19 mei 2012
Çanakkale aan de Dardanellen
Vandaag wordt het een dagje toerisme in deze bijzondere plaats. Een uurtje
studeren in de Lonely Planet leert ons dat we niet ver hoeven te gaan.
Genoeg te zien en te doen hier in Çanakkale. We overwegen om een Dolmus
Taxi (een soort openbare taxidienst) naar locatie waar Troje heeft
gelegen, te nemen. Dat ligt 30 km naar het Zuiden. Maar we zien er van af.
Over dat deel van de geschiedenis is meer te leren en te bekijken hier in
de stad, dan daar ter plaatse. Er is eigenlijk niks te zien, anders dan
een paar geulen in de grond, door vele archeologen gegraven door de jaren
heen. Er staat wel een replica van het Paard, maar dat is zo nep, dat het
zelfs op een plaatje te lelijk is voor woorden. Een veel mooiere replica
van het Paard staat naast ons aan de jachthaven, met een instructieve en
interessant display van de ontwikkeling van Troje door de eeuwen heen en
met een schaalmodel van deze voormalige vestingstad, er naast. Het
militaire museum is iets verderop met het origineel van de mijnen legger
Nusrat, die kennelijk beslissend is geweest is de strijd tegen de
geallieerde vloot, die voornamelijk uit Britse, slagschepen, fregatten en
kruisers bestond. Die maritieme overmacht werd op 18 maart 1915 door de
Turken bij Çanakkale listig verslagen.
Het is deze dag heel mooi weer en we slieren, heel gepast, als drie
toeristen met een rugzak en gewapend met fototoestellen door deze
interessante Turkse stad. We gaan steeds meer van Turkije houden. Het is
hier geweldig. Mooie stad, schoon, geen bouwvallen of maar half afgebouwde
gebouwen. Het leven op straat is druk, maar vooral gezellig. Bijna niemand
spreekt Engels, maar iedereen doet wel z´n best om je wegwijs te maken.
Sommigen die wel Engels spreken komen spontaan op je af en vragen of ze
ergens mee kunnen helpen of je iets kunnen uitleggen.
We zijn hier toevallig op de jaarlijks terugkerende feestdag van Ata Türk.
Overal vlaggen, parades, toespraken en ’s avonds is er vuurwerk naast de
jachthaven (wat ons een dek vol met vuurwerk overblijfsels, die uit de
lucht zijn komen vallen, oplevert). We maken een lange wandeling naar het
Archeologisch museum, wat op zich wel aardig is, maar de meeste informatie
naast de tentoongestelde dingen is in het Turks en dat helpt niet. De
wandeling door de stad is de moeite waard. Je voelt hoe een stad als deze
leeft. We gaan ook een paar winkels in om boodschappen te doen. We hebben
alle drie het gevoel dat we nu echt in Turkije zijn. De ervaring is
prettig en daar zijn we blij mee.
Nel, Harmen en Michiel
posted @ dinsdag 22 mei 2012 10:14