10 juni 2013
Isla de Cabrera is het grootste van een aantal eilanden en uit de zee omhoog stekende rotsen, die met elkaar een kleine archipel vormen, pal ten Zuiden van Mallorca. Het hele gebied van de archipel, inclusief een flink stuk van de zee er omheen, is een beschermd natuurgebied.
Je mag er eigenlijk niks, behalve dat je er naar toe en weer vandaan mag varen. Aan land gaan mag alleen op één plaats in de baai midden in het grootste eiland, Isla de Cabrera (Geiten eiland). Ankeren is verboden. Je bent verplicht om één van de ca. 50 moorings te gebruiken. Zo'n mooring boei moet je van te voren reserveren. Wij hadden dat ook gedaan, maar we kregen nooit antwoord op ons verzoek en ook telefoon en mails aan het beheerskantoor in Palma bleven onbeantwoord. We gingen dus op goed geluk en vonden een vrije mooring in het gedeelte van de baai dat bestemd is voor jachten met een lengte < 12 m.
Vanochtend meldden we ons met een ernstig schuldbewust gezicht bij het kantoortje van de beheerders, met in onze hand de fc van onze aanvraag. Er werd ons alleen gevraagd, wanneer we aan gekomen waren en wanneer we weer weg gingen. Dat ging zo waar eens niet in het Spaans, maar in het Frans.
De ambtenaar berustte en zei, dat we er toch al waren en dat het goed was. De klim naar het oude kasteel hoog boven op de rots mochten we doen zonder gids en dat was ook precies wat we wilden.
Het was een hoogtepunt in alle opzichten. Hoog boven de baai, waar de PdD helemaal achterin aan haar mooring boei lag, zagen we zoveel verschillende schakeringen van de kleur blauw, dat we er niet op uitgekeken raakten. Geiten zijn er helemaal niet, maar wel 100-en hagedissen, die lang niet zo schuw zijn als je zou verwachten. Eentje knabbelde zelfs ontspannen aan de vinger van Mariska.
Terug beneden is er voor de bezoekers, die ook per veerboot van Mallorca naar het eiland kunnen komen, een kleine bodega, waar we koffie, cola en appelsap dronken en waar Mariska zichzelf trakteerde op een nieuwe strooien Cabrera hoed versierd met het silhouet van een hagedis.
De vreugde van ons bezoek aan dit prachtige eiland deed ons de twee tegenslagen vergeten die we op weg hier naar toe kregen. Door een defecte roerstandaanwijzer doet onze stuurautomaat het niet meer. Bovendien brak de afvoerslang van de ontluchter van de motorkoeling af, waardoor we ongemerkt 100 liter zeewater in de bilge hadden gekregen.
Straks gaan we naar Sa Rápita, 12 mijl naar het Noorden waar we verwachten, een elektricien en een monteur te vinden, die ons kunnen helpen bij het opheffen van deze twee malheurs. Op de ontluchter hebben we inmiddels zelf een noodverband aangelegd, waardoor we niet meer onvrijwillig onze eigen boot staan vol te pompen. En zonder stuurautomaat kun je nog steeds mooi zeilen.
Nu eerst terug naar de bewoonde grote mensen wereld, na onze onvergetelijke bezoek aan dit sprookjesachtig mooie eiland.
Michiel, Wendelien, Mariska en Frouk
posted @ woensdag 12 juni 2013 09:17