Zwarte Zee (West)

Ronde van de Zwarte Zee voltooid

 do, 02 aug 12 07:32
"STOP PRESS !"
------------------

Poyrazkoey, 30 juli 2012

Het is volbracht. Vanochtend vroeg om 03:50 uur plaatselijke tijd lieten we het anker vallen in de baai van Poyrazkoey, waar de Bosporus in de Zwarte Zee uit komt en waar we op 2 juni jl. om 08:00 uur plaatselijke tijd aan onze ronde om de Zwarte Zee zijn begonnen. Vandaag voltooiden we de ronde.

We legden in 59 dagen 1810 nautische mijlen af. Buiten mijzelf had de Pas de Deux ook vijf elkaar afwisselende opstappers aan boord. Te beginnen met Jan Dalhuisen en Hans Beyer. In Trabzon kwam Corien, echtgenote van Hans er bij. In Balaclava kwam Frouk Segaar aan boord, nadat Corien, Hans en Jan weer naar Nederland terug vlogen. Wouter Bergmann Tiest kwam er in Constanta bij, waardoor we vandaag met z'n drieën zijn.
We bezochten vijf verschillende landen in de volgorde Turkije, Georgië, Oekraïne, Roemenië, Bulgarije en weer terug in Turkije. Door gebrek aan medewerking van de Russen zijn we er niet in geslaagd om ook Sochi in de Russische federatie aan te doen. Een houding die de plaatselijke autoriteiten van deze stad, die in 2014 de Olympische winterspelen huisvest, onwaardig is.

We gebruikten 34 verschillende havens en ankerplaatsen en we waren 6 nachten op zee.

Het was een bijzondere ronde waar we met z'n allen een onvergetelijke ervaring aan hebben gehad.

We gaan nu nog een paar uurtjes slapen. Als het straks weer ochtend is, dan varen we, later vandaag, door de Bosporus naar Istanboel.

Michiel

Bijna rond

 do, 02 aug 12 07:29
29 juli 2012, 23:05 uur
positie 41 gr 31,1' Noord en 028 gr 42,6' Oost
Dat is op open zee 25 mijl ten NW van de Noord kant van de Bosporus.

Morgen is de cirkel van onze Ronde van de Zwarte Zee rond. De afgelopen dagen hebben we nog genoten van Bulgarije. Het "onbekende" land van de EG. Wij hadden het er erg naar onze zin. Na Nessebar waren we in Sozopol. Weer een leuke toeristische trekpleister, maar dit keer met een geheel andere uitstraling. Se sfeer in Nessebar lijkt op die in Volendam, maar Sozopol heeft veel weg van Enkhuizen op de dagen dat het daar kermis is. We zijn hier natuurlijk wel in een Oost Europees land, dus het ziet er wel anders uit. De sfeer is hetzelfde.

Na Sozopol voeren we de volgende ochtend 18 mijl naar het Zuiden, naar Tsarevo om uit te klaren. Tsareveo is ook een populaire vakantie bestemming, maar (nog) niet voor buitenlanders. De sporen van de vroegere "cultuur" achter het ijzeren gordijn, zijn hier nog duidelijk aanwezig. Het is een klein stadje. De typisch Russische appartement gebouwen (woonfabrieken) staan er nog verveloos te zijn en het beton verrot. Veel  winkels zijn dicht en zullen ook niet gauw meer open gaan. Boven de etalage van een modewinkel aan het centrale plein, staat nog het verveloze opschrift "Meubels" (in cyrillische letters).

Toch heerst er een opgewekte sfeer, met geïnteresseerde en behulpzame mensen. De vrouwelijke beamte van de immigratie dienst straalde toen ik haar antwoordde dat wij het zo naar onze zin hebben gehad in Bulgarije en dat we het een fijn land vinden.

We bleven maar een paar uurtjes in Tsarevo. Van onze laatste LEV's kochten we ijsjes en een paar flessen water. Overdag is het hier 35+ graden Celcius, ook op zee, ook aan dek en ook in de kajuit. Morgen verwachten we weer in Turkije te zijn. We varen al in de Turkse territoriale wateren.

Wordt vervolgd.

Michiel, Frouk en Wouter

We zijn in Bulgarije

 do, 02 aug 12 07:24
27 juli 2012, 15:30 uur lokale tijd
Onderweg van Varna naar Nessebar

Na nog een dag wachten tot de zee tot bedaren kwam na de NO storm aan het begin van deze week, konden we op 25 juli (jl. woensdag) 's ochtends vroeg uitvaren. Zeil zetten in de beschutting van Port Tomis en op volle vaart onder een hoek van 45 graden de branding voor de haven door. Het ging wonderwel en na een paar minuten waren we er door en kon de motor af. We voeren onder de kleine yankee, kotterfok en een rif in het grootzeil op een veilige koers naar het Zuiden. De swell was nog hoog, maar ook lang en zolang we er niet tegen in hoeven te varen, gaat het allemaal snel en comfortabel. We besloten om door te varen naar de eerste haven in Bulgarije, Balchik, ruim 68 mijl van Constanta. Dat leverde nog even een discussie op, via de VHF radio, met de de Roemeense grensbewaking, die ons alsnog de haven van Mangalia in wilden laten varen om ook op papier uit te klaren. In Constanta hadden de officials ons echter instructies gegeven dat een telefonische melding voldoende was, ook als onze volgende haven buiten Roemenië zou liggen. Wie er gelijk heeft zullen we nooit weten, want wij lieten de stem aan de radio weten dat we niet van plan waren om tegen wind en golven in terug te keren naar een Roemeense haven. Daar stemde de official uiteindelijk, enigszins mopperend, mee in. Wij gingen koffie zetten en hadden later op de dag in Balchik geen centje pijn.

Integendeel, de inklaring in Bulgarije liep heel soepel en snel. Onhandig was dat we aan een heel kort laag betonnen steigertje moesten komen, met scherpe uitsteeksels van zowel beton als van ijzer, waar we door de wind op werd geblazen. Met veel gemier kon ik zelf van boord om de uiterst vriendelijk douane beambte te woord te staan en onze papieren te geven. 10 minuten later waren we weer los met een machtiging voor alle havens in Bulgarije en een brief voor de laatste haven om mee uit te klaren. Balchik is een kleine zeehaven, maar heeft ook een uitstekende marina, waar havenmeester George de baas is. George was zelf jarenlang 1e officier op een container schip en was uit dien hoofde vaak in Nederland. De jachthaven ligt aan de boulevard met alle hotels, restaurants, terrassen en vakantiegangers. Er heerste een vrolijke sfeer en nog maar weinig herinnert aan de tijd dat ook Bulgarije achter het ijzeren gordijn lag. Wij konden in het Engels communiceren. De menukaarten zijn allemaal meertalig en ook in de supermarkt spreekt de caissière gewoon Engels. Om te vieren dat we de gevaarlijke swell van de Zwarte Zee goed doorstaan hadden, werd er die avond, naast de marina, vuurwerk af gestoken. Of dat echt voor ons bedoeld was, valt te betwijfelen, maar het kwam prima uit. We zaten er bij en keken er naar in onze eigen kuip, met een biertje/wijntje in de hand.

Onze positie in Balchik: 43 graden 24,3' Noord en 028 graden 09,7'  Oost

Balchik was leuk, maar de volgende ochtend, na een wandeling door het plaatsje en langs de heel mooi aangelegde promenade en de stranden voor de zonaanbidders, gingen we weer de zee op, want we willen nog meer van dit land zien. Onze volgende bestemming is Varna de belangrijkste zeehaven van Bulgarije, met een actieve Yacht Club incl. marina. Het werd een schitterende zeiltocht. Het weer wil kennelijk iets goed maken voor de waardeloze omstandigheden van een paar dagen terug. Gisteren was al mooi, vandaag nog veel beter. Mooie ZO wind kracht 2-4 bf, snelheid 5,5 knopen continue. Veel zon, binnen te warm, buiten in de wind was 29 graden heel lekker. Binnenkomst in Varna heel efficiënt, professioneel en vriendelijk. Mooie haven en er liggen zo waar ook enige buitenlanders met wie we contact krijgen. Het leukste contact met Kai Granholm en zijn vrouw uit Helsinki, lid van de NJK. Bovenal meermaals ervaren Ostar en Two-star zeiler. Vriend van Jan van Donselaar van onze eigen vereeniging en ook bevriend met Ben de Ruyter een van de charter schippers uit Muiden en vroegere boat-man van de Pas de Deux. Kai heeft in de 80-er jaren een aantal jaren met zijn oceaan racer als gast in de haven van de KNZ&RV gelegen. Hij heeft tegenwoordig een klassiek motorjacht van 12 meter, waarmee hij de Donau is komen afzakken. De swell op de Zwarte Zee bevalt hem niet met zijn huidige boot. Hij wilde naar Istanboel, maar de golven zijn hem te veel en hij is nu op de terugweg naar het Noorden en weer via de Donau. Een opmerkelijke kennismaking, die maar weer eens mijn stelling bewijst, dat de wereld een dorp blijft waarin je elkaar steeds weer kunt tegenkomen. Vanochtend hebben we hen uitgezwaaid toen wij Zuidwaarts gingen en hij Noordwaarts naar Sulina. Tot ziens in 2013 als hij weer langs komt in Muiden. Hopelijk is dan ook de Pas de Deux weer terug in haar eigen thuishaven. Zo niet, dan kan hij vast rekenen op de gastvrijheid van enige van onze andere leden die inmiddels ook met de NJK in Helsinki bekend zijn.

Onze positie in Varna: 43 graden 11,4' Noord en 027 graden 55,3'  Oost

Vandaag op ons gemak naar Nessebar een bijzonder schiereiland op de kust van Bulgarije op de Noordelijke hoek van de Burgas baai. Eerste paar uur nog geen wind (nog steeds de vermaledijde swell uit het NO, maar wij hebben gelukkig geen rollende motorboot). Na het middaguur komt de wind van zee op en kunnen we zeilen. Na kaap Yemina kan de spi er ook bij. We hebben 16 knopen wind van achteren en we lopen met bijna 8 knopen over de grond naar het wonderlijke dorp van Nessebar. Wonderlijk om een aantal redenen. Nessebar is het Volendam van Bulgarije. Veel kleine straatjes. Het stadje is heel oud. In het oude stadje alleen staan 14 kerken. De oudste uit de 6e eeuw AD, de nieuwste ook minstens enige eeuwen oud. Een smeltkroes van van volkeren en hun culturen, die hier door de eeuwen heen elkaar hebben opgevolgd. Ook Nessebar was eeuwenlang een belangrijke handelspost op de Zijderoute naar China. Vandaag is het stadje een magneet voor het toerisme. In dit hele gebied, met een buitengewoon goed klimaat in de zomer, maakt de toeristische sector een pijlsnelle ontwikkeling door. Als wij Nessebar binnenvaren worden we per VHF naar de andere kant dan waar de marina ooit lag, geleid. Er wordt hier een compleet nieuwe marina aangelegd, met excuses dat de toiletten en de douches nog niet klaar zijn, maar wel met gloednieuwe drijfsteigers, walstroom, water op de steiger en Wifi. We liggen pal onder het oude stadje, waarin we ons vanavond geheel hebben ondergedompeld. En dat was een genoegen op zich.

Onze positie in Nessebar 42 graden 39,4' Noord en 027 graden 43,8' Oost.

Wouter kookte vanavond een mooie Chili. We dronken er een van onze laatste flessen Chardonnay uit Inckermann in Ukraina bij. Frouk deed de afwas. En Michiel hield zich bezig met het schrijven van deze posting voor de website. Morgen naar Sozopol aan de ander kant van de Burgas baai.

Michiel, Frouk en Wouter

Port Tomis, Constanta, Roemenië

 do, 02 aug 12 07:22
Constanta, 24 juli 2012
positie 44 gr. 10,6' Noord en 028 gr 39,8' Oost

Gisteren aan het einde van de dag hebben we Wouter Bergmann Tiest opgehaald van de luchthaven en zijn we nu met z'n drieën aan boord. We liggen hier nu verwaaid, want het mooie weer in Nederland wordt veroorzaakt door een groot hogedrukgebied boven midden Europa en wij liggen aan de Oostkant van dat hoog. Daar blaast de wind onverbiddelijk hard uit het NO en recht op Constanta. Op lager wal dus. We liggen achter een ruim 6 meter hoge betonnen muur langs de recreatie haven Port Tomis, die ons wel beschermt tegen de wind, maar niet geheel tegen de golven, waarvan de toppen van de brekers over de muur heen slaan op de wandelpromenade naast de boot. De haven geeft ons overigens volledige bescherming en veiligheid, maar het gebrul van de golven aan de andere kant van de muur naast ons is indrukwekkend. Van uitvaren is geen sprake. Te gevaarlijk en bovendien woei het vannacht en vanochtend windkracht 8. De wind nam wel af in de loop van de dag, maar de zeegang die over een afstand van 200+ mijl op ons afkomt, is niet afgenomen en blijft hoog, stijl en gevaarlijk. Buiten de pieren is het maar 6 meter diep en daar staat dus gewoon een rollende branding, waar we hopelijk morgen pas zonder gevaar door heen kunnen.

Onze tocht hier naar toe was bijzonder in veel verschillende opzichten. We vertrokken op vrijdag. Het werd geen gehaktdag, maar wel "hakdag". We hadden immers tegenwind. Niet zo veel dat we moesten reven, maar wel met een nijdige hoge en steile golfslag op de neus. We kregen ook nog een pak stroom tegen. Waarschijnlijk door een "neer", die langs de kust stond, onder invloed van de zuidelijke wind. Door het gespring en geklots van de boot, in combi met de sterk schiftende wind, kon de stuurautomaat, die op de windrichting was ingesteld, het niet meer aan. Om nog een normale voortgang te houden moesten we met de hand gaan sturen. Dat ging op zich prima, maar slapen was moeilijk om dat je in je kooi regelmatig heen en weer, en ook met flinke rukken, op en neer werd verplaatst. Gelukkig kromp de wind enigszins naar het Oosten, waardoor we met de motor er bij genoeg hoogte konden maken om de monding van de Donau bij Sulina aan te lopen. We waren in Odessa, door de perikelen met Customs, al veel tijd kwijt geraakt en dat speelde ons nu parten. De Donau aanlopen in het pikdonker, zonder plaatselijke bekendheid is geen goed idee. Even kwam de gedachte op dat we misschien wel een tweede nacht, al klotsend en botsend, op zee zouden zijn.

Met het laatste licht vonden we de havenmond, waar een loodsboot, die net een zeeschip naar buiten had begeleid, ons de weg naar binnen wees. Eenmaal tussen de pieren, werd het snel heel donker, maar de laatste 5 mijl tussen de pieren, waren niet moeilijk meer. Eenmaal bij het stadje, waarvan de haven bestaat uit een paar km lange kade langs de rivier, lieten de Roemeense grens en haven autoriteiten zien hoe het ook kan. Op de Town Quay werd we verwelkomd met een vriendelijk woord, twee schijnwerpers van twee officials die persoonlijk onze lijnen aannamen. We konden meteen mee naar hun kantoor op 25 meter van onze ligplaats, waar alle diensten (haven, grenspolitie, immigration en de douane) al voor ons klaar zaten. 15 minuten later waren we al terug aan boord. We mochten daar blijven liggen tot de volgende ochtend. Moe maar heel tevreden "dronken we nog een een glas, deden we een plas en lieten de zaak zoals die was". Morgen zien we wel verder. We blijven hier zeker een dag, want het is hier bijzonder en leuk tegelijk.
Positie in Sulina 45 gr 09,7' Noord en 029 gr 39,6' Oost

Sulina heeft een bunkerboot, waar we langszij konden gaan om nieuwe gasolie te tanken. Eerst 400 Lei uit de flappentap getrokken, zonder dar we wisten wat die precies waard zijn. De gok was goed want dat was precies genoeg voor ruim 67 liter brandstof en daar mee waren alle tanks weer vol. We moesten wel meteen daarna weer naar de ATM om nieuwe Lei's te "tanken". We vonden een vrije ligplaats aan een mooie kade voor de terrassen van twee restaurants en naast de supermarkt. Sulina is zeer de moeite waard. Het ligt midden in het natuurgebied van de Donau Delta. Je kunt er alleen per boor komen, want er zijn geen wegen die tot Sulina gaan. We ontmoetten o.a. een Nederlands echtpaar die op de fiets vanuit Boedapest hier heen waren gekomen, maar het laatste stuk vanaf Tulcea met de veerboot moesten gaan, want er is ook voor fietsen geen weg. We wandelden, door het stadje, dat in de oudheid een belangrijke handelspost was en nog steedse de enige echte "open" verbinding tussen de Donau en de Zwarte Zee is. Ook Klaas van der Vloed, kwam via Sulina op de Zwarte Zee terecht, toen hij in 2006 met zijn "Alberdina" onder de vlag van de KNZ&RV van Nederland binnendoor naar de Zwarte Zee voer. We kregen van hem een "welkom in Sulina" e-mail bericht toen we er eenmaal lagen. Klaas had ons via "Real-Time-AIS" gevolgd. Hij ligt nu zelf met mechanische panne en met veel te veel wind in Gdansk, Polen. Het blijkt weer waar te zijn. "De wereld is en blijft een dorp, waar je elkaar steeds weer tegen komt!". Klaas, we hopen dat je snel weer op pad bent. Het hogedrukgebied boven midden Europa, komt langzaam jouw kant op en zal ook in de Baltic een weersverbetering brengen.

De volgende ochtend om 4 uur uit de veren en om 04:05 uur, lokale tijd, waren we onderweg. De zon kwam snel op. De wind was gedraaid naar het Noorden en de spinnaker kon er op voor 85 mijl naar Constanta. Het werd een snelle rit en om 18:30 uur liepen we bij Constanta naar binnen. We werden weer geplaagd door een rollende en soms erg steile zee, maar we beginnen zo langzamerhand aan de nukken van de Zware Zee (het is hier soms net het Hoornse Hop in het heel groot) te wennen en het scheelt veel als het van achteren komt. Bovendien was het zondag en hoefden we geen omwegen te varen om vrij te blijven van de talloze militaire schietoefeningen die hier op alle andere dagen van de week worden gehouden.

Constanta heeft een geheel eigen sfeer en karakter. Het is een van de 10 grootste zeehavens van Europa. We bezochten het archeologische museum op het Ovidi plein, waar Ovidus behoedzaam op de stad neer ziet.Vlak er naast werd een prachtig vloer mozaïek uit de Romeinse tijd bloot gelegd en opengesteld voor het publiek. Constanta heeft een zeer oude, lange, bewogen en zeer interessante geschiedenis. Het is vandaag ook zichtbaar nog een grote oude (dus vervallen) stad uit de communistische tijd. Er wordt veel verbouwd en gebouwd. Heel veel werk is nog niet af of weer halverwege gestopt. Er mankeert nog van alles, mooi opgeknapte musea in mooie gebouwen staan naast half in elkaar gezakte en verkrotte bouwvallen. De wegen zitten vol met gaten. Maar de stad leeft. Er zijn veel jonge mensen. Het leven op straat is liberaal en vrolijk. Met deze stad komt het ook wel goed. Welkom in de EG!


Michiel, Frouk en Wouter

De bureaucratie van Ukraina krijgt ons toch te pakken

 za, 21 jul 12 21:58
20 juli 2012, Onderweg van Odessa naar Sulina in Roemenië

We zijn uitgeklaard uit Ukraina en onderweg naar Sulina in Roemenië, maar dat ging bepaald niet zonder slag of stoot. Op maandag 23 juli willen we Wouter Bergmann Tiest in Constanta in Roemenië ophalen en aan boord van de Pas de Deux verwelkomen. Ons plan is om eerst naar Sulina, een zeehaven aan een van de mondingen van de delta van de Donau, net over de grens met Ukraina, te gaan. Samen met Victoria, van de Odessa Yachclub, hadden we op 18 juli al de hele papieren rompslomp, die op zich al verschrikkelijk is, voor bereid, om op 19 juli in de loop van de dag te kunnen vertrekken. Want, het is nog 200 mijl naar Constanta, met alleen Sulina als tussenliggende havenplaats. Van onze laatse 50 Grivna's kochten we in het Sverdski plark voor Victoria, nog een bos oranje rozen om haar te complimenteren met de geweldige manier waarop ze onze gastvrouw was. Om 12:30 was de afspraak om naar customs, immigration en de haven authoriteietn te gaan. We zouden daar ca. een half uur voor nodig hebben. We konden dan nog een goed maaltijd aan boord eten en om 14:00 vetrekken, voor 120 mijl naar Sulina. We zouden de hele weg tegenwind hebben, maar zelfs in het meest pessimistische scenario, zouden we voor donker de monding van de Donau kunnen invaren.

Dat pakte geheel anders uit. Immigration hief de handen ten hemel in een gebaar van "we didn't do it", maar customs was onvebiddelijk. Wij hadden op grove wijze de wet avn Ukraina overtreden en we hadden een "major problem"! Het kostte ons even tijd om te begrijpen wat er aan de hand was. Begrijpen, in dit verband, is een "overstatement" van jewelste, want we begrijpen er tot op dit moment nog steeds "geen zak" van. Wat was er aan de hand. We kwamen op 26 juni Ukraina in. We kregen een cruising permit van 3 weken en zouden dus op 17 juli Ukraina weer uit moeten zijn. Dat laatste ging niet lukken, want Frouk raakte haar bagage kwijt, war een week duurde voor die weer boven water was. De consequentie was dat we waarschijnlijk niet voor 17 juli Ukraina zouden hebben verlaten en we een verlenging van ons verblijf moesten aanvragen. We togen naar immigration in Sebastopol en verkregen ook de vereiste verling en zelfs tot 7 augustus. Op mijn vraa in Sevastopol of ik nog andere dingen meost ondernemen werd ontkennend geantwoord. "No you will not have any problems. "You are free to go and we wish you good sailing". Onze agent in Jalta bevestigde dit nadat zij persoonlijk met elkaar via mijn telefoon, in het kantoor van immigration in Sebastopol, met elkaar hadden gesproken.

Niets was minder waar, bleek op het moment dat we probleemloos en snel wilden vertrekken, want de extension gold voor de personen en niet voor de boot. De boot had dus op 17 juli Ukraina uit moeten zijn. De personen mochten tot 7 augustus blijven. Mijn  verdediging was, dat ik dat in Sevastopol had gevraagd of ik nog meer moest doen, maar daar een ontkennend antwoord op had gekregen. Ook onze agent in Jalta (gelukkig had ik dankzij Paul Taxi, inmiddels een prepaid Ukrainisch telefoonnummer), kon aan de hele situatie niets meer veranderen. Vervolgens werd ongeveer de hele bureaucratische staf van Odessa er bij gehaald. Mannen met veel strepen en sterren en heel erg lelijk kijkende (Russische?) vrouwen, die je eigenlijk alleen maar in slechte films of commercials ziet. Victoria die hulpeloos en totaal verward in dit ambtelijk geweld ten onder ging. Iedereen was het met elkaar oneens, vooral wij. We zeiden, dat we konden bewijzen dat we een verlenging hadden en dat we gevraagd hadden of we nog meer moesten doen waarop we een ontkennend antwoord kregen, want we hadden dan wel een verlenging voor de personen, maar daar stond wel een handtekening, maar geen stempel op en die was dus eigenlijk ook ongeldig.

Uiteindelijk heeft een van de mannen met veel strepen en sterren mij een verklaring gedicteerd die geheel afweek van de werkelijkheid, waarin ik schuld bekende, waarin ik een boete zou betalen, waarin ik afzag van veschijning voor de rechtbank (sic). De boete bedroeg, omgerekend, 87 Euro. We zaten inmiddels 4,5 uur in dit godvergeten douane hok, waar iedereen ruzie met iedereeen leek te hebben. Niemand sprak Engels, behalve wij, Victoria en de tolk die we toegewezen hadden gekregen (die het overigens voor 100% met ons eens was). Ik riep ten einde raad; "Please!!!, let me go to the ATM, I'll get you your 850 Grivna"s, but get me out of here now!!!!".

Het werd 18:00 voordat we eindelijk los gooiden uit deze mooie stad vol met lieve en behartenswaardige mensen, maar ook met een aantal k....zakken, die alles voor hun land en landgenoten weten te verzieken. Dit Ukraina hoort niet in Europa. Dit is Afrika in haar slechtste vorm.

Het zal wel bij the cruising life horen, maar voor ons mogen ze deze mensen meteen naar een werkkamp sturen met daarin een stevige cursus "sociaal gedrag en toegeven aan je eigen fouten". Want vijf dingen staat vast. 1. Wij deden niets fout. 2. Onze agent deed niets fout. 3. De officals in Sevastopol blunderden. 4. Wij moesten daarvoor de boete betalen en tenslotte, 5. zaten wij 4,5 uur opgesloten in een bedompte ruimte waar niemand een woord behoorlijk Engels sprak.

En toch willen we wel terug naar Ukraina, al was het alleen maar om te zien dat dit niet houdbaar is, zelf niet in het "Oude Rusland".

Michiel en Frouk

Odessa 2

 za, 21 jul 12 21:58
Odessa, 18 juli 2012

Dat Odessa een bruisende stad is, waar je gemakkelijk je tijd verdrijft en waar je enorm kunt genieten van "Het Nieuwe Rusland", schreven we al in ons bericht van 16 juli. We bleven hier 5 dagen en dat was geen minuut te veel. De stad wordt terecht "The Pearl of the Black Sea" genoemd. Als er dan al een minpunt is, dan is het dat bijna niemand Engels verstaat of spreekt. Nu hebben wij Nederlanders over het algemeen wel andere methoden om duidelijk te maken wat we willen, wensen of vragen. Wij waren daarop geen uitzondering, wat soms in winkels of in restauarants hilarische taferelen opeleverde, vooral als de tegen partij tot de ontdekking kwam, wat we eigenlijk vroegen.

Een belangrijke uitzondering hierop was onze gastvrouw bij de Odessa Yachtclub, Victoria. Zij is de dochter van een van de vrouwelijke managers, Natalja, en behalve dat ze jong is, uitstekend Engels sprak, ook een zeer prettige persoonlijkheid is. De hele marina leek te worden gerund door vrouwen, want ook de baas is een, peentjes roodharige, vrouw met veel haar op haar tanden. Dit weer i.t.t. Victoria die met al haar jeugdigheid zo een cursus in sociale omgangsvormen kan geven.

We slierden veel door de stad, Debranskaya Boulevard is een absolute aanrader, met alle terassen muziekbars, winkel galerijen, enz. Het is weliswaar een stukje lopen naar het echte centrum van Odessa, maar hier voel je het hart van het (nieuwe) Ukraina kloppen. Met dit land komt het wel goed. Zodra de oude (sterk mafiose) generatie is opgeruimd, staat de nieuwe generatie klaar voor de toekomst van dit land. Voorbereid via internet, gretig om te leren en ondernemend. Als iets niet gaat zoals het moet dan moet het maar zoals het kan. Een halve generatie terug, zou je hiervoor, bij wijze van spreken, in de gevangenis worden gezet. Nu straalt de ondernemingsgeest en net nieuwe initiatief van de jonge mensen af. Het valt voor Ukraina te hopen dat de nieuwe generatie de kans krijgt om zich te ontplooien en niet door de oude "aparatchiks", via de politiek van het land, terug in de hoek zal worden geschopt.

Want dat merk je ook volop. De bureaucratie en de corruptie vieren hier nog hoogtij. Niet meer openlijk, want ook Ukraine wil graag deel van de EG worden, maar in de blik en houding van veel mensen zie je de instelling van "Het Oude Rusland" nog terug.

Odessa is ook een schone stad. Hier ruikt het niet naar niet geleegde vuinisbakken of open riool. De stad is prachtig hersteld in haar oude 18e eeuwse glorie. De afwisseling van het stadsbeeld met fontijnen en parken is heel prettig. Het stand beeld van Ekaterina de Grote wijst met haar hand nog immer naar de toekomst van dit land. Zij bedoelde dat Odessa het St. Petersburg van het Zuiden zou worden. De schrijvers van de Black Sea Pilot, een cruising echtpaar uit de USA, merken de overeenkomsten tussen de sfeer en uitstraling van Odessa met Washington (DC) op. Een beter compliment, zij het dan hedendaags, kan het initiatief  van Catharine de Grote om Odessa te stichten, niet krijgen.

We gaan geen toeristisch handboek voor Odessa schrijven. Dat doen de uitgevers van Lonely Planet veel beter dan wij, maar als je ooit nog gaat lunchen in Odessa, ga dan zeker langs bij de "Fat Mozes"en bestel hun skillet with assorted meats.

Frouk en Michiel

La Traviata

 ma, 16 jul 12 12:51
Odessa, 16 juli 2012

Odessa is niet alleen een stad vol historie, maar is ook een culturele stad. De Opera is wereldberoemd, maar was jarenlang gesloten i.v.m. met een zich zeer langzaam voortslepende renovatie. Gelukkig werd dit prachtige gebouw in 2007 in volle glorie heropend. We hadden al op ons verlanglijstje staan om te proberen om een voorstelling bij te wonen. Doet er niet toe wat als we maar binnen komen.

Na de succesvol verlopen reparatie missie aan de motor, wandelden we eerst de Potemkin steps weer omhoog, via de Promorsky boulevard (i.e. de Ramblas van Odessa) langs het monumentale en prachtige stadhuis naar de schouwburg. De "baboeshka" aan de kassa sprak drie woorden Engels. Op het aankondigingsbord hadden we ontcijferd dat om 19:00 uur de voorstelling van La Traviata zou beginnen en we konden nog kaarten kopen. Geloof het of niet, maar voor 130 Grivni (13 Euro) de man hadden we stoelen in het midden van de grote zaal beneden, op ongeveer de 6e rij van de orkest bak. De plaatsen van 25 Grivni helemaal bovenin op het balkon vonden we een te geringe beloning voor onze inspanningen eerder op deze dag.

Woorden schieten te kort om te beschrijven hoe het was. Je bent in Odessa, niks bijzonders, toch? Wat ga je dan doen, naar de Opera, ja want iedereen raadt ons aan om dat te doen. Je kijkt wat er gespeeld gaat worden en je ziet La Traviata van Verdi. Hé, dat zou wel eens iets bijzonders kunnen worden. Je loopt naar binnen en je staat meteen in het midden van deze muzikale tempel. De voorstelling wordt gezongen in het Italiaans, logisch. De vertaling, in het Russisch, loopt mee in de lichtbalk boven het toneel. Daar heb je dus ook niks aan. Maar dat hoeft ook niet. La Traviata staat op zich. De voorstelling was meesterlijk. De zang van de solisten overweldigend, vooral van sopraan Larisa Zuyenko die de rol van Violetta Valéry, La dame aux Camélias, zong.

Zo rol je van de zee de haven binnen met een kapotte accu en zo zit je de avond van diezelfde dag in een van 's werelds mooiste opera gebouwen, naar een van 's werelds mooiste opera's te kijken en vooral te luisteren.

We hebben vanochtend lang uitgeslapen.

Michiel en Frouk

Odessa

 ma, 16 jul 12 12:07
Odessa Yacht Club, 16 juli 2012
46 gr 29,6' Noord en 030 gr 44,9' Oost

Eergisteren zijn we hier aangekomen na een lange etappe door de nacht van 13/14 juli vanaf Djarilgan Island. Het werd nog even heel spannend, maar daarover hieronder meer.
Op vrijdag de 13e (hoe bedenk je het) namen we met enige weemoed afscheid van onze mooie ankerplaats bij de Oostelijke punt van het eiland. We lagen hier twee dagen prinsheerlijk. We wandelden dwars over het eiland door het hoge gras, vonden daar sporen van waarschijnlijk elanden, of een ander soort grote herten. Dronken uit het water van de natuurlijke bron die aan het strand vrijelijk de natuurlijk in loopt. 's avonds zou de wind gaan draaien, nadat we alle dagen hiervoor een W-wind, dus tegen, hadden.

Om 17:00 trokken we ons anker uit de bodem, na een uitgebreide lunch en goed voorbereid voor een lange etappe van 120 mijl naar Odessa. De motor startte wat moeizaam, maar daar besteedden we toen nog niet veel aandacht aan. Toen het donker werd draaide de wind naar het NO en werd het een prachtige zeilnacht, volkomen heldere hemel met een duidelijk zichtbare melkweg boven ons. Bij het ontbijt om 07:30 was de wind nog verder geruimd naar het O en kon de Spi er op. Dat completeerde het feestje en we waren al aan het kijken hoe de windverwachting was, om eventueel nog een ankerstop te maken bij de vuurtoren van Tendrov's Kyi, de zanderige landtong aan de andere kant van het 100+ km strand waar we langs voeren. Maar de wind viel weg. Spi er af en we wilden verder op de motor. Maar dat ging helemaal niet. De start motor gaf een paar, goed bedoelde, zuchten, maar zonder enig resultaat. Conclusie: en geen wind en geen motor meer en nog 40 mijl te gaan naar Odessa. Gelukkig kan ik op de PdD de accu's parallel schakelen en zo kregen we de motor toch aan de praat en kwamen we om 16:00 de haven van Odessa binnen bij de Vorontskyi vuurtoren. Goed te merken dat Odessa een grote internationale zeehaven is. Marifoon verkeer gewoon in het Engels, efficient, behulpzaam en vriendelijk. Wat een verademing. Op de steiger stond een hele ploeg voor ons klaar, havenmesster, immigration, Yacht Club management en nog een handvol mensen, die ons allemaal wisten te vertellen hoe en waar we ons startprobleem konden oplossen. We hadden daar bij binnenkomst, voor de zekerheid, maar melding van gedaan en dat hielp.

Het inklaren verliep vlot en we maakten meteen een wandeling omhoog over de 192 treden van de Potemkin Steps. Odessa is een bruisende stad. Heel internationaal, veel historie, prachtig van aanzien en er is veel te doen. We waren wel een beetje moe na alle opwinding van de dag (en toch ook een beetje weinig slaap). Er waren zo veel afspraken over de reparatie van de motor gemaakt, dat ik het overzicht kwijt raakte. We vielen in slaap. Morgen zien we wel verder. Het bleek dat er op de haven twee min of meer rivaliserende partijen zijn Het vroegere management team en het nieuwe management team. Allebei proberen ze hun invloed op de liggers in de haven te handhaven en daar aan te verdienen. Net voordat we in de macht van de verkeerde groep naar de stad zouden gaan, werden we gewaarschuwd door Denis (Spreek uit als Dennis), schipper van een groot motorjacht naast ons. "Geef je niet aan hen over, want wat er moet gebeuren kunnen we best zelf en kost dan de helft of minder". Dennis had inmiddels zelf onze startaccu al getest. De diagnose was  helder en duidelijk. Die accu doet het niet meer, te oud en ook geheel versleten. Dennis vond snel de winkel waar ze precies dezelfde accu, die versleten bleek te zijn, verkochten. Zelfde merk, zelfde capaciteit, zelfde afmetingen. Geweldig aardige kerel, die ons met zijn eigen auto rond reed en ons ook als een vriendendienst naar de grootste, de beste en goedkoopste supermarkt in Odessa bracht. Hij wilde er absoluut niets voor hebben, anders dan dat we moesten beloven om hem te begeleiden als hij ooit naar Nederland komt. Juist verre vrienden zijn belangrijke mensen vooral als je goede buur zo ver weg is. Eind goed al goed en om 14:00 uur liep de motor weer, gestart op de nieuwe accu, laadstroom helemaal OK op 14,3 v.

Michiel en Frouk

We verlaten De Krim

 zo, 15 jul 12 21:42
12 juli 2012, in de middag
op onze tweede ankerplaats bij Dajrilgan Island
46 graden 01,0 ' Noord en 033 graden 04,1' Oost

Onze zeiltocht naar Skadovsk werd weer een mooie zeilervaring. Een kleine 50 NM naar Skadovsk, waar van een zeer groot deel onder Gennaker. Later kromp de wind en nam net zoveel toe dat we de Gennaker verwisselden voor de Yankee en de kotterfok, wat ons wel enige snelheid koste, maar het comfort aan boord aanmerkelijk verhoogde. Het ging gewoon te hard. Eenmaal bij de Oostelijke kaap van het Dajrilgan Island was het nog 10 mijl hoog aan de wind naar de havenmond van Skadovsk. De wind kromp geleidelijk waardoor we met een lange boogvormige koers precies voor de haven uitkwamen.

Dat viel een beetje tegen. Schijnbaar is Skadovs wel een aardig plaatsje, maar we zullen er weinig van zien. De haven is alleen toegankelijk voor zeeschepen. Jachten zijn niet welkom op straffe van een behandeling als een zeeschip. Dat is iets wat je in de zeer ambtelijke Ukraine voor elke prijs dient te vermijden. Er is een jachtclub met moorings naast de haven, maar dat was lagerwal. Terwijl er aan de andere kant van de lagoon wel een mooie ankerplaats is bij de veersteiger voor de badgasten op het (meer dan 80 mijl lange) Dajrilgan Island. We lagen daar weliswaar vrij van de onaangename "chop" van de ZW wind, maar wel "fully exposed" in de ZW wind. door het ondiepe water liggen we een halve mijl (bijna een km) van de dichtstbijzijnde oever en dat vinden we te ver om met de dinghy comfortabel en droog aan de kant te komen. Gelukkig ging bij zonsondergang de wind liggen en Frouk kookte een mooie maaltijd met verse worst (gekocht in Sevastopol), gebakken Zuchini en macaroni. Alles overgoten met een mooi Cabernet wijn uit Inkerman. We sliepen heel rustig en lekker lang. Skadovsk zijn we al weer vergeten.

's Ochtends waren er veel minder kwallen, waardoor het zeer aanlokkelijk was om na het ontwaken een duik overboord te maken. De hoeveelheid kwallen in de Zwarte Zee is een groot probleem. Kwallen zijn hier niet "indigenous" en hebben hier geen natuurlijke vijanden. Ze komen mee met de zeeschepen uit andere landen en planten zich, als konijnen in Australië, onbeperkt voort. Als het er niet zo veel zijn, dan gaat zwemmen wel en de temperatuur van het water is erg lekker, maar als je bij iedere zwemslag er een stuk of wat op zij moet schuiven en je ook wat lichte jeuk krijgt, dan vergaat de lust snel. We hebben wel onder de waterlijn kunnen poetsen, waardoor het mechanische log nu weer dezelfde uitlezing van de bootsnelheid en afgelegde afstand geeft al de GPS. Niet heel belangrijk, maar wel handig.

Bij de Oostelijke kaap is ook een mooie ankerplaats en daar kunnen we wel ankeren vlak bij de oever, bovendien is die plaats veel beter beschut tegen de de voorlopig nog voortdurende Westen wind. Om 12 uur trokken we het anker omhoog en voeren 9 mijl naar het Oosten, waar we een vrijwel perfecte ankerplaats vonden, vlak achter het eiland, min of meer in de luwte van wat bomen die daar om de vuurtoren staan. Morgen gaan we het eiland verder te voet verkennen. Met de dinghy is het nu een "fluitje van een cent" om naar de kant te komen. Michiel maakte al een korte verkenning.

Vandaag bleef het alsmaar mooi weer, veel gelezen, mooi geluncht. Straks weer een mooi avondmaal koken, waar bij de andere helft van de fles Inkerman Cabernet, wel een plaatsje zal vinden. We rekenen er op dat morgen aan het einde van de dag de wind via het N naar het NO zal gaan ruimen. We gebruiken dan eerst de nacht en een deel van de dag van 15 juli om naar Odessa te komen. 30 mijl voor Odessa is er bij de vuurtoren van Tendrov's kyi weliswaar ook nog een mooie en idyllische ankerplaats, maar die is open naar het N en NO. We zien wel hoe het er uit ziet als we daar eenmaal zijn. Voorlopig is onze koers nu gericht op Odessa, pakweg 120 NM van onze huidige ankerplaats.

Michiel en Frouk

Yevpatoria en Chronomorskoe

 zo, 15 jul 12 21:41
12 juli 2012, in de ochtend
op onze eerste ankerplaats bij Dajrilgan Island
46 graden 02,8' Noord en 032 graden 55.9' Oost

4 dagen geleden op  8 juli 2012 kwamen we keurig op tijd voor de haven van Yevpatoria, waar we totaal niet werden begrepen door de Havendienst.  De man aan de microfoon keek niet uit het raam en bleef ons aanzien voor een zeeschip, ondanks dat we in vele talen riepen dat we een "yacht/yat/jat/segelboot" waren.  Als je elkaar helemaal niet verstaat, in welke taal dan ook, dan geeft dat aanleiding tot vele misverstanden. Op enig moment vraagt de man ons naar onze nationaliteit, waarop ik antwoordde dat wij onder de vlag van "The Netherlands" varen. Ook dat begreep of verstond hij niet. Vervolgens geprobeerd als "HOLLANDIA"! Dat werd een echt probleem, want hij begreep "India". Zijn stem sloeg helemaal over van schrik. We werden verwezen naar een ankerplaats met een nummer, die ik na veel moeite vond op de kaart ongeveer 5 mijl buiten de haven, waar het 30 meter diep is. We hebben het zwijgen er maar toe gedaan en voeren gewoon  naar binnen naar de kade waar we de jachtclub vermoedden. Onze marifoonheld aan de andere kant begreep plotseling dat we niet een boot vol met illegale gastarbeiders of contrabande uit India waren, maar gewoon een zeilboot. We kregen het telefoon nummer van de jachtclub (nu opeens wel in het Engels) van hem. Dat hielp niet, want hoewel de telefoon wel werd aangenomen, ook daar alleen maar  Russisch antwoord. De kade was een wanhoop. Te hoog, kapot, vol met zware autobanden, vies, half tussen de zeeschepen, veel volk dat op ons neer keek. We zijn uiteindelijk voor anker gegaan tussen de moorings van de jachtclub, althans dat denken we, want de jachtclub zelf hebben we nooit kunnen vinden. Positie: 45 graden 11,5 minuten Noord en 033 graden 22,6 minuten Oost.


We hebben de dinghy opgeblazen en zijn naar de kant gegaan. Yevpatoria zelf is wel aardig, maar maakt geen diepe indruk. Een heel lang strand, helemaal van beton, net een soort tribune, met heel veel mensen er op. Waarom alle stranden in Rusland van beton zijn en allemaal "City Beach" heten, weten alleen de Russen, die waarschijnlijk betonnen stranden veiliger vonden om de vijand buiten te houden dan zandstranden. Die zijn er wel en ook veel, maar allemaal verlaten en ook met een betonnen borstwering er achter. Tussen het strand en de boulevard is ook in Yevpatoria een hoge betonnen balustrade. Daar achter kan de Russische militair kennelijk schuilen en op de vijand schieten, zo die vijand er ooit zou komen en zou besluiten om op zo'n city beach te willen landen. Gekkigheid kent geen tijd en heeft kennelijk ook geen grenzen.

Op de boulevard was een kilometers lange kermis met 1000-en mensen. Yevpatoria is een geliefde vakantie en weekend verblijfplaats. Wij liepen daar op een zondag avond.  We keken onze ogen uit. De Krim is kennelijk toch ook een multicultureel gebied, want we zagen ook weer moslims en een grote moskee, compleet met jammerende luidsprekers op de minaretten. Grappige combi met de muziek uit alle kermistenten op de boulevard direct voor de moskee. Door al het leeswerk, weten we inmiddels dat Ukraina, inclusief  de Krim, nooit een autochtone bevolking heeft gehad. Door de eeuwen heen zijn hier nomadische volkeren binnen getrokken, weer verjaagd of uitgemoord, weer terug gekomen en vervolgens gedeporteerd. Ingewikkelde, morbide geschiedenissen, waar o.a. Catharina de Grote, Stalin en Hitler kwalijke rollen in speelden. Yevpatoria ziet er leuk uit, maar het heeft geen karakter. Nog een versnapering gedronken op een lommerrijk terras in het dorp daarna gingen we vroeg slapen onder de tonen van de muziek van de kermis.

Onze laatste haven op de Krim werd Chronomorskoe, een door de Russen verlaten marine basis, 62 mijl verderop. We ankerden voor de vervallen kazernes, in elkaar gezakte, verroeste, haven pieren en naast de gezonken wrakken, van schepen die ooit tot de Russische oorlogsvloot behoorden? Er lagen nog drie als voormalige marine schepen herkenbare boten, die tot visboten waren getransformeerd. Onze ankerplaats was echter prima beschut. Positie  45 gr. 30,9' Noord & 032 gr41,7' Oost.

De enige last die we hadden, kwam van speedboten en waterscooters die met hoge snelheid kinderen op allerlei drijvende en soms ook vliegende contrapties rond sleurden en onder meestal luid gegil. Chronomorskoe is weer een heel populaire vakantie bestemming aan een grote baai, dit keer wel met een prachtig zandstrand er voor. In de baai duizenden zwemmers. De speedboten hebben in het water van de voormalige marine haven, naast de grote baai, volop de ruimte voor hun spectaculaire stunts. Het enige object was de PdD die enigszins aan de zijkant voor anker lag,twee roestige wrakken en de enige zwemmers daar, waren wij zelf en een niet onaanzienlijke hoeveelheid kwallen!

In de verschillende pilots die we van de Zwarte Zee hebben staat dat dit gedeelte bij uitstek geschikt is om goed te zeilen. Wat ons betreft klopt dat helemaal. Zowel naar Yevpatoria als naar Chronomorskoe konden we prachtig zeilen. De zon laadt onze accu's op en we gebruiken de motor nauwelijks. In tegenstelling tot de Noordkust van Turkije waar we veel langdurige windstiltes hadden en vaak de motor niet uitging als we onder weg waren.

Op 10 juli vierden we mijn verjaardag in Chronomorskoe. Via SMS berichten, FaceBook, Linked-In en e-mail kreeg ik veel felicitaties en goede wensen. Te veel om allemaal te kunnen beantwoorden, maar ik wil iedereen via deze website er graag voor bedanken. Het is leuk als je op je verjaardag, via een Russisch toetsenbord in het internet café, je mailbox opent en er blijken 75 bericht in te zitten, waarvan de meeste voor mijn verjaardag. We liepen die dag over het strand, slierden door het dorp en bezochten de plaatselijke supermarkt. Het zou kunnen zijn dat onze volgende inkoop mogelijkheid pas weer in Odessa is en daar zijn we pas over een dag of vijf. Aan de baai waar de PdD voor anker lag is een uitstekend restaurant met uitzicht op de boot, waar we een verjaardagsmaaltijd aten. Overgoten met Ukrainse droge witte wijn (Uit het wijngebied van Inkerman) en geholpen door een uitstekende bediening, die erg hun best deden om ons in het Engels te woord te staan wat zowel zij als wij leuk vonden. Op het terras een podium met twee muzikanten die er voor ons een mooie avond van maakten.

Morgen verlaten we de wateren rond de Krim en gaan naar het NO richting de haf kust bij Skadovsk.

Michiel en Frouk

Onderweg naar Yevpatoria

 ma, 09 jul 12 16:13
8 juli 2012, 10:19 UTC (13:09 locale tijd)
44 gr 50,2' Noord en 033 gr 30,5' Oost

We zijn vanochtend ui Sevastopol vertrokken met bestemming Yevpatoria, ca 35 NM op een NNW koers. Het is schitterend zeilweer. Weliswaar niet met de beloofde NO wind van 10 knopen, maar we gaan prima, over de andere boeg dan verwacht en met een NW wind. Het weer laat zich van verschillende kanten zien. Gisteren was er hier een zware zomerstorm, die volgens de locale mensen in geen 100 jaar was voor gekomen. Ten Oosten van de Krim waren zware overstromingen die ook veel mensenlevens hebben gekost. Wij lagen veilig bij de Russian Yacht Club, net binnen het Zuidelijke pierhoofd van de grote haven van Sebastopol. Wij kregen in de haven ook een paar vlagen van 40+ knopen wind. De PdD rukte en trok aan lijnen en moorings maar bleef veilig op z'n plaats. De regen was onbeschrijflijk. Normaal zou je zeggen dat het met bakken naar beneden kwam, maar dit was veel meer. Gewoon verticaal massief water.

Behalve het slechte weer was er ook een andere reden die ons gisteren in de haven hield. We kregen de avond er voor, om 23:00 uur (sic) een telefoontje van Turkish Airlines, dat Frouk haar bagage in Simferopol was aangekomen. En dat na 6 dagen vruchteloos wachten en zonder enige informatie, ondanks ontelbare niet nagekomen beloftes om terug te zullen bellen. Da's toch een hele prestatie. Kortom de zaterdag werd een zakelijke dag. Met Paul in zijn taxi eerst naar Immigration in Sebastopol. We moesten daar nog een nieuwe bemanningslijst brengen, na het vertrek van Corien, Hans en Jan en de aankomst van Frouk. Bovendien, hadden we een transit log gekregen om 14 dagen in de Ukraine te kunnen varen en dat was bij nader inzien (o.a. door Frouk'r vertraagde bagage) veel te weinig. De beeldschone, maar zeer nurkse vrouwelijke grensbewaakster, ging snel overstag, nadat we haar onze Nataliya in Jalta (Yalmara Agency) aan de lijn hadden gegeven en met de hulp van de vertalingen in het Russisch door Paul. Eigenlijk te gek voor woorden, dat je een heel immigration office optuigt, waar je mag verwachten dat er ook buitenlanders langs komen, en waar niemand een woord Engels spreekt. Uiteindelijk viel het dus mee, toen we na een half uur weer op straat waren met een verlenging van onze cruising permit van een hele maand en de nieuwe crewlist waarmee we straks Ukraine hopelijk weer uit mogen.

Het bleef de hele dag af en toe pijpestelen regenen. Pokkeweer dus, maar Paul's auto heeft een dak en naar Simferopol is het toch anderhalf uur rijden. Op de luchthaven het zelfde liedje. International Arrivals. Lost and Found Department. Niemand spreekt er Engels of welke ander taal dan Russisch ook. Gelukkig bracht Paul weer redding en kon Frouk onder het slaken van vreugde kreten haar eigen tas weer in de armen sluiten. Toen we eenmaal terug aan boord waren was de dag wel zo een beetje voorbij. Het moment van het afscheid van Paul was gekomen. We waren er toch allemaal, hij ook, een beetje stil van. Aan boord nog gauw een kop koffie voor hem gemaakt en elkaar verteld, dat we het over en weer toch wel erg leuk met elkaar hebben gehad. Voor ons is het fijn te weten dat we nieuwe vrienden in Ukraina hebben. We hadden ook nog een memento cadeautje voor Paul gemaakt.

Nadat het eergisteren weer mislukt was om Frouk haar tas terug te krijgen, belden we weer Paul om van de nood een deugd te maken, want we hadden het geschilderde panorama van de strijd om Sebastopol in de Krim oorlog halverwege de 19e eeuw, nog niet gezien. Paul stemde snel in en we gingen eerst zijn bijna 6 jarige dochtertje Paulina van school halen, die mee ging. Het panorama was een belevenis, maar voor Paulina was de zweeftocht in het reuzerad naast het gebouw van het Panorama ook een hoogte punt. Daarna was ze bij ons aan boord (eerst heel eng, maar haar nieuwsgierigheid overwon). Van alle episodes die we met Paul, zijn vrouw Natasja en dochter Paulina meemaakten, hebben we veel foot's gemaakt. Die hebben we op een CD gebrand en aan hem gegeven, met de toezegging dat als hij ooit zijn voornemen om naar Amsterdam te komen waar maakt, dat wij hem dan zullen rondleiden, want wij hebben ook een auto. Gisteren avond laat belde hij nog om speciaal te bedanken voor ons memento.

Dit verslag springt enigszins van de hak op de tak, maar we hebben ondertussen ook de boot verplaatst van Balaclava (we lagen daar maar liefst 8 dagen) naar Sevastopol. ruim 26 NM kruisend tegen een wind van 15 knopen, maar wat een mooie zeildag. Weer onder begeleiding van de Ukrainian Coastguard (big brother is watching you!), kwamen we half twee 's middags tussen de pieren van Sevastopol. De meest beschutte ligplaats voor jachten ligt direct achter de Zuidelijk pier, de Russian Yacht Club. Fred Duin met Samantha lag hier in 2008 ook en wij moesten de groeten doen aan havenmeester/manager Sergei. Dat lukte prima, want Sergei kwam direct aan rijden om ons te begroeten, de weg te wijzen en te helpen met afmeren en het aansluiten van de walstroom. Sergei wist nog goed wie Fred van de Samantha was en Fred krijgt bij deze zijn groeten terug. Onze positie bij de Russian Yacht club 44 gr 37,0' Noord en 033 gr 30,7' Oost.

Het is nu 14:15 locale tijd, onze lunch vandaag was een verse meloen uit Sevastopol. We zijn nog 16 NM van Yevpatoria. Ondertussen hebben we de motor bij gezet toen de wind weg viel. De boot ligt nu weer scheef, dus er moet weer wind zijn. Zo ja, dan gaan we weer een stukje onder zeil.

Michiel en Frouk.

Frouk is aan boord maar niet zonder meer

 do, 05 jul 12 10:25
Balaclava, 4 juli 2012

We zijn nog steeds in Balaclava, maar niet vrijwillig. Het werd een lang verhaal in vele episodes. Gelukkig gaat alles verder goed, dus blijf lezen.

Jl. maandag staat "Taxi Paul" precies op het afgesproken tijdstip voor de Golden Symbol Marina om naar Simferipol te rijden waar Frouk die ochtend zal aankomen met Turkish Airlines. Dat klopt, maar haar bagage is niet mee gekomen op haar vlucht. Dat gebeurde al eens eerder (in 2005 op de Canarische Eilanden en in 2009 in Göthenborg), maar Simferipol spant de kroon. Er is geen balie voor missing luggage. We moeten naar Turkish Airlines, maar die zijn gesloten. Na een uur wachten in een lange rij andere klagers, komen er twee opgewonden jonge kerels, die gelukkig wel goed Engels spreken. Tas van Frouk wordt snel geïdentificeerd. Die staat nog in Istanboel, maar komt 99% zeker met de vlucht van de volgende ochtend. Kan niet doorgestuurd worden naar Balaclava. Moeten we zelf komen halen. Ze beloven om ons te bellen. Dat gebeurt niet. Telefoons worden niet opgenomen. We hadden vier nummers gekregen die altijd beantwoord horen te worden en waar Engels wordt gesproken. Niets daarvan. Eindelijk via Lost en Found in Simferipol komen we er achter dat de tas niet in Simferipol is. Nu maar bellen met KLM Customer Care in Nederland. Daar ga je eerst 35 minuten in de wachtrij, maar uiteindelijk een mevrouw die heel aardig is, de hele affaire snel begrijpt en ons verzekerd dat Turkish Airlines ons verhaaltjes op de mouw spelt en dat Frouk haar, niet geïdentificeerde, tas nog bij de KLM in Istanboel staat. Er wordt nu een order uitgemaakt dat de tas asap naar Simferipol moet, maar ze kan ons niet vertellen wanneer dat gaat gebeuren. Dat kan alleen Turkish Airlines ons vertellen.

Ondertussen vermaken we ons wel prima. Taxi Paul is niet alleen een bekwaam chauffeur, maar ook aangenaam gezelschap. Na de opwinding op de luchthaven gaan we eerst naar zijn geboorte dorp Bachtsjisaraij. Prachtig tussen de hoge rotsen ligt een restaurant van een vriend hem, waar we Borschj (Ukrainse dikke groentesoep) eten. We wandelen, bergop, naar de Oespenskiei Monastery die verder op met een prachtige, in de bergen verstopte, kapel ligt. Dit is opeens een heel ander gebied. Paul vertelt ons dat dit het gebied is waar de afstammelingen van de Tartaren nog steeds wonen. We lopen ook weer tussen moslims en er is ook een moskee. De kerk en het klooster zijn echter Grieks Orthodox.

We kopen onderweg maar wat spullen voor Frouk haar persoonlijke verzorging. We denken dan nog dat we de volgende ochtend haar tas in Simferipol kunnen ophalen, 95 km verderop. Niets is minder waar. Dat wordt op z'n best woensdagavond laat.

Op dinsdag maken we weer van de nood een deugd. Bellen Paul, dat we niet met hem naar het vliegveld gaan, maar dat we naar Sebastopol willen. Dat kan ook en hij stelt voor dat zijn vrouw Natasja mee gaat als gids. Zij neemt die middag vrij van haar werk. Dat wordt een groot succes. Natasja is een leuk en openhartig mens, die, net zo als Paul, graag haar Engels op ons oefent. We gaan eerst naar het grote WO II monument ten Z van Sebastopol. Dat kijkt uit over zee. 1941 - 1942 zaten de Russen er in, die verjaagd werden door de Duitsers die er tot het einde van de oorlog huis hielden. Eigenlijk een vreselijke plek, maar wel heel indrukwekkend. We rijden door naar Xersones. Een grote oude Griekse stad van 500 BC. Grote delen zijn bewaard gebleven, weliswaar als ruïnes, maar de oude contouren van de stad zijn goed herkenbaar. Xersones is niet alleen bekend als belangrijke Griekse handelsstad uit de oudheid. Er staat een prachtige Kathedraal, die in WO II geheel in puin werd geschoten. Uit wraak gooiden de Duitsers er tenslotte ook nog een paar bommen in.

Deze Vladimir Kathedraal werd op schitterende wijze gerestaureerd en in ere hersteld. In 2005 werd de Kathedraal weer ingewijd, in aanwezigheid van de presidenten van Rusland en Ukraine. Er is ook een interessant oudheidkundig museum, met een duidelijke uitleg van de migratie van alle verschillende volkeren door dit deel van de wereld. Veel te veel om hier op te noemen. Koop een boek en lees het. Boeiend en, door de eeuwen heen, ook heel bepalend voor veel geschiedenis van NW Europa.

We nodigen Paul en Natasja uit voor het avondeten in de stad. We gaan eerst even naar huis/boot om te verkleden en om ons op te frissen. Xersones is wel stoffig. Terug in Balaclava volstrekt zich rampje nummer twee. Frouk loopt naar de ATM om wat lokale valuta uit deze Ukrainse flappen tap te halen. Zij stopt haar pinpas erin en er komt niets meer uit, ook haar pinpas niet. Het wordt een hele oploop. De pastor van het dorp en zijn vrouw spreken zeer goed Engels en helpen ons in de communicatie met het hoofdkantoor van de bank in Kiev. Het mag allemaal niet baten. De ATM wordt pas over een week weer geopend en de kaart blijft tot dan weg. We doen aangifte bij de politie, maar die zijn liever lui dan moe en vertellen dat we wel aangifte mogen doen, maar dat zij er zeker niets mee zullen doen. Ondertussen verschijnen Paul en Natasja ook bij het politiebureau en we geven het op. Paul en Natasja hebben morgen ochtend misschien een contact bij het regionale hoofdkantoor van de bank in Sebastopol. Ondertussen hadden we zelf bedacht dat we, nu Frouk haar tas toch op zich laat wachten, al vast naar Sebastopol zouden kunnen zeilen. Paul raadt ons dat af, want als hij een opening bij de bank weet te maken, dan moeten we mee. We gaan eerst maar eens lekker eten aan het water in Sebastopol. Dat wordt uiterst genoeglijk en ruim na middernacht rollen we onze kooien in. Hoeveel kan een gewoon mens op één dag beleven?

Vanochtend komt eerst de pastor aan boord koffie drinken, want hij is zelf zeiler en wil de PdD graag zien. We gaan niet zeilen naar Sebastopol, want Paul verschijnt en die heeft het voor elkaar dat als we 120 UAH's (ca. 12 EUR) neerleggen, ze de geldautomaat voor ons gaan openen en Frouk haar pas terug kan krijgen. Het zou hooguit 20 minuten duren. En ja hoor, weliswaar na anderhalf uur wachten in een bankgebouw, heeft Frouk dat onderdeel van haar missende spullen weer terug. We spreken met Paul af dat we hem zullen bellen als we zeker weten dat we vanavond de tas kunnen ophalen. Turkish Airlines heeft beloofd dat ze ons na 20 minuten zullen terug bellen. Het is nu twee uur later en ze bellen niet alleen niet terug, maar ze nemen ook de telefoon niet meer aan, terwijl we weten dat ze wel op kantoor zijn, want er komt vanavond immers een vlucht uit Istanboel binnen. Of Frouk haar tas daar op zit, weten we niet. Of we die tas vanavond nog door de douane kunnen halen, weten we ook niet. Waarschijnlijk niet en dat zal ook wel de reden zijn dat ons het telefonisch contact met Turkish Airlines onmogelijk wordt gemaakt. De Pastor waarschuwde ons vanochtend al. Je bent hier in de derde wereld. Je denkt dat iets werkt, maar dat is niet zo. Ondertussen ligt de PdD al 8 dagen in Balaclava. Gelukkig niet de vervelendste plek op aarde. Maar we willen nu wel weer eens een stukje varen. Morgen misschien toch maar naar Sebastopol, met of zonder tas?

Michiel en Frouk

Balaclava, deel 2

 zo, 01 jul 12 19:40


Balaclava, zondag 1 juli 2012 om 18:47 uur

Gisteren precies op het afgesproken tijdsrip van 13:00 uur stond "onze" taxi chauffeur Paul weer bij de boot. Dit maal om Corien, Hans en Jan naar het station van Simferopol te brengen. Aan het einde van de middag nemen zij daar de trein naar Odessa en blijven daat twee dagen. Zij vliegen vandaar overmorgen terug naar Nederland. Precies volgens plan. Het was een groot genoegen om jullie aan boord te hebben. Hans en Jan al vanaf Istanboel. Corien kwam er bij in Trabzon. Het is altijd even afwachten hoe het gaat met "nieuwe" opstappers, maar ook dit keer ging het, althans wat mij betreft, prima.

We maakten veel mee op onze route langs de Noord kust van Turkije. Een door zeilers nauwelijks ontdekt gebied. We zagen er welgeteld vier zeilboten met een andere dan de Turkse vlag erop (die ene die gezonken was in Giresun niet meegeteld). Zeilende boten onder Turkse vlag zagen we helemaal niet. Daarentegen tonen alle vissers hun national vlag opvallend duidelijk. Dat is een voorschrift waar ze zich goed aan houden. Alle Turkse vlaggen, ook die onder onze SB zaling, moeten er bovendien, op straffe van een forse bekeuring, netjes uitzien. Ik geloof dat we allen genoten hebben van onze indrukken en belevenissen in Georgië en Oekraïne. Speciale ervaringen die ik graag met jullie heb gedeeld. Ook qua zeilen met de Pas de Deux ging het prima. Corien, die toch verreweg de minste ervaring op zee had, heeft zich goed gekweten van haar maritieme vaardigheden. Vier dagen non-stop op zee, terwijl haar ervaring tot nu toe beperkt was tot tochten overdag, is immers geen sinecure. Bij haar geen zeeziekte, geen oververmoeidheid, goed geslapen en gewoon meegedaan in het wachtschema. Chapeau! Van Jan weet ik het wel. Die weet wat hij doet, krijgt weliswaar graag duidelijke aanwijzingen, maar hij is een bekende factor aan boord. Zijn functie als "Anker-Jan" kwam dit keer wat minder van pas, maar dat kwam omdat we ons anker maar enkele malen hebben gebruikt. Er was meestal wel plaats langszij in de 20 havens die we hebben aangedaan. Gelukkig kwam er nog wel een klusje in Sinop om de hoek, toen we niet aleen ons eigen anker, maar nog iets meer naar boven haalden. Ook Hans is een man die die bekend is met het open water van de zee. Soms een beetje last met slapen, maar dat kwam meer door de warmte dan door iets anders. Van Jan en Hans hun vaardigheden in het kombuis, ook bij een beetje wiebelend of schuin liggend schip, hebben we allemaal veel voordeel gehad.

Kortom een mooie episode in de reizen van de Pas de Deux, waarvan ik het leuk heb gevonden om die samen met jullie te kunnen beleven. Voor het compliment dat Corien mij gaf vlak voordat ze in de taxi stapte, dat ze zich volkomen veilig aan boord had gevoeld, bedank ik haar graag ook in deze posting. Dat is wat je als "captain" heel graag hoort.

Voordat het zo ver was, dat Paul met zijn taxi jullie naar de trein bracht, bezochten we vrijdag ochtend eerst nog de geheime Russische onderzeeboot basis en gingen we nog naar Sebastopol. De geheime basis maakte veel indruk, maar vooral in de zin van waar de waanzin van "koude?" oorlogsvoering toe leidt. Militaire Grandeur en een demostratie van maritieme slagkracht waar niemand iets aan zou hebben gehad, als die ooit gebruikt zou zijn. Een oorlog kent geen winaars, slechts verliezers. Nu is Balaclava een soort decor van een jongensboek en een herinnering aan een militaire traditie, waarvoor wij ons allen zouden moeten schamen, tenminste als we dat ooit eens leren. Helaas, leert de geschiedenis ons, vooral in het gebied van van de Zwarte Zee en het Midden Oosten, dat het met elkaar in oorlog treden, tot op vandaag meer regel dan uitzondering is. Maar uit de basis hier, zal geen plof meer komen, anders dan het vuurwerk voor de toeristen boven de boulevard tegenover de voormalige schuilplaats van de atoomonderzeeërs.

Vrijdag middag naar Sebastopol. Met het openbaar vervoer. Openbaar vervoer dat zich chaotisch voordoet, maar uiteindelijk heel erg goed functioneert. De Gemeentelijke vervoerbedrijven in de grote steden van Nederland kunnen hier nog een paar lesjes leren. Je zoekt je rot, het rammelt, piept en kraakt (vooral de trolley bus!), maar als je het station eenmaal hebt gevonden, en gewoon op je beurt wacht, kom je heel goed en redelijk snel op je bestemming. Zo vonden we ook de Prymorsky Boulevard met een prachtig uitzicht over de fjord waar de grote haven van Sebastopol in is aangelegd. Het aangezicht van de stad is indrukwekkend met grote statige gebouwen grotendeels wit. Natuurlijk ook veel monumenten en standbeelden, die allen een bepaalde relatie tot een oorlog, een overwinning of militaire traditie vertegenwoordigen, maar dat is in West Europa ook zo. De stad is schoon. De parken vol met bloemen en goed onderhouden. We keken een om de hoek naar de Russian Yacht club, waarschijnlijk de eerst volgende bestemming van de Pas de Deux, als Frouk Segaar straks aan boord is.

Vandaag en gisteren zijn dagen om schoon te maken, postings voor de website schrijven, orde te scheppen in de 1000-en foto's. Vooruit kijken naar de bestemmigen, havens en landen waar we de volgende maand zullen aankomen. Behalve nog een aantal weken in de Oekraïne, ook Roemenië, Bulgarije en weer terug naar Turkije, waar de cirkel van ons ronde van de Zwarte Zee weer gesloten zal worden. Helaas, ook voor de Pas de Deux, ook zonder bezoek aan het 6e land aan de Zwarte Zee. Maar ook voor ons bleef de deur naar Rusland dicht. Een feit dat Sochi, de stad die in 2014 de Olympische winterspelen huisvest, bepaald niet siert. Wij hebben, dunkt me, ons best wel gedaan. We hadden kruiwagens en supporters, aan deze en gene zijde bij de vleet. Het zij zo. Het feit ligt nu achter ons en we laten er geen traan om.

Morgen om 08:00 samen met Paul Taxi (zo heet hij in mijn telefoon), naar de luchthaven van Simferopol om daar Frouk Segaar op te halen en aan boord te brengen.

Michiel

Balaclava

 zo, 01 jul 12 19:39

zondag 1 juli 2012, 10:45 uur LT

44 gr 30,1' Noor en 033 gr 36,0' Oost

We liggen sinds dinsdag 26 juni in de Golden Symbol Marina, recht tegenover de voormalige, supergeheime, Russische onderzeeboot basis. We gebruiken deze zeer beschermde ligplaats om een aantal plaatsen te bezoeken, waarbij we over land gaan. Voordat we hier binnen liepen en van ons, na vier dagen op zee, welverdiende diner met mes en vork van een tafellaken met servet, konden genieten, gebeurde er nog het een en ander.

Vanuit Jalta was het prachtig zeilen, weliswaar met wind tegen, maar de PdD vaart goed en hoog aan de wind. Dat was ook zo totdat de wind dusdanig draaide en ook toe nam, dat het de hele dag kruisen zou worden met twee reven en de kliene kotterfok, in een zee, die snel ongemakkelijk werd. Als we bleven zeilen, dan zouden we zeker niet voor donker in Balaclava zijn. We kozen voor motorzeilen, waardoor het comfort niet toe nam, maar onze snelheid over de grond wel. Vanuit Poti hadden we de motor al veel gebruikt en de voorraad brandstof liep op zijn eind. Rekenen, nog eens rekenen, steeds de luwte van de baaien en de winddraaiingen daarin, opzoeken. Zo vonden we de "veilige haven" van Balaclava, die zo verscholen ligt tussen de rotsen, dat je hem nauwelijks kunt verkennen, nog ruim voor de zonsondergang en nog een paar lietr dieselolie in de tank. Zo maakten we de aan onszelf gemaakte belofte, van een drie gangen diner met een hele mooie droge witte (Oekraïnische) Chardonnay, toch waar. Tot slot een dansje van Corien en Hans ter bezegeling van onze veilige aankomst.

De volgende woensdag, lagen we lang in bed, sliepen uit, lagen nog langer in bed, gingen allemaal onder de douche en vebaasden ons over de plek waar we terecht waren gekomen. We deden heel weinig. Vooral onze ogen gaven we vandaag de kost. Ukrainian Blondes. Ze bestaan echt en in grote aantallen. Ze zijn allemaal hier, paraderen langs de PdD en zijn zeker de moeite van het bekijken waard. Onze boot is een geliefd decor voor fotoshoots van deze blondes, soms met meerderen tegelijk, soms in bevallige matrozen pakjes, soms in lange zwierige jurken. Het is ons niet gebeurd dat ze ook aan boord wilden (wat bij anderen die ons voorgingen wel dreigde te gebeuren).

Balaclava is het middelpunt van de Oekrainsche, tegenwoordig niet meer Russische, Rivièra. Het doet hier ook denken aan de boulevards van Zandvoort/Scheveningen/Blankenberge als je kijkt naar alle flanerende mensen, acrobaten, artiesten, stalletjes, bars, restaurants, etc., etc. Het is hier ook nostalgia. Waar zie je nog volwassen echtparen klassiek dansen, buiten op de boulevard, op de live gespeelde tonen van "Feelings"? Het is onschuldig, feestelijk, ontroerend en soms zelfs emotioneel, tegelijk.

Voordat wij ons ook in het toeristisch gedruis bewogen, spanden we ons toch nog fysiek nog wat in, door omhoog te klimmen naar de restanten van de torens van het Genuese fort, dat hier in omstreeks 1475 al werd gebouwd bij de ingang van de baai. Balaclava is meer dan 2500 jaar oud en wordt al genoemd in Homerus' Oddyssey. Het uitzicht vanaf de top is de beloning voor de klim naar boven. Aan de ene kant, de baai, die enigszins doet denken aan Bonifacio op Corsica, en aan de andere kant, de indrukwekkend hoge rotskusten van de Zwarte Zee. Je kunt je haast geen betere verstopplaats voor grimmige zwarte atoomonderzeeërs voorstellen.

Op 28 juni (donderdag) gingen we terug naar Jalta. Nadat we daar, twee dagen eerder, waren ingeklaard in de Oekraïne, gingen we asap weer weg, omdat er geen behoorlijke ligplaats is. Vandaag huurden we met z'n vieren een taxi voor een hele dag, met een jonge Oekraïner, genaamd Paul, op de bok. Hij spreekt redelijk Engels, maar is bovenal een aardig vent. Zijn vrouw is marine biologist en we kijken vanaf de rotsen bij Lista naar beneden, en zien de mossel kwekerij, waar zij momenteel wetenschappelijk onderzoek doet. Een paar km verderop, hoog boven ons tegen de rotsen, ligt de Resurrection Church, een Grieks Orthodoxe kerk, op een vooruitstekende rotspunt, met veel goud blinkende koepels er op.

Paul geeft aan dat we er naar toe kunnen en we haarspelden, in zijn oude rammelende Ford, naar boven. Zowel de kerk als het uitzicht zijn adembenemend, alleen al vanwege de uitzonderlijke ligging.

We rijden door naar het Vorontsky Palace, het verblijf van de Romanovs op de Krim. Het Vorontsky paleis is ook het optrekje waar Winston Churchill logeerde rijdens de Jalta conferentie aan het einde van WO II. Deze hele kust, de Rivièra van Rusland, staat vol met prachtige buitenplaatsen, kastelen, villa's. Sommige heel oud, maar ook van recente datum, zoals het Swallow's Nest, een disney achtig paleis hangend op een rotspunt boven zee, door een Russische tycoon gebouwd voor zijn maîtresse. Gisteren zijn we er vlak onderdoor gevaren.

Vandaag rijden we door naar het Livadia Paleis, de plek waar Rooseveldt, Churchill en Stalin aan het einde van WO II Europa verdeelden. Ooit gebouwd als de zomer residentie voor de voorlaatste Tsar, Nicolaas II. Om te staan op de plek waar zulke belangrijke beslissingen werden genomen voor heel Europa, geeft een bijzonder gevoel.

In Jalta zelf is ook veel te zien, maar we willen eigenlijk alleen de sfeer van de stad opsnuiven en dat doe je het beste door langs de boulevard voor de stad te flaneren. Alle stranden zijn van beton. Het is er bomvol met rood, ronkend, Russisch vlees. Direct er achter is een zeer luidruchtige kermis. Daarachter ligt het prachtig aangelegde Prymorsky Park, met o.a. standbeelden van Anton Chekhov en Maxim Gorky.

Wij hebben voor vandaag wel genoeg musea en paleizen gezien en kiezen voor een mooie lunch in een, totaal mislukte, replica van Jason's Argo, die vanaf de boulevard in zee steekt. Als je er eenmaal in zit, zie je gelukkig niet meer hoe lelijk het ding is en de lunch was welkom en goed. tot slot liepen we nog een klein stukje door naar de enige "ligplaats voor jachten" in Jalta, waar we de bevestiging vinden, dat we goed hebben gedaan om meteen door te varen. Het is een klotsbak met golven > 1 meter, een kade van ca. 3 meter hoog, zeer oncomfortabel. We gaan lekker terug naar Balaclava, want in dat roversnest hebben we het zeer naar onze zin.

Michiel, Corien, Hans en Jan

Ingeklaard in Oekraïne

 wo, 27 jun 12 09:15
Yalta, 26 juni 2012
positie 44 gr 29,7' Noord en 034 gr 10,3' Oost
08:00 UTC = 11:00 uur locale tijd

We hebben zojuist met succes ingeklaard in Yalta. De bureaucratische mallemolen is inderdaad verschrikkelijk. Maar dankzij de bemiddeling van Yalmara Marine Agency was alles in anderhalf uur geklaard en kregen we te horen "Welcome in Ukraina" en konden we weer op pad met een cruising log dat 14 dagen geldig is voor de kustwateren van Oekraïne. De vertegewoordigster van Yalmara was ene Nataliya Bolotova, vijf maanden zwanger, en draaide alle ambtenaren om haar vinger. Lang leven Nataliya en Good Luck with her pregnancy. De baby, eeen meisje, komt in oktober.

Yalta is een vreselijke haven om te liggen. Geen faciliteiten voor jachten, een kade die zo hoog is dat je nauwelijks van boord kunt. Op die kade een coplete kermis met veel (heel veel) publiek en lawaai. We zijn dus nu op weg naar Balaclava (voormalige geheime onderzeeboot basis van de Russische marine), waar tegenwoordig een goed uitgeruste marina is en waar we zeker ook zelf een beetje gaan rusten. Straks eerst een koud biertje en er is vast ook wel een mooie plek waar we met mes en vork, op een tafellaken en met een server mooi kunnen eten. Pas als we daar zijn gaan we onze volgende plannen, voordat Corien, Hans en Jan op 30 juni naar Semfiripol gaan, bedenken.

Wordt vervolgd.

Michiel, Corien, Hans en Jan

70 NM voor Yalta, Ukraine

 di, 26 jun 12 09:41
25 juni 2012, 20:00 locale tijd (17:00 UTC)
44 gr 00,6' Noord & 035 gr 31,0' Oost

Onze langste oversteek, 355 mijl van Poti in Georgië naar Yalta in Ukraïne, Is bijna volbracht. Het ging voornamelijk langzaam, doordat er weinig tot geen wind was. Een uitzondering was gisteren avond, toen onder de invloed van een kleine vlakke dpressie, de wind onverwacht aan trok met vlagen van 20+ knopen wind. De wind was niet het grootste probleem, maar wel de zeer snel opbouwende, steile, hoge en korte zee. We liepen 8 + knopen, maar zaten meer onder water dan er boven. Het is een fenomeen dat we al een paar maal eerder mee maakten en waar de Zwarte Zee kennelijk ook om bekend is. Zeil minderen en snelheid uit de boot nemen werd het devies, nadat we twee maal een breker van voor tot achter over de boot kregen. Daar werden we goed moe van. Slapen werd moeilijk en enige lichte klachten van zee ziekte waren merkbaar.

Alles is nu weer rustig. Jan en Corien kookten een mooi avondmaal en liggen nu te slapen. Hans houdt buiren de wacht en signaleerde zojuist een paar nachtbrakende dolfijnen rond de boot. Morgen Yalta met de mallemolen van de bureaucratie in de Ukraine, een van de ergste ter wereld. Wij hebben een agent die onze zaken daar gaat behartigen. Hopelojk komen we er toch een beetje vlot doorheen. Want na deze lange trek hebben we helemaal geen zin in ergerlijke bureaucratische procedures, waar je bij moet blijven lachen, omdat we dat zo geleerd hebben.

Michiel, Hans, Corien en Jan