Balaclava, zondag 1 juli 2012 om 18:47 uur
Gisteren precies op het afgesproken tijdsrip van 13:00 uur stond "onze" taxi chauffeur Paul weer bij de boot. Dit maal om Corien, Hans en Jan naar het station van Simferopol te brengen. Aan het einde van de middag nemen zij daar de trein naar Odessa en blijven daat twee dagen. Zij vliegen vandaar overmorgen terug naar Nederland. Precies volgens plan. Het was een groot genoegen om jullie aan boord te hebben. Hans en Jan al vanaf Istanboel. Corien kwam er bij in Trabzon. Het is altijd even afwachten hoe het gaat met "nieuwe" opstappers, maar ook dit keer ging het, althans wat mij betreft, prima.
We maakten veel mee op onze route langs de Noord kust van Turkije. Een door zeilers nauwelijks ontdekt gebied. We zagen er welgeteld vier zeilboten met een andere dan de Turkse vlag erop (die ene die gezonken was in Giresun niet meegeteld). Zeilende boten onder Turkse vlag zagen we helemaal niet. Daarentegen tonen alle vissers hun national vlag opvallend duidelijk. Dat is een voorschrift waar ze zich goed aan houden. Alle Turkse vlaggen, ook die onder onze SB zaling, moeten er bovendien, op straffe van een forse bekeuring, netjes uitzien. Ik geloof dat we allen genoten hebben van onze indrukken en belevenissen in Georgië en Oekraïne. Speciale ervaringen die ik graag met jullie heb gedeeld. Ook qua zeilen met de Pas de Deux ging het prima. Corien, die toch verreweg de minste ervaring op zee had, heeft zich goed gekweten van haar maritieme vaardigheden. Vier dagen non-stop op zee, terwijl haar ervaring tot nu toe beperkt was tot tochten overdag, is immers geen sinecure. Bij haar geen zeeziekte, geen oververmoeidheid, goed geslapen en gewoon meegedaan in het wachtschema. Chapeau! Van Jan weet ik het wel. Die weet wat hij doet, krijgt weliswaar graag duidelijke aanwijzingen, maar hij is een bekende factor aan boord. Zijn functie als "Anker-Jan" kwam dit keer wat minder van pas, maar dat kwam omdat we ons anker maar enkele malen hebben gebruikt. Er was meestal wel plaats langszij in de 20 havens die we hebben aangedaan. Gelukkig kwam er nog wel een klusje in Sinop om de hoek, toen we niet aleen ons eigen anker, maar nog iets meer naar boven haalden. Ook Hans is een man die die bekend is met het open water van de zee. Soms een beetje last met slapen, maar dat kwam meer door de warmte dan door iets anders. Van Jan en Hans hun vaardigheden in het kombuis, ook bij een beetje wiebelend of schuin liggend schip, hebben we allemaal veel voordeel gehad.
Kortom een mooie episode in de reizen van de Pas de Deux, waarvan ik het leuk heb gevonden om die samen met jullie te kunnen beleven. Voor het compliment dat Corien mij gaf vlak voordat ze in de taxi stapte, dat ze zich volkomen veilig aan boord had gevoeld, bedank ik haar graag ook in deze posting. Dat is wat je als "captain" heel graag hoort.
Voordat het zo ver was, dat Paul met zijn taxi jullie naar de trein bracht, bezochten we vrijdag ochtend eerst nog de geheime Russische onderzeeboot basis en gingen we nog naar Sebastopol. 
De geheime basis maakte veel indruk, maar vooral in de zin van waar de waanzin van "koude?" oorlogsvoering toe leidt. Militaire Grandeur en een demostratie van maritieme slagkracht waar niemand iets aan zou hebben gehad, als die ooit gebruikt zou zijn. Een oorlog kent geen winaars, slechts verliezers. Nu is Balaclava een soort decor van een jongensboek en een herinnering aan een militaire traditie, waarvoor wij ons allen zouden moeten schamen, tenminste als we dat ooit eens leren. Helaas, leert de geschiedenis ons, vooral in het gebied van van de Zwarte Zee en het Midden Oosten, dat het met elkaar in oorlog treden, tot op vandaag meer regel dan uitzondering is. Maar uit de basis hier, zal geen plof meer komen, anders dan het vuurwerk voor de toeristen boven de boulevard tegenover de voormalige schuilplaats van de atoomonderzeeërs.
Vrijdag middag naar Sebastopol.
Met het openbaar vervoer. Openbaar vervoer dat zich chaotisch voordoet, maar uiteindelijk heel erg goed functioneert. De Gemeentelijke vervoerbedrijven in de grote steden van Nederland kunnen hier nog een paar lesjes leren. Je zoekt je rot, het rammelt, piept en kraakt (vooral de trolley bus!), maar als je het station eenmaal hebt gevonden, en gewoon op je beurt wacht, kom je heel goed en redelijk snel op je bestemming. Zo vonden we ook de Prymorsky Boulevard met een prachtig uitzicht over de fjord waar de grote haven van Sebastopol in is aangelegd. Het aangezicht van de stad is indrukwekkend met grote statige gebouwen grotendeels wit. 
Natuurlijk ook veel monumenten en standbeelden, die allen een bepaalde relatie tot een oorlog, een overwinning of militaire traditie vertegenwoordigen, maar dat is in West Europa ook zo. De stad is schoon. De parken vol met bloemen en goed onderhouden. We keken een om de hoek naar de Russian Yacht club, waarschijnlijk de eerst volgende bestemming van de Pas de Deux, als Frouk Segaar straks aan boord is.
Vandaag en gisteren zijn dagen om schoon te maken, postings voor de website schrijven, orde te scheppen in de 1000-en foto's. Vooruit kijken naar de bestemmigen, havens en landen waar we de volgende maand zullen aankomen. Behalve nog een aantal weken in de Oekraïne, ook Roemenië, Bulgarije en weer terug naar Turkije, waar de cirkel van ons ronde van de Zwarte Zee weer gesloten zal worden. Helaas, ook voor de Pas de Deux, ook zonder bezoek aan het 6e land aan de Zwarte Zee. Maar ook voor ons bleef de deur naar Rusland dicht. Een feit dat Sochi, de stad die in 2014 de Olympische winterspelen huisvest, bepaald niet siert. Wij hebben, dunkt me, ons best wel gedaan. We hadden kruiwagens en supporters, aan deze en gene zijde bij de vleet. Het zij zo. Het feit ligt nu achter ons en we laten er geen traan om.
Morgen om 08:00 samen met Paul Taxi (zo heet hij in mijn telefoon), naar de luchthaven van Simferopol om daar Frouk Segaar op te halen en aan boord te brengen.
Michiel
posted @ zondag 1 juli 2012 19:40