El Porvenir, 20 januari 2014
We liggen voor anker vlak naast het begin va de landingsbaan van het
belangrijkste vliegveld(je) van Kuna Yala, El Porvenir, net ten Oosten van
Punta San Blas. Van hier wilden Mieke en Michiel op 23/01 naar Panama City
terug vliegen, maar dat gaat niet door. Want niet alles zit altijd mee.
De omstandigheden aan het begin van de dag zitten mee. Nog enige ochtend
nevel boven de bergen op het vaste land, maar boven zee is het helder en
de wind in geruimd naar het NO. Prachtig zeilweer. Anker op. Afscheid van
de beeldschone Coco Banderos Cays. We varen langs nog meer van dit soort
tropische prentbriefkaarten. We passeren de Hollandes Cays aan stuurboord
en de Lemon Cays aan bakboord. Hoe verder we naar het Westen komen, hoe
drukker het wordt. Bij Dog Island tellen we 12 schepen voor anker. Velen
varen met de World ARC vlag in het want. Deze 2014 – 2015 Yacht Rally rond
de wereld, met ruim 40 deelnemende jachten, is in november jl. in Las
Palmas gestart en zal eind januari door het Panama kanaal varen.
Ondertussen hebben we ook een tegenvaller. Er komt geen water meer uit de
watermaker. Het voorfilter is ernstig vervuild en alleen het plaatsen van
een nieuw, schoon, filter is niet genoeg om de WM weer aan de gang te
krijgen. Er is waarschijnlijk ook vuil in het mechaniek gekomen.
We moeten ook nog inklaren, zowel in Panama, als in Kuna Yala. De
autoriteiten hebben een kantoor op El Porvenir, dus zouden twee vliegen in
één klap moeten worden. Inklaren en vliegtickets voor Mieke en Michiel
voor de 23e. We dachten in een uurtje weer op weg te kunnen zijn, maar dat
valt tegen. Het inklaren is zeer tijdrovend en de ambtenaren doen ook een
forse greep in de voorraad contant geld aan boord. Je kunt in Kuna Yala
nergens, dus ook echt nergens, met een creditcard of een pinpas betalen.
Alles moet cash in US$. Mieke en Michiel gaan proberen om een airline
office te vinden. Dat is er niet, maar we kunnen ons wel laten registreren
bij het restaurant langs de landingsbaan. Dat lijkt goed te gaan, maar de
man spreekt alleen Spaans en wil onze paspoorten zien. Dus terug aan boord
om die op te halen. Als we een kwartiertje later terug komen loopt de man
die we moeten hebben net weg en gezien zijn wegwerp gebaar komt hij niet
voor ons terug. Van de vrouw van het hotel begrijpen we dat hij “a la
playa is” en om 5 uur terug komt en misschien om 4 uur (het is dan 2 uur
in de middag). Maar hij heeft mondeling bij ons de schijn gewekt dat het
kan op de 23e, dus we blijven gewoon zitten. Fred is nog steeds aan het
inklaren en vervolgt daarna de strijd met de watermaker. Op een gegeven
moment is de man weer terug, maar maakt zich alleen druk over de voorraden
mantequilla (boter) en mayonaisa voor zijn hotel/restaurant (i.e. een
patio met stoelen en tafels en een paar kamertjes met alleen bedden).
Ondertussen heeft de vrouw de airline aan de telefoon en geeft haar
telefoon aan Michiel door. Die moet het kennelijk zelf maar regelen. De
andere kant spreekt onverstaanbaar Spaans en dat helpt niet. Twee jonge
Zwitserse vrouwen die zowel goed Engels als Spaans spreken helpen ons en
geven onze namen en paspoortgegevens voor de vlucht op de 23e door. Zou
het dan toch nog goed komen? Mis poes! Dezelfde Spaanstalige,
onverstaanbare, vrouw belt 5 minuten later terug. Vlug weer naar de
Zwitserse meisjes. De eerste mogelijkheid voor ons om van El Porvenir te
vliegen is pas op 27 januari. Dat is balen. We zullen een alternatieve
oplossing moeten vinden voor onze transfer naar Panama city.
Ondertussen schiet Fred ook niet op met de WM. Er komen teksten dat het
apparaat maar terug moet naar Nederland en dat de volgende opstapper maar
een nieuwe moet mee nemen als handbagage,etc.
Niet helemaal toevallig heeft Michiel precies dezelfde watermaker en hij
is al een paar jaar geleden afgestudeerd op watermaker problemen. Michiel
en Fred duiken samen onderin de boot en beginnen daar een creatieve
herstel-de-watermaker-sessie. Na anderhalf uur slagen we er in om het vuil
uit de watermaker te verwijderen zonder het apparaat uit elkaar te halen.
Hij maakt zijn slagen weer als voorheen en er komt prima water uit.
Ondertussen hebben Mieke en en Lida een heerlijke nasi maaltijd met ham,
kip en saté gemaakt. Er is veel koud bier en ook rode wijn. De watermaker
doet het nog steeds. We kunnen weer douchen en zo eindigde deze (heel
bijzondere) dag in opperbeste stemming. Morgen plannen maken zodat Mieke
en Michiel op de 23e vroeg in de ochtend met de bus naar Panama city
kunnen rijden vanaf PortoBello, ruim 50 mijl verderop. Dat moet niet al te
moeilijk zijn.
Mieke, Lida, Fred en Michiel
Coco Bandero Cays, 19 januari 2014
Als we vanochtend wakker worden is Snug Harbour nog steeds even idyllisch
als gisteren. Zwemmen, thee drinken, ontbijten en ons vooral niet haasten.
Er komen enige Ulu's voorbij met Kuna. De eerste vraagt ons om het
ankergeld van $10 te betalen. Dat is weliswaar 2 x het standaard tarief,
maar we krijgen keurig een anker briefje (dat Fred zelf moet invullen) en
we laten het maar zo. Fred staat de volgende Ulu met twee mannelijke Kuna
er in te woord. Hij stuurt ze meteen weer weg, want volgens hem kwamen ze
“cannabis!” aan bieden. Helaas heeft Fred ze niet helemaal goed verstaan,
want ze kwamen de “garbage!” ophalen. En die hadden we wel kwijt gewild,
want er liggen vier volle zakken in het achteronder!
Coco Banderos Cays:
“..... a group of extremely scenic islands, situated behind a four mile
long protective outer reef barrier. The unhabited islands may be the most
beautiful in all of San Blas with their white sand beaches, towering palm
trees and Crystal clean waters.”
En dat is precies waar we nu liggen. Bovenstaande quote uit de “Panama
Cruising Guide” van Eric Bauhaus zegt genoeg. Vergeet niet om ook naar de
foto's in het album op deze website te kijken.
Snug Harbour, 18 januari 2014
We liggen voor anker in een opening tussen twee onbewoonde eilanden,
achter een rif, volkomen beschermd voor de swell van de passaat op het
open water, maar wel lekker in de verkoelende wind. Het ziet er hier uit
zoals het paradijs voor velen in hun dromen zou kunnen zijn. Het water is
kraak helder en de volle maan geeft ons in de nacht een idee van de
omgeving in silhouetten en schaduwen om ons heen.
Los van dit alles liggen we nu op een plaats op de aarde, waar we de Grote
Beer, Orion en het Zuiderkruis tegelijkertijd in de hemel boven ons kunnen
onderscheiden. Voor de Samantha is dit niet de meest zuidelijke plaats
waar de boot ooit was, maar wel bijna. De Suriname Rivier was net een
breedte graad zuidelijker. Voor ons allemaal is het wel de meest
Westelijke plaats waar we ooit met een boot zijn geweest.
Vandaag, met onze zeiltocht hierheen, was weer een prachtige dag.
Windkracht vier, niet helemaal op de neus, zodat we weer lange slagen over
SB en enige korte hoogte slagen over BB konden maken. I.v.m. het vele
manoeuvreren tussen eilandjes en riffen, bleef het grootzeil de hele dag
op de giek en zeilden we met een gemiddelde SOG van 6+ knopen naar Snug
Harbour op alleen de genua. Er wonen hier geen mensen, zelfs geen Kuna
indianen. Toch heeft deze plaats een historie. De naam aan dit beschermde
plekje tussen de riffen van de San Blas archipel, herinnert aan de Britse
schoeners die hier kokosnoten kwamen laden.
Vanavond geen winkels, geen wandelingen op een eiland, maar wel een mooi
avondmaal, dat Lida en Mieke wisten te bereiden uit de ingrediënten uit
Cartagena en van de eilanden hiervoor. Voor morgen ochtend hebben we nog
vers brood van Mamiputu. Wij komen de tijd wel door. De wind waait mooi
verkoelend. Het is niet zo warm. Het water is blauw en 27+ graden
Celcius. We hebben al twee dagen geen internet en geen telefoon
verbindingen meer. Ons verhaal wordt desalniettemin vervolgd. Z.s.m.
Groeten uit Kuna Yala van:
Kunu Yala, Mamiputu 17 januari 2014
Voor ons vertrek uit Ustupu, de grootste nederzetting op de Zuid
Oostelijke San Blas eilanden, maakten we eerst een lange wandeling door
het dorp. De bevolking is vriendelijk, nieuwsgierig en sprak ons steeds
opnieuw weer aan, met waar we vandaan kwamen, wat onze namen zijn, enz.
Dit dorp is heel anders dan het vorige. De huizen (hutten) staan verder
van elkaar en er zijn zelfs een paar stenen gebouwen met een verdieping er
op. Waterlopen doorkruisen het dorp op veel plaatsen. De vergelijking met
Giethoorn en Venetië gaat niet geheel op, maar het lijkt er wel op. De
meeste hutten hebben hun ulu's (kano's van uitgeholde boomstammen) voor de
deur liggen en er wordt in de watertjes tussen de huizen met lange takken
als vaarbomen gewerkt, “punteren” zou je kunnen zeggen, maar we weten niet
wat het woord voor punteren in het dulegaya, de lokale taal, is.
Er is opvallend veel jeugd in het dorp. Later leren we dat het
vakantietijd is en dat de scholen dicht zijn. In Ustupu is een heel grote
school, die inderdaad leeg is. Aan het einde van de ochtend vertrekken we,
nadat we eerst nog van een lokale boer voor US$3 een enorme papaja hebben
gekocht.
Ondanks dat we tegenwind hebben zeilen we de hele weg naar onze volgende
bestemming, het eiland Mamiputu. We kruisen tussen de riffen en de vaste
wal met steeds een lange slag over bakboord en een korte slag over
stuurboord om de volgende opening in het doolhof van riffen en eilandjes
te kunnen passeren. De boot loopt als een trein en ruim voor vieren, de
zon staat nog hoog genoeg om het verschil in kleur van het water te zien,
liggen we voor anker in de luwte van het dicht bevolkte eilandje. Er wonen
1200 mensen op Mamiputu, dat ongeveer dezelfde oppervlakte heeft als het
eiland Pampus in het IJsselmeer. De huizen staan hier zo dicht op elkaar
dat je door sommige “straatjes” alleen maar zijdelings kunt lopen. Om
een aantal huizen heen staat een omheining die een soort compound vormt.
Kennelijk zijn dit families die hun huizen bijeen gebouwd hebben en zo een
zekere privacy creëren. Het is hier ook veel lastiger om een steelse blik
naar binnen te werpen, om zo een glimp van het interieur op te vangen.
Aan het einde van de wandeling probeert een kleine jongen mijn aandacht te
trekken en wijst op mijn camera. Hij wil kennelijk dat ik een foto van hem
maak. We proberen te vermijden om mensen individueel te fotograferen,
omdat we het gevoel hebben dat het niet op prijs wordt gesteld (in de
reisgids staat dat je dat niet moet doen, anders dan met expliciet gegeven
toestemming). Het jongetje houdt vol en en wil de foto daarna op het
scherm van de camera zien. Hij gaat compleet uit zijn dak van vreugde,
haalt zijn broertjes en zusjes er bij en danst van vreugde. Een ouder
meisje troont ons mee naar de “mama”, die gereserveerd maar wel
goedkeurend knikt. Ze laat ons twee Nuchu's (kleine beeldjes van balsa
hout) zien en vraagt of we die willen kopen. Lida vraagt haar of ze ook
Molas (geappliceerde indiaanse doeken) heeft. Die heeft ze zeker, maar die
zijn allemaal al verwerkt in vrouwen blouses en we willen losse Molas.
Lida koopt een Nuchu voor $5 en sindsdien hebben we vrienden op Mamiputu.
Morgen verder, naar het volgende feestje in de San Blas archipel van Kuna
Yala. Het is hier zo onvoorstelbaar mooi en leuk. De eilanden met hun
witte stranden, groene palmen en azuurblauw water, doen je haast denken
dat je in de Pacific bent, maar we zijn “gewoon” in de Caraïbische Zee aan
de Atlantische kant.
Mieke, Lida, Fred en Michiel