16 september 2011
Vandaag varen we naar Ithaca met twee doelen. We willen op het eiland van Odysseus zijn geweest en we willen naar een haven waar
we water kunnen tanken om onze geslonken voorraad aan te vullen. Het is nooit precies vastgesteld waar Oddysseus op Ithaca zijn paleis had, waar hij na 20 jaren terugkeerde als enige overlevende van zijn terugreis van Troje naar Ithaca, waar Homerus in zijn aangrijpende
epos, de Odyssee, verslag van doet. Er zijn zelfs historici die menen dat het Ithaca van Homerus, feitelijk het eiland Lefkada is geweest. We zullen het waarschijnlijk nooit zeker weten. Feit is dat de buste van Odysseus aan de haven van Vathi op het huidige Ithaca aan de muur prijkt.
Wij vonden een prachtige ligplaats aan de kade van Vathi, met uitzicht op de bronzen kop van Odysseus. Alsof het afgesproken was, verscheen op hetzelfde moment een tankauto met vers water op de kade. Onze drinkwater behoefte was daarmee snel gelenigd. Vahti ligt (alweer) in een baai die aan alle kanten wordt omsloten door hoge heuvels. De wind die in Griekenland pas 's middags opsteekt, blijft daardoor tot 's avonds laat van de hoge heuvels de baai in waaien. Gelukkig niet hinderlijk, maar wel verkoelend. Vahti is een mooie plaats, maar heeft ook en heel vriendelijk karakter. Ook hier werd vrijwel alles verwoest door de aardbeving van 1953. De wederopbouw die daarna plaats vond heeft het aanzicht van het stadje geen slecht gedaan, ook al zijn er nog nauwelijks oude gebouwen.
In het plaatselijke levensmiddelenwinkeltje dat we vonden (de naam super market is niet op zijn plaats) hadden we een leuke ontmoeting met de uitbater van de zaak. We hadden eigenlijk alleen nieuw afwasmiddel nodig en dat had hij. Als we de trap opgingen en zelf het licht wilden aandoen, dan vonden we vast wel wat we nodig hadden. Wij spraken onderling gewoon Nederlands en vroegen ons niet af, hoe de man ons zo goed had begrepen. Dat bleek later aan de kassa, toen de
bejaarde winkelier een stapel beduimelde foto's tevoorschijn haalde. Foto's genomen in Rotterdam in 1953, toen hij daar was met een van de schepen van Onassis om in Pernis olie te lossen. De man bleek ook nog enig Nederlands te spreken en het werd een hilarisch gesprek met her
kenning van plaatsen op zijn foto's (bijv. de Rochussen straat). En hij maar mensen aanwijzen die allemaal bosses of captains waren, resp. hun echtgenotes, waarmee hij in bekende Rotterdamse restaurants samen zat.
Hij en wij hadden er een leuke avond aan. Ik moest onwillekeurig ook denken aan ons verblijf op de Kaap Verdische eilanden, alweer 6 jaar geleden, toen we ook steeds mensen ontmoeten met een zuster of een oom in Rotterdam. De wereld is nog steeds een dorp. Ik blijf het zeggen..
Michiel en Jan
posted @ zondag 18 september 2011 16:25