Mona Passage

Woensdag 12 maart

We gaan onze derde nacht in van de lange, moeilijke, beruchte, veel besproken, vul maar in, Mona Passage. Het stuk zee, tussen de twee grote antillen, Hispaniola en Puerto Rico, is weliswaar maar 65 NM breed, maar de passage gaat tegen de heersende winden en de equatoriale stroom in. Bovendien ga je eerst een heel stuk langs de Noordkust van de Dominicaanse Republiek (op de Oostelijke helft van Hispaniola). We vertrokken maandag, met enige weemoed, uit de baai van Luperón. We hadden het hier zeer naar onze zin. Dat geldt voor meer boten, want ca. 1/3 van de 150 boten die hier liggen, kwamen aan en gingen nooit meer weg. Veel anderen liggen hier maanden achtereen of komen steeds weer terug.

Wij vertrokken samen met Carl en Cheryl Hillested met de Mystique en gingen buiten de baai achter de mangroves voor anker en wachtten tot de wind ging liggen na zonsondergang. Toen het donker was en de wind was afgenomen tot < 4 knopen, gingen we ankerop en zochten heel voorzichtig onze weg tussen de riffen voor de baai waarbij we (verrassing!) ook vlak langs een paar onverlichte vissersbootjes kwamen. Het was dat ze rookten, want anders hadden we ze helemaal niet gezien. Zo gaat dat hier nou eenmaal. Navigatie lampen op de wal of op schepen zijn er wel altijd, maar de regel is dat ze het niet doen.

Toen we achter de kaap van Punta Patilla vandaan kwamen kregen we weer een verrassing. De windschaduw van het land, die er 's nachts zou moeten zijn, was er niet. In plaats daarvan 22 knopen wind, golven van twee à drie meter en de oceaan swell die daar nog overheen kwam. Alles recht op de neus. Het was alsof we in een wasmachine zaten. Waren we dan toch nog een dag te vroeg vertrokken? Terug was geen optie, want in het donker van uit open zee de opening in het rif vinden is een te groot risico. Na een paar uur waren we de kaap voorbij en werd het rustiger. Een paar uur voor zonsopgang lieten we ons anker zakken in de baai van Sosua voor het strand van het resort. Eerst even uitblazen, paar uur slaap inhalen en een nieuw weerbericht. Dat laatste bleef gunstig en om een uur 's middags, na ons eerst te hebben vergaapt aan enorme catamarans van het resort die, met veel bikinis aan boord, naast ons ankerden om te gaan snorkelen, duiken en veel rum punches te drinken, voeren we verder.

De weersvooruitzichten waren zo gunstig dat we besloten om in principe niet meer te gaan ankeren aan de noordkust van de DR, maar de 247 NM naar Mayaguez, waar we gaan inklaren voor Puerto Rico, non-stop te doen. De volgende moeilijke kaap was Cabo Frances Viejo, maar daar was een keurige windschaduw ontstaan, na de zonsondergang. De golfslag, en vooral de swell, willen echter nog steeds niet echt verdwijnen. Maar ach, ook dat went na een tijdje. Het schiet alleen niet erg op. Kruisend motorzeilen, met stroom, deining en golven tegen, gaat niet hard (voor de kenners: onze VMG bleef < 3,5 kt) 's ochtends vroeg passeerden we Cabo Samaná, nadat de draaiende winden in de Bahia Escosesa ons gek hadden gemaakt. Carl en Cheryl hielden het na deze tweede nacht voor gezien en zijn gaan bijslapen in Samaná, waar ze ook hun hond kunnen uitlaten. Als US citizens hoeven zij niet eerst naar Mayaguez, en kunnen zij rechtstreeks naar Boquerón, wat ook onze bestemming wordt.

Het weer was prachtig en om dieselolie te besparen besloten we te gaan zeilen. Wind weliswaar nog steeds recht van voren, maar met 12-14 knopen wind kon de motor wel een tijdje uit. Dat schiet nog veel minder op, maar het is wel een stuk aangenamer. Vooral omdat ik zelf nu een paar uur kon slapen zonder een dreunende motor onder mijn oor.

We zijn nu nog 85 mijl van Mayaguez. De wind en de golven zijn een stuk minder. De windrichting wil echter niet meewerken. Het blijft pal op de neus. We blijven dus nog maar een nachtje motorzeilkruisen. Hopelijk komen we morgen in Puerto Rico aan. En als we het niet halen morgen, dan zijn we er een dagje later. Tot dan.

Michiel en Robert