Zwarte Zee (Oost)

De Poti Yacht Club

 za, 23 jun 12 09:57
Positie bij de Poti Yacht Club
42 gr 09,2' Noord en 041 gr 39,3' Oost
(de meest oostelijke positie van deze reis. Verder Oostelijk is de PdD nog niet geweest)

overgenomen uit her dagboek van Hans Beyer:

Donderdag    21 juni 2012   32 mijl van Batumi naar Poti

Klaren uit voor Georgïe en gaan op weg naar Poti, ook Georgïe overigens. Gaan weer op de foto en krijgen weer een indrukwekkend stempel in onze paspoorten. Waar al die poppenkast voor nodig is heb ik nog niet kunnen ontdekken. Na aanvankelijk geen wind krijgen we zomaar een heerlijke zeildag cadeau. Mooie wind, prettige koers en snelheid. Zalig. We worden al weer ingeklaard, zonder foto deze keer. Wel weer een heel regiment politie en wat have you. Poti heeft een echte jacht club, met wel ons meegerekend 5 jachten en wat motorboten, althans dat zijn de grootse`plannen. Er zijn gemakken, heel behoorlijk. Er is een douche verbonden aan de sportschool. Corien kan pas later. Eerst moeten de atleten. We denken voor 5 USD een douche abonnement voor ons vieren gekocht te hebben. Dat leek mij na de aanvankelijke USD 5 voor één keer douchen een redelijk compromis. Eten bij de jachtclub. Het lijkt er op of het een gewild plekje is voor de Potiërs.  Het is druk.
Krijgen na veel gebaren en een fles wijn en de bijbehorende vier glazen. Eten pizza en hebben het genoeglijk. Praten al wat over de grote sprong voorwaarts naar Jalta.

Michiel heeft een mooi wachtsysteem in elkaar gezet. Iedereen zit met iedereen op wacht en iedereen slaapt in principe elk etmaal één keer zes uur achter elkaar. Het heet een Zweeds systeem te zijn. Twee keer per etmaal zijn we allemaal tegelijk wakker en ontbijten of eten we.
Wie had nou ooit kunnen bevroeden dat ik de langste dag van enig jaar in Poti, Georgïe zou doorbrengen.

Vrijdag   22 juni 2912    Poti

Poti is ook een echte oliehaven, hoewel we gisteren tijdens het eten twee middelgrote dozenboten de nauwe bocht zagen nemen. Giga in deze omgeving en knap stuurmanswerk die bocht. Wel met sleepboot hulp.
Maken aan de hand van de planning van Michiel een maaltijd schema en aan de hand daarvan en boodschappenlijstje. Het lukt allemaal. Met de taxi naar een internet café en vervolgens de haven. Eten een boterhammetje en drinken heerlijke yoghurtdrank, die smaakt als echte ouderwetse karnemelk. Dat was na de troebel gootwater koffie van van morgen wel een traktatie. Gaan nog twee flessen halen. Moeten toch nog een brood scoren, we hebben iets te weing ingekocht.

Hans Beyer

Welcome to Georgia!

 za, 23 jun 12 09:54
positie in Batumi 41 gr 39,2' Noord en 041 gr 38,6' Oost
NB de breedte graad en de Lengte graad zijn nagenoeg gelijk!

Onderstaand verslag overgenomen uit het dagboek van Hans Beyer

Dinsdag   19 juni 2012   30,75 mijl  Hopa naar Batumi

We hebben een prachtig uitzicht op de eeuwige sneeuw van de Kackar mountans. Tegen negen uur verlaten we de haven van Hopa op weg naar Batumi. Geen wind althans tegen en zo weinig dat je niet kan varen. De vier Argonauten op weg naar het land van het Gulden Vlies, een totaal andere cultuur. Allereerst moeten we de officials tevreden stellen door  twaalf mijl in een rechte koerslijn te varen om Turkije te verlaten. Vervolgens weer twaalf mijl terug op een andere koers om Georgïe formeel binnen te komen. Zo varen we 10 mijl om op 20 mijl direct. Dat is best veel.
Hebben zo‚n zes mijl uit de kust veelvuldig contact op kanaal 16 met de Coast Guard. Dat levert niet altijd de juiste resultaten op. Na enige tijd komt er op volle snelheid een wit vaartuig op ons afstuiven. Dat is de Coast Guard.. Stop engine. Welcome in Georgia. Michiel voert het woord en wijst op de scheepsnaam, z‚n eigennaam etc. De kapitein van het CG vessel is een soort zeerover. Met brede arm gebaren, nadat is vastgesteld dat we met één vrouw en drie mannen zijn, mogen we doorvaren.

De witte Coast Guard boot blijft aan bakboord achterlijker dan dwars met ons meevaren. Vluchten kan niet meer. Hebben contact met de haven en mogen ook van deze instantie doorvaren naar de jachthaven. Daar staat een compleet ontvangstcomité van politie, havenmeester en douane klaar staat.  Michiel krijgt eerst van de haven meneer, die later van alles voor ons zal regelen, op zijn flikker waarom hij de haven niet heeft gecontact. Daar krijgt de CG radiomevrouw de schuld van. Zij is er tenslotte niet, wel zo makkelijk. Iedereen krijgt een hand en Welcome in Geogia. Vervolgens worden onze paspoorten en wijzelf gefotografeerd en krijgen van een aardige politievrouw ons paspoort met en stempel op de allerlaatste bladzijde een stempel. Al weer met een Welcome in Georgia.
Liggen uiteindelijk op dezelfde plaats als de opstellers van de pilot. Zie foto op bladzijde 119 (...van de Zware Zee pilot). We lopen wat in de rondte. Vinden een ATM. Corien trekt 500 Lari's uit de muur. Ook hier werkt het. Het is overigens een veel Europeser land dan de noordkust van Turkije, al was het maar dat je heerlijke koffie kunt krijgen. Corien nodigt ons allemaal uit eten. Ze heeft een prima plek gevonden,op de eerste verdieping met uitzicht op de baai.
We bestellen van alles en eten te veel maar wel heel lekker. De bediening schenkt de helft van de wijn in Jan z‚n kruis maar dat is een kleinigheid. Het restaurant heeft overigens geen WC voor zijn gasten. Dat kan op straat waar een keurige faciliteit is, wel betalen, voor alle etablissementen. We dwalen wat door de oude stad en lopen een prachtig mislukt Hollywood decor binnen en op een prettige binnenplaats drinken we heerlijke koffie. Dit etablissement heeft wel een WC voorziening en wat voor één. De volgende dag blijkt dat de hele stad in een soort retro stijl wordt opgeknapt. Wansmakelijk! Ze richten op toeristische ontwikkeling voor de Golf regio
Corien en Michiel hebben een uitje geregeld met de havenmeester. Naar het klooster Sabema en naar de botanische tuin. Dat gaat best lukken.

Woensdag  20 juni 2012 Batumi

Ik ben vroeg wakker en zie rond zes uur een man wat mistroostig de ladder opklimmen van zijn project, een enorme motorboot die volgens Michiel op de bodem heeft gelegen. Langzaam zie ik hem hoger klimmen en uiteindelijk met nog verder afgezakte schouders in de stuurhut verdwijnen. Het is ook wel een project.
We ontbijten aan boord en trekken vanwege het bezoek aan de monastry  lange broeken aan. Jan leent er een van mij. Corien zorgt voor bedekte schouders. Rond 10.00 uur is de havenmeester er met een Opel jeep om naar het hoog gelegen klooster te rijden over wat echt een slechte weg is. Het is behalve het uitzicht een desillusie. Er wordt een geheel nieuwe klokkentoren en kerk gebouwd. Weer retro. Het nabij gelegen, wel oude, vrouwenklooster is niet toegankelijk, ook niet voor Corien. Retour en naar de prachtige botanische tuin die prachtig in de kustbergen is aangelegd. Lopen en kijken. Ik neem speciaal een foto van de Camera Lantarna. Vind ik een leuke plant voor onze tuin.  Deels worden we door de immense tuin gereden en deels lopen we.

Na afloop worden we gedropt bij een fantastisch café  met echt heerlijke koffie en een mooie club sandwich met lekkere zalm. Als of je in een oud Weens café bent. We zitten in  een prettige temperatuur buiten en maken allemaal ons eigen verhaaltje bij de langskomende mensen. Waar gaat de  zwarte krullenbol heen met de vier vrouwen die er allemaal anders uitzien en van zeer verschillende bouwjaren zijn. In een Renault terwijl hij daar voor in een rode polo alsmaar in en uit een Mercedes stapte. Je ziet hier overal de vlag van Adjara een autonome republiek binnen Georgïe. De vlag is een kruising van de Georgische vlag, de Maas vlag en de Griekse vlag. Uit de reclames is op te maken dat de Georgiërs vinden dat ze bij Europa horen. Bij het Georgische Constitutionele Hof hangt naast de Georgische vlag een blauwe Europese met de sterren cirkel. Curieus.
Wat betreft het aantal hotels kan naar mijn mening van een echte varkens cyclus gesproken worden. Gek is dat er wel een jachthaven is maar verder geen enkele voorziening. Black Sea magic denk ik.
Nadat we aan boord  gegeten hebben, lopen we de stad in voor het kunstwerk van Batumi. Een man en een vrouw opgebouwd uit horizontale vlakken. Beide staan op een ronddraaiend plateau, dat op zich weer op een excentriek staat. Op één plek zijn ze geheel „verstrengeld‰ en dan draaien ze weer uit elkaar. Lopen veder langs een prachtige waterpartij. Eindelijk iets echt moois. Hoog in de donkere hemel houdt Medea het Gulden vlies vast.
Wel een booming town maar met veel kitsch. Drinken nog wat bij het terras met de mooie plee. Er komen Russen naast ons zitten. Het is op zich geen prettig gezelschap en wij vertrekken. De Russen waren voor mij een versterking van het gevoel dat er veel fout geld in Batumi van kleur verandert.

Hans Beyer

Hopa, onze laatste haven in Turkije

 vr, 22 jun 12 13:41

Hopa, 18 juni 2012

41 gr 24,4' Noord en 041 gr 25,7' Oost

Zojuist ben ik uit de mallemolen van de uitklaring van Turkije gekomen. Gisteren bij onze aankomst in Hopa kreeg ik uitgebreide instructies (ook een verhaal op zich) hoe we dat moesten doen. Vanochtend eerst stempels halen op ons Transit log bij de havenmeester. Dat kostte twee uur. Doordat ik naar het verkeerde gebouw was gestuurd/gelopen, had ik wel het geluk dat ik van een schijnbaar hoge haven authoriteit (de enige die ik vandaag Engels heb horen spreken) een adjudant met zijn auto mee kreeg. De havenmeester heeft een uur in het transitlog zitten bladeren en ook een vol uur zitten bellen. Daarna was het "no problem" en na een glaasje Turkse thee konden we naar de grenspolitie. Dat ging fout, want de adjudant bracht mij eerst naar de douane. De dienst doende douane ambtenaar zat weer een uur in mijn transitlog te bladeren, totdat de politie mij in de gaten kreeg en duidelijk maakte dat ik eerst met hen mee moest. Daar gingen twee allervriendelijkste politie agenten weer een uur zitten bellen. Ondertussen kreeg ik in de gaten dat ze in dat kantoor Wifi hadden en ik kreeg de code, dus ik kon me bezig houden met de analyse van de weerberichten en de weer situate  op lange termijn op mijn androïd telefoon. Toen moest het stempel van de Pas de Deux op hun document, maar dat lag aan boord. Gelukkig was mijn handtekening ook voldoende. Daarna de douane. Eerst weer thee. Maar hij wilde wel mijn stempel zien. Dus in de auto van de adjudant naar de boot. Stempel halen. En "low and behold", de PdD was uitgeklaard. Net terug komt de tankauto met Corien, Jan, Hans en 60 liter mazot (=diesel) aanrijden. We kunnen er weer tegen. Het was vandaag heel slecht weer met veel wind, regen en een gigantische swell buiten de haven. Geen weer om te varen. Niks verloren dus. En nog een mooie rondgang door Hopa gemaakt, dat aanvankelijk niks bezienswaardigs leek te hebben, maar als je twee km langs de kustweg naar het Zuiden liep, lag daar het echte centrum met veel kleine winkeltjes, terrasjes, nauwe straatjes en veel volk op straat. Als afscheid van Turkije kochten we in de plaatselijke patisserie, echt Turks Baklava gebak voor het toetje van vanavond, na het hoofd gerecht dat uit verse zalm bestaat.

Morgen verlaten we de Territoriale wateren van Turkije, naar Georgië, niet een klein beetje spannend, maar wel heel spannend!

Michiel

Ons laatste verslag eindigde met ons vertrek uit de smerige industrie haven van Trabzon. Vandaar voeren we eerst 37,35 NM naar de alleraardigste vissershaven Rize. Een grote havenkom, met langs de oevers tientallen vissershuisjes, keurig onderhouden en goed georganiseerd. In het midden van de haven kun je ankeren. Net toen we het anker aan het klaar maken waren, werd er vanaf een werfje naast de ingang van de haven naar ons gefloten en gebaard, dat we bij hen langszij konden komen. De joviale werfbaas, Sam, was niets te veel om het ons naar de zin te maken. We kregen alles, wal stroom, wifi, thee bij hem op de werf, gebruik van zijn douche en veel vriendschap en gezelligheid. Weer een voorbeeld van de Turkse gastvrijheid, die geen eind lijkt te kennen. We lagen vorstelijk langs zijn eigen visboot en omdat het water van de haven heel schoon was konden met steun van de wal stroom, onze eigen watermaker aan het werk zetten en twee propvolle watertanks maken. Sam was een voorbeeld van een echte Turkse self-made-man. Hij is alles tegelijk. scheepsbouwer, scheepsmotoren onderhoud, visser, houder van een stal vol jonge kalveren direct achter de werf en waarschijnlijk nog een aantal andere bezigheden, die we niet ontdekt hebben. Hij is het voorbeeld van het soort mensen dat het zo leuk maakt om langs deze kust van Turkije te varen, waar je, jammer genoeg, vrijwel geen andere zeilers tegenkomt. Die hebben allemaal ongelijk. De paar zeilers die hier wel varen, weten waarom.

Onze positie in Rize 41 gr 01,9' Noord en 040 gr 31,0' Oost

Voordat we in Hopa konden uitklaren moesten we op zondag 17 juni (de dag waarop het Ned elftal uit het EK, in Oekraïne, werd geknikkerd) nog 49,09 NM naar Hopa. Het werd een rare tocht, waarin we aanvankelijk begonnen met een lekkere NW 3 die ons onder zeil lekker op weg leek te zullen brengen. Niets daarvan. De wind viel weg en kwam die dag niet meer terug. Maar, doordat het de afgelopen dagen ten W van ons steeds hard is blijven waaien, stond er een enorme swell, die zich van West naar Oost over de volle lengte van 650 NM Zwarte Zee kan opbouwen. Een swell die vergelijkbaar is, met wat je ook op de Atlantische Oceaan kan vinden. Golven van 4 meter hoog zijn geen uitzondering. Ze zijn echter wel korter en dus steiler. Zonder wind maakt dat het leven aan boord toch minder gemakkelijk. Onze binnenkomst in Hopa ging heel gemakkelijk, we vonden een mooie plaats helemaal achterin de vissershaven, heerlijk rustig. Totdat op maandag ochtend vroeg zich in Hopa enige honderden grote vrachtwagens met opleggers met drie assen gaan verzamelen. Zij wachten allemaal op de in/uit klaringspapieren van hun agent. De grens met Georgië ligt 12 km verderop. Hopa is de laatste/eerste douanepost bij de grens. De nieuwe snelweg langs de Noordkust van Turkije heeft het maritieme vrachtvervoer vrijwel geheel vervangen. Een prachtig aangelegde weg, maar wel veel vrachtwagens op het haventerrein naast onze boot. Wonderlijk genoeg waren er op maandagavond vlak voor de zonsondergang nog maar een paar van over.

Corien, Hans, Jan en Michiel

We zijn met z'n vieren aan boord

 zo, 17 jun 12 22:26
Trabzon, 15 juni 2012

Vertrokken uit Tirebolu om 07:15 uur
log 45,46 NM in 8 uur en 55 minuten
positie in Trabzon: 41 gr 00,1' Noord en 039 gr 40,7' Oost

Vanavond landde Corien, de echtgenote van Hans, precies volgens haar vluchtschema om 19:45 op het vliegveld van Trabzon. Wij zijn nu met zijn vieren en met deze bezetting willen we tot en met onze aankomst in de Ukraine varen. Een beman-/vrouwing van vier, vergt enige aanpassing in de indeling en de leefomstandigheden aan boord. Maar het is eerder gedaan en we hebben tenslotte vier comfortable kooien aan boord. Het blijft uiterst onzeker of we over een paar dagen wel naar Sochi in de Russische Federatie willen e/o kunnen. Vooralsnog is het liggeld van $ 1200 - $ 1400 voor vijf dagen liggen een ontmoediging. Voorts lijkt de kans dat we in de jachthaven mogen liggen klein.

Voor nu vieren we de aankomst van Corien aan boord op een van de dakterras restaurants in Trabzon aan het Meyhan plein in het midden van de stad.

Over de vaardag van Tirebolu naar Trabzon valt weinig wetenswaardigs te vertellen. Weer een dag zonder wind en dus saai. We vertrokken vroeg omdat we geen duidelijk idee hadden hoe we in Trabzon terecht zouden komen. De pilot gaf weliswaar aan dat we aan de kade van de Coastguard zouden kunnen liggen, maar dat is in een militair bewaakt deel van de haven, dus no-go area.. De grote commerciële haven heeft niets waar je een zeiljacht kunt vast maken en de plaatselijke marina is gesloten, is ernstig in verval en weert bezoekende jachten aktief. Het werd een avontuur, waarbij de ene partij in het Engels probeert om de Turken te begrijpen en de andere partij helemaal niet wil begrijpen waarom wij in Trabzon zijn. Uiteindelijk komen we er uit doordat een van de burgers bij de kustwacht goed Engels spreekt en de voorman, die het laden van schroot regelt, iets verder op aan de kade waar we liggen, het goed vindt dat we in het kleinere basin van de grote haven blijven liggen. Uitindelijk is iedereen weer aardig en komen we met elkaar tot een oplossig. Maar we liggen nu in het havengebied (free zone) en we mogen er alleen met z.g. surpasses in en uit. Gedoe, maar het komt goed. Trabzon zelf is leuk, moderne bruisende stad. Een enorm plein in het midden als een soort centre of the universe. Terrassen, turkse thee huizen, restaurants, winkels rondom. We willen ook nog een wasje doen en zoeken de laundry. We hebben wel een adres, maar hoe vindt je dat. Uiteindelijk spreekt Jan gewoon een voorbijgamger aan, drukt hem het papiertje met het adres onder zijn neus en, ja hij weet waar dat is. Hij brengt ons tot in de winkel, legt iets in het Turks uit. De Laundry man begrijpt het en we kunnen morgen om 4 uur ons wasgoed schoon, gedroogd en gevouwen komen ophalen.

We blijven hier niet lang. Daarvoor biedt onze ligpaats toch iets te weinig gerief. Er wordt op minder dan 100 m bij ons vandaan schroot geladen, dat met enorme vrachtwagens en veel stof en vuil, maar bovenal met veel lawaai, wordt gedaan. Het is wel vermeldenswaard dat we niet de enige tijn die in deze trabzon val zijn gelopen. Vlak voor ons ligt een 33 voeter uit Frankrijk, die we al eerder op zee hadden gezien. Een lotgenoot. Het is na de Zwitsers in Konakli Liman al de tweede zeilboot die we zien. We kunnen hun met enige raad bij staan, want wij hebben al een vaag idee wat hier wel en niet kan. Weinig dus. Wij gaan morgen gauw door naar Rize. Corien is aan boord. Onze business hier is gedaan.

Groet van Michiel, Hans en Jan en nu ook met Corien er bij.

Pas de Deux gaat dit jaar niet naar Rusland

 zo, 17 jun 12 18:48
"Onderstaand afschrift van een brief aan de Russische inklaringsagent
agent (Mr. Zhernovoy) en de commodore van de Sochi Yacht Club (Mr.
Alexeev), ontvangen van de Pas de Deux".

Dear Mr. Alexeev, Dear Mr. Zhernovoy

After careful considerations and deliberations with the crew, I have made
the decision not to come with my boat to Sochi. This is a disappointment
for us. However, after we had made most of out preparations for a
succesful landing in Sochi, there were  two major concerns left:

1. Knowing that there is a good facility available for a yacht to come
ashore, the authorities would not allow to use it. This would have forced
us to use the commercial harbour. We were not convinced that the
commercial port would be a safe place for our boat. And safety shall
always be a priority.

2. The harbour and mooring fees that were quoted for my boat to come to
the commercial port of Sochi are prohibitive. We are a crew of friends and
we are sailing for pleasure. We cannot afford the harbour charges of Sochi
Port officials.

We sincerely hope that it will be possible in the near future for other
foreign yachts to come to Sochi, on acceptable terms. We know from our
investigations that Sochi is a beautiful place and we are sorry to miss
it.

We shall thank you for all your advice and efforts, that have been a great
help and support for us.

Michiel C. Poulie
S/V Pas de Deux NED 4388
Captain

Lahmacun in Tirebolu

 vr, 15 jun 12 10:31
Tirebolu, 13 juni 2012

Vertrokken uit Samsun om 08:20 uur
log 53,39 NM 10 uur en 10 minuten
positie in Tirebolu: 41 gr 00,5' Noord en 038 gr 49,0' Oost

Het mooie zeilen is er af. Hopelijk tijdelijk. Gisteren trokken we omdat we een zeilboot zijn het grootzeil nog wel omhoog, maar de hoes van de Yankee bleef om het zeil en ook de kotterfok bleef in zijn slaapzakje. Er is totaal geen wind en vandaag blijven alle zeilen onder hun kleedjes. De temperatuur stijgt overdag ruim boven de 30 graden celcius en dat voelt erg warm aan, vooral in combinatie met windstilte. Bovenal is het saai. Vandaag is al de tweede dag dat we voor 100% motorboot zijn. Dat geeft wel tijd en gelegenheid om iets aan de planning te doen. Alle aanwijzingn in de pilots nog eens goed doorlezen. Afstanden in de kaart uitzetten. Documenten voor het in- en uitklaren (z.g. General Declarations en Crew lists) gecontroleerd. Alle officiële stempels van de boot en haar captain tevoorschijn gehaald en gecheckt of ze de voorgeschreven vorm en inhoud wel hebben (ze zijn aanpasbaar). Voordeel is dat je binnen kunt zitten en dat is beter dan in de zon.

Vanochtend om 09:00 kwamen we netjes van onze mooring constructie af. Onze fanclub had zich kennelijk verslapen. Gelukkig ook in Giresun geen wind. We lieten de vervaarlijk boven het wateroppervlak uitstekende mastpunt netjes liggen voor  het volgende "visiting yacht that will be welcomed in Giresun".

Tirebolu heeft een knots van een haven, maar ook hier weer leeg. Kennelijk is de NATO, toen Turkije binnen de verdragsorganisatie kwam, haastje rep je, alle havens gaan uitbreiden en inrichten, zodat de hele geallieerde oorlogsvloot, mocht die ooit naar de Zwarte Zee willen komen om de Russen terug naar de overkant te duwen, er in past. Wij vinden het prima, want ook hier is het vinden van een ligplaats geen uitdaging.

's Middags de mast in voor de periodieke mast inspectie en om het 3 kleuren top licht dat het soms wel/soms niet doet, tot de orde te roepen. Ook de Groen Rode navigatie lantaarn voor op de preekstoel wordt onder handen genomen. Jan is daar goed in en na zijn behandeling doet ook die het weer.

In de pilot lezen we dat we hier in Giresun een Turkish Style Pizza, Lahmacun, moeten gaan eten. We denken dat Lahmacun de naam van het restaurant is, maar het is de naam van het gerecht. Maar allen aan wie we de weg vragen naar "Restaurant Lahmacun?", wijzen ons dezelfde kant op en uiteindelijk staan we voor een alleraardigst klein restaurant, terras boven de baai, jonge mensen in de bediening, Jan mag roken op het terras. We maken kennis met Lahmacun. Het is een kruising tussen een pizza en een wrap op dat lekkere dunne, warme Turkse brood besmeerd met pesto en het smaakt heelijk.

Michiel, Hans en Jan

Giresun welcomes visiting yachts!

 vr, 15 jun 12 10:31
Giresun, 12 juni 2012

vertrek uit Mersin om 08:20
log 30,81 NM 6 uren en 40 minuten
Positie in Giresun 40 gr 55,1' Noord en 038 gr 22,7' Oost

Vandaag naar Giresun, waarover zowel de Black Sea Pilot als de Turkey Lonely Planet positief schrijven. Grote stad met een voetbalstadion en er is ook een jachtclub. Weliswaar klein, maar schijnbaar met een eigen steiger, waaraan de enige twee jachten van de club liggen en er is plaats voor een bezoekend jacht. Dat klinkt veelbelovend. We komen aan bij het steigertje, dat kleiner dan klein is. Drie mannen staan heftig gesticulerend op de wal, en maken duidelijk dat we daar met onze kont naar de wal moeten gaan liggen. Van de boten van de jachtclub is niets te zien. Of toch? Midden voor de steiger steekt iets net boven de waterspiegel uit. Het is de top van een mast, maar helemaal overgroeid met algen en wier. We krijgen een veel te dunne lijn toegeworpen die aan een mooring blijkt vast te zitten, maar de lijn zit vol met vishaken en Jan zijn handen worden er mee vast gehaakt aan de lijn. Au! Aan de masttop blijkt een hele boot vast te zitten en die is gezonken. Beetje gevaarlijk om daar te gaan liggen. De mastpunt wijst vervaarlijk in de richting van onze onze waterlijn aan BB. De mannen houden vol dat we daar moeten gaan liggen. Het wordt een heel gedoe, maar we komen met twee lange springen aan SB en een zware tros van ons zelf op de mooring toch min of meer goed te liggen. Alles stijf doorgehaald en onze boeg kan niet meer naar de gevaarlijke, net boven water uitstekende, masttop komen. Achter liggen we met dubbele lijnen en veel stootkussen op een paar oude autobanden die aan het steigertje hangen. Welcome to the Gerisun Yacht Club. De pilot was duidelijk "Gerisun welcomes visiting yachts"! De drie mannen heten Mustafa, Ahmed en Jan. Of zij met elkaar de jachtclub vormen blijft onduidelijk. Aardig en behulpzaam zijn ze zeker, maar we willen wel weten of die boot onderwater nu wel/niet een visiting yacht is/was. We laten de foto van het steigertje in onze Black Sea Pilot zien. Ahaaa! Die boten kennen ze. De middelste ligt naast ons op de bodem van de haven. In een wraak actie in de fik gestoken en daarna gezonken. De linkse is naar Malta gegaan en vaart nu in die streek en de rechtse boot is die van de auteurs van de Black Sea Pilot. We nodigen de mannen uit voor een biertje in de kuip, want ze hebben ons wel erg geholpen en dat gaat nog verder, want we hebben ook dieselolie (mazot) nodig. Dat wordt geregeld en Jan en Ahmed komen terug met 54 liter in hun eigen jerrycans en nog meer koud bier. Mustafa houdt ondertussen ons gezelschap aan boord,. Hij spreekt goed Engels en dat is logisch, want hij had 35 jaar lang een restaurant in New Jersey. Eigenlijk is het allemaal erg vermakelijk. De kustwacht komt ook nog langs en die willen ons Transitlog en de paspoorten zien. Het gaat gemoedelijk. Later moet ik toch nog naar het bureau, want onze paspoorten moeten worden gekopieerd.

Mustafa, Ahmed en Jan willen ons ook voor een real Turkish Diner uitnodigen, maar dat slaan we beleefd af. Het kan ook te veel worden en dat willen we niet. Bovendien willen we op eigen benen de stad in en boodschappen doen. We vinden een uiterst prettig ogend restaurant met een terras op de 1e verdieping met uitzicht over de haven. Vanavond eten we gewoon een Peppersteak en twee Beef Teriyaki, met een lekker ijsje toe. Nou ja gewoon?


Michiel, Jan en Hans

Mersin een parel aan de Turkse Noordkust

 do, 14 jun 12 16:57
Mersin, 11 juni 2012

vertrek uit Uenye om 09:45
log 27,51 NM 5 uren en 45 minuten
Positie in Mersin 41 gr 07,0' Noord en 037 gr 45,8' Oost

Vandaag varen we een korte afstand naar Mersin. Het wordt een van de
mooiste zeildagen tot nu toe. Weliswaar tegenwind maar met een kracht van
4 bf voelt de PdD zich volstrekt in haar element. We kruisen rond Kaap
Jason, waar volgens de legende Jason vluchtte voor de Amazones op deze
kust. De Argonauten moesten hollend het strand verlaten voordat de
Amazones hen te grazen konden nemen.

Vandaag niets meer van te zien en met twee lange aandewindse slagen lopen
we de buitenpier van Mersin aan. De hoofdprijs ligt binnen in deze kleine
haven op ons te wachten in de vorm van een Arcadische omgeving. Het is
hier prachtig. Aan de ene kant een grote pier waar we ruim aan kunnen
liggen. Aan de andere kant vele visbootjes die een ligplaats vinden in het
struweel aan de overkant. Die overkant is bezet met enige kleine
ambachtelijk scheepswerfjes, waar nog op geheel traditionele wijze de
houten caiques (visboten) worden gebouwd. Alles op het oog. De planken
worden ter plaatse uit de eikenhouten stammen gezaagd. Veel nieuwbouw,
maar ook renovatie en ondehoud. We lopen over één van de werven en krijgen
meteen gezelschap van enige werf mensen. We kunnen elkaar helaas niet
verstaan, maar met gebaren maken we duidelijk dat we ernstig onder de
indruk zijn van wat hier gemaakt wordt. Boven langs loopt een soort
provinciale weg, waaraan enige kleine winkels liggen. Langs de weg worden
we aangeroepen door een familie (Opa, Oma, Vader, Moeder en enige
kinderen) die kersen aan het plukken zijn van de bomen die hier gewoon
langs de weg staan. De jongste dochter komt naar ons toe met enige takken,
die nog vol beladen zijn met kersen en biedt ons die devoot aan.
Onmogelijk om dat af te slaan, al was het maar om de blik in de ogen van
het kind. We maken een foto van de hele familie onder de kersenboom, die
daar op hun beurt weer heel blij mee lijken te zijn. Vervolgens weer het
bekende ritueel bij de bakker, de groentenboer en de Büfe (kleine winkel)
waar ze bier verkopen. Terug aan boord breidt jan de oogst aan plaatselijk
verworven spullen nog uit met een pak met schelpen die hij van een groep
duikers krijgt die hun oogst van de zeebodem naast ons lossen op de kade.
Ze gaan de pan in. Dat stinkt aanvankelijk een uur in de wind, maar met
het deksel erop valt het wel mee. Hans en Jan smikkelen er met smaak van,
inclusief de stukjes krab die er ook bij geleverd werden. Ik sla het
beleefd af en houd mij aan de kersen van het meisje met de lieve ogen.

Wat een mooie plaats hier. Als je ooit naar Noord Turkije gaat? De plaats
heet Mersin.

Michiel, Jan en Hans

We zijn in de geboorteplaats van Sinterklaas

 do, 14 jun 12 16:56
Uenye, 10 juni 2012

Vertrokken uit Samsun om 08:20 uur
log 53,39 NM 10 uur en 10 minuten
positie aan het einde van de dag in de haven van Uenye: 41 gr 06,8' Noord
en 037 gr 20,7' Oost

Sinterklaas woont dan weliswaar in Spanje, maar hij is ooit in Turkije
geboren. Ergens in de 7e eeuw na Christus en het was in Uenye, waar
vandaag de Pas de Deux in de haven ligt. Er is weinig dat hier aan de
goedheiligman doet denken. Geen stoomboot, geen zwarte Pieten en ook geen
maan die door de bomen schijnt. Wel een prachtige zonsondergang over deze
grote maar verder niet erg drukke haven. Er is een scheepswerf, en er
liggen een paar vissers aan de verder lege kades, die hun schepen hier
onderhouden. Het is geen visseizoen in de Zwarte Zee. In deze maanden
wordt er onderhoud aan de schepen gedaan. In de hoek is het goed
onderhouden gebouw van de vissers coöperatie, voor de vissers mer kleine
boten. Er is hier wel een grote loswal voor zeeschepen voor en van de
grote cementfabriek die naast de haven aan de kust staat.

Wij gebruiken deze plek als een geschikte tussenstop, maar verder is hier
niet zo veel. Toch werd het aan de wal weer leuk, toen we in het
buurtschap dat aan de overkant van de snelweg ligt, boodschappen gingen
doen. We wilden eigenlijk alleen vers brood voor het ontbijt van morgen
ochtend, maar we kwamen terug met verse Koefte (een soort hamburgers van
schapenvlees, lambburgers zo te zeggen), 5 kilo "hausgemachter" yoghurt,
meer dan een kilo verse moerbeien, en ook nog een vers brood. Het was
hilarisch. Geen mens spreekt iets anders dan Turks, behalve één van de
winkeliers die zijn echtgenote steeds weer opdracht gaf om weer iets voor
ons te halen. Hij sprak twee woorden Duits: "SEHR GUT". Daarmee werd ieder
item opnieuw aangeprezen en werden wij steeds weer overtuigd dat we zijn
heerlijkheden en die van de groentestal van zijn buurman vooral allemaal
moesten meeenemen naar de overkant van de snelweg. De oversteekplaats
bestaat uit een vlonder over de vangrails en verder moet je goed uit je
doppen kijken en mikken.

Overigens had deze Turkse uitbater gelijk. ALLES WAR SEHR GUT. Onze
stemming ook. Dat compenseert "another day without any wind", ruimschoots.

Michiel, Hans en Jan

75 mijl naar Samsun

 ma, 11 jun 12 08:53
Samsun Yekel Spor Kulübü (SYK), 9 juni 2012

Vertrek uit Sinop om 07:00
afstand 74,49 NM in 12 uur en 15 minuten
positie in de jachthaven van Samsun aan het einde van de dag:
41 gr 19,2' Noord en 036 gr 20,1' Oost

We hebben 's ochtends een schitterend weer bericht. De onstabiliteit in het weer is weg. Ook de wolken boven de heuvels van het vasteland zijn niet meer zo dik. Weliswaar weinig wind in de voorspelling, maar we zullen en wat van proberen te maken. Na alle wind van de afgelopen dagen is het vooruitzicht op een vlakke zee, aanlokkelijk. Ons vertrek uit Sinop wordt enigszins vertraagd, doordat ons anker achter een andere ketting zit. Gisteren tijdens het zetten van het anker voelde Jan (onze eigen Anker-Jan) al dat het anker opvallend snel en stevig hield. Er zat ook geen beweging in toen we de kont van de boot naar de wal trokken om met de passarelle op de kade te komen. We waren dus gewaarschuwd. De "anchor-thief" lag al klaar en in een kwartiertje hadden we ons eigen anker weer terug en de eigenaar van de ketting kan die terug vinden op de bodem van de haven van Sinop, min of meer op dezelfde plek.

De kust is hier heel anders dan wat we tot nu toe gezien hebben. We passeren twee riviermondingen met daarom heen uitgestrekte z.g. "wet lands". De kust is zeer laag en vlak en de zeekaarten waarschuwen voor verzanding op grote schaal voor deze wetlands. We komen er twee tegen de eerste en de grootste is Bafra Burnu. Morgen varen we langs de Civa Burnu. Door het relatief ondiepe water wordt hier heel veel gevist. We zien tientallen kleine vissersbootjes. We hebben eigenlijk de hele dag nauwelijks wind. We halen het grootzeil wel omhoog, maar het draagt minimaal bij aan de voortgang. Na de Bafra Burnu komt er een heel dun Oostenwindje opzetten en onze koers wordt wat zuidelijker. In een volkomen vlakke zee kunnen we toch een paar uur zeilen met een vaartje van 5 à 6 knopen. Verder staat vandaag vooral de motor aan.

Om 6 uur 's avonds gaat de wind weer liggen en we zien de de zeeschepen op rede van Samsun, met de stad er achter, voor ons liggen. Vroeger had de Samsun Yekel Spor Kulübü haar clubhuis midden in de commerciële haven staan, maar dat is verplaatst naar een eigen jachthaven met een modern clubhuis met walstroom en douches. Achter ons zakt de zon sissend in de zee, begeleid door veel schakeringen van de kleuren geel, oranje en rood (in die volgorde). Juist voor het donker worden we welkom geheten door enige leden van de club, die ons helpen met afmeren, het aansluiten van de walstroom, de code sleutel van hun Wifi signaal en verwijzing naar het restaurant in het clubhuis. Om 21:00 zitten we op het terras met koel bier en een mooie fles witte chardonnay. De obers komen langs met tableaus waarvan je de gerechten kunt kiezen. We laten het ons lekker aanleunen. Vandaag legden we zonder dat het veel moeite heeft gekost 75 mijl af. Overigens was het besluit om het rondje Zwarte Zee tegen de richting van de wijzers van de klok in te varen, een goede keus. Sinds we de Bosporus uit zijn gekomen geeft ons log steeds weer 10% minder afsrand aan dan de GPS. Op de plaatsen waar we zeker weten dat er geen stroom staat is er geen verschil tussen log en GPS. We hebben dus aldoor tussen 0,5 en 1,0 knopen stroom mee. Zij die toch andersom willen varen, zijn gewaarschuwd. Het stroomt in de Zwarte Zee echt linksom.

Michiel, Hans en Michiel

Sinop

 ma, 11 jun 12 08:53
Sinop, 8 juni 2012

08:00 vertrokken uit Konakli Liman
log 56,54 NM in 9:00 uren
positie in Sinop 42 gr 01,4' Noord en 035 gr 08,9' Oost

Een schitterende zeildag. De wolken boven zee zijn helemaal weg. De zon schijnt onbarmhartig naar beneden. De zonnepanelen maken overuren. Wij zeilen vrijwel de hele dag voor de wind met de Yankee op de boom te loevert, de kotterfok tegen het slingeren voor de mast en als de wind in de loop van de middag weer boven de 20 knopen komt, gaat er een rifje in het grootzeil voor het comfort aan boord.

Sinop is een oud plaatsje op een schiereiland, Botzete Burnu, dat in zee uitsteekt. Dit is het meest noordelijke punt van Turkije aan de Zwarte Zee. Van hier uit is het maar 120 NM naar de overkant, waar het schiereiland van De Krim ligt, in de Ukraine dus. Van de weinige zeilers die de Zwarte Zee bevaren, kiest de meerderheid om hier over te steken, in Noordelijke of in Zuidelijke richting. Wij gaan van hieruit echter eerst nog een flink eind naar het Oosten, want we willen de hele Zwarte Zee rond varen.

In Sinop vinden we een mooie plaats met onze spiegel naar de kade en een anker vooruit in de havenbodem en we liggen prinsheerlijk. Het is een leuk stadje dat er gezellig uitziet met heel veel kleine winkeltjes, waarvan er veel min of meer hetzelfde verkopen, maar dan toch allemaal een beetje anders. Onze manieren om uit te drukken wat we willen hebben worden steeds beter en Jan en Hans slagen er in om bij de slager drie prachtige gefileerde rood lamsvlees te bemachtigen.

Dat wordt ons avondmaal en bij het avondlicht met alle thee en bierterrassen vol met publiek tegeover ons is het hier in Sinop heel goed toeven.

Morgen wordt een lange dag. 75 NM naar Samsun.

Michiel, Jan en Hans

Op bezoek bij de school voor toerisme in Cide

 zo, 10 jun 12 10:08
Cide (spreek uit als Djziedhè), 6 juni 2012

vertrokken uit Amasra om 08:30
log 29,18 NM in 5 uur en 15 minuten
positie aan het einde van de dag 41 gr 54,2' Noord en 032 gr 59,0' Oost

Het zat al in het weerbericht, maar grote dreigende onweersbuien zijn vandaag ons deel. Met de kracht van de wind valt het nog mee, maar halverwege trekken we toch maar een rif, al was het alleen maar om een handelbaarder zeilplan te hebben als de poep toch onverhoopt in de ventilator vliegt. Het is halen en brengen met de wind. Hij draait alle kanten op en de verticale luchtbewegingen lijken groter dan de wind boven zee. Het ziet er allemaal zeer heftig uit, maar twee uur na ons vertrek uit Amasra is de eerste onweersgolf voorbij. We zeilen wat in de draaiende winden, maar erg opschieten doet het allemaal niet. Als we Cide aanlopen komt er over de heuvels aan de kust nieuwe narigheid opzetten. We wisten dat we het zouden krijgen, maar blij wordt je er niet van. Cide is een grote haven met een lange kade, gebouwd voor zeeschepen, maar die komen hier niet meer. Plaats zat dus voor een zeiljacht. Voor het dorp kunnen we weliswaar ook ankeren, maar met de verwachting van veel regen, hebben we geen zin om de dinghy te gebruiken. We liggen op lange springen en met dubbele lijnen voor en achter tegen een kade, waar behalve een enorme stapel zakken met cement verder niet zo veel is. Het stadje is 10 minuten lopen hier vandaan. Minuten nadat we aan dek hebben opgeruimd en de bimini, die ook als regenscherm kan dienen, over de kuip is gespannen, barst de henel open en het gietert. We lunchen lekker binnen en zijn tevreden. Wat hier verder te doen is zien we later wel een keer, als het droog wordt.

Dat gebeurt in de loop van de middag en Jan en Michiel gaan de wal op. Hans blijft aan boord, want hij heeft grote behoefte "om eindelijk eens een goed boek te lezen". We lopen met z'n tweeën langs een speelplaats annex trimbaan, waar een zestal jongens bezig zijn. Ze herkennen ons als buitenlanders (niet zo moeilijk) en komen op een holletje op ons af. Ze spreken ons aan in het Engels en dat is opmerkelijk, want bijna niemand spreekt in Turkije iets anders dan Turks. Het zijn leuke jongens en er ontspint zich een heel gesprek over van alles. De jongens willen kennelijk graag laten blijken dat ze een vreemde taal beheersen, de een beter dan de ander. Na een poosje tronen ze ons mee naar hun leraar Engels op hun school. Het blijkt een heel instituut voor het toerisme te zijn. We begrijpen dat het enerzijds een hotel vakschool is en anderzijds een school voor toerisme, waar de studenten intern zijn. Ze komen dan ook allemaal uit andere plaatsen dan Cide.

Eenmaal in de school tronen de jongens ons ook de leraren kamer in, waar we inderdaad kennis maken met hun leraren Engels, die heel enthousiast worden. Ze vinden het prachtig dat de jongens, die dankzij hun onderwijs zich in het Engels kunnen uitdrukken, ons hebben meegevraagd om met hen kennis te komn maken. Opvallend is hoeveel respect onderwijzers en studenten voor elkaar hebben. Ook het hoofd van de school meldt zich en het aantal personen in de leerarenkamer breidt zich uit met nog meer studenten. Er worden ons veel vrgen gesteld over internationale verhoudingen binnen Europa. Grfiekenland is een belangrijk thema.. Ook de mogelijke toetreding, op termijn, van Turkije tot de Eg komt zijdelings ter sprake. Normaal gesproken vermijden wij discussies over dit soort onderwerpen, maar het gaat allemaal zo ongedwongen en vriendschappelijk en iedereen heeft er zichtbaar plezier in. Wij ook. Het is erg leuk om met dit gemotiveerde stel mensen samen te zijn. De beide leraren Engels blijken ook met elkaar getrouwd te zijn. We zijn bijna twee uur binnen. Het is bijna ontroerend om te zien hoe een spontaan soort vriendschap tussen hen en ons ontstaat. De lerares vraagt ons na een tijdje of we het goed vinden dat de jongens ons terug brengen naar het strand en zo worden we, zij het figuurlijk de school uitgedragen.

We beloven dat we elkaar verder op facebook zullen ontmoeten (wat inmiddels gebeurd is) en dat we de groepsfoto's die in de school gemaakt werden zullen uitwisselen. Helaas krijgt later op de dag de SD card in mijn digitale camera een storing, waardoor ik niet meer bij mijn foto's van vandaag kan. Gelukkig heeft facebook ons inmiddels wel de foto's die onze nieuwe Turkse vrienden hebben gemaakt, gebracht. Weer een bijzondere belevenis in een bijzonder land.

Michiel, Jan en Hans

We hebben contact met Sochi in Rusland

 zo, 10 jun 12 10:07
Amasra, 5 juni 2012
Vertrek om 08:30 uit Filyos
log 29,18 NM in 5 uren en 15 minuten naar Amasra
ankerpositie 41 gr 54,2' Noord en 032 gr 59,0' Oost

Ruim voordat al onze supporters uit Filyos de weg terug naar de Pas de Deux weer hebben gevonden, zijn we al vertrokken met een gunstige Zuidenwind van 4 bft. We zeilen met een mooie vaart deze leuke plaats uit, maar de zeilpret duurt niet lang want na een uur is de wind op. Dit is een bekend verschijnsel aan de kusten van de Zwarte Zee. 's Ochtends wind van het land naar de zee en aan het einde van de dag andersom. Een gevolg van de relatief hoge kusten die 's nachts sterker afkoelen dan de zee en overdag warmer worden.

Om 14:00 liggen we voor anker in de baai voor Asmara. Het is een, met lange pieren, goed beschermde grote baai, die ook een marine basis huisvest. Dat levert ons een bezoek van een drie man sterke ploeg van de Sahil Güvenlik (Turkse Coast Guard) op, die al bij ons langszij liggen als we nog aan het ankeren zijn. Zij willen alle papieren zien waarvan ze met een digitale camera foto's maken. We worden zelf niet gefotografeerd. Alles is kennelijk in orde, want we krijgen te horen dat we hier goed liggen en dat ons een prettig verblijf in Amasra wordt gewenst. Vaak kun je in de havens hier wel aan wal liggen, maar de kade is hier nog in aanbouw en de kleine stukjes kade die er zijn zijn volbezet met visboten en tripperboats voor de toeristen. We zien een plekje maar merken net op tijd dat daar ook een grote prop touwwerk onder water ligt. De schroef staat net op tijd stil en we drijven weer vrij uit deze prop vol potentiële narigheid.

Eenmaal voor anker komt de dinghy uit het vooronder, BB motor doet het bij de eerste trek en we hebben onze eigen shuttle service naar de wal. Later verzuipt het motortje twee maal in haar eigen benzine, waardoor de terugtocht naar de boot steeds roeiend moet worden afgelegd. Oorzaak onbekend. In de Zee van Marmora deed het ding het zonder mankeren.  Amasra is een leuke oude stad. Op een eilandje voor de huidige stad ligt een groot kasteel dat met een brug verbonden is met het schiereiland waar het huidige Amasra op is gebouwd. Een soort citadel in zee voor de stad. Omdat we al vroeg hier waren, kunnen we lunchen op de kant. Dat doen we met Turkse tosti's in een strandtent, waar we lekker met onze voeten in het zand zitten. We bezoeken ook "de vrouwenmarkt", waar inderdaad nagenoeg alleen vrouwen de kramen bestieren. Vooral veel verse groeten en fruit, waar we ruim van inslaan. Terug aan boord aan het einde van de middag houden we ons bezig met de planning en voorbereiding van onze tocht verderop. Rusland binnen komen blijft een doelstelling, ook al weten we dat de kans van slagen op zijn best heel erg klein is. Buiten de laatste KAYRA van 2004, is het na 2001 geen enkel jacht meer gelukt om vanaf de Zwarte Zee een Russische haven aan te lopen. Sochi is de venue voor de de Olympische winterspelen over 2 jaar en dat zou misschien ook een wat liberaler toelaringsbeleid tot deze havenplaats kunnen bevorderen en wel in het bijzonder tot de plaatstelijke jachtclub.

Van Zeki Karadeniz hebben we in Yesilköy het telefoon nummer gekregen van Theoman Arsay. Hij is een begrip in de Turkse watersport en wordt door velen beschouwd als de Godfather van de cruising sailors in Turkije en in het bijzonder op de Zwarte Zee. Theoman Arsay was de drijvende kracht achter de KAYRA zeilrally's in de jaren 1998 - 2004. Valeriy Alexeev, commodore van de Sochi Yacht Club, is een goede vriend van hem. Met de aanbevelingen en groeten van zowel Theoman als van Zeki hebben we zijn telefoonnummer gekregen en vandaag gaan we met hem bellen om uit te vinden wat onze kansen zijn om met de Pas de Deux Sochi in te komen en af te meren bij de marina van de plaatselijke jachtclub. Valeriy Alexeev is heel enthousiast als we hem bellen. Hij gaat ons helpen om ons doel te bereiken. Hij kent onze douane en inklaringsagent persoonlijk. Hij verzoekt ons om een brief aan de agent te schrijven waarin we precies uitleggen wat we willen en waarin we refereren aan het telefoon gesprek met hem. 's Avonds zoeken we een internet café op en gaat de brief naar Rusland er uit. Als we eindelijk weer eens over een snelle internet verbinding kunnen beschikken, zorgen we er ook voor dat we een forse stapel foto's op de PdD website zetten. Ook de Website zelf wordt onderhanden genomen, maar illustraties in de postings zetten gaat te veel tijd kosten. Dat gaan we later wel eens proberen.

Morgen weer een kort traject naar Cide. Het kan haast niet beter worden dan we het nu al hebben. Alleen zou het weer zich eens een keer wat meer aan de klimatologische statistieken moeten gaan houden. Jan heeft ergens gelezen dat het de schuld van de volle maan is, dat het weer niet echt verbeterd. We zien wel.

Michiel, Jan en Hans.

Een snelle en spectaculaire rit

 zo, 10 jun 12 10:06
Konakli Liman/Cjatalzeytin, 7 juni 2012

Log 58,70 NM in 9 uur en 40 minuten
vertrek uit Cide om 08:35
positie aan het einde van de dag in de haven van Cjatalzeytin
41 gr 57,9' Noord en 034 gr 10,2' Oost

Het weer werkt niet mee. Veel bewolking, een weerbericht met tamelijk veel wind, die uit het W zal komen en ons dus de golslag zal brengen die over de volle lengte van enige 100-en mijlen van de Zwarte Zee, ontstaat. Als we vertrekken is het nog steeds onweersachtig en we beginnen voorzichtig met twee reven in het grootzeil en alleen de kleine fok voor de mast. De wolken trekken echter achter ons weg, we zien blauwe lucht en het klaart op. De wind is niet meer dan kracht 4, recht van achteren. Yankee naar loef op de boom erbij en uitreven. We willen vandaag bijna 60 mijl varen en een beetje vaart helpt dan wel. Om 12:00 zijn we volledig uitgereefd. De lucht boven zee is schoon, alleen op de kust boven de heuvels zijn nog dikke pakken met wolken. Het waait verder schoon, maar de wind trekt daarbij flink aan. Het gaat hard en op een gegeven moment gaat er toch maar weer een rif in. Yankee half ingerold, maar om half drie 's middags hebben we een dikke 7 bf op onze staart zitten. Rif 2 erbij en een kwartier later rif 3. Yankee wordt weggerold en op 3 riffen en alleen de kotterfok surfen we op golven van gemiddeld 3 meter regelmatig naar snelheden van 9+ knopen. Het wordt lastig om je aan dek staande te houden door de hoge steile zee. Om half vier zijn we het zat en kiezen we voor comfort. Grootzeil wordt gestreken en op alleen de kotterfok lopen we nog steeds af en toe 7 knopen. De omstandigheden herinneren aan de Atlantische Oceaan waar ook de golfslag en de uit een kleine depressie snel opstekende wind, voor gebrek aan een comfortabel gevoel kunnen veroorzaken. Snelheid uit de boot nemen is dan het devies. We zijn ten slotte niet aan het wedstrijdzeilen en zo komen we er ook wel. Dat gaat vandaag ook weer op en om 17:35 vinden we luwte achter de kaap Liman (Liman Burnu), waar ook de prima beschermde haven van Konakli Liman ligt. De pilot waarschuwt voor verzanding in de ingang en dat is maar goed ook. We zitten volgens de aanwijzing precies in het midden, maar raken toch nog even de bodem. De haven wordt alleen door een klein aantal lokale vissers gebruikt. Waatom deze grote haven met ee lange kade hier is gebouwd, is onduidelijk. Wij liggen hier prima en er ligt zowaar nog een zeiljacht. Er staat een Zwitserse vlag op en we maken een praatje. Een vader die met zijn zoons aan het toeren is en voor zijn boot in Slowenië zijn thuishaven heeft. Ze zijn in korte episodes al drie jaar onderweg. Ze gaan tot Sinop (onze volgende bestemming) en daarna gaan ze terug naar Istanboel. Na een Fransman in Poyrazkoey en een Amerikaan in Kefken, is dit al wel de derde zeilboot die we zien. Op open water hebben we één zeil gezien in de Bosporus. Verder niks. Een zeiler vindt hier nog wel wat ruimte voor zichzelf.

De haven zelf blijkt weinig te bieden. Het dorp Cjatalzeytin ligt 4 km verderop. We hebben onszelf uitgenodigd om na het gestuiter van vandaag aan de kant te gaan eten. We spreken een paar lokale mannen aan. Het blijken weer onderwijzers te zijn, die hier een beetje aan het vrije tijd vissen zijn. Ze bieden ons niet alleen een lift aan maar weten ook waar je goed Turks kunt eten, want we willen vanavond Khebab eten. Dat lukt meer dan voortreffelijk, we vragen onze chauffeur en zijn twee vrienden om mee aan te zitten en we krijgen instructie hoe je Khebab moet eten. Niet moeilijk en vooral erg lekker. Onze Turkse chauffeurs/gidsen blijken ook weer heel sociale en gezellige mensen te zijn.

De heren brengen ons ook weer netjes terug aan boord en we geven ze nog een rondleiding aan boord. Eén van de mannen is leraar aardrijkskunde en heeft veel belangstelling voor onze zeekaarten, pilots en navigatie instrumenten. Het werd weer een bijzondere dag, zowel te water als te land.

Morgen krijgen we schijnbaar hetzelfde weer. Het went vast wel. En vandaag hebben we goed geoefend.

Michiel, Jan en Hans.

Filyos, 4 juni 2012

 za, 09 jun 12 10:15
08:30 uur vetrokken uit Eregli (sprek uit als èreelie)
log van de dag 35.70 NM in 9 uur en 25 minuten
Naar Filyos op 41 gr 33,8' Noord en 033 graden 01,2' Oost

Na het ontbijt in de kuip halen we ons anker op en gaan we eerst langszij aan de brandstofkade. We mogen daar blijven liggen zo lang we maar wensen en we gaan eerst het stadje in. Bij Eregli ligt de grootste staalfabriek van Turkije. Daardoor is het stadje welvarend en dat toont. Alles is schoon en goed onderhouden. We maken een wandeling, laten ons (in het Turks) uitleggen waar de bakker, de groentenboer en de supermatkt zijn en we doen boodschappen. Koffie op een van de terrasjes aan de haven. Verder wordt het een wat suffe dag. . Er is totaal geen wind. Alles gaat vandaag op de motor. De zeilen gaan niet een maal omhoog.

Onze aankomst in Filyos, daarentegen, is een feest. Het halve vissersdorp is uitgelopen. Een van de vissersboten wordt verhaald, om plaaats voor ons aan de kade te maken. De banketbakker staat met Turkse maanzaadbroodjes voor ons in de hand klaar op de kade. De lijnen liggen nog niet vast als we ons eerste broodje al in de mond hebben. Anderen komen met adviezen naar ons toe waar we aan het strand lekker kunnen, eten, drinken, koffie en thee kopen en zo meer. We hebben enorm veel bekijks en iedereen wil met ons praten. Tolken mengen zich ongevraagd in de gesprekken. We lijken het middelpunt van alle gebeurtenissen op die dag. We gaan eerst naar een van de, eerder aanbevolen, terassen voor een koud glas bier. Daarna de stad in, want onze Turkse Lira's raken op. Er is zowaar een ATM, achter het station, dat een enorm emplacement heeft, waar je gewoon overheen kunt wandelen.

Als we terug aan boord zijn, komen ook de belangstellenden weer terug. Het lijkt wel een soort tribune rond de boot. Ze willen alles van ons weten. Sommigen stappen zelfs aan boord, maar daar maken we beleefd maar duidelijk bezwaar tegen. Alles is heel amicaal en spontaan. Hans ontrekt zich aan de discussies boven aan dek, want hij kookt vanavond. Als her eten wordt opgediend, trekt de menigte zich beleefd 200 meter terug, maar als we aan de koffie gaaan, is iedereen weer terug. Het is allemaal heel grappig, voor zowel hen als ons.

We schreven het al eerder. Turkije is een fijn land en elke dag is nieuw.

Michiel, Hans en Jan

We zijn op de Zwarte Zee

 di, 05 jun 12 10:12

Kefken, 2 juni 2012

08:00 uur vetrokken uit Poyrazkoey
log van de dag 51.09 NM in 9 uur en 45 minuten
Naar Kefken op 41 gr 10,1' Noord en 030 graden 13,5' Oost

Aanvankelijk zien we nog de rij vrachtschepen die in en uit de Bosporus varen maar als snel wordt het stil om ons heen. We zien geen andere schepen meer. Dit is toch anders dan het IJsselmeer of de Sneker plas. We kunnen vandaag mooi zeilen met een van ZZW naar WNW ruimende wind. We proberen alle zeilen. Naast Yankee, kotterfok. grootzeil, gaan vandaag ook de spinnaker en de gennaker omhoog. Om half drie is het feestje voorbij. Geen wind meer. Nog een korte opleving waarin we een half uurtje met halve wind 5,5 knopen lopen, maar daarna zijn de muntjes in de windmachine op.

Kefken is een eenvoudige vissershaven, waar we langszij van een locale motorboot aan de kade kunnen afmeren. Kefken is ook een eenvoudig dorp, de straten zijn er maar deels verhard. De winkels bieden een ratjetoe van allerlei handel en wandel. Er zijn meerdere restaurants en theehuizen (waar niet in Turkije), maar er is er maar één open. Heel aardige uitbaters, spreken alleen maar Turks, maar wel een erg mooi terras aan het water. Met handen en voeten leggen we uit dat we graag één biertje en twee glazen wijn willen drinken. Dat kan, maar de wijn wordt eerst bij de buurman in de winkel gekocht. Het is heel gezellig op ons terras en na een half uurtje worden we door een andere gast aan zijn tafel uitgenodigd. De man blijkt Duits vertaler te zijn en dat bevordert het gesprek. Hij is erg nieuwsgierig, maar niet op een opdringerige manier. Hij is tevens tolk tussen ons en de uitbaters van het restaurant en zo worden we overgehaald om ter plaatse ook te blijven eten. We krijgen een enorme schaal met een soort gepaneerde en gefrituuurde visjes. we denken eerst het sardines zijn, maar in het Turks heten ze keris. Het kunnen ook gewoon witvisjes zijn geweest. Het smaakt geweldig en de fles wijn gaat geheel op.

Onze vriend woont in Istanboel, heeft veel in West Europa gereisd en gewerkt, Maar hij is hier in Kefken geboren een keert hier regelmatig, met zijn familie om vacantie te vieren, terug. Het is duidelijk dat de restaurant eigenaar en hij zeer goed bevriend zijn. Van de restaurant uitbater kennen we de naam niet, maar we vinden hem de uitstraling hebben van een "Knopf in Ohr" (ook wel genoemd Steiff) teddybeer. Ook hij is zichtbaar ingenomen met de waardering die we voor zijn kookkunsten hebben.

Onze nadere kennismaking van vandaag met Turkije wordt op deze manier bijzonder aangenaam. Helaas laat ik op het eind van de avond mijn camera op tafel liggen. Daar kom ik pas de volgende dag achter als Kefken ver achter ons ligt, stom. Gelukkig heeft onze Duitstalige Turkse vriend aan ons een papiertje met zijn naam en telefoon nummer gegeven. Voor als we ooit iets in Turkije nodig hebben. Dat helpt, want per telefoon vinden we uit dat hij de camera heeft gevonden. Hij zal hem opsturen naar Nederland. Gelukkig heb ik aan boord nog twee andere fototoestellen. Alleen op de foto's van deze, alweer, gedenkwaardige dag, zullen we even moeten wachten.

Hans, Jan en Michiel

Door de Bosporus naar de Zwarte Zee

 di, 05 jun 12 10:11
Poyrazkoey, 1 juni 2012

Vertrek uit Yesilkoey.
log van vandaag 25,90 NM in 6 uur en 30 minuten
ankerpositie aan het einde van de dag:
41 gr 12,3' Noord en 029 gr 07,7' Oost

Vandaag voeren we naar Poyrazkoey, een baai, door een pier beschermd en tevens visserij haven, aan de uiterste Noord Oost hoek van de Bosporus. Om de hoek begint de Zwarte Zee. Het is de enige goed beschermde ligplaats voor jachten aan de Bosporus ten Noorden van Istanboel. Ondanks de soms sterke stroom, die in de Bosporus altijd naar het Zuiden gaat, waren we al om 14:30 op onze bestemming van vandaag, waar we werden verwelkomd door de Windless II van Johan Laperre. We hadden vandaag hier afgesproken en Johan heeft ons weer voor het diner uitgenodigd. De Windless II maakte reeds een korte vaart door de Zwarte Zee en keert na vandaag terug naar Istanboel en de Zee van Marmara, voordat hun reis naar thuishaven Antibes aan de Côte d' Azur begint.

Helaas vindt de visserscoöperatie die Poyrazkoey beheert, het niet goed dat we langszij de Windless II afmeren. We gaan ten anker in het midden van de grote havenkom en worden met de dinghy van Johan opgehaald. Naast ons ligt een Frans jacht, veel buitenlanders zijn er niet. Dit is nummer 1. We wandelen eerst omhoog in de piepkleine buurtschap, waar behalve één winkel en drie restaurants ook nog een kleine plaatstelijk bevolking huist. Men is nieuwsgierig. Zeiljachten komen hier niet vaak en ondanks de taalbarrière worden we op de weg aangesproken. Van elkaar weten we niet wat de vraag is, laat staan het antwoord, maar iedereen is heel vriendelijk en we krijgen zelfs de Wifi code van de visserscoöperatie.

Onze tocht door de Bosporus was spectaculair. Voor Jan en Hans geeft zo'n eerste dag aan boord natuurlijk gedoe, maar om 09:00 is het ontbijt verorberd en zijn we onderweg tussen de 100-en op de rede van Istanboel wachtende vrachtschepen. De lucht is dreigend met onweer, maar er gebeurt niets en we hebben aanvankelijk totaal geen wind. We varen, speciaal voor Jan en Hans toch nog maar een keer vlak onder de grote moskeeën en het Topkapi Paleis door. Klein uitstapje de Golden Horn in, voor het uitzicht op Istanboel en de Galata brug. Daarna Noordwaarts. Er is inmiddels wind. Grootzeil gaat op (meer durf ik niet met de grote hoeveelheid scheepvaart om ons heen) en we maken een flinke voortgang. Aan de vooruitstekende delen van de oever staat heel veel stroom (af en toe > 4 knopen), maar er tussen in is er weinig stroom en soms zelfs een neer. Ondertussen varen we wel mooi onder zeil op de Bosporus en dat kunnen toch niet zo heel veel andere boten vertellen.

De sensatie van Europa aan bakboord en Azië aan stuurboord blijft bijzonder. Aan de oevers van de Bosporus vinden we weer de bevestiging dat Turkije een welvarend land is. Alles is goed onderhouden. Kapitale villa's en andere buitenverblijven. Onder de beide > 70 meter hoge hangbruggen door. Maar steeds blijven opletten. De wind die in de versmalling van de Bosporus  vlagen geeft van 18+ knopen, draait ook alle kanten op. We varen voor de wind en we maken toch een klapgijp. Dat kost de verbinding van één van de blokken aan een bakstag, maar het reserve onderdeel is aan boord en zit na 10 minuten op zijn plaats om de gebroken harp te vervangen.

Het diner met Johan en Nina is als vanoud geanimeerd. Schipper Philip en kok Jordan van de Windless II zitten dit maal ook aan tafel en we wisselen veel informatie uit over de Zwarte Zee en de Zee van Marmara. Wij kijken er met een zeiljacht van ruim 11 meter met een cruising snelheid van 5,5 knopen toch iets anders tegenaan dan de Windless II met een lengte van 22 mter en een cruising speed van 25 knopen. Wij zijn dan ook een zeilboot.

Hans, Jan en Michiel

bemanningswisseling op de Pas de Deux

 zo, 03 jun 12 11:16
31 mei 2012
"Another crazy day in Turkey"

Lees en huiver! 's ochtends om 05:45 ratelt de wekker ons wakker. We willen eerst nog rustig ontbijten in de kuip bij het eerste ochtendgloren over de haven van Yesilkoey. Nog een laatste rondje door de boot. Niets laten liggen? Paspoorten bij jullie? Tickets bij de hand? Portemonee's ingepakt? Geen bril vergeten? Rol call is compleet. Alles gecheckt. Alles in orde. Ja, dat dachten we zeker. Toen nog wel! Heel vlotte rit met de Dolmus Taxi naar het Taksim plein. Harmen en Nel een hele bus vroeger naar Sabiha Goetcken dan gepland. Michiel pakt de dezelfde Dolmus taxi die ons heen bracht terug naar de boot. Pfft, dat was een zorg minder, alles klopte en het ging soepel en snel. Terug in Yesilkoey eerst een kop koffie in het theehuis in het park aan de kade. Engels talige Turkse krant er bij. Even uitpuffen voordat het afwerken van de klussen lijst voor vandaag begint. Het is pas 08:30 en de hele dag de tijd. De telefoon gaat. Dat is vreemd op dit uur. Het is Nel. Harmen zijn paspoort zit niet in zijn rugzak!!!!! en ook niet ergens anders. Ligt het misschien toch nog aan boord. Maar dat kan toch helemaal niet zo zijn?

Koffie afgerekend terug naar de boot. En ja hoor, achter de mast op de kajuit vloer ligt Harmen zijn paspoort. Het goede nieuws is dat het niet gestolen is. Het slechte nieuws is dat Harmen niet mee mag op de vlucht naar Holland zonder zijn pas. Op een drafje naar de taxistandplaats. Mijn Turks is nog steeds slecht, maar ik weet uit te leggen dat ik een chauffeur nodig heb die mij in maximaal 90 minuten naar het vliegveld aan de andere kant van Istanboel kan brengen. 40 k door de ochtendspits van Istanboel. Het werd geen halsbrekende rit, want je staat 50% van de tijd stil, maar we hebben het gehaald. Harmen op de taxistandplaats zijn  pas tussen twee zeer ongerust kijkende ogen, met heel groot geworden pupillen, gedrukt. Hij had nog bijna een vol uur over. De taxi chauffeeur had het toch niet helemaal begrepen. Hij dacht dat ik een vlucht moest halen, maar merkt dat ik alleen een paspoort overdraag en zelf blijf zitten voor dezelfde rit in omgekeerde richting. Maakt niet uit, want die kant op zijn de files en verkeersopstoppingen net zo groot.

Onderweg terug geprobeerd om met Zeki te bellen want mijn wasgoed moet naar de Laundry. Ik heb de zak op het dek van zijn boot gezet en hem een sms gestuurd, want hij beantwoord zijn telefoon niet. Zeki belt eindelijk terug. Telefoon vergeten in zijn auto. Hij heeft zich verslapen en we zien elkaar straks in Yesilkoey. Eerst koffie op zijn andere boot. Daar moeten andere schroeven onder en die gaan voor mijn waszak. Eindelijk met Zeki's opstapper en mijn waszak om 13:00 de stad in naar de laundry. Die kunnen mijn wasje vandaag niet meer  doen. Op naar de volgende laundry. Weer mis. Het is inmiddels 14:00 uur en om 15:45 landen Hans en Jan, weliswaar vlakbij, maar ze willen vast wel schoon beddegoed. Op naar Laundry # 3. Ja hoor, om 19:00 kan ik mijn schone was ophalen. Jan en Hans kunnen naar verwachting straks toch op schone lakens slapen.

Om 16:00 naar de taxi standplaats, mijn chauffeur van vanochtend zit te eten en ik krijg een andere. We zien KL 1613 in de file voor de luchthaven over onze taxi heen landen. Dat gaat dus goed. Jan en Hans zijn zeker nog een uur bezig met het ophalen van hun bagage, visa in hun paspoorten krijgen en inklaren in Turkije. Dat klopt en om 17:00 zitten we voor ons 10 minuten ritje in de taxi naar Yesilkoey. De chauffeur weet de weg naar de haven niet, maar wij wel en even later lopen we met bagages (nu nog zonder schone was), naar de boot. Biertje/wijntje in de kuip. Nu nog geen introductie op de boot, uitleg en instructie, maar na een half uurtje wel kennis maken met Zeki en zijn partner (we weten haar naam nog steeds niet en ook niet of zij nu wel of niet zijn vrouw is. Vermoedelijk is zij niet de moeder van zijn kinderen, maar we kunnen ons vergissen).

Ondertussen heeft Zeki wel geregeld dat ik rechtstreeks bel met de voormalige commodore van Atakoey Yacht Club. Hij kent iedereen rond de Zwarte Zee, omdat hij de grote man was achter alle KAYRA rallies van 1998 t/m 2004. Ik krijg de privé telefoon nummers van de commodore van de Sochi Yacht club om te proberen om met hem te regelen dat we straks zonder "scheur in onze broek", straks Sochi mogen invaren. Zo ver zijn we nog lang niet, maar dit is wel een erg grote stap vooruit in de realisatie van ons plan. Sinds 2001 is het geen enkel zeiljacht meer gelukt om Sochi aan te lopen. Zal het ons toch lukken? "It's a long way to Tiparary"!

Teoman Arsay is een bijzonder mens. Hij spreekrt Duits net zo als Zeki. Maar Valeriy Alekseev. de commodte in Sochi, spreekt schijnbaar Engels. We shall see. We wachten nu eerst op het laatste bericht van Marina. Zij is het contact van Jan in Moldavië die ons aan een agent in Sochi heeft geholpen. 't Blijft spannend. We zijn nog lang niet uitgespeeld. Blijf lezen en dan ga je zien hoe dit gaat aflopen in de laatse week van juni.

Aan het einde van deze lange crazy day in Turkey, nemen we afscheid van Zeki. Morgen om 08:00 uur varen we een nieuw stuk van onze reis tegemoet. Door de Bospurus naar Poyrazkoey, waar morgen aan het einde van dag  Johan Laperre met zijn Windless II en zijn bemanning ons zal liggen op te wachten met een ongetwijfeld mooi en onvergetelijk diner, voordat we overmorgen onze eerste mijlen op de Zwarte Zee (=Karadeniz) gaan varen. Tot dan.

Jan, Hans en Michiel