. Het blijft een bijzondere plaats met heel veel boten en hun bewoners die we hier in 2005 ook al zagen. In een van de strandtenten ontmoetten we een Nederlandse jongen die hier opgroeide nadat zijn ouders hier hun boot "parkeerden". Ze wonen nu weer in een stenen huis in Nederland, maar hun vakantiehuisje op Ilha da Culatra hebben ze ook gehouden. Morgen gaan we het eiland verder te voet verkennen en dan in de middag naar de ankerplaats bij Faro.

Michiel en Wouter

Mazagon en de Guadania rivier

In de tussenliggende dagen voordat we op 7 juli Arjen Duyve gaan ophalen in Faro hebben we ons voorgenomen om langs de kust van Andalusië in Noordelijke richting varen. Op zich hadden we ook de Quadalquivir kunnen opvaren tot aan Sevilla, maar dan varen we twee dagen op een rivier en moeten we ons misschien zelfs haasten om op tijd in Faro te zijn. ca. 30 mijl veder naar het NW bij de kust ligt Huelva aan de River Tinto met aan de monding het vissersdorp annex toeristen oord Mazagon. Aan de River Tinto, om precies te zijn bij Palos de la Frontera, ligt de plek waar Columbus in 1492 vertrok voor zijn ontdekkingsreis naar Amerika met de Santa Maria, de Pinta en de Nina. Met de Pas de Deux kwamen we hier al een aantal malen langs, maar gingen nooit aan land omdat we dachten dat het een smerige industrie haven was waar veel olie tankers op de rede liggen om Andalusië van olie te voorzien. Dat blijkt niet waar. Mazagon is een erg aardig plaatsje tegen de heuvel aan de monding van de River Tinto met een mooie en gastvrije jachthaven. Die olietankers liggen er wel, maar blijven op zee en lossen hun lading ver van de kust op speciale drijvende olie losplaatsen. De raffinaderijen staan veel verder naar het Noorden en daar zie je alleen de schoorstenen van, in de verte.

Onze tocht naar Mazagon was een cadeautje op zich. Na ons vertrek uit Cadíz, op 5 juli, kregen we om een uur of twee 's middags een prachtige lopende zee bries uit het WSW, waardoor de Gennaker er op kon en we weer een paar uren in onze virtuele luie leunstoel konden genieten.

De volgende dag vertrokken we vroeg, want we hebben op de wateren waar we nu varen weer te maken met eb en vloed en dus moeten we rekening houden met de daarmee gepaard gaande getijstromen. 25 mijl ten westen de monding van de River Tinto ligt de grens tussen Portugal en Spanje, die wordt gevormd door de Guadania Rivier. Aan de Spaanse kant ligt aan de kust Ayamonte en aan de Portugese oever ligt Villa Real de Santo Antonio. Beide plaatsen hebben mooie havens en in villa Real waren wij in 2005 al een keer met de PdD. Ons doel was nu om de rivier 10 mijl op te varen, omdat onze nieuwe pilot voor Atlantic Spain en Portugal een zeer lovende beschrijving van natuur langs deze rivier geeft en er bovendien op een aantal plaatsen langs de oevers pontons liggen waar je kunt overnachten. Wij kozen voor de nederzetting Foz de Odeleite (een dorp kun je het niet noemen), aan de Portugese oever, waar we inderdaad het ponton troffen. Afmeren ging met enig kunst en vliegwerk, want de rivier stroomt hard, de meeste bolders op het ponton waren inmiddels verdwenen en de walstroom deed het al jaren niet meer. Toch hadden we geen spijt van Foz de Odeleite. We wandelden over de steile paadjes tussen de huizen, klommen op een paar punten met mooie uitzichten over de rivier en vonden het enige etablissement ter plaatse, de dorpskroeg, annex restaurant, annex hotel met heel hartelijke uitbaters met goed bier en goed eten, dat we ons lieten smaken. Onze tocht de rivier op was prachtig, maar werd toch enigszins verstoord door de enorme hoeveelheden dode vis die in de rivier dreef. Kennelijk had zich hier kort geleden een vervelend milieu incident voorgedaan dat de visstand in de rivier het leven kostte. Onze beheersing van het Portugees is zo minimaal dat we geen pogingen hebben gedaan om hier over opheldering te krijgen en niemand spreekt hier een woord Engels, Duits of Frans. Morgen ochtend vertrekken we hier, weer heel vroeg bij het eerste daglicht, om terug te gaan naar zee. Vanuit de rivier moeten we over een drempel heen, die we niet bij laag water kunnen passeren en we dus moeten mikken op het eerste (opkomende) halftij om over de drempel te gaan. Dat zal waarschijnlijk betekenen dat we op de rivier de getijstroom van gemiddeld 2 knopen tegen zullen hebben.

Morgen verder

Michiel en Wouter

Wisseling van de wacht

Door de straat van Gibraltar