Naar Vinales in Pinar del Rio

16 januari 2008

Het vraagstuk hoe een goede gids met een auto te vinden, om ons door Cuba te leiden, loste zich gemakkelijk op. Gisteren al kwam Jorge bij ons langs voor een praatje. Hij is een geboren Cubaan, 33 jaar oud, getrouwd en twee kinderen en is vaste opstapper bij een andere (motor) boot, in de Marina Hemmingway, die tijdelijk buiten Cuba is, omdat de eigenaar een andere grotere boot gaat kopen. Bovendien is Jorge een ervaren gids, met een eigen, moderne auto, met airco en hij wilde ons maar al te graag als schnabbel er bij hebben.
    

De deal was snel gemaakt en vanochtend om half tien waren we op weg naar de provincie Pinar del Rio met de gelijknamige hoofdstad. Dit is de Westlijke kant van Cuba, vooral bekend om de teelt en oogst van tabak, oorsprong van de Cohiba sigaren, prachtige natuur, mooie uitzichten en een, cultureel historische gezien, interessant gebied. We bezochten twee grotten, waarvan er één een bevaarbare ondergrondse rivier heeft. We zagen een prehistorische, schijnbaar door indianen gemaakte, heel hoge muurschildering. Het ding was volstrekt nep, maar het verhaal er bij was prima en de pina colada in de bar, aan de voet er van, smaakte uitstekend, als aperitief voor de lunch die we vervolgens bij een lokale familie thuis opgediend kregen. Lobstertails in tomaten salsa saus, gebraden kip, een soort zoete aardappelen, rijst met blackbeans, een eigengemaakte salade en eigen gemaakte bacon chips. Het smaakte uitstekend en het was leuk om bij de mensen thuis te kunnen zijn. We waren ook thuis bij een tabak teelster, Maria Juana, in Vinales. Zij legde ons uit hoe het allemaal werkt en deed ons voor hoe een Cohiba sigaar wordt gemaakt. Robert heeft op dag 1 zijn sigaar al gescoord en wel als cadeautje van Maria. Verder was het bij haar vooral armoe troef. De opbrengst die zij krijgt voor haar tabak is schamel. Hun huisje is zelfgebouwd, heeft wel stromend water, maar geen elektriciteit. De familie woont er, net zo als veel andere families eromheen, samen met hun kinderen en met wat varkens en enige honden.

   

Het was ruim 200 km rijden er naar toe. Eerst over een goed onderhouden snelweg, waar je behalve heel weinig auto's, ook fietsen, paarden met wagens er achter, ossewagens, voetgangers, plotseling overstekende honden en verschrikkelijk veel lifters aantreft. Later reden we via haarspeld bochten de bergen in en hier nam de intensiteit van het lokale verkeer flink toe, met fiets taxi's, nog meer ossewagens, ossen die lading gewoon over het weg dek slepen, heel veel paarden (los en voor wagens gespannen) en nog meer voetgangers, fietsers, honden, kippen, varkens, kinderen en schoolbussen (in willekeurige volgorde en alle maal door elkaar, meestal, maar niet altijd aan de rechterkant van de weg). Een apart verhaal vormen de koeien. Ze zijn allemaal staatseigendom en de straf op het doodrijden van een koe is schijnbaar 5 x zo hoog als op het opzettelijk doden van een mens. Ze lopen overal vrij rond en alleen langs de snelweg is er prikkeldraad om ze uit het snelverkeer te houden, maar dat is er weer niet overal. Gevolg is dat als er koeien langs de weg lopen het verkeer direct stapvoets gaat rijden. Datzelfde gebeurd bij de vele controle punten die politie op de weg heeft ingericht. Het land is prachtig. Je ziet de mooiste Cadillacs, Chevrolets en andere Amerikaanse merken glimmend van het chroom en met gepoetse lak, rond rijden, maar ze zijn allemaal van voor 1959 en soms lang daarvoor. Vele er van hebben echter de tand des tijds niet zonder gevolgen doorstaan, maar ze rijden allemaal nog wel, maar vaak niet zo hard. Soms met een scheef voorwiel of met een slag in één van de achterwielen, of allebei. Hard rijden konden ze waarschijnlijk vroeger ook als niet. We kijken onze ogen uit. Morgen gaan we ten Oosten van Havanna naar het gebied van Verradero en overmorgen naar de oude stad van Havanna.

Ik stop er mee, want deze tekst wordt anders te lang. We hebben hier vooralsnog geen internet verbinding, maar we proberen een aantal foto's z.s.m. op de site te kunnen plaatsen. Even geduld graag, we doen ons best.