Intra Coastal Waterway

Pas de Deux mag een maandje uit rusten

 wo, 28 nov 07 20:17
28 november 2007
We zitten nog op de werf van de River Bend Marina, maar we zijn feitelijk klaar voor ons vertrek naar Nederland over een paar uur vanaf Miami Int'l Airport. De boot staat netjes op de kant, de motor is er uit en staat in de werkplaats. Het onderwaterschip is helemaal geschrobd, door ons zelf en de aangroeiwerende verf die onder de algen vandaan kwam is nog heel netjes. Met wat tussentijds schrob werk met duikbril en snorkel kunnen we met dit mooie schone onderwaterschip nog een flink aantal maanden vooruit.
Dat was niet het geval met de motor. De problemen die we hadden bleken toch van structurele aard. De olieringen rond de zuigers lekten en ook de voeringen van de krukas lagers zijn ernstig versleten. De motor is er gisteren door twee handige monteurs in een paar uur uitgehaald en vervolgens met een hijskraan en hun truck naar de werkplaats vervoerd. Daar wordt de motor helemaal overhauled, zodat we het risico van verdere problemen in principe niet meer hebben.
Gisteren was een bijzondere dag. We stonden vroeg op, na onze, voorlopig, laatste nacht aan boord. Achterhut helemaal vrij maken, zodat de monteurs goed bij de motor zouden kunnen. Om 08.00 uur AM lagen klaar voor de baan van de botenlift en 90 minuten later stonden we onder de boot het onderwaterschip te schrobben met een slang, bezems en boenders. Ondertussen werd boven onze hoofden de motor gedemonteerd van het fundament in de boot. De rest van de dag waren we verder aan het schoon maken, afspraken maken met de werkplaats, met de werf, opruimen en er voor zorgen dat Pas de Deux netjes kan winterslapen in de warmte van Florida gedurende de maand december. Om 4 uur 's middags was de kraan er om de motor uit de kuip te hijsen. Die was daar neer gezet via een soort houten glijbaan die was gebouwd om de hoogte en de afstand van de kajuitvloer naar de kuip buiten, te overbruggen.
Aan het einde van de dag waren we allebei doodmoe en afgepeigerd. Een goede douche op de werf frist dan geweldig op. Bob, die hier de poort bewaker is, bracht met onze bagage in de truck van de werf naar ons hotel een paar Blocks verderop, waar we voor het eerst sinds tijden weer eens naar een gewone televisie, met iets anders dan alleen American Football, konden kijken. 's Avond ons heil gezocht bij Maryam in Old Heidelberg, waar we ook kennis maakten met Per, uit Zweden en Pascal, uit Parijs, die ons veel konden vertellen over cruisen in Cuba. Pascal heeft zelf ook een zeiljacht waarvan ze de tekening uit haar handtas haalde. Het is volgens mij de vroegere Dumonveh, 42 voet, bij Cammenga gebouwde boot, die we vroeger ook veel in de Flevo Races hebben zien deelnemen. De wereld blijkt toch steeds weer klein te zijn en lijkt meer op een dorp, waar iedereen toch via een of andere weg, op een of andere manier, steeds weer kennis van elkaar is.
Op de maandag voor deze gedenkwaardige dag, hadden we nog een bijzondere middag. Rob Maurice, die zo een geweldige gastheer voor ons was in Halifax, was naar Ft. Lauderdale gekomen, o.a. om ons weer te zien. Dat werd een geweldige middag, omdat Rob, met zijn achtergrond in de watersport branche, in Ft. Lauderdale, de "Yachting Capital of the USA", uitstekend de weg weet. We begonnen met een bijzondere lunch in een Sea Food bar aan de A1A, dat van buiten meer op een truckerscafé lijkt, dan op iets anders, maar waar heel bijzondere Hot Shrimps, Hot Steamed Clams en Conch Fitters, worden geserveerd. We gingen naar het Mekka van de superjachten, de Bahia Mar Marina, en dronken een paar biertjes aan het zwembad van de Marina, met op de achtergrond het luxe hotel dat ook onderdeel van het complex is. Rob had bovendien mijn in Canada gerepareerde Sony camera bij zich en ook mijn nieuwe kleine Canon, die het na een week al had begeven en via hem een behandeling in het Canon ziekenhuis onderging. Gevolgen van de hulp van Rob Maurice zijn, dat ik mijn geliefde Sony weer terug heb en ben nu in het bezit van drie werkende digitale camera's. Een deel van de foto's die ik van de operaties met hijskranen en zo meer gisteren heb gemaakt, zijn te zien aan het einde van het album met de foto's van de Intra Coastal Waterway.
Op 2 januari in het nieuwe jaar zijn we weer terug in Florida, voor nieuwe episodes in de Florida Keys en hopelijk in Cuba. Tot die tijd zijn we ruim een maand bij onze families, vrienden, kennissen en andere geliefden. Misschien gaan we in Nederland wel even schaatsen!
Michiel en Robert
 

River Bend Marina in Ft. Lauderdale

 ma, 26 nov 07 15:58
26 november 2007
 
Donderdag was het Thanksgiving Day en dus een vrije dag in de USA. Het leek wel of heel Florida besloten had om die dag op de ICW te gaan varen. Varen in Florida betekent met je motorboot er op uit en zo hard mogelijk varen, veel golven maken en slecht opletten. Het werd voor ons een dagje erg opletten. We passeerden ca. 10 beweegbare bruggen, de koekenpan met de tomaten er al vloog tegen de grond door de golven van de passerende (race)boten en het was prachtig weer. Bruggen gingen heel vlot en na een uurtje of drie waren we al in de Little River juist ten N van Ft. Lauderdale. Dit was een populaire anchorage, maar nu was er niemand. Kennelijk als anchorage opgeheven. We voeren door naar Lake Sylvia, midden tussen de bungalows en met veel boten. Op dinghy en loop afstand van de Las Olas Blvd, where the action is. Omdat Thanksgiving een typisch familie feest is dat thuis wordt gevierd, viel die “action” nogal tegen, maar we vierden onze veilige aankomst in Ft. Lauderdale met een mooie fles wijn in een van de restaurants aan de boulevard.
 
Op vrijdag gingen we naar de Marina waar we de boot zullen stallen, maar we moesten eerst wachten tot laag water voorbij was, want bij het binnenkomen van Lake Sylvia hadden we een paar maal de bodem geraakt en die bestaat uit stenen. Eerst maar eens met een borstel in de hand rond en onder de boot gezwommen om te schrobben. Dat scheelt straks een hoop werk en een hoop troep op de Marina. ’s Middags voeren we via de New River naar de River Bend Marina. Het was maar een stukje van 4 mijl, maar het was prachtig. Het was bijna onwerkelijk, zoals we daar voeren over een smalle kronkelende rivier, waar zoveel dingen tegelijk te zien waren, dat we ogen te kort kwamen. Het leek nog het meest op een decor van een disneyland-achtig pretpark. Het leek onecht. Enerzijds voelde het alsof je in Utrecht in de Oude Gracht voer. Overal terrasjes en restaurantjes langs het water. Anderzijds leek het op een mangrove rivier met palmen, struiken en allerlei planten en bomen toto in het water. Het geheel omzoomt met wolkenkrabbers van 40 à 50 verdiepingen hoog. Veel bruggen en een drukte alsof je op een warme zomerdag in Nederland op de Vecht aan het varen was. Kijk naar een paar van de foto’s die we in het album hebben gezet en probeer al die beelden over elkaar heen te zetten, dan begin je een klein beetje de impressie te krijgen.
 
Onze aankomst in de Marina ging vlot en we werden, ondanks het vrije lang weekend door een van de werf medewerkers opgevangen en verwelkomd. De Marina blijkt ook de winterstalling haven van een groot deel van de Farr 40 vloot in Florida te zijn. Er liggen er hier achteloos een stuk of 12 om ons heen, met bekende namen zoals Ichi Ban, Warpath, Sled en Hooligan. Zaterdag gebruikten we de hele dag om schoon te maken, boot op te ruimen, zeilen en schoten er af, alles binnen gestuwd. We zijn klaar voor de stalling op de wal, maar maandag komt er hopelijk eerst nog een monteur om te kijken wat we moeten doen aan het probleem van onze motor, die veel te veel olie gebruikt. Vanaf onze ligplaats is alles op loopafstand, onder andere een heel bijzondere kroeg met de aansprekende naam “Old Heidelberg”. Het decor in deze kroeg is echte super kitsch, het personeel loopt in Dirndl jurken en in Lederhosen. Alles is Duits, inclusief het bier, maar niemand spreekt hier Duits. Het is onze favoriete kroeg geworden, mede dankzij Maryam, onze vriendin achter de tap, oorspronkelijk uit Iran, en met een zeer vrolijke kijk op, het leven en haar klanten.
 
Zondag huurden we een auto om meer van Florida te zien. We togen naar Miami, waar we eerst naar de boulevard van Miami Beach gingen. Na een sandwich op het terras van een van de Art Deco stijl Café Restaurants, reden we naar Coconut Grove, dat eigenlijk het leukste deel van groter Miami is. We zochten naar de Banana Republic Winkel, waar ik ca. 10 jaar geleden, samen met Reinier Wissenraet, op weg naar de St. Maarten Heineken Regatta, de winkel leeg kocht. Hij bestond niet meer. Wel veel andere leuke winkels maar geen Banana Republic meer. Aan het eind van de dag troffen we het Mean Machine Team van Peter de Ridder in de Miami Beach Marina die net terug kwamen van een training voor het Farr 40 evenement dat hier volgende week begint. Veel bekende gezichten en leuke reacties dat wij daar plotseling naast hun nieuwe boot stonden. Dennis Goethals, de partner van mijn dochter Marieke is een van de trimmers op Mean Machine. Met hem en nog een paar bemanningsleden dronken we een drankje en aten gezamenlijk op het terras aan de Marina.
 
We zitten nu weer op de River Bend Marina in Ft. Lauderdale, in afwachting van de monteur, die hopelijk snel verschijnt.

Delray Beach, dag 2

 do, 22 nov 07 04:31

21 november 2007

We zijn vandaag blijven liggen in de Tropic Isle Harbor, achter het huis van Elliot en Eleanor Goldstein. We hadden toch een dag over, het was prachtig weer en onze gastvrouw en -heer nodigden ons uit om ons verblijf te verlengen. Daardoor hadden we alle tijd van de wereld voor een paar nuttige en aangename dingen zoals uitgebreid douchen, het beddengoed wassen en drogen. Het was ook weer tijd voor een mastinspectie, die ons dit keer ook opleverde dat we nu precies weten dat de mast 17,03 meter boven de waterlijn uitsteekt. Dat betekent dat we straks in januari als we naar Miami gaan, niet onder de enige vaste brug over de ICW die lager is dan 65 voet, door kunnen. Die brug heeft een doorvaarthoogte van 56 voet en wij meten er omgerekend 57 (zonder de vereeniging standaard wel te verstaan). Dat is echter geen probleem, want we kunnen gemakkelijk buitenom en daarmee vermijden we ook een groot aantal beweegbare bruggen.

Het was weer mooi weer en met een camera boven in de mast gezeten, kwamen er nog een paar heel aardige plaatjes te voorschijn. Je kunt o.a. zien dat de Oceaan hier maar een paar 100 meter vandaan is. Daartussenin ligt eerst nog de ICW de 1A1 highway die langs de hele Oostkust van de USA loopt, de hotels, de boulevard en het strand. Het is allemaal wel heel erg Florida.

Doordat we hier op een redelijk goed Wifi netwerk konden inloggen, mochten onze computers ook weer eens flink aan het werk. Website updaten. Mail ophalen en beantwoorden. Telefoneren via Skype en nog zo wat van die handige internet zaken.

Morgen is het al vroeg hoog water en we moeten over een drempeltje bij de ingang heen voordat we op de ICW zijn voor de 20 NM die we nog naar Ft. Lauderdale hebben te gaan. Omdat het hier in de USA morgen Thanksgiving Day is kunnen we pas maandag met de werf praten over de stalling van de boot en het werk dat we daar aan de Pas de Deux willen laten doen. We gaan er waarschijnlijk wel vrijdag of zaterdag al naar toe, want we hebben heel wat te doen voordat we de boot op de kant kunnen zetten om ruim een maand op te drogen.

Maar morgenochtend nemen we hier eerst nog afscheid van Elliot en Eleanor Goldstein die ons hier zo gastvrij hebben onthaald.

Michiel en Robert

Delray Beach, South Florida

 wo, 21 nov 07 06:37

20 november 2007

We blijven de koufronten, die nu in een frequentie van eens per twee dagen over Georgia en Noord Florida trekken, steeds net voor. We kregen een paar maal een regenbui over ons heen, maar dat was ’s nachts, respectievelijk toen we nog voor anker lagen en daar hadden we dus weinig last van. Sinds we de ramen opnieuw geplakt hebben heeft het niet meer gelekt en kunnen we (als het regent) met een gerust hart binnen zitten. De wind is wel lekker aangetrokken en komt nu uit richtingen tussen Oost en Noordoost, waardoor we mooi kunnen zeilen. Ten minste als de bruggen geen roet in het eten gooien. Naarmate we zuidelijker komen in Florida neemt de welvaart zichtbaar toe en het aantal bruggen dat voor ons open moet draaien over de ICW is daar recht evenredig mee. In de afgelopen drie dagen hadden we er een stuk of 18 en dat schiet niet op als je met je zeilen omhoog rondjes ligt te draaien tot het halve uur waarop hij opengaat.

Sinds Vero Beach zeilden (en motorden) we naar Jensen Beach (27 NM), en vervolgens naar een prachtige ankerplaats in het uiterste Noordoosten van Lake Worth bij North Palm Beach (31 NM). Vandaag zagen we langs de oevers van de ICW de extreme “Richesse” van West Palm Beach voorbij komen. Het zijn niet alleen de gigantische hotels, de buitenverblijven en de tientallen golfcourses, maar ook de superjachten groeien in omvang en aantal.

Voor vandaag hadden we als bestemming een rond, kunstmatig aangelegd, meer, tussen de huizen van Delray Beach. We hadden er beide nog nooit van gehoord. De ankerplaats was mooi beschut en we keken op mooie huizen uit. We lagen min of meer in hun achtertuin. Tijdens ons eerste biertje van de dag (het anker lag immers op de grond) werden we aangeroepen van uit een van deze achtertuinen. We hadden allebei de gedachte, dat iemand het waarschijnlijk niet goed vond (om reden van privacy of zoiets) dat we daar waren gaan liggen. Echter, niets daarvan. Mr. Elliot Goldstein heeft niet alleen een tuin aan het water, maar heeft die zo aangelegd dat het een soort jachthaven is voor mensen die hij daar uitnodigt. Hij zag onze Nederlandse vlag en nodigde ons uit aan zijn dock met, ja wel, walstroom, douche, was machine, zwembad, jacuzzi en een glas wijn op zijn patio samen met zijn vrouw Eleanor. Beide zijn, gepensioneerde, succesvolle zakenmensen, die hier in Florida van het leven, het mooie klimaat en van Delray Beach genieten. Nog dezelfde avond namen ze ons mee, in hun prachtige 20 jaar oude Mercedes Benz, naar de stad. Zij produceerde een boek over Delray Beach en ze vertelden ons veel over deze erg leuke plaats. We verbaasden ons over het drukke leven op straat en over de levendigheid van de stad, ondanks dat het al donker was geworden. Ons aanbod om de rekening te betalen in het Thaise restaurant (met duck en curry) werd rigoureus afgeslagen. Wij komen wel aan de beurt als zij in Nederland zijn.

Kortom, het was weer eens een dag met verassingen en dit keer wel van het zeer aangename soort. Morgen eerst lekker douchen, wasje doen en wachten tot het water hoog genoeg is om over de drempel bij de toegang tot het meer te komen. We hebben geen haast.

Robert en Michiel

 

Vero Beach Yacht Club

 zo, 18 nov 07 17:03
18 november 2007
 
We liggen nog in Vero Beach waar we over anderhalf uur gaan vertrekken voor de vier etappes over de ICW die ons nog restten voordat we in Ft. Lauderdale zijn. Het is de bedoeling dat we daar de Pas de Deux tot begin januari op de kant zetten. Wij vliegen dan in principe terug naar Nederland op 28 november. De boot mag dan even uitrusten en opdrogen en wij gaan zelf met onze families onder de kerstboom zitten en andere dingen doen die in de December maand in Nederland thuis horen.
 
Ons laatste verslag van 14 november meldde dat we in de schaduw van het Kennedy Space Center voor anker waren gegaan. Het is eigenlijk steeds mooi weer gebleven. Op donderdag voeren we naar een Cocoa om inkopen te doen. In tegenstelling tot Daytona Beach, was Cocoa een leuke plaats met veel ambiance en sfeer. Hoewel we er maar een paar uur voor anker lagen hadden we het er zeer naar onze zin. Aan het einde van de dag voeren we niet naar Rock Point, want er zou ’s nachts een koufront overtrekken met daar achter veel wind en dan lig je niet lekker achter een heel klein rond eilandje. We verkozen een plek achter het talud, maar moesten toch verkassen naar de westzijde omdat we in de aantrekkende wind in een vervelende deining en in de vlagen die onder de brug door kwamen.
 
Als een koufront hier passeert, dan draait om te beginnen de wind naar het NW (een verschijnsel waar we straks in de Bahama's gebruik van hopen te kunnen maken, maar de temperatuur daalt ook zo’n 15 graden. Op donderdag 27-28 graden Celcius, op vrijdag ochtend werden we wakker met niet meer 12 graden! Veel wind, gelukkig van achter, dus zeilen omhoog en met een vaartje van 6 knopen onder Grootzeil en uitgeboomde Yankee naar Vero Beach.
 
Onze ontvangst daar was groots. Er stond een speciale dockmaster voor ons klaar. Onze slip was gereserveerd. De hele club was op de hoogte van onze komst en we konden douchen, de was doen en lekker klussen aan de boot met een steiger naast ons. Dat scheelt behoorlijk. ’s Avonds werden we ontvangen opgewacht door de Vice Commodore, Dennis Joslin, die maar al te graag club ensigns met ons wilde wisselen.
 
Zaterdag maakten we onze klussen af. Vergaapten ons in een enorme Wal Mart in een gigantische Shopping Mall aan de andere kant van Vero Beach en ’s avonds kwam een vroegere zakelijke relatie van mij uit Vero Beach, Bruce McEvoy, onze boot bekijken. Hij nodigde ons uit om te gaan dineren (jasje, dasje!) in de Moorings Yacht Club. Moorings is eigenlijk een hele grote Country club, waar golf en tennis belangrijker zijn dan watersport. Het is een club voor de rijken (waarvan er heel veel zijn in Vero Beach) De club ligt schitterende aan de Indian River, golf course rondom. De eertse verdiepnging is een grote gym en spa. De huizen van veel leden staan er om heen veelal met diep water voor de deur, zodat het eigen (motor)jacht aan het dock voor het eigen grasveld kan liggen. Kortom een bijzondere avond. De dassen hadden we zelf bij ons. De jasje kregen we van Bruce en zijn vrouw Anne te leen.
 
De eieren liggen in de pan. Robert heeft het ontbijt klaar. Zo meteen nog even inloggen, deze posting proberen te plaatsen, foto’s uploaden, mail ophalen en de reis gaat verder. Never a dull moment!
 
Michiel en Robert

Indian River

 do, 15 nov 07 22:42
14 november 2007

In de periode 1995 -2000 kwam ik om zakelijke redenen een paar maal per jaar in de USA. Ten minste twee maal was ik gast in het huis van een van onze zakelijke partners uit Europa, die in Florida een huis had, aan de Indian River. Bij die gelegenheden zag ik, vanuit het huis waar ik toen verbleef, veel boten varen door de ICW tussen de ondieptes van de Indian River. Mede daardoor kreeg ik het idee om ooit zelf zo'n reis te willen maken en de ICW, inclusief de Indian River af te varen. Vannacht sliepen we achter ons anker midden op de Mosquito Lagoon, een drie mijl brede en bijna 20 mijl lange ondiepe plas water, vol met dolfijnen en manatees (=zeekoeien). In het midden is een plek waar minimaal 7 voet water blijft staan, precies de diepgang van de Pas de Deux. We zijn niet uit ons bed gevallen, dus we hebben kennelijk de bodem niet geraakt. Vanochtend voeren we via het z.g. Haulover Canal de Indian River op. Terugdenkend aan zo'n 10 jaar geleden was dat een bijzonder moment. Niet helemaal een droom, die werkelijkheid werd, want we hebben het helemaal zelf gedaan, maar toch

We liggen nu voor anker in de Indian River achter brug in de NASA causeway die naar het Kennedy Space Center loopt, dat op Cape Canaveral is gebouwd. We hebben uitzicht op de enorme loods waarin de, bemande of onbemande, raketten worden geassembleerd, die hier de ruimte in worden geschoten. Het is hier nu erg rustig, maar als er gelanceerd wordt heb je van hier een vrij uitzicht, en ligt het hier helemaal vol met boten met kijkers (of moet je die ook spotters noemen zoals bij luchthavens).

Morgen verder naar Rock Point en overmorgen (vrijdag) gaan we naar Vero Beach. Dit is de plaats waar ik ca. 10 jaar geleden een paar maal zakelijk ben geweest. We hebben een afspraak met een van de oude bekenden uit die tijd. Hij heeft voor ons geregeld dat we een ligplaats hebben bij de Vero Beach Yacht Club. Wordt vervolgd.

Michiel & Robert

Daytona Beach, Florida

 di, 13 nov 07 04:19
12 november 2007
 
Vandaag maakten we weer eens een beetje afstand naar onze bestemming in Ft. Lauderdale, waar we willen proberen om op 23 november aan te komen. We hadden de getijstroom lekker mee, de wind kwam ook van achteren, de Yankee uitgerold en we deden ondanks dat we drie beweegbare bruggen moesten passeren maar 6 uur over de 35 mijl naar Daytona Beach. Als je ooit hier in de buurt komt, sla die plaats dan maar over. Er is geen zak te doen. Alles is groot, groter en het grootst. Alles is ver weg en er is geen enkele ambiance. We vonden toch nog een kroeg (waarschijnlijk de enige in heel Daytona Beach) waar de eigenaresse ons vertelde dat je alleen naar Daytona Beach komt als je geinteresseerd bent in de Speedway track en/of in flaneren langs de boulevard aan het strand. Van ons kunnen die beide gestolen worden en we gingen na een forse wandeling, die tot niets leidde, weer terug aan boord, waar Robert mooie pannenkoeken heeft gebakken. Gelukkig barst het hier op onze ankerplaats van de internet verbindignen. Jullie krijgen dus een mooi bijgewerkte website met veel nieuwe foto’s en tekst. Morgen verder. En, ….het blijft voorlopig mooi weer!
 
Michiel en Robert

Toeristen in Florida

 di, 13 nov 07 04:06

11 november 2007

 

Aan het begin van de dag gingen we terug naar St. Augustine omdat we gisteren te laat waren om nog redelijk voor sluitingstijd de Alligator Farm te bezoeken. Vanochtend deden we dat wel en we verbaasden ons over 23 verschillende soorten van alligators en Krokodillen, allen familie van de Crocodilians. We kunnen nu alles na vertellen over het leven en welzijn van deze krokodillen, vooral dankzij de Rangers op de farm, die het publiek daar op een erg leuke manier over onderhielden. De aanleg en de presentatie van zo’n park kun je echt aan de Amerikanen overlaten. We bleven er twee en een half uur en dat was de moeite zeker waard. Een aanrader. ’s Middags waren we in het Fort Matanzas aan de Matanzas River. Hier leerden we dat in de geschiedenis van de USA niet alleen Engelsen, Fransen en ook een paar Hollanders een hoofdrol speelden, maar dat het op deze kust in de 17e eeuw vooral de Spanjaarden waren die de lakens uitdeelden. Lieverdjes waren het niet, want ze draaiden hun hand er niet voor om 500 Franse krijgsgevangenen af te slachten op deze locatie. Het Fort beheerste de toegang tot de, toen belangrijke, monding van de Matanzas River.

 

Tussendoor voeren we vandaag ook nog van St. Augustine naar onze ankerplaats vlak onder het Fort Matanzas. We hadden er nauwelijks tijd voor. Maar ja, het was weer prachtig weer. Veel zon en ’s middags een graadje of 26 in de zon.

Klusdag in St. Augustine

 di, 13 nov 07 03:51
10 november 2007

 

Vandaag werd een bijzondere dag. Het was schitterend weer. We waren al vroeg op onze ankerplaats in St. Augustine, dat schijnbaar een van de aardigste stadjes in Florida is en dat ons van veel kanten werd aanbevolen. We begonnen na het ankeren eerst met het wegwerken van een paar punten op de kluslijst. De drinkwaterpomp vertoonde kuren en we kochten voor de zekerheid in Jacksonville bij Westmarine een nieuwe. De kuren gingen niet over en Robert hield zich onledig met het vervangen van de vorige pomp (die er pas onderweg van IJsland naar Groenland was ingezet). Tegelijkertijd hield Michiel zich bezig met het, vooral tijdrovende, werkje van het reinigen en spoelen van de watermaker. Voor donker gingen we toch ook het stadje bekijken en eindigden die avond in de openlucht bar Mi Casa, midden in het historisch centrum van de stad. De avond werd vooral gedenkwaardig door het optreden van Michael Sweet, een troubadour met in zijn repertoire veel songs van Bob Dylan, maar ook veel eigen muzikale interpretaties van muziek van Rod Stewart. Hij boeide ons vooral met zijn eigen muzikale vertolking van Sailing. De man kon echt mooi zingen en je vraagt je af waarom zo iemand niet veel hoger op komt terwijl allerlei ander non-valeurs dat wel bereiken. Kortom wij hadden een leuke avond en morgen gaan we beslist nog even terug naar  St. Augustine

Pine Island Anchorage

 di, 13 nov 07 03:36

9 november 2007

 

Sinds Jacksonville zijn we in de staat van Florida. Vanaf hier wordt, als het goed is de ICW weer beter onderhouden en zouden we zonder alle problemen van het aan de grond lopen verder naar het Zuiden moeten kunnen varen. Voor de zekerheid zullen we de z.g. inlets, waar snel verzanding optreedt, zoveel mogelijk met hoog water blijven passeren. Het tij verschil is hier ca. 2 meter en het loont dus de moeite om de kritische plaatsen niet bij eb te willen passeren. Vandaag hadden we geen problemen op onze tocht van bijna 40 mijl motor zeilend onder grootzeil en yankee naar een prachtige ankerplaats in de luwte van het Pine Island aan de Tolomato River. We wilden vandaag eigenlijk naar St. Augustine, dat zo’n 12 mijl verderop ligt, maar de duisternis zou ons hebben ingehaald, dus dat doen we morgen. Van deze ankerplaats hadden we geen spijt en de beloofde muggen bleven (weer) weg.

 

Jacksonville, Florida

 vr, 09 nov 07 06:29

8 november 2007

Vannacht zijn we buitenom over de Atlantische oceaan van Savannah, Georgia naar Jacksonville, Florida, gevaren. Het was een voorspoedig ritje van 120 nautische mijlen, waarbij we een stevige wind van 4à 5 beaufort in de rug hadden. Boom in de Yankee, vol grootzeil, kotterfok ertussen tegen het slingeren, het leek wel of we in de passaat zeilden. Er was toch een belangrijk verschil. De golven kwamen met tussenpozen van 6-8 seconden in plaats van 25-30 seconden. Ook kwamen ze niet van achteren maar min of meer dwars. Het lopen en slapen aan boord werd daardoor wat lastig, maar het ging wel lekker hard.

We lagen 's ochtends om 10 uur al tussen de pieren van de St. Johns River en besloten om de 16 NM naar Jacksonville, ondanks dat het tij inmiddels, met ruim 3 knopen snelheid, tegen stond, toch ook maar af te leggen. Om drie uur 's middags maakten we onze lijntjes vast aan het party/winkel/restaurant/showpiece/muziek/etc-centrum "Jacksonville Landing".

De reden dat we de ICW verlieten lag er in, dat zowel South Carolina als Georgia geen budget hebben om de ICW te onderhouden, en we van verschillende kanten hadden gehoord dat we met onze diepgang veel problemen zouden krijgen in dit stuk. Daar kwam bij dat we allebei wel zin hadden om weer eens een lekker stukje te zeilen en we het uitzicht op de eindeloze moerasvelden nu zo langzamerhand wel voor gezien hielden. Welnu, dat is dus gelukt. Bij het aanlopen van de kust voor Jacksonville kregen we nog even een flinke bak wind over ons heen, maar de twee reefjes zaten er snel in en behalve het voordek bleef alles en iedereen droog. Eenmaal binnen de pieren, konden de zeilpakken al snel weer uit en onder de begeleiding van de US Navy, die op de VHF steeds maar weer vertelden, dat ze op zee oefen raketten aan het afschieten waren, kwamen we mooi voor "voor borreltijd" op onze landing.

Nog even terug naar Savannah, want behalve dat dit een mooie en interessante stad aan de Savannah River is, maakten we daar ook een paar mooie en gedenkwaardige momenten mee. Na onze aankomst en de verplichte wandeling door de stad (die we per bus deden) verorberden we eerst een pond garnalen de man met een slokje bier er bij. 's Avonds, op de kade boven onze steiger speelden en zongen twee negroïde Georgianen echte live blues muziek. De imitatie van Ray Charles', "Georgia on my mind" was, wat ons betreft, ongeëvenaard.

Het hoogtepunt in Savannah was echter het bezoek dat we gisteren aan boord kregen Van Jacques Kellermann Slotemaker samen met zijn zoon Derek. Zij waren 's ochtends heel vroeg uit Atlanta weggereden, met doel om ons te treffen. Wij waren meer dan vereerd met dit bezoek. Het werd (weer) een topdag. Mooi gelunched, bezoek aan de werf van Hinckley, rondrit door de stad, wandeling langs Bay Street, langs de waterfront, mooi diner aan het eind van de dag in de Boar's Head. En passant konden we eindelijk eens een keer mooi bijgepraat worden over het wel en wee van onze geliefde KNZ&RV in Muiden. Jacques en Derek, langs deze weg willen we jullie nogmaals bedanken voor de moeite die jullie deden om helemaal naar  ons toe te komen rijden. Wij hebben het een geweldig leuke dag gevonden en we genoten van jullie vriendschap.

Michiel en Robert

Savannah!

 di, 06 nov 07 00:51

5 november 2007

We zijn in Georgia! Vanochtend hebben we afgemeerd aan het city dock direct aan het waterfront van de oude stad van Savannah. Comfortabel en gezellig. We namen na een korte verkenning te voet, de gratis shuttle bus en reden de hele stad rond.  Savannah is een stad van de echte oude Amerikaanse aristocratie. De sfeer van de slavenhandel en van de katoenplantages straalt hier nog van alles af. We genoten vervolgens op een terrasje, met uitzicht op onze eigen boot, van een pond garnalen de man, overgoten met een pitcher Kilian's Red (de man) daarna snel naar het internet café om mail op te halen en om dit bericht te schrijven.

De dagen hiervoor toerden wij door de prachtige natuur van South Carolina. De ene anchorage was nog mooier dan de andere. We sliepen onder andere in de Tom Point Creek. Achter het enige groepje bomen dat we in de weide omgeving konden vinden. Dolfijnen om de boot en verder vooral stilte. Gisteren in de Wright River, vlak voor Savannah, was het niet anders, alleen geen enkele boom om achter te liggen. Maakt niet uit, Het was windstil. Tussen deze twee anchorages in waren we in Beaufort (spreek uit Bew-fort). Een anchorage op de stromende rivier, met ons anker stevig in de bodem. 's Avonds op de kant genoten van de zuidelijke sfeer in een van de kroegen van deze streek van de USA.

Gisteren hadden we trouwens een heel erg narrow escape. We staken een van de inlets (breed water dat op de oceaan uitkomt) over. Aan de oever, schijnbaar ver bij ons vandaan, waren drie vissers aan het trawlen. Verder geen scheepvaart in de buurt. Robert zat beneden een boekje te lezen en ik liet de boot even alleen op de auto-pilot om onze route voor die dag en de aanloop van Savannah uit te zoeken. Na een minuut of 5 ging ik weer aan dek. De eerste aanblik was één van de trawlende visboten (ja, met van die grote bomen ter weers zijden) op nog geen twee meter voor ons op tegengestelde koers. Een duik naar de stuurautomaat om die te ontkoppelen en vervolgens voeren we met het voorstag op de tuidraad van een van de trawlerbomen. We misten de boeg van de visser op nog geen meter! De tuidraad duwde ons opzij en even later waren we weer vrij, terwijl mijn hart nog stil stond. Ik lag inmiddels onder de sprayhood, omdat ik ervan overtuigd was dat de mast het niet zou redden. De schade bleef beperkt tot een gescheurde hoes van het voorzeil. Zonder geluk vaart niemand wel. Maar dit was te dicht bij. De les: nooit meer varen zonder iemand aan dek. Het blijft gevaarlijk. Vissers veranderen zo maar hun koers en varen binnen een paar minuten zo maar de andere kant op. Ze geven geen signaal en VHF hebben ze niet of die staat niet aan. Zo zie je maar weer. Ik heb de nacht erna slecht geslapen.

We hebben het nog steeds naar ons zin. Het incident met de visboot zijn we nog niet vergeten, maar de gevolgen zijn we wel kwijt.

Michiel en Robert

Georgetown, South Carolina

 do, 01 nov 07 14:49
Donderdag 1 november 2007
 
We liggen momenteel nog voor anker voor Georgetown. We staan op het punt om weer ons anker op te halen en verder te gaan naar het Zuiden. Eerst nog gebruik maken van het wifi netwerk dat we hier kunnen gebruiken om mail op te halen, telefoneren via Skype en de site updaten. We zijn hier twee dagen gebleven en daar hebben we geen spijt van.
 
Eerst nog even terug naar jl. zondag in Southport. We wilden daar inkopen doen, maar dat mislukte doordat we daar weer eens een zondag voor hadden gekozen en dan is in een gat als Southport echt alles dicht. De Wall Mart op 6 mijl afstand was ons een brug te ver. We maakten wel een mooie wandeling door dit historisch gezien aardige stadje en voeren ’s middags naar een heel mooie anchorage in een zijarm van de Little River. Dat had wel een paar voeten in de aarde, omdat we dat deden bij afgaand water en we een paar inlets (open doorgangen naar de oceaan) moesten passeren. Bij deze inlets is verzanding van de ICW een constant probleem en met laag water daar passeren is vragen om problemen. We zaten een paar keer goed vast, maar kwamen steeds weer op tijd los en vonden zoeken tussen het zand steeds weer een stukje water dat nog net diep genoeg was om weer verder te kunne varen en na de laatste hobbel (letterlijk) te hebben genomen arriveerden we met applaus van enige andere ICW gangers, die wel vroeg waren vertrokken, ook op de anchorage.
 
Maandag voeren we via een heel smalle passage in de ICW, de z.g. Rock Pile Section, langs het toeristen centrum, Grand Strand. De Rock Pile Section is zo smal dat er wordt geadviseerd om via VHF zeker te stellen dat er geen barge van de andere kant komt, want ruimte om uit te wijken is er eigenlijk niet. Wij zaten in een soort konvooi, dat zich vormde doordat iedereen op dezelfde bruggen moet wachten en alles ging goed. Het weer was ongeëvenaard mooi en de omgeving was prachtig. Sinds de passage van het koufront, moeten we er wel aan wennen dat het ’s ochtends vroeg, als de zon nog laag staat, heel koud is. Must op en handschoenen aan, maar na een paar uur loop je al weer in je poloshirt en korte broek. We eindigden die dag in Bucksport, een watersport centrum aan de Waccamaw River. Deze rivier is een van de mooiste delen van de ICW, met mangroves langs beide oevers, veel bomen en het gebied waar alligators in de mangroves zitten. We zagen wel een otter, maar van de aanwezigheid van alligators zien we tot nu toe alleen de bordjes waarop staat dat je ze niet moet voeren.
 
Dinsdagochtend in alle vroegte over de Waccamaw River naar Georgetown, wat een prachtige tocht werd. In Georgetown lag het MV Edamgracht, van de rederij Spliethof, bij de plaatselijke steel mill om scrap te lossen. We maakten kennis met de kapitein en de 2e stuurman, die we aan het einde van de middag troffen op een van de vele terrasjes aan de board walk van Georgetown. Later troffen we nog meer opvarenden van de Edamgracht, en later op de avond kregen we de uitnodiging om de volgende dag aan boord te komen om het schip te bekijken, met de bemanning samen aan boord te lunchen en om onze was te doen. Het werd een bijzondere dag. Kapitein Marko Habiecht, was een geweldige gastheer en we werden vrienden met bemanning en officieren van de Edamgracht.
 
S middag was er nog een aardige gebeurtenis, toen eerst de politie aan de gangway en later de US Coastguard via het water aan boord kwam. De aanleiding voor alle tralala, was de Pas de Deux, die we naast de Edamgracht hadden afgemeerd om vervolgens via een touwladder aan boord te klimmen. Je merkt dan pas echt hoe groot zo’n schip is. Zo maar langs een schip dat aan de kade licht kan echter niet zo maar, want dat vormt een lek in het security systeem en de overheidsdienaren kwamen polshoogte nemen. We wisten het allemaal uit te leggen en nadat de Coastguard onze paspoorten en de cruising license van de Pas de Deux had geïnspecteerd, wenste iedereen elkaar weer een prettige dag en konden wij weer terug op de Edamgracht en ging de Coastguard delegatie van drie man weer terug aar hun station.
 
’s Avonds vierden we met de bemanning van de Edamgracht Hallowe’en in de dezelfde kroeg waar we elkaar de dag er voor hadden ontmoet. We maakten veel foto’s, waarvan er een aantal in het album staat. We gaan zo ankerop, maar we zullen eerst nog ons dankjewel, in de vorm van een CD met de foto’s die we deze twee dagen op de Edamgracht en tijdens de Hallowe’en party maakten, overhandigen. Twee bijzondere dagen die nog wel een tijdje in ons geheugen zullen blijven.
 
We gaan weer op pad. Tot later.
 
Michiel en Robert
 
 

Het is eindelijk opgehouden met regenen

 zo, 28 okt 07 06:38

Southport, North Carolina
27 oktober 2007

Het verhaal van de afgelopen dagen gaat voornamelijk over regen. Langdurig, veel water, vrijwel onafgebroken en in zulke hoeveelheden dat we af en toe niet meer op gewoon zicht konden varen, maar binnen op de elektronische kaart moesten kijken of we niet buiten de (vaak smalle) vaargeul dreigden te raken. De oorzaak van al deze narigheid lag in twee gebieden met lage druk ten Zuiden en ten Westen van ons. Daartussen lag een lang gerekt gebied met de ICW als een soort middenstreep daar door heen. In dit gebied konden warme en koude fronten alles loslaten wat ze in zich hadden en omdat de hele situatie min of meer stationair werd, duurde het ook dagen voordat het een keer beter werd. Gelukkig werd het vandaag in de loop van de dag wel droog en voor de komende dagen wordt er weer veel zon voorspeld. We gaan daar ook weer een bak vol met wind bij krijgen, maar dat verschijnsel hebben we al een keer mee gemaakt en nu zijn we wel voor bereid. De wind komt uit het Noord Oosten en wij varen in een kanaal, dus wind mee en weinig golven. Met een paar voorzeiltjes omhoog zal nu toch waarachtig de motor af en toe eens een paar uurtjes uit kunnen.

Donderdag vertrokken we na een wandeling, in de regen, uit Oriental en staken we de (nu windstille) Neuse Rivier over. Via kreken, met purpoises (een klein soort dolfijnen) rond de boot kwamen we uiteindelijk voor Beaufort terecht. In de rivier ontstond een heel onduidelijke situatie door een wel aanwezige baggerschuit en niet aanwezige betonning. Drie schepen voor ons liepen met een de sterke getijstroom en vallend water op een zandplaat waar helemaal geen water meer stond. Wij raakten ook de bodem, maar grepen net op tijd zelf in. We probeerden hulp te geven, maar twee schepen zaten te hoog om er bij te komen. Op een 50 voet vd Stadt yawl uit Dartmouth, MD zat een oudere man alleen aan boord een beetje hulpeloos te kijken. Hij stak net zo als de PdD ook 7 voet diep en hem konden we tot op een meter of 6 benaderen. We boden aan dat hij ons een dunne lijn zou toewerpen om een zwaardere tros over te kunnen trekken om hem er af te slepen. Met alleen een bos touw gooi je echter geen zes meter ver en de man wist kennelijk niet hoe je wel een lijn moest gooien en wij moesten tegen de wind in gooien. In afwachting van wat er verder zou gebeuren bleven we maar stand-by. Opeens kwam een van de drie, een motorcat uit Texas los en die wist wel dicht bij te komen en een lijn over te brengen. Hij trok de tweemaster er gemakkelijk af, maar het derde schip een 29 voeter uit New Jersey bleef ondanks een gebroken sleeplijn moervast zitten. Ondertussen was de TOW-USA service met een grote super RIB ook ter plaatse en die trok de jonge kerel met zijn 29 voet er zo af. Vervolgens ging ieder weer zijns weegs, nadat wij het aanbod, om in Beaufort een biertje te komen drinken voor de hulp, hadden afgeslagen. Wij gingen verder om te gaan ankeren in de Spooner Creek aan de Bogue Sound net voorbij Morehead city. Nadat we daar een prachtige ankerplaats hadden gevonden tussen de prachtige huizen rond de kreek, kwam ook de 29 voeter uit NJ daar binnen. Hij had eigenlijk niet zo goed geweten, waar hij zou gaan slapen en was maar achter ons aan gevaren. We nodigden hem uit voor een biertje op de PdD en voor zijn verhaal. Hij bleek een jonge avonturier uit Brazilië te zijn. Hij had z'n vriendin van de hand gedaan, had een boot gekocht en is op weg naar de Cariben om daar als liveaboard duikinstructeur te worden. Hij heet Gustavo, bleek een aardige vent te zijn, die ook wel e.e.a. van varen en duiken af wist. We zullen hem vast nog wel eens ons pad zien kruisen. Ondertussen regende het de hele dag (hard).

Donderdag via de lagoons die hier vlak achter het strand liggen voeren we ondanks de teilen met water die vanuit de hemel steeds over ons werden uit gegoten naar een ankerplaats in de Topsail Sound. Een verbindingswater tussen het strand en de lagoon, waar het wel hard stroomt, maar we lagen er perfect. Een inspirerende plek, maar vanwege de plensregen, die niet op hield, konden we niet eens een foto maken.

Vandaag begon weer druilerig. Onze zeilpakken dropen nog van het water, maar zo waar rond het middaguur werd het droog en konden we langzaamaan de boel een beetje laten opdrogen. Overigens heeft de boot nergens gelekt (de laatste lekjes hadden we net op tijd gedicht). We kwamen langs een paar z.g. inlets waar het beestachtig hard stroomde en waar de waterdiepte ook  meermalen een probleem was. Bij deze inlets is er een open verbinding met de oceaan, waardoor de invloed van eb en vloed zich ten volle laat gelden. De inlets zijn vaak niet bevaarbaar, maar daar trekt het getij zich niets van aan. Je leest de waarschuwingen voor sterke stroom en verzanding wel in de pilot, maar als het zich werkelijk aandient word je toch verrast. We raakten een paar maal de bodem, maar steeds zonder nare gevolgen. We zagen wel een grote barge met duwboot en al, die zich dwars in de vaargeul volkomen had vastgewerkt en waar alle Southbound verkeer (er gaat bijna niemand Northbound) voorzichtig, met veel gepraat op de VHF, om heen moest manoeuvreren. Uiteindelijk voeren we door de Snows Cut, een smalle verbinding tussen de Myrtle Grove Sound en de brede Cape Fear River, naar Southport, vlak bij de monding van de rivier in de oceaan. We liggen hier in de marina, omdat we weer eens uitgebreid willen douchen, internetten en gewoon de toerist uithangen. Dat doen we morgen. Tot dan.

Michiel en Robert

We zijn in Oriental, North Carolina

 do, 25 okt 07 05:37
Woensdag 24 oktober 2007
 
Gisteren (dinsdag) haalden we ons anker in Broad Creek vroeg uit de grond, want die dag zou het nog heel mooi weer zijn. Morgen begint een periode van veel overtrekkende fronten, warme fronten doorgaans gevolgd door koufronten, die samenhangen met lage druk zowel ten zuiden als ten Westen van ons. Het Hoog is vandaag nog bij ons en vertrekt daarna naar de oceaan ten Oosten van ons. Ergo, vandaag even wat mijlen maken nu het zo gunstig is. Het werd eigenlijk een doodsaaie dag, want we zagen voornamelijk water. Op de Albemarle Sound zie je als je in het midden bent, geen oevers. De aansluitende Alligator River is ook heel breed en het Alligator River – Pungo River Canal is 21 mijl rechtdoor, weliswaar met heel mooie oevers, maar vooral veel van hetzelfde. We zeiden het geloof ik al eerder het is net als de hele USA, alles is groter, langer en meer, meer, meer. Halverwege het kanaal was volgens de pilot van Skipper Bob het Fairfield Canal met de mogelijkheid om te ankeren dan wel langs de oever te liggen in 8 -10 voet diep water. Helaas, het Fairfield Canal is tegenwoordig minder dan een baggersloot, waar, zelfs voor dat je er in bent, minder dan 1 meter water in staat. Ankeren in het Kanaal is geen optie, dus dat werd doorvaren na zonsondergang naar de eerstvolgende ankerplaats in een kreek aan de Pungo River. Begeleid door de bijna volle maan, vonden we een prachtig beschutte ankerplaats tussen een hele vloot andere ICW-gangers op weg naar Florida. Na een biertje en een kaasfondue keken we tevreden terug op een ontspannen dag waarin we toch nog 60 mijl, geheel op de motor, de goede kant op gingen.
 
Vandaag werd onze bestemming Oriental aan de Neuse River, nog altijd in North Carolina. De weersverandering liet zich meteen ’s ochtends merken met een enorme plensbui. Dat was meteen de test om te zien of de achterkooi niet meer lekte en die test slaagde. Verder werd het een rare dag. Het was warm, het regende (af en toe) heel hard, we kregen een paar klappen onweer, soms konden we door de regen geen 100 meter voor ons uit kijken en de wind was tegen. Toch probeerden we te motorzeilen, met wisselend succes. Eenmaal op de Neuse River ging de motor uit, en konden we, op breed water, weliswaar hoog aan de wind, mooi zeilen. Dat duurde een uurtje, want daarna gingen we overstag en maakten direct kennis met de slechte reputatie van de Neuse River. Hoge, korte en steile golven recht op de boeg van de Pas de Deux. Het leek wel een kermis attractie. Motoren was geen optie. We zagen een yank dat doen en die ging alleen maar achteruit. Ondertussen was de wind toegenomen tot, in de vlagen af en toe 28 knopen. Het werd dus echt zeilen, maar zonder veel gang. Om niet weer na zonsondergang binnen te komen in een onbekende haven ging toch ook de motor er bij. Waarschijnlijk door het geram in de golven brak het lijntje waarmee het anker op de rol geborgd wordt en dat ging met complete ketting en tros overboord. Gelukkig merkten we het meteen en wisten we de boot te stoppen voor dat het anker hapte. Uiteindelijk lagen we midden in deze natte kermisattractie stevig voor anker. Het weer binnenhalen was een, voornamelijk erg nat, klusje, maar dat lukte relatief vlot. Uiteindelijk liepen we bijna twee uur later dan gepland, de haven Oriental aan. We waren moe, maar wel voldaan en we trakteerden onszelf op mooie ribs in het, in de pilot speciaal aanbevolen, Marina restaurant. Morgen gaan we het stadje wel een keer bekijken. Gelukkig is er ook Wifi en kunnen we de site updaten. Skypen gaat ook wel maar in Nederland slapen jullie allemaal al. Welterusten. Tot morgen.
 
Michiel en Robert

Norfolk en de ICW

 di, 23 okt 07 17:07
18 oktober 2007 (donderdag)

Vandaag zijn we in Norfolk aangekomen. We voeren langs de Marine basis bij Sewell's Point en hadden een onbelemmerd uitzicht op het hele assortiment, vliegdekschepen, kruisers, jagers, onderzeeboten en veel andere marine vaartuigen waarvan we de functies alleen maar kunnen  proberen te raden. We kwamen binnen over de (historisch belangrijke) James River. We gingen eerst op de Noordelijke oever diesel olie tanken bij Newport News. Dat ging gepaard met een enorme regenbui, die ons en alles om ons heen compleet doorweekte. Volgens de bediende aan de brandstofkade, de eerste regen sinds 10 weken. Het zal wel, maar wij hadden er mooi last van. Via de Elizabeth River voeren we verder Norfolk in. De stad heeft een indrukwekkende skyline. Later ontdekten we dat Norfolk, weliswaar niet groot, maar wel heel interessant en zeer de moeite waard, is. Het centrum van de stad werd in de laatste 10 jaar helemaal herbouwd en daar zijn ze nog steeds mee bezig. Het resultaat is een mooie, schone, goed aangelegde en gezellige stad. Het centrum is direct aan het waterfront. Hoe kan het ook anders in een stad die zo'n grote maritieme geschiedenis en traditie kent. Wij meerden af in de Watersite Marina, direct aan Waterside Market, het uitgaanscentrum van Norfolk. We vierden onze aankomst bij deze mijlpaal met crabcakes en bread-pudding in een restaurant in de hoofdstraat. Later kwamen we er achter, dat we daarmee meteen een van de beste restaurants en hun niet te versmaden specialiteiten hadden gekozen.

Zelf kende ik Norfolk wel enigszins omdat ik er een jaar of 10 geleden twee maal was in verband met de acquisitie van een USA bloembollen bedrijf. Via wat omwegen kwam ik achter het telefoonnummer van Todd Townsend, de man met wie ik toen veel samenwerkte, en kreeg hem ook te pakken. We spraken af dat we elkaar aan het einde van de volgende dag zouden ontmoeten om een biertje samen te drinken (dat werden er meer dan één).

19 oktober 2007 (vrijdag)

Op de vrijdagochtend werden we min of meer de Marina uitgejaagd. We vonden dat niet zo erg, want het personeel was onvriendelijk, niet behulpzaam en bovenal niet gastvrij, bovendien was er aan de overkant van de rivier bij Plymouth een heel goede ankerplaats, die niks kost. Deze dag werd onze toeristische dag met bezoeken aan het Maritieme centrum Nautico (zeer indrukwekkend) en het pal daarnaast afgemeerde slagschip USS Wisconsin (nog indrukwekkender). Het schip is open voor het publiek en tekst en uitleg worden aan boord gegeven door vrijwilligers, allemaal veteranen uit de US Navy met een actieve staat van dienst achter zich. Een van de mooie dingen in de geheel vernieuwde stad is het McArthur winkelcentrum. Een shopping mall van een allure zoals wij allebei nog niet eerder had gezien.  Het is een prachtig ingerichte en van alle gemakken voorziene, winkelgalerij, die het midden houdt tussen een warenhuis en een uitgangscentrum. Feitelijk heeft het die beide functies ook. We liepen er een paar uur rond, dronken een biertje in een van de kroegen, keken onze ogen uit, gingen op en neer met de glazen liften, lieten ons op de roltrappen omhoog en weer omlaag vervoeren en verbaasden ons. Precies volgens afspraak, ontmoette Todd Townsend ons aan het waterfront  en nam ons mee naar de, volgens hem, beste kroeg van Norfolk. Dat werd old times revisited. Al pratend haalden we onze herinneringen op. Wat mij opvalt dat als je weer terug in elkaar's gezelschap bent, dat allerlei details, die je al lang vergeten was, weer terug komen in je geheugen. Na alle nachos en biertjes kwam ik er, terug aan boord,nog wel toe om de foto's op het internet te zetten. Daarna rolden we zo ons bed in. Aan het schrijven van dit verhaal kwam ik, na deze avond, niet meer toe.

20 oktober 2007 (zaterdag)

Dit weekend zou er in Norfolk, aan het waterfront het Virginia Wine Festival worden gehouden. Wij besloten om de PdD eerst naar Great Bridge 12 NM naar het zuiden te brengen, omdat we daar een goede kade met een steiger zouden hebben om de volgende dag onze klusdag te hebben. We namen een taxi naar het wijnfestiva, maar dat werd een teleurstelling. De taxi was duur, de toegang  voor het wijnfestival was nog duurder, bovendien was het afgelopen om 1800 uur en wij stonden op borreltijd om 1700 uur voor de poort. Wij verkozen een andere manier van vertier en gingen weer naar de McArthur shopping Mall, waar het nog drukker was dan daags tevoren. We verzeilden aan het einde van de dag in een Irish Pub, waar we een zeer divers gezelschap aan troffen. Waar het allemaal over ging hebben we niet helemaal begrepen, maar ongeveer iedereen in de kroeg wilde met ons praten en we hadden een heel leuke avond met leuke mensen van wie we nu de telefoonnummers en e-mail adressen hebben. Terug aan boord hebben we een mooie zelf gemaakte hamburger opgegeten en ons weer verbaasd over de veelzijdigheid van dit land en in het bijzonder van deze stad.

21 oktober 2007 (zondag)

Klusdag, tevens schoonmaak- en opruimdag. Het was uitzonderlijk mooi weer en we hadden een lange lijst gemaakt van dingen die we wilden doen. Dat is voor een deel ook gelukt. De zonnepanelen doen het weer. Het lek boven mijn kooi in de achterhut is (hopelijk) opgeheven. De kuip is weer schoon. De R/G navigatielantaarn voorop  doet het weer, maar het lijstje is nog steeds lang. We hebben nog een lange ICW voor ons. Todd had zijn familie toch kunnen overhalen om met vrouw en kind naar de boot te komen. Dat werd een rondleiding aan boord. Voor ons en voor hen leuk. Een gezellig samenzijn op het grasveld voor de boot. Uiteindelijk een uitnodiging om bij hen te komen eten, inclusief douche en een machine voor onze vuile was. Het werd een heel leuke avond, waarop Todd toonde dat op de BBQ klaargemaakt vlees wel degelijk heel lekker kan zijn. Hij is niet voor niks kampioen BBQ-en bij hem in de buurt. Robert leerde dat Hershey chocolade saus niet te versmaden is op vanille ijs (kant en klare Dame Blanche!) en zo'n fles komt dus na de eerstvolgende winkel aan boord.

22 oktober 2007 (maandag)

Vandaag namen we afscheid van Norfolk met de beste herinneringen. Om 10.00 ging de brug van Great Bridge voor ons open en gingen we daadwerkelijk, voor onze eerste 44 mijlen, de ICW op. De ICW is inderdaad prachtig qua natuur, maar het is wel veel van hetzelfde. Zoals alles in de USA: groot, veel en lang. Het was schitterend weer. Een matige Zuidenwind en veel zon maakten het een zeer aangename dag. Zeilen op de ICW, kan alleen maar op de grote open stukken water (in de vaargeul!!!), maar met tegenwind gaat dat niet. Vlak voor het donker werd om 18.30 EDT lieten we ons anker vallen in een zijkreek van de North River, de Broad Creek. De natuur is weer schitterend en onze moeite om door te varen voorbij de ankerplaatsen waar de meeste andere ICW gangers voor anker gingen, werd beloond. We hebben de kreek voor onszelf en we liggen prachtig beschermd. Morgen steken we de Albemarle Sound over (een van de grote stukken open water). Waar we aan het einde van de dag terecht komen weten we nog niet, maar als het weer zo'n mooi plekje is als vandaag, dan is het ons goed.

Michiel en Robert