26 april 2012
Samothraki
40ᵒ 28,5’Noord & 025ᵒ 28,2’Oost
Het weerbericht is goed. Het is 43 mijl naar het eiland van de Great Gods. En om 08:00 loopt de motor al voor het vertrek. Dat wordt even uitgesteld, want op de eerste dag dat ik solo vaar, krijg ik meteen de hoofdprijs uitgereikt. Het anker wil met geen mogelijkheid om hoog. Na een uur knokken met de ketting waarop een spruit staat om met het grootste geweld dat de Pas de Deux kan leveren, de genua winch, wordt het anker zichtbaar onder het wateroppervlak. Er hangt een enorm visserman anker aan en er zit een ketting omheen en ook aan het grote anker hangt iets anders heel zwaars. 
Het embleem van de KNZ&RV is er poes lief bij. Gelukkig kocht ik vorig jaar op Poros op aanraden van Martin Timmermans een z.g. Anchor Thief en dat werkt. Eerst het grote visserman anker daarmee hoog gehouden. 
Daarna het eigen anker stukje laten slippen. Anker Thief kantelen en de zwaarste boosdoener ligt weer op de bodem. Zelfde spelletje met de ketting. Om 0900 ben ik weer vrij. Pfft! Daar zit je nou bepaald niet op te wachten. Gelukkig weinig wind in de haven. Buiten op zee komt er een heel klein beetje wind bij, maar nauwelijks genoeg om te zeilen. Kortom een dagje mediterraan motorzeilen.
Samothraki heeft een grote maritieme traditie en dat klopt. Bij het afmeren laat een jonghe visser onmiddellijk zijn werk liggen, komt naar mij toe, heet de boot welkom en helpt bij het afmeren. In welke vissershaven gebeurt dat. Nergens terug. Zelfde verhaal met de havenpolitie die op zijn MTB naar de boot komt en een praatje begint, waarom het Nederlands elftal oranje shirts draagt, terwijl de vlag RWB is. Hij komt eigenlijk alleen om zijn Engels te oefenen, zegt hij. Maar belt ook nog even naar het bureau en dan wordt ik vriendelijk verzocht om ook even met de chef te komen kennismaken. Die wilde uiteindelijk ook havengeld zien en voor de somma van € 3,42 kon ik van de beide vriendelijke heren weer afscheid nemen. Nadat ik ook het advies had gekregen dat de oudheidkundige opgravingen 5 km verderop langs de kust liggen en dat de beste manier om daar te komen, met een taxi is.
Volgende dag eerst uitgeslapen (zo´n anker operatie gaat niet in je koude kleren zitten), foto’s op de website gezet, e-mails weggewerkt en in de taxi, waarvan de chauffeur Duits spreekt. Hij zet mij af bij Sanctuary of the Great Gods. T/m de 4e eeuw na Christus, kende Samothraki een eigen godenverering, die door de Grieken werd gerespecteerd en zelfs met hun eigen goden 
en halfgoden werd vereenzelvigd. De Mythologie wil dat een van de stichters van Rome, ik meen Aeneas, op Samothraki is geboren en dus wilden ook de Romeinen niet vijandig zijn jegens de geboorte plaats van een van hun oprichters. Door deze omstandigheden raakte de bevolking van Samothraki, eigenlijk niet betrokken bij de gewapende conflicten in het Middellandse Zee gebied. En kon relatief welvarend worden in deze NO-lijke uithoek van de Egeïsche Zee. Je ziet de Turkse kust aan de einder in het Oosten.
De Turken, daarna, waren niet zo mild. Samothraki werd enige malen geplunderd, platgebrand, de bevolking vermoord, resp. verkocht als slaven en uiteindelijk maakte de Sultan een einde aan de verering van Mother Earth en de Great Gods. Over de riten (inwijding in het Hieron) is veel bekend en de ruines van deze beschaving die tegelijk met zowel de Griekse macht als met die van de Romeinen bestond, staan er nog steeds. Het is wel een DIY bezoek, want veel meer dan wijzen waar het hek is, met het verzoek om dat om 3 uur weer te sluiten en op slot te doen, gebeurt er niet. Eigenlijk maakt dat het wel zo interessant want de borden bij de verschillende bezienswaardigheden vertellen het verhaal ook.
Rod Heikell spreekt in zijn pilot ook over de oude Chora, die “not far” is. Een korte wandeling de bossen in, maar geen Chora
. Na een uur lopen op een steile weg omhoog, nog steeds niks te zien.
Terug naar beneden (dat gaat wel twee keer zo snel) een Griek gevonden die mij uitlegt dat ik er bijna was, en nog maar 1 k hoefde te lopen. Ik ga dus niet naar de Chora van Samothraki, want dat past niet in mijn opvatting van “not so far away”. Terug bij de haven ligt de PdD nog rustig aan haar lijnen. Ik ga een biertje halen in de Taveerne waar ook Wifi is en ik ben heel tevreden over de foto’s die ik kon maken bij de Sanctuary. Het verhaal erbij is ook bijzonder en de moeite van het bezoek zeker waard.
In middels zijn ook de Engelsen van de ELLE, een Moody 46, aangekomen. Wij leerden hen kennen in Myrina en zij vetrokken een dag eerder dan de PdD om eerst naar Thasos te gaan. Leuk om elkaar weer treffen en ik wordt uitgenodigd voor de cocktails bij hen aan boord om 18:00. Hoewel hun boot een vaste ligplaats op Kreta heeft zijn zij nog immer lid van de RBYC in Burnham on Crouch, waar ik in mijn zeilwedstrijdjaren veel heb gezeild.
Zij blijven nog een dag op Samothraki, maar ik ga morgen weg, want het gaat hard waaien en dan ben ik liever op Limnos dan in deze uithoek.
Michiel
posted @ zondag 29 april 2012 13:20