Balaclava, 4 juli 2012
We zijn nog steeds in Balaclava, maar niet vrijwillig. Het werd een lang verhaal in vele episodes. Gelukkig gaat alles verder goed, dus blijf lezen.
Jl. maandag staat "Taxi Paul" precies op het afgesproken tijdstip voor de Golden Symbol Marina om naar Simferipol te rijden waar Frouk die ochtend zal aankomen met Turkish Airlines. Dat klopt, maar haar bagage is niet mee gekomen op haar vlucht. Dat gebeurde al eens eerder (in 2005 op de Canarische Eilanden en in 2009 in Göthenborg), maar Simferipol spant de kroon. Er is geen balie voor missing luggage. We moeten naar Turkish Airlines, maar die zijn gesloten. Na een uur wachten in een lange rij andere klagers, komen er twee opgewonden jonge kerels, die gelukkig wel goed Engels spreken. Tas van Frouk wordt snel geïdentificeerd. Die staat nog in Istanboel, maar komt 99% zeker met de vlucht van de volgende ochtend. Kan niet doorgestuurd worden naar Balaclava. Moeten we zelf komen halen. Ze beloven om ons te bellen. Dat gebeurt niet. Telefoons worden niet opgenomen. We hadden vier nummers gekregen die altijd beantwoord horen te worden en waar Engels wordt gesproken. Niets daarvan. Eindelijk via Lost en Found in Simferipol komen we er achter dat de tas niet in Simferipol is. Nu maar bellen met KLM Customer Care in Nederland. Daar ga je eerst 35 minuten in de wachtrij, maar uiteindelijk een mevrouw die heel aardig is, de hele affaire snel begrijpt en ons verzekerd dat Turkish Airlines ons verhaaltjes op de mouw spelt en dat Frouk haar, niet geïdentificeerde, tas nog bij de KLM in Istanboel staat. Er wordt nu een order uitgemaakt dat de tas asap naar Simferipol moet, maar ze kan ons niet vertellen wanneer dat gaat gebeuren. Dat kan alleen Turkish Airlines ons vertellen.
Ondertussen vermaken we ons wel prima. Taxi Paul is niet alleen een bekwaam chauffeur, maar ook aangenaam gezelschap. Na de opwinding op de luchthaven gaan we eerst naar zijn geboorte dorp Bachtsjisaraij. Prachtig tussen de hoge rotsen ligt een restaurant van een vriend hem, waar we Borschj (Ukrainse dikke groentesoep) eten. We wandelen, bergop, naar de Oespenskiei Monastery die verder op met een prachtige, in de bergen verstopte, kapel ligt. Dit is opeens een heel ander gebied. Paul vertelt ons dat dit het gebied is waar de afstammelingen van de Tartaren nog steeds wonen. We lopen ook weer tussen moslims en er is ook een moskee. De kerk en het klooster zijn echter Grieks Orthodox.
We kopen onderweg maar wat spullen voor Frouk haar persoonlijke verzorging. We denken dan nog dat we de volgende ochtend haar tas in Simferipol kunnen ophalen, 95 km verderop. Niets is minder waar. Dat wordt op z'n best woensdagavond laat.
Op dinsdag maken we weer van de nood een deugd. Bellen Paul, dat we niet met hem naar het vliegveld gaan, maar dat we naar Sebastopol willen. Dat kan ook en hij stelt voor dat zijn vrouw Natasja mee gaat als gids. Zij neemt die middag vrij van haar werk. Dat wordt een groot succes. Natasja is een leuk en openhartig mens, die, net zo als Paul, graag haar Engels op ons oefent. We gaan eerst naar het grote WO II monument ten Z van Sebastopol. Dat kijkt uit over zee. 1941 - 1942 zaten de Russen er in, die verjaagd werden door de Duitsers die er tot het einde van de oorlog huis hielden. Eigenlijk een vreselijke plek, maar wel heel indrukwekkend. We rijden door naar Xersones. Een grote oude Griekse stad van 500 BC. Grote delen zijn bewaard gebleven, weliswaar als ruïnes, maar de oude contouren van de stad zijn goed herkenbaar. Xersones is niet alleen bekend als belangrijke Griekse handelsstad uit de oudheid. Er staat een prachtige Kathedraal, die in WO II geheel in puin werd geschoten. Uit wraak gooiden de Duitsers er tenslotte ook nog een paar bommen in.
Deze Vladimir Kathedraal werd op schitterende wijze gerestaureerd en in ere hersteld. In 2005 werd de Kathedraal weer ingewijd, in aanwezigheid van de presidenten van Rusland en Ukraine. Er is ook een interessant oudheidkundig museum, met een duidelijke uitleg van de migratie van alle verschillende volkeren door dit deel van de wereld. Veel te veel om hier op te noemen. Koop een boek en lees het. Boeiend en, door de eeuwen heen, ook heel bepalend voor veel geschiedenis van NW Europa.
We nodigen Paul en Natasja uit voor het avondeten in de stad. We gaan eerst even naar huis/boot om te verkleden en om ons op te frissen. Xersones is wel stoffig. Terug in Balaclava volstrekt zich rampje nummer twee. Frouk loopt naar de ATM om wat lokale valuta uit deze Ukrainse flappen tap te halen. Zij stopt haar pinpas erin en er komt niets meer uit, ook haar pinpas niet. Het wordt een hele oploop. De pastor van het dorp en zijn vrouw spreken zeer goed Engels en helpen ons in de communicatie met het hoofdkantoor van de bank in Kiev. Het mag allemaal niet baten. De ATM wordt pas over een week weer geopend en de kaart blijft tot dan weg. We doen aangifte bij de politie, maar die zijn liever lui dan moe en vertellen dat we wel aangifte mogen doen, maar dat zij er zeker niets mee zullen doen. Ondertussen verschijnen Paul en Natasja ook bij het politiebureau en we geven het op. Paul en Natasja hebben morgen ochtend misschien een contact bij het regionale hoofdkantoor van de bank in Sebastopol. Ondertussen hadden we zelf bedacht dat we, nu Frouk haar tas toch op zich laat wachten, al vast naar Sebastopol zouden kunnen zeilen. Paul raadt ons dat af, want als hij een opening bij de bank weet te maken, dan moeten we mee. We gaan eerst maar eens lekker eten aan het water in Sebastopol. Dat wordt uiterst genoeglijk en ruim na middernacht rollen we onze kooien in. Hoeveel kan een gewoon mens op één dag beleven?
Vanochtend komt eerst de pastor aan boord koffie drinken, want hij is zelf zeiler en wil de PdD graag zien. We gaan niet zeilen naar Sebastopol, want Paul verschijnt en die heeft het voor elkaar dat als we 120 UAH's (ca. 12 EUR) neerleggen, ze de geldautomaat voor ons gaan openen en Frouk haar pas terug kan krijgen. Het zou hooguit 20 minuten duren. En ja hoor, weliswaar na anderhalf uur wachten in een bankgebouw, heeft Frouk dat onderdeel van haar missende spullen weer terug. We spreken met Paul af dat we hem zullen bellen als we zeker weten dat we vanavond de tas kunnen ophalen. Turkish Airlines heeft beloofd dat ze ons na 20 minuten zullen terug bellen. Het is nu twee uur later en ze bellen niet alleen niet terug, maar ze nemen ook de telefoon niet meer aan, terwijl we weten dat ze wel op kantoor zijn, want er komt vanavond immers een vlucht uit Istanboel binnen. Of Frouk haar tas daar op zit, weten we niet. Of we die tas vanavond nog door de douane kunnen halen, weten we ook niet. Waarschijnlijk niet en dat zal ook wel de reden zijn dat ons het telefonisch contact met Turkish Airlines onmogelijk wordt gemaakt. De Pastor waarschuwde ons vanochtend al. Je bent hier in de derde wereld. Je denkt dat iets werkt, maar dat is niet zo. Ondertussen ligt de PdD al 8 dagen in Balaclava. Gelukkig niet de vervelendste plek op aarde. Maar we willen nu wel weer eens een stukje varen. Morgen misschien toch maar naar Sebastopol, met of zonder tas?
Michiel en Frouk
posted @ donderdag 5 juli 2012 10:25