De bureaucratie van Ukraina krijgt ons toch te pakken

20 juli 2012, Onderweg van Odessa naar Sulina in Roemenië

We zijn uitgeklaard uit Ukraina en onderweg naar Sulina in Roemenië, maar dat ging bepaald niet zonder slag of stoot. Op maandag 23 juli willen we Wouter Bergmann Tiest in Constanta in Roemenië ophalen en aan boord van de Pas de Deux verwelkomen. Ons plan is om eerst naar Sulina, een zeehaven aan een van de mondingen van de delta van de Donau, net over de grens met Ukraina, te gaan. Samen met Victoria, van de Odessa Yachclub, hadden we op 18 juli al de hele papieren rompslomp, die op zich al verschrikkelijk is, voor bereid, om op 19 juli in de loop van de dag te kunnen vertrekken. Want, het is nog 200 mijl naar Constanta, met alleen Sulina als tussenliggende havenplaats. Van onze laatse 50 Grivna's kochten we in het Sverdski plark voor Victoria, nog een bos oranje rozen om haar te complimenteren met de geweldige manier waarop ze onze gastvrouw was. Om 12:30 was de afspraak om naar customs, immigration en de haven authoriteietn te gaan. We zouden daar ca. een half uur voor nodig hebben. We konden dan nog een goed maaltijd aan boord eten en om 14:00 vetrekken, voor 120 mijl naar Sulina. We zouden de hele weg tegenwind hebben, maar zelfs in het meest pessimistische scenario, zouden we voor donker de monding van de Donau kunnen invaren.

Dat pakte geheel anders uit. Immigration hief de handen ten hemel in een gebaar van "we didn't do it", maar customs was onvebiddelijk. Wij hadden op grove wijze de wet avn Ukraina overtreden en we hadden een "major problem"! Het kostte ons even tijd om te begrijpen wat er aan de hand was. Begrijpen, in dit verband, is een "overstatement" van jewelste, want we begrijpen er tot op dit moment nog steeds "geen zak" van. Wat was er aan de hand. We kwamen op 26 juni Ukraina in. We kregen een cruising permit van 3 weken en zouden dus op 17 juli Ukraina weer uit moeten zijn. Dat laatste ging niet lukken, want Frouk raakte haar bagage kwijt, war een week duurde voor die weer boven water was. De consequentie was dat we waarschijnlijk niet voor 17 juli Ukraina zouden hebben verlaten en we een verlenging van ons verblijf moesten aanvragen. We togen naar immigration in Sebastopol en verkregen ook de vereiste verling en zelfs tot 7 augustus. Op mijn vraa in Sevastopol of ik nog andere dingen meost ondernemen werd ontkennend geantwoord. "No you will not have any problems. "You are free to go and we wish you good sailing". Onze agent in Jalta bevestigde dit nadat zij persoonlijk met elkaar via mijn telefoon, in het kantoor van immigration in Sebastopol, met elkaar hadden gesproken.

Niets was minder waar, bleek op het moment dat we probleemloos en snel wilden vertrekken, want de extension gold voor de personen en niet voor de boot. De boot had dus op 17 juli Ukraina uit moeten zijn. De personen mochten tot 7 augustus blijven. Mijn  verdediging was, dat ik dat in Sevastopol had gevraagd of ik nog meer moest doen, maar daar een ontkennend antwoord op had gekregen. Ook onze agent in Jalta (gelukkig had ik dankzij Paul Taxi, inmiddels een prepaid Ukrainisch telefoonnummer), kon aan de hele situatie niets meer veranderen. Vervolgens werd ongeveer de hele bureaucratische staf van Odessa er bij gehaald. Mannen met veel strepen en sterren en heel erg lelijk kijkende (Russische?) vrouwen, die je eigenlijk alleen maar in slechte films of commercials ziet. Victoria die hulpeloos en totaal verward in dit ambtelijk geweld ten onder ging. Iedereen was het met elkaar oneens, vooral wij. We zeiden, dat we konden bewijzen dat we een verlenging hadden en dat we gevraagd hadden of we nog meer moesten doen waarop we een ontkennend antwoord kregen, want we hadden dan wel een verlenging voor de personen, maar daar stond wel een handtekening, maar geen stempel op en die was dus eigenlijk ook ongeldig.

Uiteindelijk heeft een van de mannen met veel strepen en sterren mij een verklaring gedicteerd die geheel afweek van de werkelijkheid, waarin ik schuld bekende, waarin ik een boete zou betalen, waarin ik afzag van veschijning voor de rechtbank (sic). De boete bedroeg, omgerekend, 87 Euro. We zaten inmiddels 4,5 uur in dit godvergeten douane hok, waar iedereen ruzie met iedereeen leek te hebben. Niemand sprak Engels, behalve wij, Victoria en de tolk die we toegewezen hadden gekregen (die het overigens voor 100% met ons eens was). Ik riep ten einde raad; "Please!!!, let me go to the ATM, I'll get you your 850 Grivna"s, but get me out of here now!!!!".

Het werd 18:00 voordat we eindelijk los gooiden uit deze mooie stad vol met lieve en behartenswaardige mensen, maar ook met een aantal k....zakken, die alles voor hun land en landgenoten weten te verzieken. Dit Ukraina hoort niet in Europa. Dit is Afrika in haar slechtste vorm.

Het zal wel bij the cruising life horen, maar voor ons mogen ze deze mensen meteen naar een werkkamp sturen met daarin een stevige cursus "sociaal gedrag en toegeven aan je eigen fouten". Want vijf dingen staat vast. 1. Wij deden niets fout. 2. Onze agent deed niets fout. 3. De officals in Sevastopol blunderden. 4. Wij moesten daarvoor de boete betalen en tenslotte, 5. zaten wij 4,5 uur opgesloten in een bedompte ruimte waar niemand een woord behoorlijk Engels sprak.

En toch willen we wel terug naar Ukraina, al was het alleen maar om te zien dat dit niet houdbaar is, zelf niet in het "Oude Rusland".

Michiel en Frouk