28 september 2007, onderweg van New Bedford, MA naar Newport, RI
Het goede nieuws is dat mijn moeder gisteren 85 is geworden. Ik had haar aan de telefoon via de satelliet en het gaat haar gelukkig heel goed. Zij leeft enorm met ons mee, en dat is steeds weer erg leuk om te merken.
Wij zelf gingen, de laatste drie dagen, door een periode van extreme ups en downs. Op dinsdag gingen we 's ochtends eerst heel gezellig op bezoek bij het nieuwe huis, hier vlak bij in Dartmouth, van Marieke en Joe Reis-Visser.
Indrukwekkend, zowel qua ligging in het bos, als qua project, waarin ze het hele huis met eigen handen aan het herbouwen zijn. Vervolgens trakteerde Joe ons op zowel een rondrit door Dartmouth, New Bedford en omgeving, als op een Real American Breakfast (Pancakes, maple syrup, sausages, bacon, eggs, tomatoes, toast, hash potatoes, fries, kortom the works!).
Joe en Marieke hadden beide een dag vrij gekregen en 's middags gingen we de Pas de Deux samen met hen naar Newport zeilen. Angèle reed graag de auto naar Newport, want het was 20 NM in de wind. Iedereen blij. Om 12 uur gingen we weg. Althans dat dachten we, tot het moment dat alle lijnen los waren en we gewoon bleven liggen op de grond. Het was die dag LWS en het was eb ongeveer op ons tijdstip van vertrek, terwijl de beloofde 7 voeten water er gewoon niet waren, met veel gedraaid, gesleep en geworstel waren we een uur later toch los en onderweg. Het zeilen was prachtig. Mooi weer, veel wind, Pas de Deux zeilde als een speer, ook al hadden we inmiddels behalve de wind ook het tij tegen gekregen. Om niet na donker aan te komen wilden we de motor bijzetten en toen ging het mis. Ongeveer alle alarmen gingen min of meer tegelijk af. De batterijen laadden niet meer op. De oliedruk was weggevallen en er was een temp alarm op de motor. Er klotste ook 4 liter motorolie door de bilge.
Het technische verhaal wat er op volgt zal ik jullie onthouden (uitsluitend op dringend verzoek is het verslag, dat er wel is, beschikbaar) We gingen, met de wind mee, terug naar New Bedford, waar gelukkig een aantal technische specialisten bereid waren om ons snel (na twee dagen sleutelen) uit ons lijden te verlossen. De oorzaak lag waarschijnlijk voornamelijk in de dynamo die we in Groenland hebben geïnstalleerd. Het blijft een mysterie hoe alle olie uit de motor in de bilge is terecht gekomen. Alle pogingen om een olielek te vinden of om andere, inclusief de onorthodoxe, verklaringen te vinden, blijven tot nu toe vruchteloos. Alles doet het weer. De batterijen laden op als nooit tevoren, de oude dynamo zit er weer in, nu wel op de juiste manier, met de goede draden op de goede plaatsen, aangesloten. We varen, als laatste ultieme test, op dit moment op de motor, tegen wind en golven in, naar Newport en we hebben geen problemen, terwijl we nu een uur of vier onderweg zijn. Zoals ik al vaak gezegd, en nog vaker gedacht heb, zal ik nooit vrienden worden met techniek. Laten we het er maar op houden dat wij elkaar niet begrijpen. Ik leef er maar mee dat het zo zal blijven. Een troost voor mij is dat de technici het ook niet begrijpen, maar dat iedereen het er nu wel over eens is at het geen toeval kan zijn dat deze dingen allemaal tegelijk op deze boot gebeuren. Hora est! (zegt de HBS-er)
Jl. woensdag ging grotendeels heen met het praten met elektro technici en het vinden van een beschikbare Volvo monteur. Die vonden we aan het einde van de middag bij NIEMIEC Marine aan de overkant van de straat. Marty, de baas, was een reuze vent, aardig, behulpzaam, nam de tijd en stelde een van zijn monteurs aan ons beschikbaar. 's avonds diagnose gesteld, mede gevoed door de diagnoses van twee elektro technici. Twee dynamo's waren inmiddels op de testbank geweest, bij weer een andere shop. Angèle en Robert wandelden door New Bedford en 's avond bereidde Robert een grand diner aan boord van de Pas de Deux, waar ook Marieke en Joe bij aan zaten.
Donderdag mochten we de auto van Marieke lenen, waarmee Robert en Angèle naar Newport reden. Op dat moment wisten we nog helemaal niet hoe lang we misschien nog in New Bedford zouden moeten blijven. Gelukkig sprak monteur Chris aan het einde van de middag de magische woorden: "everything is working fine, I don't think that there is anything else I can do for you!". De testruns aan de steiger liepen naar onze zin. De testrun buiten slaagde ook. Afscheid van Marty en Chris van NIEMIEC Marine. Afscheid van Marieke en Joe met een etentje in de stad als dank voor het mogen lenen van de auto en vanochtend waren we weer onderweg. 
Ik houd nu op met schrijven, want nu lopen we Newport aan, we varen langs de New York Yacht Club en vele andere grote mansions. Ik ga naar buiten. Volgende keer verder. En, oh ja, er staat geen olie in de bilge en de alarm lichtjes zijn allemaal uit gebleven! Straks even met Marty bellen!
Michiel
posted @ zaterdag 29 september 2007 14:42