4 - 6 oktober 2011
Op 4 oktober vinden we ongeveer een uur voor het hier donker wordt een ligplaats bij het eiland Spetsai. Spetsai is een van de meest populaire bestemmingen in dit deel van Griekenland. Ondanks dat het al naseizoen is, vinden we maar met moeite een goede plek, anker voor, lange lijn achter op de wal, tussen een grote NL catamaran en een 64 voets Engelse Moody. De dinghy is onze shuttle tussen de wal en de boot. Spetsai is een plek die lijkt weggelopen uit een spannend Grieks verhaal. Rommelig, maar met een heel eigen karakter. Alles is hier ingesteld op de zee.
Vissers, scheepswerfjes, opgelegde watertankers in de haven, maar alles is kleinschalig. We zwerven wat door het stille stadje, drinken een veel te duur betaalde karaf wijn (wijn wordt hier per kilo verkocht) op een terrasje aan de haven, maar we vinden uiteindelijk toch het gezelligste restaurant van het dorp. We bestellen alles wat we lekker vinden op de kaart en dat werkt geweldig. Mooie, onvergetelijke avond in deze eettent, waar we later van horen dat dit inderdaad "the place to go to" is. Michiel zei in eerste instantie dat hij in deze piazza tent niet wilde gaan eten, maar bestelde, uiteindelijk juist daar, een van de lekkerste pizza's die er bestaan.
De volgende ochtend zijn we, na onze koffie op weer een ander terrasje aan de haven, nog getuige van de tewaterlating
van een prachtig gerestaureerde vissersboot, die met vet ingesmeerde, houten planken met een lier over het wegdek wordt gesleurd. We hoeven vandaag niet ver. Dat komt goed uit want er is weer eens geen wind.
We doen nog een poging door de hoezen van de zeilen af te halen, maar als het 3 uur 's middag is zijn ze nog steeds niet omhoog
geweest. We willen naar Hydra op het gelijknamige eiland. Voordien ankeren we in de Ormos Mólos 3 mijl voor dit oude stadje. Aldaar zwemmen, snorkelen en een late lunch. Hydra is de plaats voor de jetset van Athene. Autovrij, wel veel last ezeltjes en poezen. Heel veel poezen, die nu allemaal hebben kennis gemakt met Mariska en Wendelien die hen hebben uitgenodigd voor de poezen WAO in Nederland. Het is aandoenlijk. Van onze prachtig gekookte lende biefstuk van die avond worden de iets minder
malse stukjes zorgvuldig bewaard voor het poezen festival de volgende ochtend. Hydra is vol. Sommige schepen ankeren drie dik, niet langszij maar allemaal met ankers vooruit, c.q achteruit, in de lengte. Wij liggen goed tussen de boegen van een Gin Palace en een 45 voets Jeanne
au. Iedereen werkt mee en onze buren zijn super aardig. Als we voor een paar uurtjes aan de wal gaan, halen we het anker een beetje strakker en vieren onze achterlijnen waarmee we aan hun boegen liggen een beetje op. Het leven in Hydra bestaat uit geven en nemen. De volgen de ochtend verkennen we dit historische stadje dat tegen de rotsen en heuvels is aangeplakt. Jan heeft hier in Griekenland een antipathie voor trappen ontwikkeld en dat komt hier slecht uit. Hydra is steil, bloedsteil en we vinden Jan gelijkvloers terug op het koffie terras aan de haven, waar de muilezels de vracht van de dagelijkse veerboot aan het afvoeren zijn. Het is een fascinerend beeld dat je anno
2011 niet meer verwacht te zien.
Op het terras en terug aan boord is het anker festival een belevenis. Velen halen behalve hun eigen anker ook ankers van anderen op. Niet alleen ankers van liggers aan deze kan van de haven maar ook van gene zijde. Vermakelijk. Wij zijn blij dat wij lekker laat vertrekken en niet opgejaagd worden door boten die achter ons
liggen. De vermakelijkheid is bijzonder en vooral voor ons comfortabel. Als wij vertrekken met onze eigen "Anchor Man" Jan voorop, gaat dat allemaal heel vlotjes en soepel. Op aanwijzing van Mariska een klein tikje naar rechts om ons eigen anker onder de ketting van de Supermotorboot, tegenover ons, weg te trekken. We gaan op weg naar Perdeka, waar Jan en Michiel al geweest zijn, maar een plek die we Mariska en Wendelien niet willen onthouden. De binnenkomst is uitbundig, vooral omdat de Farside XL van Renée en Martin daar al blijkt te liggen. Het haventje is bomvol, maar we vinden toch een vrij plekje aan de drijfsteiger (veel beter dan aan de pier waar we de vorige keer aan lagen), een boot verder dan Renée en Martin. Borrel in de kuip van de PdD is snel georganiseerd. Veel verhalen over en weer over de wederzijdse belevenissen sinds Póros. Martin weet, hoe kan het anders, weer het goede eethuis aan te wijzen en wij zijn, zelfs zonder natte vinger, te lijmen. Jan's Souvlaki vlees blijft nog 24 uur langer in de marinade. Weer een bijzondere avond.
Morgen weer verder.
Mariska, Wendelien, Jan en Michiel
posted @ zaterdag 8 oktober 2011 11:52