Santa Marta, 9 januari 2014
Vanochtend was het vroeg dag, want om 08:00 stond onze chauffeur,
Hannibal, met zijn auto aan de poort van de marina om ons mee te nemen
naar de bergen van de Sierra Nevada Santa Marta. Onze eerste bestemming is
de, van oorsprong indiaanse, nederzetting, Minca. Het dorp ligt op 600m
hoogte in de bergen van de Sierra Nevada Santa Marta, een uitloper van de
Andes. Het is een kruising van enige wegen, of althans wat daar voor
doorgaat, en de Rio de Minca. We willen eigenlijk naar het gebied boven
het dorp waar de bovenloop, met vele watervallen, van de Rio de Minca is.
De weg naar boven is een uitdaging. Eerst lijkt het nog wat, maar als we
de stad eenmaal uit zijn, wordt de weg snel slechter. Voorbij Minca zijn
het meer gaten in de weg, waar tussen ze aantal asfalt restanten vergeten
zijn om weg te halen. We vinden een houten kroegje langs de weg en vragen
Hannibal of we daar koffie kunnen drinken. Hij stopt prompt en we wandelen
naar binnen in een zelf opgetrokken wegrestaurantje waar we heerlijke
biologische Colombian Coffee krijgen en dat proef je. Er gebeurt hier nog
veel meer, want de hele familie is aan het werk om het voedsel voor meer
gasten later op de dag voor te bereiden. Het vlees wordt gesneden van het
stuk. Soep wordt gekookt. Kip gebraden. Het ruikt geweldig, maar wij gaan
verder. We hebben ons eerst vergaapt aan het fantastische uitzicht over de
vallei en de achterliggende bergen. De dichte vegetatie heeft alle
schakeringen van de kleur groen die bestaan. Het is een schitterend
uitzicht. Een paar km verder omhoog parkeren we de auto voor COP$ 3000 +
1,30 EUR en gaan te voet verder in het natuurgebied van de Pozo Azul. Het
is een prachtig natuurgebied met veel begroeiing, bloemen, vlinders,
libellen en watervallen.
We komen aan bij een cascade van verschillende watervallen. Een
spectaculair verschijnsel. Sommige poelen zijn diep genoeg om er een duik
in te nemen. Dat doet alleen Michiel. Dat is heel verfrissend, maar wel
koud. We lopen een klein stukje terug naar een steil pad omhoog dat ons
brengt bij Faunal. Dat is een voormalige suikerplantage, die nu wordt
geëxploiteerd als een biologische farm, annex mini camping site, annex
nature-trail. We krijgen hier weer biologische Colombian Coffee, maar nu
met een soort pulp van suikerriet om de koffie aan te zoeten. Door de
uitbater zelf gebakken koekjes bij de koffie. Het doel van het nature
trail is bird watching in optima forma. Voort wonen er boomapen en
boomegels (die we allebei niet hebben gezien). We verschalken met de
camera wel enige tropische vogels en we zien de hummingbirds hangen voor
de bloemen in de bomen. We voelen als als het waren we Tarzan en Jane in
dit gebied. Er is geen elektriciteit. En de bewoners van de farm
improviseren alles zelf.
Terug bij de auto dalen we weer heel voorzichtig af over de kronkelende
bergweg naar Minca, waar we in een traditioneel lokaal restaurant gaan
lunchen. Omdat we geen Spaans spreken en onze chauffeur geen Engels,
bestellen we veel te veel eten, wat we op geen stukken na op krijgen, maar
dat telt niet, want het is wel heel lekker.
Terug in de marina zijn eindelijk de laatste documenten voor onze
inklaring aan gekomen. De nieuwe inhoud van de lege gasfles zou er 48 uur
geleden al zijn, maar die krijgen we ook vandaag. Het weerbericht laat
zich een stuk beter aanzien dan de heftige omstandigheden van gisteren
avond en nacht.
We willen hier weg, niet omdat het hier vervelend of saai is, maar omdat
er verderop ook nog zo veel te beleven valt. Nu alle formaliteiten
eindelijk zijn afgerond, kan dat ook. Later om de avond trekt de wind
echter weer aan tot 40+ knopen en we besluiten om morgen vroeg te gaan. We
willen naar Carthagena, maar we zullen dat waarschijnlijk in twee stappen
doen, door ongeveer halverwege in een baai, die goed beschutting biedt te
gaan ankeren.
Na Carthagena komen we in een gebied, waar de mogelijkheden voor internet
waarschijnlijk veel beperkter zullen zijn. We zullen proberen om
desalniettemin deze website bij te houden, zodat onze belevenissen kunnen
blijven delen met onze trouwe volgers.
Voorlopig meldt Fred dat er net weer een valwind va 46 knopen op de
windmeter voorbij komt. De nieuwe springen die moeten voorkomen dat de
vingersteiger, door de enorme druk op Samantha, beschadigd, liggen stevig
vast. De weerberichten zeggen nog steeds dat het morgen beter wordt,
zullen we maar vertrouwen. Morgen verder.
Mieke, Lida, Fred en Michiel
posted @ maandag 13 januari 2014 09:59