5 november 2007
We zijn in Georgia! Vanochtend hebben we afgemeerd aan het city dock direct aan het waterfront van de oude stad van Savannah. Comfortabel en gezellig. We namen na een korte verkenning te voet, de gratis shuttle bus en reden de hele stad rond. Savannah is een stad van de echte oude Amerikaanse aristocratie. 
De sfeer van de slavenhandel en van de katoenplantages straalt hier nog van alles af. We genoten vervolgens op een terrasje, met uitzicht op onze eigen boot, van een pond garnalen de man, overgoten met een pitcher Kilian's Red (de man) daarna snel naar het internet café om mail op te halen en om dit bericht te schrijven.
De dagen hiervoor toerden wij door de prachtige natuur van South Carolina. De ene anchorage was nog mooier dan de andere. 
We sliepen onder andere in de Tom Point Creek. Achter het enige groepje bomen dat we in de weide omgeving konden vinden. Dolfijnen om de boot en verder vooral stilte. Gisteren in de Wright River, vlak voor Savannah, was het niet anders, alleen geen enkele boom om achter te liggen. Maakt niet uit, Het was windstil. Tussen deze twee anchorages in waren we in Beaufort (spreek uit Bew-fort). Een anchorage op de stromende rivier, met ons anker stevig in de bodem. 's Avonds op de kant genoten van de zuidelijke sfeer in een van de kroegen van deze streek van de USA.
Gisteren hadden we trouwens een heel erg narrow escape. We staken een van de inlets (breed water dat op de oceaan uitkomt) over. Aan de oever, schijnbaar ver bij ons vandaan, waren drie vissers aan het trawlen. Verder geen scheepvaart in de buurt. Robert zat beneden een boekje te lezen en ik liet de boot even alleen op de auto-pilot om onze route voor die dag en de aanloop van Savannah uit te zoeken. Na een minuut of 5 ging ik weer aan dek. De eerste aanblik was één van de trawlende visboten (ja, met van die grote bomen ter weers zijden) op nog geen twee meter voor ons op tegengestelde koers. Een duik naar de stuurautomaat om die te ontkoppelen en vervolgens voeren we met het voorstag op de tuidraad van een van de trawlerbomen. We misten de boeg van de visser op nog geen meter! De tuidraad duwde ons opzij en even later waren we weer vrij, terwijl mijn hart nog stil stond. Ik lag inmiddels onder de sprayhood, omdat ik ervan overtuigd was dat de mast het niet zou redden. De schade bleef beperkt tot een gescheurde hoes van het voorzeil. Zonder geluk vaart niemand wel. Maar dit was te dicht bij. De les: nooit meer varen zonder iemand aan dek. Het blijft gevaarlijk. Vissers veranderen zo maar hun koers en varen binnen een paar minuten zo maar de andere kant op. Ze geven geen signaal en VHF hebben ze niet of die staat niet aan. Zo zie je maar weer. Ik heb de nacht erna slecht geslapen.
We hebben het nog steeds naar ons zin. Het incident met de visboot zijn we nog niet vergeten, maar de gevolgen zijn we wel kwijt.
Michiel en Robert
posted @ dinsdag 6 november 2007 00:51