8 juli 2012, 10:19 UTC (13:09 locale tijd)
44 gr 50,2' Noord en 033 gr 30,5' Oost
We zijn vanochtend ui Sevastopol vertrokken met bestemming Yevpatoria, ca 35 NM op een NNW koers. Het is schitterend zeilweer. Weliswaar niet met de beloofde NO wind van 10 knopen, maar we gaan prima, over de andere boeg dan verwacht en met een NW wind. Het weer laat zich van verschillende kanten zien. Gisteren was er hier een zware zomerstorm, die volgens de locale mensen in geen 100 jaar was voor gekomen. Ten Oosten van de Krim waren zware overstromingen die ook veel mensenlevens hebben gekost. Wij lagen veilig bij de Russian Yacht Club, net binnen het Zuidelijke pierhoofd van de grote haven van Sebastopol.
Wij kregen in de haven ook een paar vlagen van 40+ knopen wind. De PdD rukte en trok aan lijnen en moorings maar bleef veilig op z'n plaats. De regen was onbeschrijflijk. Normaal zou je zeggen dat het met bakken naar beneden kwam, maar dit was veel meer. Gewoon verticaal massief water.
Behalve het slechte weer was er ook een andere reden die ons gisteren in de haven hield. We kregen de avond er voor, om 23:00 uur (sic) een telefoontje van Turkish Airlines, dat Frouk haar bagage in Simferopol was aangekomen. En dat na 6 dagen vruchteloos wachten en zonder enige informatie, ondanks ontelbare niet nagekomen beloftes om terug te zullen bellen. Da's toch een hele prestatie. Kortom de zaterdag werd een zakelijke dag. Met Paul in zijn taxi eerst naar Immigration in Sebastopol. We moesten daar nog een nieuwe bemanningslijst brengen, na het vertrek van Corien, Hans en Jan en de aankomst van Frouk. Bovendien, hadden we een transit log gekregen om 14 dagen in de Ukraine te kunnen varen en dat was bij nader inzien (o.a. door Frouk'r vertraagde bagage) veel te weinig. De beeldschone, maar zeer nurkse vrouwelijke grensbewaakster, ging snel overstag, nadat we haar onze Nataliya in Jalta (Yalmara Agency) aan de lijn hadden gegeven en met de hulp van de vertalingen in het Russisch door Paul. Eigenlijk te gek voor woorden, dat je een heel immigration office optuigt, waar je mag verwachten dat er ook buitenlanders langs komen, en waar niemand een woord Engels spreekt. Uiteindelijk viel het dus mee, toen we na een half uur weer op straat waren met een verlenging van onze cruising permit van een hele maand en de nieuwe crewlist waarmee we straks Ukraine hopelijk weer uit mogen.
Het bleef de hele dag af en toe pijpestelen regenen. Pokkeweer dus, maar Paul's auto heeft een dak en naar Simferopol is het toch anderhalf uur rijden. Op de luchthaven het zelfde liedje. International Arrivals. Lost and Found Department. Niemand spreekt er Engels of welke ander taal dan Russisch ook.
Gelukkig bracht Paul weer redding en kon Frouk onder het slaken van vreugde kreten haar eigen tas weer in de armen sluiten. Toen we eenmaal terug aan boord waren was de dag wel zo een beetje voorbij. Het moment van het afscheid van Paul was gekomen. We waren er toch allemaal, hij ook, een beetje stil van. Aan boord nog gauw een kop koffie voor hem gemaakt en elkaar verteld, dat we het over en weer toch wel erg leuk met elkaar hebben gehad. Voor ons is het fijn te weten dat we nieuwe vrienden in Ukraina hebben. We hadden ook nog een memento cadeautje voor Paul gemaakt.
Nadat het eergisteren weer mislukt was om Frouk haar tas terug te krijgen, belden we weer Paul om van de nood een deugd te maken, want we hadden het geschilderde panorama van de strijd om Sebastopol in de Krim oorlog halverwege de 19e eeuw, nog niet gezien.
Paul stemde snel in en we gingen eerst zijn bijna 6 jarige dochtertje Paulina van school halen, die mee ging. Het panorama was een belevenis, maar voor Paulina was de zweeftocht in het reuzerad naast het gebouw van het Panorama ook een hoogte punt.
Daarna was ze bij ons aan boord (eerst heel eng, maar haar nieuwsgierigheid overwon). Van alle episodes die we met Paul, zijn vrouw Natasja en dochter Paulina meemaakten, hebben we veel foot's gemaakt. Die hebben we op een CD gebrand en aan hem gegeven, met de toezegging dat als hij ooit zijn voornemen om naar Amsterdam te komen waar maakt, dat wij hem dan zullen rondleiden, want wij hebben ook een auto. Gisteren avond laat belde hij nog om speciaal te bedanken voor ons memento.
Dit verslag springt enigszins van de hak op de tak, maar we hebben ondertussen ook de boot verplaatst van Balaclava (we lagen daar maar liefst 8 dagen) naar Sevastopol. ruim 26 NM kruisend tegen een wind van 15 knopen, maar wat een mooie zeildag. Weer onder begeleiding van de Ukrainian Coastguard (big brother is watching you!), kwamen we half twee 's middags tussen de pieren van Sevastopol. De meest beschutte ligplaats voor jachten ligt direct achter de Zuidelijk pier, de Russian Yacht Club. Fred Duin met Samantha lag hier in 2008 ook en wij moesten de groeten doen aan havenmeester/manager Sergei. Dat lukte prima, want Sergei kwam direct aan rijden om ons te begroeten, de weg te wijzen en te helpen met afmeren en het aansluiten van de walstroom. Sergei wist nog goed wie Fred van de Samantha was en Fred krijgt bij deze zijn groeten terug. Onze positie bij de Russian Yacht club 44 gr 37,0' Noord en 033 gr 30,7' Oost.
Het is nu 14:15 locale tijd, onze lunch vandaag was een verse meloen uit Sevastopol. We zijn nog 16 NM van Yevpatoria. Ondertussen hebben we de motor bij gezet toen de wind weg viel. De boot ligt nu weer scheef, dus er moet weer wind zijn. Zo ja, dan gaan we weer een stukje onder zeil.
Michiel en Frouk.
posted @ maandag 9 juli 2012 16:13