Istanboel, Ataköy Marina, 31 juli 2012
Ondanks dat we in ons wachtschema onderweg naar Poyrazköy goed hadden kunnen slapen, was het een mooie aanvulling om, éénmaal achter ons anker gelegen, we nog een paar uurtjes konden bijslapen. We wilden echter proberen om 12:00 uur in Istanboel te zijn. Eenmaal aan de wal in Turkije hadden we een hoop te doen en deze dag willen nog genieten van de tocht door de Bosporus, vandaag in Zuidelijke richting en met de stroom mee. Om 08:30 zijn we onderweg en met een blik op de "Clashing Rocks" aan de Noordelijke ingang van de Bosporus, varen we naar het Zuiden.
 In tegenstelling tot vannacht, toen we in het donker de Bosporus overstaken met heel druk scheepvaartverkeer, hebben we vanochtend de Bosporus voor ons alleen. Het is dood stil. Ongeveer halverwege, ter hoogte van Yeniköy, maakt de motor plotseling een abnormaal geluid. We hebben geen koelwater meer uit de uitlaat. Midden in de Bosporus is geen leuke plek om motorstoring te hebben. We zien een ondiepte, waar een paar andere boten op moorings liggen. De motor hebben we uit gezet en we laten ons op de stroom tussen de moorings drijven. Het anker houdt gelukkig meteen. Michiel gaat, door Wouter aan een touw overboord gezekerd, overboord. Onderwater zwemmend tegen de stroom in met een duikbril op, blijkt dat het staartstuk van de Saildrive is aangegroeid met pokken, maar dat de waterinlaat vrij is. Er zit ook geen plastic zak omheen, zoals we aanvankelijk dachten. Daarna demonteren we de impeller van het koelsysteem, maar daar is ook niks aan de hand.    Er wordt gewoon water door de warmte wisselaar gepompt. Voorzichtig de motor weer gestart en, de hemel zij geprezen, we hebben weer koelwater. Waarschijnlijk hebben we toch een groot stuk plastic in de schroef gehad, dat er tijdens of na het ankeren weer is afgegleden. We zijn maar niet verder gaan denken, wat je zou moeten doen, midden in de Bosporus, nu wel vol met scheepvaart, zonder wind, met 2 knopen stroom en geen motor.
Precies om 12:00 melden we ons voor Ataköy marina. Onze vriend Zeki Karadeniz uit Yesilköy, heeft onze komst daar voorbereid. Zoals hij ons had aangekondigd, krijgen we daar inderdaad een "koninklijke" ontvangst. Direct na onze aankomst meldt Dien Helsloot zich bij de Pas de Deux. Dien woont in Muiden, is lid van de KNZ&RV en is van beroep een juwelierster. Uit hoofde van haar beroep is zij regelmatig in Istanboel en wilde ons verrassen me een "welkom terug in terug in Turkije". Dat is haar wonderwel gelukt. Van de fles met champagne die uit haar tas komt, knalt de kurk omhoog en kunnen we de succesvolle voltooiing van dit deel van onze reis in stijl vieren. Dien kent een goed lunch restaurant op het terrein van de marina en daar wordt "mooi" geluncht. Het gaat allemaal razendsnel. Dien haar vliegtuig terug naar Nederland gaat nog die middag (knap gepland!) en later die middag duizelt het ons van alle emotie van deze dag. Don meldt later 's avonds dat hij Dien van Schiphol heeft opgehaald en zegt dat het was als buizenpost. Aan de ene kant stoppen wij Dien er in en aan de andere kant trekt hij haar weer uit de buis. Zo gaat dat.
 
Later in de middag beginnen we met ons "To Do lijstje" af te werken. Registratie in de haven, onbeperkt douchen op de marina, het wasgoed naar de laundry, afspraken voor de inklaringsprocedure in Turkije. Dat laatste kan alleen vanuit Ataköy. We hebben geen toestemming om meteen naar Yesilköy, de thuis haven van Zeki Karadeniz, te varen. Als dat allemaal klaar is kunnen we eindelijk zelf in de taxi naar Istanboel, want daar hebben we ook nog wat te doen. Omdat Frouk al in de loop van de dag van 2 augustus naar Nederland terug zal vliegen, gaan we eerst een reservering maken in het restaurant waar de Derwishes rondzwieren. Restaurant Alemdar herkent Michiel van twee maanden terug en de reservering voor de volgende avond is OK. Daarna te voet langs het eindstation van de voormalige Oriënt Express naar de Galata bridge, de eerste brug over de Golden Horn, met een prachtig uitzicht op de stad en over de Bosporus. We hebben nog net de energie om de Galata toren te beklimmen en zien, bij de neergaande zon, 360 graden Istanboel onder ons.  We slieren die avond over de Istakal Cadessi. We vinden een leuk restaurantje, nota bene in een boekenwinkel. Met de Dolmus taxi zijn we in 30 minuten terug bij de boot. We zijn nu echt in Istanboel.
De volgende ochtend splitsen we ons. Michiel stapt, gewapend met alle paspoorten en bootpapieren in een taxi om een langdurige tocht langs de ambtelijke stempelposten te gaan maken. De receptie van Ataköy marina heeft een gedetailleerd protocol geschreven en zorgt voor de briefing van de taxichauffeur, die alleen Turks spreekt. Frouk en Wouter gaan, met een noodnummer van de marina op zak (zij hebben immers geen paspoorten bij zich, want die heeft Michiel), als toeristen naar de Moskeeën in Istanboel. De inklaring is een afschuwelijk ambtelijke rompslomp. Het begint met het kopen van een nieuw transit-log voor de boot. Vervolgens stickers voor de Turkse visa voor Frouk en Wouter bemachtigen, Stickers in hun paspoorten laten plakken, stempelen, van een handtekening van immigration voorzien, het transit-log laten goedkeuren en stempelen bij de de medische dienst van de haven, de havenautoriteiten zelf, bij immigration, bij de douane. Als dat allemaal klaar is dan gaan we alle posten nog een keer langs, want iedere dienst heeft recht op een kopie met alle stempels en alle handtekeningen erop. De taxichauffeur is een heel aardige, minstens 130 kilo wegende, alleen Turks sprekende vent, maar met handen en voeten maken we er een "dagje" van. Hij helemaal, want de prijs voor de, naar schatting, 150 km die we door Istanboel hebben gereden en de vele uren dat hij heeft staan wachten, was 450 Turkse Lira (ca. 200 Euro) tel daar de kosten van het log, de stempels, de visa bij op en je bent weer 100 Euro verder. En zo waren we aan het eind van de middag ingeklaard in Turkije, na een bijzondere dag, 300 Euro armer. Maar zonder deze taxi chauffeur was het niet gelukt. Het hoort er allemaal bij.
Aan het einde van de middag komen Wouter en Frouk terug van hun belevenissen bij de grote Moskeeën. We kunnen om 16:00 uur uitklaren bij de marina. Nadat we aan hun diesel-dock de brandstoftanks hebben volgegooid, liggen we om 18:00 uur vast aan de wal in de haven van Yesilköy, 2 mijl verder op. Onze gastheer Zeki heeft het weer perfect geregeld. We liggen vrijwel naast hem, met walstroom en voldoende water onder de kiel. Ruim op tijd stappen we in de taxi die ons naar restaurant Alemdar brengt. Het optreden van de Derwishes is dit maal buiten op het dakterras.  Het optreden is geen show. Het is een religieuze oefening waarbij in opperste concentratie een vast patroon van begroeting, dansers naar de muziek, dansers naar elkaar, wordt afgewerkt.  De Derwishes kleden zich in lange zwierige witte gewaden, waar in zij geleidelijk beginnen rond te draaien. In volle concentratie houden zij dit heel lang vol. De begeleiding bestaat uit religieuze muziek en zang. Het geheel biedt een adembenemend schouwspel, waar je zelf als kijker in wordt mee genomen. Tijdens de dans wordt er niet geapplaudisseerd. Dat gebeurd pas als de Derwishes weer van het toneel zijn en de drie muzikanten zijn gaan staan. Op andere dagen wordt het optreden van de Derwishes gevolgd door een typisch Turkse buikdans. Maar doordat we middenin de Ramadan zitten, vandaag niet.
Wat een dag. Turkije op z'n best.
Michiel, Frouk en Wouter |